ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ ΑΡΝΗΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ ΣΤΗ ΝΕΑ ΦΟΡΟΛΗΣΤΕΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ – ΕΕ – ΔΝΤ
ΕΛΑ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ
ΤΡΙΤΗ 4 ΟΚΤΩΒΡΗ – ΩΡΑ 7:30
ΠΛΑΤΕΙΑ ΓΑΡΔΕΝΙΑΣ - ΖΩΓΡΑΦΟΥ
ΛΑΪΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΖΩΓΡΑΦΟΥ laikisyspeirosizografou.wordpress.com
Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011
Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2011
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΠΑΛΛΕΣΒΙΑΚΟΥ ΕΡΓΑΤΟΫΠΑΛΛΗΛΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΧΑΡΑΤΣΙΑ
ΠΑΛΛΕΣΒΙΑΚΟ ΕΡΓΑΤΟΫΠΑΛΛΗΛΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ
Παλλαϊκό Συλλαλητήριο την Πέμπτη 29 Σεπτέμβρη 7.30 το βράδυ στην Πλατεία Σαπφούς.
Εργαζόμενοι, εργαζόμενες, άνεργοι, μετανάστες, Αυτοαπασχολούμενοι Επαγγελματίες Βιοτέχνες Έμποροι, φτωχοί αγρότες,
Νέοι και νέες, γυναίκες της λαϊκής οικογένειας,
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μαζί με τους συνεταίρους της τα άλλα κόμματα της πλουτοκρατίας σε συνεργασία με τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς Ε.Ε.-ΕΚΤ-ΔΝΤ, έχουν βαλθεί να ρίξουν όλα τα σπασμένα της καπιταλιστικής κρίσης στην εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα αυτοαπασχολούμενους ΕΒΕ και φτωχούς αγρότες.
Αποκορύφωμα της προσπάθειάς τους είναι να μαζέψουν τις όποιες αποταμιεύσεις των λαϊκών οικογενειών με τα απανωτά χαράτσια. Το λεγόμενο αλληλεγγύης, το χαράτσι για το κεραμίδι που έχουμε μέσω της ΔΕΗ, αναδρομική φορολογία και πάει λέγοντας. Απώτερος σκοπός το μεγάλο κεφάλαιο στην όποιας μορφής πτώχευση να πέσει στα μαλακά και οι εργαζόμενοι, οι αυτοαπασχολούμενοι ΕΒΕ, οι αγρότες, η νεολαία, άνεργοι εξαθλιωμένοι, χωρίς κοινωνικά, ασφαλιστικά, μισθολογικά δικαιώματα, έρμαια στα χέρια των αφεντάδων.
Η απάντηση σε αυτή την επίθεση πρέπει να γίνει σταθμός ανυπακοής και αντεπίθεσης του λαού.
Ομόφωνα εργατοϋπάλληλοι, αυτοαπασχολούμενοι ΕΒΕ, φτωχοί αγρότες, νέοι και νέες, γυναίκες. ΑΠΑΝΤΑΜΕ!
Δεν χρωστάμε σε κανέναν. Τα χρέη είναι της πλουτοκρατίας.
Την κρίση να την πληρώσουν αυτοί που την δημιούργησαν.
Όλοι μαζικά να καταθέσουμε τα χαρατσόχαρτα στα σωματεία μας.
Την Τετάρτη 28/9 το απόγευμα, στην Πλατεία Σαπφούς θα υπάρχει τραπέζι που θα μαζεύουμε τα χαράτσια.
Την Πέμπτη 29/9, πρωί και απόγευμα στην Πλατεία Σαπφούς θα υπάρχουν στελέχη του ΠΕΚ και των σωματείων που θα μαζεύουν τα χαράτσια.
Σας καλούμε σε Παλλαϊκό Συλλαλητήριο την Πέμπτη 29 Σεπτέμβρη 7.30 το βράδυ στην Πλατεία Σαπφούς
-Παλλεσβιακό Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο
-Ομοσπονδία Επαγγελματιών Βιοτεχνών Έμπορων
-Σύλλογοι Εργαζομένων και Ιατρικού Προσωπικού Νοσοκομείου Μυτιλήνης
-Σύλλογοι Εκπαιδευτικών Λέσβου
-Αγροτικοί Σύλλογοι Μανταμάδου, Ανεμότιας, Αγιάσου, Κάπης
-Ενώσεις ΕΒΕ Πέτρας, Αγιάσου
-Σύλλογος προοδευτικών Γυναικών Λέσβου
Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011
ΔΕ ΧΡΩΣΤΑΜΕ. ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ. ΔΕ ΘΕΛΟΥΜΕ. ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ.
· ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΜΕ. Το χρέος το δημιούργησαν αυτοί που πίεσαν το λαό για «ρυθμούς ανάπτυξης» και κερδοφορία και τώρα «ξεκουράζουν» τα δισεκατομμύρια τους στην Ελβετία. Αυτοί μας χρωστάνε. Ρούφηξαν όλη την ενέργεια του Έλληνα εργαζόμενου για να πετύχουν «υψηλή ανάπτυξη» την προηγούμενη δεκαετία. Ήπιαν το αίμα και τον ιδρώτα του λαού. Έφαγαν τη σύνταξη του παππού και το βιβλίο του παιδιού. Δε χρωστάμε τίποτα. Αυτοί μας χρωστάνε. Τα πάντα.
· ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ. Μας τα πήραν όλα. Μισθό. Δώρο. Επίδομα. Σύνταξη. Ασφάλεια. Εφάπαξ. Υγεία. Παιδεία. Δεν έχουμε άλλο τίποτα να δώσουμε. Κι αν είναι να δώσουμε τη ψυχή μας, δε θα τη δώσουμε για να μας θάψουν. Προτιμάμε να τη δώσουμε για να τους θάψουμε εμείς.
· ΔΕ ΘΕΛΟΥΜΕ. Ακόμα κι αν κάποιοι από μας μπορούν (έστω και με το ζόρι) να πληρώσουν τα χαράτσια, δε θέλουμε να το κάνουμε. Γιατί ήδη υπάρχουν πολλοί που δε μπορούν να πληρώσουν. Κι αυτούς θέλουμε να τους καλύψουμε. Αν δε πληρώσει κανείς δε θα «φανούν» ούτε αυτοί. Αλλά και γιατί αν το αφήσουμε να συνεχιστεί αυτό το πογκρόμ σε βάρος του λαϊκού εισοδήματος, αύριο δε θα μπορεί κανένας μας. θα είναι η σειρά του καθενός μας. «Όλοι για έναν κι ένας για όλους» είναι πια το σύνθημά μας.
· ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ. Μαζεύουμε τα χαρατσόχαρτα οργανωμένα μέσα απ΄ τα σωματεία μας και τα δίνουμε πίσω στις εφορείες ή τα καίμε. Αρνιόμαστε οργανωμένα και μαζικά να πληρώσουμε. Συντονίζουμε τη δράση μας με άλλους φορείς που ήδη έχουν πάρει ίδια απόφαση.
· Η ΑΝΥΠΑΚΟΗ κάποτε ήταν ένα προεκλογικό σύνθημα του ΚΚΕ στις ευροεκλογές. Ήταν μια «συζήτηση». Ένα θέμα για «ζύμωση».
- Τώρα η ανυπακοή είναι ζωτική ανάγκη. Ο λαός δε μπορεί να κάνει αλλιώς. Υπάρχουν αδύναμοι που θέλουν στήριξη. Ο λαός θέλει στήριξη.
- Τώρα η ανυπακοή είναι ρεαλιστική δυνατότητα. Ο λαός δε θέλει να πληρώνει άλλο. Την κρίση του καπιταλισμού πρέπει να την οξύνουμε. Να ξεμπερδεύουμε μ΄ αυτόν μια ώρα αρχύτερα.
- Τώρα η ανυπακοή είναι πιεστική υποχρέωση. Απέναντι στα παιδιά μας. Αν δεν αντιδράσουμε ούτε τώρα, το επόμενο που θα μας πάρουν είναι τα σπίτια μας. Είναι ότι έχουμε και δεν έχουμε. Και τότε δε θα υπάρχει πια το...«μη χειρότερα».
- Τώρα η ανυπακοή πρέπει να γίνει «ταξική μόδα», στους «κύκλους» και στις «πιάτσες» των εργαζόμενων, των μικρομεσαίων, των γυναικών, των λαϊκών στρωμάτων.
· ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ, Ντόρα, Κουβέλης, Οικολόγοι, τηλερόραση και λοιποί πρόθυμοι, κάνουν ότι μπορούν για να καλλιεργήσουν το φόβο στο λαό. Με δηλώσεις, με απειλές, με συμβουλές, με υπενθύμιση της νομιμότητας. Δουλιά τους και δουλιά μας. Αυτοί υπερασπίζονται το σύστημά τους και τ΄ αφεντικά τους. Κι εμείς τη ζωή μας. Τι έχει μεγαλύτερη αξία στο μυαλό σου φίλε;
Και δεν είναι οι μόνοι. Μαζί τους στοιχίζονται και κάποιοι «αριστερούληδες».
- Στην ΑΔΕΔΥ, όταν μπήκε το θέμα να πάρει απόφαση για οργανωμένη ανυπακοή ενάντια στα χαράτσια, οι ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ δεν άνοιξαν το στόμα τους να πούνε κουβέντα. Ανέλαβε όμως να «μπλοκάρει» το σχετικό ψήφισμα ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και η παράταξή του η Αυτόνομη παρέμβαση. Και τα κατάφερε.
- Σε μια σειρά από Συλλόγους, το φόβο τον «έφεραν» στη συζήτηση οι δυνάμεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ οι οποίοι πρωτοστατούν άλλωστε και σ΄ όλα εκείνα τα «χαρτιά» που κυκλοφορούν και λένε «πλήρωσε πρώτα και μετά κάνε δήλωση ότι δεν αναγνωρίζεις το χρέος», («Δηλώσεις Ρητής Επιφύλαξης» τα λένε), με δικηγόρους και τέτοια. Οι ίδιοι που έβαλαν τους εκπαιδευτικούς χρόνια τώρα να ζητάνε τα «176 ευρώ» μέσω κάποιων δικηγορικών γραφείων (Κατά σύμπτωση ένα απ΄ αυτά είναι του Δραγασάκη) τώρα θέλουν να στήσουν κι καινούρια «μπίζνα» για τα γραφεία αυτά.
- Στο Σύλλογο των Δασκάλων του Μαρουσιού και σε άλλους Συλλόγους και ΕΛΜΕ, οι δυνάμεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ έβαλαν τη λογική « δε μπορούμε να πάρουμε τους συναδέλφους στο λαιμό μας». Παρόμοια ήταν η στάση τους και στην ΕΛΜΕ της Χίου.
- Στη συνέλευση των δασκάλων της Νέας Ιωνίας η συνδικαλίστρια του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, βλέποντας ότι το ψήφισμα θα περάσει, κραύγαζε γεμάτη απελπισία: «Καλέ δε το βλέπετε; Αυτό το ψήφισμα είναι του ΠΑΜΕ». Κι οι δάσκαλοι το ψήφισαν ομόφωνα.
- Στην ΕΛΜΕ και στο Σύλλογο δασκάλων Ζακύνθου, πρότειναν ( ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΚ ) «να οργανώσουμε την πάλη μας εντός των συνταγματικών ορίων» («σκάσε και πλήρωνε» δηλαδή) κι εμπόδισαν τους δυό αυτούς Συλλόγους να πάρουν αποφάσεις ανυπακοής.
- Αλλά κι ο άλλος εταίρος του οπορτουνισμού δεν πάει παρακάτω. Οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, σε κάποιες περιπτώσεις κάνουν κι αυτοί ότι μπορούν για να μη περάσει η ανυπακοή.
- Στην Α΄ ΕΛΜΕ Δυτικής Αττικής με πρόταση των «Παρεμβάσεων» (Αγγ. Φατούρου) η ΕΛΜΕ αποφάσισε «να εισηγηθεί στη ΓΣ των Προέδρων της ΟΛΜΕ, να αναλάβει όλες τις οργανωτικές, πολιτικές και νομικές πρωτοβουλίες, έτσι ώστε μαζικά και συλλογικά οι εργαζόμενοι εκπαιδευτικοί να μη πληρώσουν τα νέα χαράτσια». «Νίπτουν τας χείρας των» δηλαδή και πασσάρουν την ευθύνη στην ΟΛΜΕ. Η οποία όμως ήδη είχε αποφασίσει αρνητικά με ψήφους ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ. Κι επισείουν ταυτόχρονα το φόβο των «νομικών συνεπειών».
- Ενώ στην ΕΛΜΕ της Γ΄ Δυτικής Αττικής που το ψήφισμα «φαινόταν» ότι θα περάσει, ο αρχισυνδικαλιστής των Παρεμβάσεων (Θαν. Τσιριγώτης), πήρε εργολαβία την προσπάθεια να μη περάσει το ψήφισμα από τη συνέλευση. Όμως αυτό ... «πέρασε» συντριπτικά.
· Τώρα η ανυπακοή είναι η μόνη απάντηση στο φόβο. Τι να φοβηθείς;
- Την ώρα που κλείνεις το μαγαζί σου, φοβάσαι μήπως δε σου δώσουν φορολογική ενημερότητα; Έ; Και;
- Την ώρα που δεν έχεις να πάρεις γάλα στα παιδιά, φοβάσαι μήπως και χρωστάς στην εφορία 10 ευρώ παραπάνω απ΄ όσα ήδη χρωστάς εδώ κι εκεί; Ε! Και;
- Την ώρα που δε τα βγάζεις πέρα με τα έξοδα του σπιτιού σου, με τη ζωή των παιδιών σου και της δουλιάς σου, θα σκεφτείς πως θα πληρώσεις για το χρέος αυτουνού που σ΄ έφερε σ΄ αυτή την κατάσταση; Ας πνιγεί κι αυτός και το κράτος του και το σύστημά του. Ας κάνουμε κάτι για να γίνει αυτό μια ώρα αρχίτερα, μπας και γλυτώσουμε.
- Την ώρα που καίγεται το σπίτι σου φοβάσαι ότι «θα στο πάρει η τράπεζα»; Ε! Και; Έτσι κι αλλιώς «εκεί πάει η δουλειά».
- Την ώρα που χρεωκοπείς, φοβάσαι τη χρεοκοπία των μονοπωλίων;
- Την ώρα της απελπισίας, έχεις λύση: πάρε την υπόθεση στα χέρια σου. Ο λαός είναι παντοδύναμος. Εσύ είσαι ένας απ΄ όλους. Όλους αυτούς που μαζί τα μπορούν όλα. Μπορούν να κερδίσουν τη ζωή τους. Να κερδίσουν το μέλλον. Να φτιάξουν τη δική τους οικονομία και εξουσία.
- Αν είναι λοιπόν να φοβηθούμε, θα φοβηθούμε μόνο την υποταγή και την ενσωμάτωση σ΄ αυτή τη λογική που μας καταδικάζει εφ΄ όρου ζωής.
- Σήμερα η ανυπακοή έχει πάρει διαστάσεις χιονοστιβάδας. Χιλιάδες σωματεία δηλώνουν ότι δε θα πληρώσουν. Όχι μόνο σωματεία που συσπειρώνωνται στο ΠΑΜΕ. Οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ λένε ότι δε θα στείλουν τα χαρατσόχαρτα κι ότι δε θα κόψουν ρεύμα σε σπίτια. Το ΠΑΜΕ κάνει παράσταση στη διοίκηση της ΔΕΗ για «να μη τολμήσουν να πειράξουν κανένα εργαζόμενο της ΔΕΗ που θα αρνηθεί να κάνει αυτή βρωμοδουλειά. Αλλά και να μη τολμήσουν να πάνε σε κάποιο σπίτι εργαζόμενου να κόψουν το ρεύμα γιατί θα μας βρούν μπροστά τους». Και η ίδια η διοίκηση της ΔΕΗ δηλώνει ότι «αν το κίνημα της μη πληρωμής πάρει μαζικές διαστάσεις, τότε η ΔΕΗ δε θα μπορέσει να ανταποκριθεί και να κόψει το ρεύμα σ΄ όλα αυτά τα σπίτια». Μας το λέει: Ο μόνος τρόπος για να μη φοβόμαστε τις όποιες συνέπειες είναι να το κάνουμε μαζικά. Πόσα ρεύματα μπορούν να κόψουν;
- Ο φόβος είναι πια πάνω τους. Η μαζική ανυπακοή μπορεί να μεταφέρει το φόβο σ΄ αυτούς. Σ΄ αυτούς όλους (Κυβέρνηση, ΕΕ, Τρόϊκά) που ήδη εκφράζουν τις ανησυχίες τους ότι «δε θα πληρώσει ο κόσμος». Το ξέρουν καλά αυτό. Ήδη έχουν τα δείγματα.
- Κι οι απειλές ότι «αν δεν αποδώσουν τα μέτρα θα πάρουν κι άλλα μέτρα» είναι κούφιες. Έτσι κι αλλιώς θα πάρουν κι άλλα αντιλαϊκά μέτρα. Έτσι κι αλλιώς τα έχουν ήδη ανακοινώσει και τα «άλλα». Η κρίση τους είναι πολύ βαθιά και γενικευμένη. Θέλουν να τη φορτώσουν πάνω στο λαό. Αλλά ούτε κι αυτό είναι αρκετό για να τη ξεπεράσουν. Δε γλυτώνουν ούτε έτσι. Η μοίρα τους είναι ο σκουπιδοτενεκές της ιστορίας. Κι η απελευθέρωση της κοινωνίας και της οικονομίας απ΄ τα δεσμά του κέρδους και της ιδιοκτησίας.
Όμως σύντροφε μου και συναγωνιστή μου, κούνα κι εσύ λίγο τα χέρια σου για να πάνε μια ώρα αρχύτερα εκεί που ανήκουν.
Μάνος Δούκας
ΣΤΡΑΤΗΣ ΜΟΥΦΛΟΥΖΕΛΛΗΣ Η «ΜΟΥΦΛΟΥ»
«Με βαθιά θλίψη και πόνο ψυχής αποχαιρετούμε έναν καλό σύντροφο.
Έναν αγωνιστή που μέχρι τελευταία ήτανε πιστός στις πανανθρώπινες αξίες του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού και δεν έκανε πίσω σε όλο το χρόνο της ζωής του, ούτε πόντο.
Άνθρωπος με μεγάλη καρδιά, θαρραλέος, αγέρωχος, πάντα μπροστά στους αγώνες, οπόταν τον καλούσε το Κόμμα μας.
Δίνοντας μαζί με όλους μας τις μάχες για μια καλύτερη κοινωνία, απαλλαγμένη από εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, για μια κοινωνία όπου θα κυριαρχεί η ανθρώπινη αξία ισοτιμίας - ισονομίας - δικαιοσύνης, για να ανθρωπεύσει ο άνθρωπος.
Διαλέγοντας το δύσκολο δρόμο της αξιοπρέπειας και του αγώνα, και όχι τον εύκολο δρόμο της υποταγής και της υποτέλειας.
Αγαπητέ σύντροφε Στρατή.
Πάντα θα θυμόμαστε την οξυδέρκεια σου, τον πολύτιμο λόγο σου, τις θέσεις και τις προτάσεις σου, στις κατά καιρούς συνάξεις που κάναμε, συζητώντας διάφορα θέματα».
Με αυτά τα λόγια αποχαιρέτησε ο Βαγγέλης Χριστοδούλου εκ μέρους της ΝΕ Λέσβου του ΚΚΕ το Στρατή που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή.
Παιδί φτωχής οικογένειας βιοπαλαιστών, πέρασε και αυτός, όπως τόσοι και τόσοι άλλοι, τις κακουχίες και το κυνηγητό της μισαλλόδοξης δεξιάς των πέτρινων χρόνων, με ψηλά το κεφάλι.
Το 1965 πέρασε στην ΑΣΟΕΕ, αλλά δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές του, καθώς το δικτατορικό καθεστώς της 21ης Απριλίου 1967 τον υποχρέωσε να στρατευτεί και στη συνέχεια τον ταλαιπώρησε με διώξεις.
Ξενιτεύτηκε στην Αυστραλία και δημιούργησε οικογένεια, δουλεύοντας μαζί με την καλή του σύζυγο Ελένη, προσφέροντας, από διάφορα πόστα, στην Ελληνική Οικογένεια της Αυστραλίας όπου οι Έλληνες εκτιμούσαν και αγαπούσαν ιδιαίτερα. Έδωσε μάχες για τα δικαιώματα των Ελλήνων της Αυστραλίας.
Όταν γύρισε στη γενέτειρα του τη Μυτιλήνη συνέχισε με την ίδια ορμή πιστός στα ιδανικά του και στις αρχές του μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ.
Δεν έλειψε από καμία μάχη πολιτική. Βουλευτικές, δημοτικές εκλογές όπου ήταν και υποψήφιος, σε κάθε κινητοποίηση του λαού μας.
Ιδιαίτερη έφεση είχε στη δημοσιογραφία, στα γράμματα και όλοι θυμόμαστε τα κείμενα του, τον «κοφτερό» του λόγο. Συνεργάστηκε για πολύ καιρό με την εφημερίδα Νέο Εμπρός.
Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2011
ΔΗΜΟΣ ΣΠΑΡΤΗΣ: ΚΟΝΔΥΛΙΟ ΓΙΑ ΤΕΛΕΣΗ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ ΧΙΤΩΝ ΚΑΙ ΤΑΓΜΑΤΑΣΦΑΛΙΤΩΝ
Σε μια χυδαία παραχάραξη της Ιστορίας προχώρησε η πλειοψηφία της δημοτικής αρχής Σπάρτης (ΝΔ - ΠΑΣΟΚ), όταν, μετά από μια θυελλώδη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου, ψήφισε κατά πλειοψηφία την έγκριση κονδυλίου για «τέλεση μνημοσύνου πεσόντων Μυστρά».
Το εν λόγω μνημόσυνο αφορά τους ταγματασφαλίτες και Χίτες που αρνήθηκαν το 1944 να παραδώσουν τα όπλα στον ΕΛΑΣ και συνέχισαν, πιστοί στον όρκο που έδωσαν στο ...Θεό, «ότι θα υπακούω απολύτως ΕΙΣ ΤΑΣ ΔΙΑΤΑΓΑΣ ΤΟΥ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΑΔΟΛΦΟΥ ΧΙΤΛΕΡ», την προδοτική τους δράση.
Συγκεκριμένα, την πρόταση καταψήφισαν, εκτός από τους δημοτικούς συμβούλους της «Λαϊκής Συσπείρωσης», δύο δημοτικοί σύμβουλοι από την πλειοψηφία και άλλοι δύο από την αξιωματική αντιπολίτευση (ΝΔ - ΠΑΣΟΚ).
Στην τοποθέτησή του ο Αντώνης Καλομοίρης, δημοτικός σύμβουλος της «Λαϊκής Συσπείρωσης», σημείωσε πως «οι άντρες των Ταγμάτων Ασφαλείας και οι Χίτες συνεργάστηκαν από την πρώτη στιγμή ανοιχτά με τους κατακτητές την ώρα που η συντριπτική πλειοψηφία του λαού αγωνιζόταν από τις γραμμές του ΕΑΜ και ΕΛΑΣ. Ο όρκος τους ήταν γερμανικός, άλλοι φορούσαν κουκούλα προδίδοντας πατριώτες και άλλοι γερμανική στολή. Οι 118 πατριώτες που εκτελέστηκαν στο Μονοδένδρι Λακωνίας ήταν δικό τους έργο. Περνούσαν στα χωριά, όπου έκλεβαν, βίαζαν, σκότωναν.
Αυτοί οι άνθρωποι έπαιξαν το ρόλο της οπισθοφυλακής των Γερμανών όταν οι τελευταίοι εκδιώχθηκαν από όλες τις πόλεις της χώρας. Βλέποντας στην πορεία ότι χάνουν και μετά την απελευθέρωση της Σπάρτης στις 20 Σεπτέμβρη του 1944, φεύγουν κρυφά τη νύχτα και μπαίνουν στο κάστρο του Μυστρά. Ο ΕΛΑΣ ζήτησε την παράδοσή τους. Όσοι παραδόθηκαν δεν έπαθαν το παραμικρό.
Έρχεται τώρα η πρόταση στο Δημοτικό Συμβούλιο να πληρώσουμε, να διοργανώσουμε και να στηρίξουμε την εκδήλωση γι' αυτούς τους ανθρώπους. Αυτούς που πρόδωσαν τους 118 πατριώτες στο Μονοδένδρι, που συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς και προέβησαν σε σειρά από εγκλήματα.
Έρχεται τώρα η πρόταση στο Δημοτικό Συμβούλιο να πληρώσουμε, να διοργανώσουμε και να στηρίξουμε την εκδήλωση γι' αυτούς τους ανθρώπους. Αυτούς που πρόδωσαν τους 118 πατριώτες στο Μονοδένδρι, που συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς και προέβησαν σε σειρά από εγκλήματα.
Αυτό είναι παραχάραξη της Ιστορίας και προσβολή των ζωντανών και νεκρών αγωνιστών. Είναι ψέμα προς τη νεολαία. Είναι ντροπή για την ανθρωπότητα».
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΒΙΑ
«Όλα τα κόμματα πρέπει να τοποθετηθούν απέναντι στα φαινόμενα της πολιτικής βίας… Δεν υπάρχει προοδευτική και συντηρητική βία».
Ηλίας Μόσιαλος, κυβερνητικός εκπρόσωπος ΠΑΣΟΚ (7-7-2011)
«Καταδικάζουμε τη βία από όπου και αν προέρχεται, όποια αιτία κι αν έχει, όποια πρόφαση κι αν επικαλείται, σε όποιον και όπου κι αν εκδηλώνεται».
Γ. Μιχελάκης, εκπρόσωπος ΝΔ (7-7-2011)
«Αν η πολιτεία δεν εγκαταλείψει την ψευτοδημοκρατική στάση της ανοχής στη βία και αν η κοινωνία δεν απαιτήσει την εφαρμογή των νόμων, η ζούγκλα είναι κοντά».
Π. Μανδραβέλης, “Καθημερινή” (23-01-2011)
Όσο βαθαίνει η καπιταλιστική κρίση, όσο πιο έντονα και πιο ορατά γίνονται τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού συστήματος, τόσο πιο πολύ φουντώνει από τη μεριά της αστικής τάξης, των αστικών κομμάτων και μέσων ενημέρωσης, η φιλολογία γύρω από το θέμα της βίας. Ιδιαίτερα μετά τη 48ωρη απεργία του Ιούνη, τη μαζική συμμετοχή, αλλά και την εκτεταμένη προβοκάτσια που επιχειρήθηκε σε βάρος του λαού και της νεολαίας, η κυβέρνηση, με τη συμφωνία της ΝΔ και του ΛΑΟΣ, έσπευσε να φέρει το θέμα της “πολιτικής βίας” στη Βουλή, με αντικείμενο της συζήτησης «την προστασία των θεσμών, τη διασφάλιση της ευνομίας, την καλύτερη οργάνωση των δημόσιων συναθροίσεων, τη λειτουργία της Αστυνομίας».
Στην πραγματικότητα, όταν οι αστοί μιλούν για “καταδίκη της βίας”, στο στόχαστρό τους βάζουν το μαζικό, οργανωμένο εργατικό-λαϊκό κίνημα, την επαναστατική βία, την επαναστατική πάλη που στοχεύει στην ανατροπή της αστικής εξουσίας. Επιδιώκουν να θωρακίσουν το καπιταλιστικό σύστημα, να ενεργοποιήσουν αντανακλαστικά ενάντια στο λαϊκό κίνημα, τσουβαλιάζοντάς το με τις προβοκάτσιες που οι ίδιοι ενορχηστρώνουν, στηρίζουν και αξιοποιούν.
Αυτοί που τάχα «καταδικάζουν τη βία από όπου κι αν προέρχεται», την ίδια ώρα αθωώνουν και ευλογούν τη βία που εξυπηρετεί τα συμφέροντα της αστικής τάξης, τη βία που ασκούν οι αστοί είτε στη σφαίρα της παραγωγής, είτε και με τη δύναμη των όπλων, όπως είδαμε και με την πρόσφατη ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη.
Τι είναι αυτό που γεννά τη βία; Ποια είναι η σχέση της με την ταξική πάλη;
Η βία δεν είναι ένα σύγχρονο κοινωνικό φαινόμενο, ή ένα φαινόμενο που με κάποιο τρόπο είχε “λυθεί” και ξαφνικά “κλιμακώνεται ανησυχητικά”. Η δημιουργία των τάξεων είναι αυτή που γέννησε το κράτος ως μηχανισμό βίας, μηχανισμό κυριαρχίας και επιβολής των εκμεταλλευτών στους εκμεταλλευόμενους. Η εκμετάλλευση της εργασίας γέννησε τη βία ως μέθοδο επιβολής της θέλησης της άρχουσας τάξης.
Τέτοιο όργανο ταξικής κυριαρχίας είναι και το καπιταλιστικό κράτος σε όλες του τις μορφές: ακόμα και η αστική δημοκρατία δεν είναι τίποτε άλλο παρά η δικτατορία της αστικής τάξης, που με τη βία, πότε καλυμμένη και πότε ανοιχτή, επιβάλλει την κυριαρχία του συστήματος της.
Όπως σημείωνε ο Λένιν: «Δεν υπάρχει κανένα κράτος, έστω και το πιο δημοκρατικό, που να μην έχει στο σύνταγμά του παραθυράκια και επιφυλάξεις, που εξασφαλίζουν στην αστική τάξη τη δυνατότητα να κινητοποιεί στρατεύματα ενάντια στους εργάτες, να κηρύσσει το στρατιωτικό νόμο κτλ “σε περίπτωση διατάραξης της τάξης”, στην πραγματικότητα, σε περίπτωση που η εκμεταλλευόμενη τάξη “παραβιάζει” το καθεστώς της σκλαβιάς της και κάνει προσπάθειες να φέρεται όχι δουλικά» {1}.
Η κυρίαρχη τάξη κρατά την εξουσία της με την κρατική βία: με τα όπλα (αστυνομία, στρατός κλπ), αλλά και ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό. Διαφορετικά δε θα μπορούσε να κυριαρχεί. Αυτή η αντικειμενική πραγματικότητα δε μπορεί να αντιμετωπιστεί διαφορετικά από τους καταπιεζόμενους παρά με την επαναστατική βία της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.
Επομένως στην ταξική πάλη δεν υπάρχει βία γενικώς και αορίστως. Υπάρχει η αντιδραστική βία, η βία που ασκεί η κυρίαρχη τάξη για να διατηρήσει την εξουσία της και υπάρχει και η επαναστατική βία, η βία που ασκεί η εκμεταλλευόμενη τάξη στην πάλη της για να αποτινάξει τα δεσμά της.
Τι βία άσκησε και ασκεί η αστική τάξη;
Η γέννηση και η ανάπτυξη του καπιταλισμού είναι συνδεδεμένη με την εκμετάλλευση και την κοινωνική αδικία, με τεράστιες καταστροφές που συνόδευσαν τη γέννηση του κεφαλαίου, όπως η καταστροφή των αυτόχθονων πληθυσμών στην αμερικανική ήπειρο και την Αυστραλία, με το μαζικό δουλεμπόριο στις HΠA των προηγούμενων αιώνων, με την αποικιοκρατική εκμετάλλευση, με την αναρχία στην παραγωγή και τις καταστροφές των μεγάλων οικονομικών κρίσεων, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, την παιδική εργασία και τόσα άλλα.
Ο καπιταλισμός επικράτησε ως σύστημα σε βάρος της φεουδαρχίας όχι “ειρηνικά”, αλλά ως αποτέλεσμα άσκησης πολύμορφης βίας σε βάρος την παλιάς τάξης πραγμάτων. Οι φεουδάρχες εξάντλησαν τα περιθώρια βίας για να κρατηθούν και η ανερχόμενη τότε αστική τάξη χρησιμοποίησε τη βία για να επικρατήσει, για να κατακτήσει την πολιτική εξουσία.
Οι αστικές επαναστάσεις, όπως η Γαλλική Επανάσταση, η διαδικασία συγκρότησης των εθνών-κρατών, οι εθνικό-απελευθερωτικές αστικές επαναστάσεις, όπως ήταν και η Ελληνική Επανάσταση, αποτελούν βασικά κομμάτια αυτής της πάλης ανάμεσα στο τότε παλιό και το τότε καινούργιο, της βίαιης ταξικής πάλης που οδήγησε στην επικράτηση του καπιταλισμού.
«Η σύγχρονη αστική κοινωνία που πρόβαλε από την καταστροφή της φεουδαρχικής κοινωνίας», σημειώνουν ο Μαρξ και ο Ένγκελς, «δεν κατάργησε τις ταξικές αντιθέσεις, έβαλε μονάχα στη θέση των παλιών νέες τάξεις, νέους όρους καταπίεσης, νέες μορφές πάλης» {2}.
Η αστική τάξη είναι πλέον η κυρίαρχη τάξη, χρησιμοποιεί τη βία για να διατηρήσει την εξουσία της, για να διαιωνίσει την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης. Σε συνθήκες μονοπωλιακού καπιταλισμού, όταν πλέον η αστική τάξη γίνεται αντιδραστική σε όλη τη γραμμή, είναι φυσικό να βάζει στο στόχαστρό της την επαναστατική βία, την επαναστατική πάλη, να φτάνει ακόμα και σε αποκήρυξη ή δαιμονοποίηση ακόμα και των δικών της, των αστικών επαναστάσεων.
«Τότε ήτανε άλλες εποχές, σήμερα έχουμε ελευθερία και δημοκρατία» μας λένε οι αστοί αναλυτές, ωστόσο το πραγματικό περιεχόμενο της ελευθερίας και της δημοκρατίας στον καπιταλισμό είναι ο οικονομικός καταναγκασμός της μισθωτής σκλαβιάς, είναι η βία απέναντι στην εργατική τάξη, που μπορεί “ελεύθερα” ή να πουλήσει την εργατική της δύναμη ή να πεθάνει της πείνας.
Η βία της αστικής τάξης είναι βαθιά ριζωμένη στο σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, εκφράζεται παντού: στις σχέσεις παραγωγής, στην καταστολή των εργατικών αγώνων, ειδικά όταν αυτοί στρέφονται ενάντια στην ίδια την εκμετάλλευση, στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.
Γιατί είναι αναγκαία η επαναστατική βία;
Το κομμουνιστικό κίνημα, από την πρώτη στιγμή της εμφάνισής του, διακήρυξε τους στόχους του αντιμετωπίζοντας την πρωτοφανή καταδίωξη από μέρους της άρχουσας τάξης: «Οι κομμουνιστές θεωρούν ανάξιό τους να κρύβουν τις απόψεις και τις προθέσεις τους. Δηλώνουν ανοιχτά ότι οι σκοποί τους μπορούν να πραγματοποιηθούν μονάχα με τη βίαιη ανατροπή όλου του σημερινού κοινωνικού καθεστώτος» {3}.
Γιατί όμως η ανατροπή αυτή μπορεί να πραγματοποιηθεί μονάχα βίαια;
Η ιστορία των κοινωνιών είναι η ιστορία της πάλης των τάξεων. Τη στιγμή της κορύφωσης της πάλης, όταν εκδηλώνεται ο επαναστατικός μετασχηματισμός της κοινωνίας, το κράτος των εκμεταλλευτών, με τη βία στρέφει όλη τη δύναμή του για να τσακίσει τις επαναστατικές δυνάμεις.
Απέναντι σε αυτή την τεράστια δύναμη καταστολής, το επαναστατικό κίνημα αντιτάσσει τη δική του δύναμη, τη δύναμη της επαναστατικής βίας.
Με αυτή την έννοια, όπως χαρακτηριστικά σημειώνει ο Μαρξ, «η βία είναι η μαμή κάθε παλιάς κοινωνίας που κυοφορεί μια καινούργια» {4}.
Η ιστορία έχει δείξει ότι καμία εκμεταλλεύτρια τάξη δεν παραχώρησε θεληματικά τα προνόμιά της και φυσικά το ίδιο ισχύει και για την αστική τάξη. Όπως ήδη σημειώσαμε, το αστικό κράτος, ανεξάρτητα από τη μορφή που παίρνει, ακόμα και την πιο δημοκρατική, δεν παύει να παραμένει δικτατορία της αστικής τάξης, κράτος που εξασφαλίζει με τη βία τη διαιώνιση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης από τους αστούς.
Σε κάθε περίπτωση όμως η πείρα του επαναστατικού εργατικού κινήματος διδάσκει ότι χωρίς την επαναστατική βία είναι αδύνατο να τσακιστεί η αντίσταση των εκμεταλλευτών. Όσες φορές το εργατικό κίνημα έπεσε στο λάθος ότι μπορεί η εργατική τάξη να πάρει την εξουσία μέσω των αστικών θεσμών, εξασφαλίζοντας την κοινοβουλευτική πλειοψηφία ή σε συμβιβασμό με αυτούς τους θεσμούς, το αποτέλεσμα ήταν είτε να ενσωματωθεί στη στήριξη της κυριαρχίας των μονοπωλίων είτε να ηττηθεί θρηνώντας εκατόμβες θυμάτων.΄
Η επαναστατική βία περιορίζεται στη στιγμή της εξέγερσης;
Η κοινωνική επανάσταση δεν περιορίζεται στην κατάληψη της εξουσίας και στη διαμόρφωση της οικονομικής βάσης για τη σοσιαλιστική ανάπτυξη, αλλά επεκτείνεται σε όλη τη σοσιαλιστική πορεία. Κύρια λειτουργία της επαναστατικής εργατικής εξουσίας, της δικτατορίας του προλεταριάτου, είναι η δημιουργική, η ανάπτυξη δηλαδή των κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής. Ταυτόχρονα, ως κρατική εξουσία, εμπεριέχει την καταστολή, τη βία του νέου πάνω στο παλιό. Όμως εδώ πρόκειται για βία που εκφράζει τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας των εκμεταλλευομένων σε βάρος της κοινωνικής μειοψηφίας των εκμεταλλευτών. Σκοπός αυτής της βίας είναι η κατάργηση της εκμετάλλευσης και όχι η διαιώνισή της.
Η επαναστατική βία είναι αναγκαία από μέρους της εργατικής τάξης, αλλά ταυτόχρονα έχει ιστορικά προσωρινό χαρακτήρα, μιας και η πάλη των κομμουνιστών στοχεύει στον κομμουνισμό, στην αταξική κοινωνία όπου δε θα υπάρχουν και οι αντικειμενικές αιτίες ύπαρξης της επαναστατικής βίας.
Η αστική τάξη, όπως και κάθε εκμεταλλεύτρια τάξη πριν από αυτήν, προσπαθεί να θωρακίσει την εξουσία της. Βάζει πολύμορφα στο στόχαστρό της την επαναστατική βία: πότε με το να τη συκοφαντεί, τσουβαλιάζοντάς την με τις αντιλαϊκές προβοκάτσιες που οργανώνουν και αξιοποιούν οι μηχανισμοί της αστικής τάξης, πότε με το να διαστρεβλώνει το περιεχόμενό της, να αποπροσανατολίζει, πχ με το να καταμερίζει σε μέρος του αστικού τύπου να αποθεώνει μορφές πάλης που φαίνονται “συγκρουσιακές” στη μορφή, αλλά στην πραγματικότητα είναι ακίνδυνες για τους αστούς στο περιεχόμενό τους.
Πολύτιμη βοήθεια σε αυτήν την προσπάθεια παίρνουν αντικειμενικά οι αστοί από διάφορες δυνάμεις του οπορτουνισμού που αρνούνται την αναγκαιότητα της επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού και ρίχνουν νερό στο μύλο του αποπροσανατολισμού της λαϊκής πάλης.
Κανένα μέτρο των αστών ωστόσο δε μπορεί τελικά να ανατρέψει την κίνηση της κοινωνικής εξέλιξης, πολύ περισσότερο όταν το εργατικό-λαϊκό κίνημα αξιοποιεί την πείρα της ταξικής πάλης, όταν βάζει στο επίκεντρό του την ανατροπή της αστικής εξουσίας, αξιοποιεί οργανωμένα όλες τις μορφές πάλης για να συγκεντρώνει δυνάμεις γύρω από αυτό το στόχο και προετοιμάζεται για τις σκληρές και αποφασιστικές ταξικές συγκρούσεις.
Παραπομπές
{1}. Β.Ι. Λένιν, Η προλεταριακή επανάσταση και ο αποστάτης Κάουτσκι, Άπαντα, εκδ. “Σύγχρονη Εποχή”, τ. 37, σελ. 253
{2}. Κ. Μαρξ – Φρ. Ένγκελς, Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος, εκδ. “Σύγχρονη Εποχή”, Αθήνα 1994, σελ. 26
{3}. Κ. Μαρξ – Φρ. Ένγκελς, όπως παραπάνω, σελ. 69
{4}. Κ. Μαρξ, Το Κεφάλαιο, εκδ. “Σύγχρονη Εποχή”, Αθήνα 1978, τόμος πρώτος, σελ. 776
{5}. Β.Ι. Λένιν, Η προλεταριακή επανάσταση και ο αποστάτης Κάουτσκι, Άπαντα, εκδ. “Σύγχρονη Εποχή”, Αθήνα 1982, τ. 37, σελ. 296
Επιμέλεια κειμένου Ιδεολογική Επιτροπή του ΚΣ της ΚΝΕ
αναδημοσίευση από τον "Οδηγητή" τ. 986 (www.odigitis.gr)
Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2011
«ΤΑ ΕΛΕΓΕ ΤΟ ΚΚΕ» ... ΚΑΙ ΤΑ ΛΕΕΙ ΑΚΟΜΑ
Το να λέμε «το ΚΚΕ τα έλεγε» δε λέει πια τίποτα. Το ξέρουν όλοι. Πρέπει πια να θυμόμαστε τι έλεγε και να βγάζουμε συμπεράσματα απ΄ αυτό. Ας δούμε λοιπόν τι έλεγε το ΚΚΕ:
Ας μη πάμε τόσο παλιά, που το ΚΚΕ μιλούσε για την ΕΟΚ. Το θυμούνται όλοι. Αυτό πια το λένε κι οι πέτρες.
Ήταν στα ΄90 το ΚΚΕ σου έλεγε ότι «η συνθήκη του Μάαστριχτ είναι καταστροφική για την Ελλάδα και το λαό». Ο χαρακτηρισμός της εργασίας ως κόστος που εγκαινιάστηκε μ΄ αυτή τη συνθήκη (με ψήφους όλων των κομμάτων πλήν ΚΚΕ), άνοιγε τον ασκό του Αιόλου για ότι ήρθε στη συνέχεια, μέχρι και σήμερα. Τότε όλοι οι άλλοι πανηγύριζαν και μας έλεγαν «απολιθωμένους», «ξεπερασμένους» κλπ. Όσο απομωνομένος ήταν ο Γαλιλαίος όταν έλεγε ότι η γη είναι στρογγυλή και γυρίζει. Μια αέναη επανάληψη της ίδιας ιστορίας: οι πρωτοπόροι δεν προσπαθούν να «εκφράσουν» το μέσο όρο της σκέψης των ανθρώπων, αλλά στοχεύουν να τον αλλάξουν λέγοντας την αλήθεια. Έτσι κάνει και το ΚΚΕ.
Ήταν τότε που ο καπιταλισμός ήταν στα ντουζένια του και παντού περνούσε τη γραμμή «το ιδιωτικό είναι καλύτερο απ΄ το κρατικό», που συνεχίζεται ακόμα. Τότε που όλοι έβαζαν πλάτη στο να περάσουν αυτές οι λογικές. Τότε που κυριαρχούσε η λογική της «κοινωνίας των δύο τρίτων» και στην Ελλάδα περνούσε η λογική του «λαϊκού καπιταλισμού» κι όλοι νόμιζαν ότι «αυτοί θα γίνουν» κι ότι στο «ένα τρίτο» των απόκληρων θα μείνουν μόνο κάποιοι τελείως φτωχοί. Ήταν τότε που το ΚΚΕ έλεγε «πέντε κόμματα δυο πολιτικές». Έπρεπε να περάσουν είκοσι χρόνια για να είναι ολότελα προφανής η αλήθεια αυτού του συνθήματος.
Ήταν τότε που η Ελλάδα άρχισε την παράδοσή της εντελώς ξεδιάντροπα και δουλικά στα σχέδια των ιμπεριαλιστών (Οτσαλάν, Σερβία, Ιράκ) και το ΚΚΕ προειδοποιούσε ότι βάζουν τη χώρα σε πολεμικές περιπέτειες. Τότε που ΠΑΣΟΚ και ΝΔ στριμωχνώταν ποιος θα υπηρετήσει καλύτερα το ΝΑΤΟ και τους Αμερικάνους και κάποιοι «αριστερούληδες» έψαχναν να μοιράσουν τις ευθύνες ανάμεσα στο ΝΑΤΟ και στο «σφαγέα Μιλόσεβιτς» ή στους Αμερικάνους και το «δικτάτορα Σαντάμ», δίνοντας άλλοθι στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Άλλωστε μέσα σ΄ αυτούς που πραγματοποιούσαν τις επεμβάσεις ήταν κι οι δικοί τους «φωτισμένοι αριστεροί» (Νταλέμα κλπ).
Ήταν τότε που έγινε το μέγα κόλπο με το χρηματιστήριο, όπου στο ΠΑΣΟΚ μοίραζαν πληροφορίες «απ΄ τα μέσα», στη ΝΔ έκαναν επενδύσεις οι «χρηματιστές» και στο συνέδριο του ΣΥΝ, μέσα καταψήφιζαν προτάσεις για αλλήλεγγύη στη Σερβία και στους διαδρόμους στοιχημάτιζαν, πουλούσαν κι αγόραζαν μετοχές, γιατί «με τον πόλεμο της Σερβίας και το σεισμό θα ανεβούν οι κατασκευαστικές». Τότε πάλι μόνο το ΚΚΕ στεκόταν απέναντι σ΄ όλα αυτά.
Ήταν το ίδιο κι όταν ζητούσαν θυσίες για την ΟΝΕ ή τους Ολυμπιακούς αγώνες, όπου μόνο το ΚΚΕ στάθηκε απέναντι σ΄ αυτή την λεγόμενη «αναπτυξιακή πολιτική». Κι ύστερα απ΄ όλα αυτά ήταν πάλι το ΚΚΕ που σε προειδοποίησε πολύ νωρίς για την κρίση που έρχεται. Που έβαλε πολύ νωρίς το ερώτημα «ανάπτυξη για ποιόν; Για την πλουτοκρατία ή για το λαό;» προτείνοντας πρόταση διαξόδου.
Ήταν το ΚΚΕ που αποκάλυψε τις νομοτέλειες του καπιταλισμού και το φαύλο κύκλο «αύξηση παραγωγικότητας μαζί με μείωση αγοραστικής δύναμης θα πεί κρίση υπερπαραγωγής και υπερσυσώρευσης κεφαλαίου». Ψιλά γράμματα. Ο κόσμος δε θέλει να ακούει τους «μάντεις κακών». Λες και φταίνε οι «μάντεις» που βλέπουν από πολύ νωρίς το κακό που έρχεται.
Το ΚΚΕ δεν έχει μάγους. Απλώς στηρίζεται στο Μαρξισμό που έχει αναλύσει τον καπιταλισμό και τον «ξέρει» πιο καλά κι απ΄ τους καπιταλιστές. Γι αυτό δικαιώνεται η πολιτική μας κι οι προβλέψεις μας. Γι αυτό χρειάζεται ο καθένας να εμπιστεύεται το ΚΚΕ και τις εκτίμήσεις του (ανεξάρτητα αν συμφωνεί σ΄ όλα μαζί μας κι αν μας ψηφίζει). Κι όσοι χρόνια τώρα καλιέργησαν αυταπάτες και εφυσηχασμό, ή είναι αφελείς, ή έχουν πλήρη άγνοια των νομοτελειών του καπιταλισμού, ή είναι συνένοχοι και απολογητές του καπιταλισμού (το πιθανότερο). Σε κάθε περίπτωση είναι ακατάλληλοι και επικίνδυνοι για το ρόλο του πολιτικού ηγέτη.
Τώρα λοιπόν που οι προβλέψεις του ΚΚΕ επιβεβαιώθηκαν πλήρως, το ΚΚΕ συνεχίζει να κάνει «εκτιμήσεις» και «προβλέψεις».
1. Ο καπιταλισμός δε μπορεί να σας δόσει τίποτα άλλο. Ούτε αυξήσεις, ούτε θέσεις εργασίας, ούτε τίποτα. Μόνο να σας πάρει μπορεί. Το βαρέλι δεν έχει πάτο. Την ώρα της κρίσης (και όχι μόνο) το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό κι όλοι μαζί τρώνε το λαό. Ο καπιταλισμός θα είχε κάθε λόγο να θέλει να δόσει για να σβήσει τις λαϊκές αντιδράσεις. Αλλά δε μπορεί. Οι αντιφάσεις του τον έφεραν σε αδιέξοδο. Μόνο να ρουφάει αίμα μπορεί πια. Απ΄ τους λαούς, από χώρες, απ΄ τον πλανήτη ολόκλήρο.
2. Δεν έχετε καμμιά ελπίδα λοιπόν μέσα σ΄ αυτό το σύστημα. Αυτό που ίσως είχατε συνηθίσει τις προηγούμενες δεκαετίες όπου κάπου κάπου γινόταν και κάτι που να ελεφρύνει το λαό (δεκαετία ‘ 80) ή έστω να ελαφρύνει ένα μέρος του λαού, έστω κι αυτούς που έγλυφαν την εξουσία, πάει πια. Δεν υπάρχει σχετική ελπίδα. Τώρα η ΦΑΓΕ απολύει του χαφιέδες της γιατί μπορεί να βρεί φτηνότερους. Και το ΠΑΣΟΚ απολύει απ΄ το δημόσιο το «συνδικαλιστικό στρατό του». Όλους αυτούς που τόσα χρόνια στις ΔΕΚΟ και στο δημόσιο του εξασφάλιζαν τον έλεγχο της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Η κοινωνία των «δυό τρίτων που περνούν καλά και για το άλλο ένα τρίτο δε μας νοιάζει» γίνεται σιγά σιγά η κοινωνία όπου το 2% των ανθρώπων κατέχει το 90% του πλούτου. Όπου το υπόλοιπο 98% οδηγείται ολοταχώς προς την προλεταριοποίηση και την ανεργία.
3. Επομένως δεν έχετε να περιμένετε τίποτα από όποια «αλλαγή διακυβέρνησης», ή από όποια «συνέναιση», ή από όποια «διαχείριση» του συστήματος, που ευαγγελίζονται όλοι οι θιασώτες του καπιταλισμού, δεξιοί, δεξιότεροι και αριστερούληδες. Απ΄ τη ΝΔ που ευαγγελίζεται ένα νέο «μίγμα πολιτικής», μέχρι το ΣΥΡΙΖΑ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ που ενειρεύονται «αριστερές διακυβερνήσεις». Δε μας λένε όμως που και πως αυτού του είδους οι «αριστερές διακυβερνήσεις» άλλαν την κατάσταση σε βάρος του λαού. Όπου επιχειρήθηκαν έκαναν αυτό που είπε κάποτε το «μεγάλο αφεντικό της FIAT»: «Οι αριστεροί κάνουν τη δουλειά καλύτερα απ΄ τους δεξιούς». Ποιά «δουλειά» ξέρετε. Ποιοί «αριστεροί» πάλι το ξέρετε.
4. Άρα το αίτημα που έχει ανάγκη η κοινωνία, η οικονομία, ο πλανήτης κι οι κάτοικοί του, έχει σχέση με τις οικονομικές σχέσεις και με την ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Έχει σχέση με την αλλαγή οικονομικού συστήματος κι όχι την εναλαγή κομμάτων του ίδιου δρόμου καπιταλιστικής ανάπτυξης. Ο λαός χρειάζεται πια να αφήσει κατά μέρος του «σωτήρες» και να πάρει την υπόθεση, δηλαδή την εξουσία στα χέρια του. Κι αν δε θέλετε να πιστέψετε εμάς, ακούστε τι λέει ο Αϊνστάιν γι αυτό : «Είμαι πεισμένος ότι μόνο ένας δρόμος υπάρχει για να μπει τέλος σε όλο αυτό το κακό, δηλαδή τη δημιουργία της σοσιαλιστικής οικονομίας με το αντίστοιχο σε αυτή σύστημα παιδείας, προσανατολισμένης σε κοινωνικούς σκοπούς. Σε μια τέτοια οικονομία η κοινωνία κατέχει τα μέσα παραγωγής και τα διαχειρίζεται με βάση το σχεδιασμό. Η σχεδιασμένη οικονομία πρoσαρμόζει την παραγωγή στις ανάγκες της κοινωνίας, κατανέμει την εργασία στους ικανούς για εργασία και εγγυάται τα μέσα προς το ζειν για κάθε άνδρα, γυναίκα και παιδί. Αντί για την εξύμνηση της εξουσίας και της επιτυχίας, όπως γίνεται στη σημερινή μας κοινωνία, η παιδεία που συμπληρώνεται με την ανάπτυξη των εσωτερικών ικανοτήτων της προσωπικότητας, θα αποβλέπει στην ανάπτυξη σε αυτή της συναίσθησης της ευθύνης για τους άλλους ανθρώπους».
5. Φόβος δε χωράει. Ο μόνος φόβος είναι μήπως καθυστερήσει να ανατραπεί αυτή η βαρβαρότητα που την ονομάζεται καπιταλισμός. Γιατί τα περί «διαιώνισης» που έλεγαν κάποτε ή περί «τέλους της ιστορίας», δεν τα λένε πια ούτε οι ίδιοι οι θεωρητικοί τους. Κι είναι προφανές ότι αυτή η βαρβαρότητα δε μπορεί να είναι ο προορισμος του ανθρώπου. Ο μόνος λοιπόν φόβος που δικαιολογείται είναι η φόβος για το μέλλον το δικό σου, των παιδιών σου, του πλανήτη, της ζωής ολόκληρης. Η απελευθέρωση του ανθρώπου δεν είναι φόβος ... είναι ελπίδα. Κι οι μόνες θυσίες που αξίζουν είναι αυτές που γίνονται στην επιτυχία του αγώνα.
6. Ο «άλλος» φόβος, αυτός που καλλιεργούν συστηματικά, είναι σαν το φόβο που έχουν οι πουτάνες απέναντι στο νταβατζή. Του τα δίνουν όλα για να μη φάνε ξύλο, αλλά πάλι πουτάνες είναι κι αύριο θα επαναλάβουν την ίδια δουλειά και τον ίδιο φόβο. Ο νταβατζής ποτέ δεν παύει να είναι νταβατζής κι ο εκβιαστής ποτέ δε σταματά από μόνος του τον εκβιασμό του.
7. Αφού λοιπόν έχουν αρχίσει όλο και περισσότερο να καταλαβαίνουν και να λένε ότι «έχουμε πόλεμο» (το ΚΚΕ κι αυτό το έλεγε από πολύ νωρίς) χρειάζεται φίλε να αποφασίσεις με ποιό στρατό είσαι. Γιατί την ώρα του πολέμου δεν υπάρχει ουδετερότητα. Όποιος δεν είναι με τους εργαζόμενους και το λαό, πάει να πει ότι στέκεται απέναντι. Εσύ;
Του Μάνου Δούκα
ΠΕΚΑΜ: ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΥ
ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΝΩΣΗ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΥ (ΠΕΚΑΜ) - www.pekam.org.gr
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
Η Πανελλήνια Ένωση Κρατουμένων Αγωνιστών Μακρονήσου στα πλαίσια των εκδηλώσεων για την διάσωση και την διάδοση της ιστορικής μνήνης των στρατοπέδων συγκέντρωσης της ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΥ (1947-1953), σας προσκαλεί στην ιστορική εκδήλωση με θέμα:
Γ΄ Κέντρο Παρουσιάσεως Αξιωματικών 1947. ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΣ
Νίκος Μαλάμογλου
Κυριακή 2 Οκτώβρη 2011, ώρα 11.30 π.μ.
Μουσείο Μακρονήσου (Αγίων Ασωμάτων 31, Θησείο)
Στοιχεία επικοινωνίας με το μουσείο Μακρονήσου
Διεύθυνση: Αγίων Ασωμάτων 31, 10553, Κεραμεικός - Αθήνα
Τηλ: 210-3247820
E-mail: pekamak@yahoo.gr
ΠΟΣΑ ΔΗΛΩΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΦΟΡΙΑ ΒΙΟΜΗΧΑΝΟΙ, ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ, ΕΦΟΠΛΙΣΤΕΣ ;
Τη στιγμή που η κυβέρνηση βάζει χέρι ακόμη και στα εισοδήματα των 300 ευρώ τον μήνα, που φορολογεί ακόμη και τον αέρα που αναπνέουμε, που κάνει εκκλήσεις στον πατριωτισμό μας, κάποιοι κάνουν πλάκα.
Στο (22.9.11) του «Ριζοσπάστη» ο δημοσιογράφος Νίκος Μπογιόπουλος αποκαλύπτει – όπως γράφει – τις φορολογικές δηλώσεις τριών μεγαλοεπιχειρηματιών της χώρας, που έχουν δηλώσει για το έτος 2010 (βλέπε φωτοτυπίες) προσωπικό εισόδημα από 1.800 μέχρι 32.000 ευρώ (!!) πληρώνοντας αστεία ποσά για φόρο εισοδήματος, με τον ένα μάλιστα να του αναλογεί επιστροφή φόρου 250 περίπου ευρώ!!!
Κάποιοι φαίνεται ότι κάνουν πλάκα και στην κυβέρνηση και σε εμάς, αφού, τη στιγμή που γίνεται αυτό, ο λαός, οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι, οι μικροεπιχειρηματίες καλούνται να πληρώσουν ό,τι έχουν και δεν έχουν «για να σωθεί η πατρίδα», όπως λένε κάποιοι μεγαλόστομα. Διότι οι φορολογικές αυτές δηλώσεις φαίνεται πως δεν είναι η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας... που ακολουθούν οι περισσότεροι εφοπλιστές, καναλάρχες, επιχειρηματίες, βιομήχανοι...
Δεν είναι πλάκα λοιπόν... Δυστυχώς αποτελούν τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα οι φορολογικές δηλώσεις των τριών κορυφαίων παραγόντων της οικονομικής ζωής της χώρας, τις οποίες δημοσιεύει (χωρίς τα ονόματά τους, καθώς καραδοκεί η δικαιοσύνη, που προστατεύει τα προσωπικά δεδομένα ακόμη και ενός μεγιστάνα ο οποίος δεν ντρέπεται ούτε φοβάται να δηλώσει εισόδημα 1.800 ευρώ) στον «Ριζοσπάστη» και στη σελίδα «Ημεροδρόμος» ο Νίκος Μπογιόπουλος.
Δεν είναι, λοιπόν, μόνο οι εξ Εσπερίας προερχόμενοι τοκιστές - σουλατσαδόροι τοποτηρητές και επόπτες. Μαζί τους κάνουν πάρτι και τα εγχώρια μεγάλα αφεντικά. Πίνουν στην υγειά του κορόιδου, που πληρώνει φόρους, κι αλλους φόρους, ακόμη περισσότερους φόρους. Που δουλεύει ανασφάλιστα και ευέλικτα. Που είναι άνεργος και ως εκ τούτου υποχρεωμένος να δουλέψει ακόμη και τζάμπα. Που μπορεί να βγάζει 300 ευρώ το μήνα αλλά θα πληρώνει στο εξής φόρο...
Για να μπορούν να δηλώνουν εφοπλιστές, καναλάρχες, τραπεζίτες ή προμηθευτές 12 χιλιάρικα ετήσιο προσωπικό εισόδημα.
Κι αν αυτοί περνούν καλά και περιμένουν να περάσουν ακόμη πλουσιότερα, το ερώτημα για μας τους υπόλοιπους είναι απλό: Τι κάνουμε; Αλλά και τι κάνει η κυβέρνηση; Μπορεί με αυτές τις προκλητικές αδικίες να ζητάει θυσίες από τους πολίτες;
από "Το Ποντίκι"
Το δημοσίευμα του "Ριζοσπάστη":
Tι έσοδα δηλώνει και τι πληρώνει ο λαός για φόρους, το ξέρουν οι πάντες.
Γιατί, πολύ απλά, ο μισθωτός, ο συνταξιούχος, ο βιοπαλαιστής, δεν μπορούν να κρύψουν τίποτα από τα εισοδήματά τους.
Ποια είναι, όμως, τα εισοδήματα που δηλώνουν στην Εφορία οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές, οι καναλάρχες, οι μεγαλοκαπιταλιστές;
Τι εισοδήματα δηλώνουν στην Εφορία τα φυσικά πρόσωπα που συναπαρτίζουν την πλουτοκρατία του τόπου;
Πόσα λέτε εσείς ότι βγάζει το χρόνο ένας τραπεζίτης; Ενας εφοπλιστής; Ενας βιομήχανος; Και πόσα δηλώνει;
Προσοχή: Δεν μιλάμε γι' αυτά που τα περνάνε στις εταιρείες τους, ώστε να φορολογούνται με «ειδικό φορολογικό συντελεστή» με αποτέλεσμα να πληρώνουν από ελάχιστα έως τίποτα, αξιοποιώντας το κάθε λογής «παραθυράκι» και τη φορολογική ασυλία που τους παρέχει το αστικό κράτος και όλες οι κυβερνήσεις. Μιλάμε για τον κεφαλαιοκράτη ως φυσικό πρόσωπο. Τι εισόδημα έχει και τι δηλώνει, τελικά, αυτός ο... άνθρωπος;
«Τι έχει» δεν το γνωρίζουμε επ' ακριβώς. Μπορούμε, όμως, να σας δώσουμε μια άλλη εικόνα. Την εικόνα του «τι δηλώνει».
Τα παρακάτω στοιχεία είναι δειγματοληπτικά. Υπάρχει πλήθος ανάλογων (πιστέψτε μας).
Πρόκειται για τρία εκκαθαριστικά σημειώματα (εκ των πολλών που έχει στη διάθεσή του ο «Ρ») κάποιων εκ των επιφανέστερων εκπροσώπων του ελληνικού κεφαλαίου.
Δεν θα αναφέρουμε τα ονόματά τους.
Εξηγούμαστε: Το θέμα εδώ δεν έχει να κάνει με «κουτσομπολιό» όσον αφορά τον τάδε ή τον δείνα, αλλά με τη συνολική πρακτική της άρχουσας τάξης, του κράτους της άρχουσας τάξης, των κυβερνήσεων της άρχουσας τάξης. Πρακτική που κάθε άλλο παρά εξαντλείται στους συγκεκριμένους.
Ας πάρουμε μια γεύση, λοιπόν, ρίχνοντας μια ματιά δίπλα, για το πόσο μπορεί να είναι το ατομικό «Συνολικό Δηλωθέν Εισόδημα» που δηλώνει στην Εφορία - και για ποιο ατομικό δηλωθέν εισόδημα φορολογείται - ένα φυσικό πρόσωπο που ανήκει στην τάξη των χορτάτων. Τα εκκαθαριστικά που δημοσιεύουμε εκδόθηκαν από την αρμόδια υπηρεσία επί τη βάσει των συνολικών εισοδημάτων που δήλωσαν οι κεφαλαιοκράτες ως φυσικά πρόσωπα για το έτος 2011 (εισοδήματα 2010).
Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011
ΛΙΑΝΑ ΚΑΝΕΛΛΗ - Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΟΥ ΟΡΑΜΑΤΙΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ... ΣΟΣΙΑΛΗΣΤΕΣ
Επειδή οι κ.κ. βουλευτές ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, Λάος και η κα. Μπακογιάννη δεν γνωρίζουν τι κοστίζει τι αφού τα πάντα είναι "χορηγίες" καλό είναι να δουν τα παρακάτω βίντεο.
Όσοι ακόμα στηρίζουν τους Παγκαλοβενιζελοπαπανδρέου διαφωνούν με τα λεγόμενα της Λιάνας Κανέλλη;
Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2011
ΤΕΡΜΑ ΣΤΟΥΣ ΕΚΒΙΑΣΜΟΥΣ
...ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΕΠΟΜΕΝΟΥΣ ΜΗΝΕΣ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΡΟΙΚΑ ΚΟΛΑΣΗ !!!!
...
...
Η ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΜΕΣΑ ΔΕΜΕΝΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΕΜΠΟΔΙΣΗ ΤΩΝ ΜΕΤΡΩΝ ΤΟΥ ΠΑΚΕΤΟΥ «ΣΩΤΗΡΙΑΣ είτε του σοσιαλδημοκρατικού είτε του φιλελεύθερου»
Άμεση αντίδραση με στάση πληρωμών, αυτή είναι η απάντηση στο επιχείρημα της κυβέρνησης ότι θα ζήσουμε δύο κολασμένους μήνες. Εμείς πρέπει να κάνουμε τη ζωή της κυβέρνησης, της Τρόικα κόλαση.
Το ερώτημα λοιπόν που εμείς βάζουμε στο λαό:
Ως πότε θα ζεις με έναν τέτοιο εκβιασμό ή πληρώνεις ή αργοπεθαίνεις στη φτώχεια;
Θα αφήσουμε τον οφειλέτη στη ΔΕΗ, στην εφορία να χάσει το σπίτι του, να μπει ακόμα και στη φυλακή;
Στηρίζουμε, ενθαρρύνουμε, και βεβαίως συμμετέχουμε σε ένα παλλαϊκό κίνημα, οργανωμένο από τα συνδικάτα, μαζικές οργανώσεις γυναικών και νέων, λαϊκές επιτροπές, άλλες μορφές οργάνωσης, κίνημα που αρνείται να πληρώσει τα χαράτσια, διεκδικεί να πληρώσει το κεφάλαιο, τα μονοπώλια.
Στηρίζουμε κάθε προσπάθεια να μπει φραγμός στη δημιουργία, από την εργοδοσία, επιχειρησιακών σωματείων, είμαστε στην πρώτη γραμμή της προσπάθειας για να γίνουν τα κλαδικά σωματεία μαζικά, οργανωτές του ταξικού αγώνα, με μαζική εργατική συμμετοχή στις συνελεύσεις, στις επιτροπές αγώνα, στις σωματειακές επιτροπές.
Είμαστε σταθερά στην πρώτη γραμμή για να αποκτήσει ουσία και πόδια κάτω, στο λαό, η κοινωνική συμμαχία της εργατικής τάξης με τους αυτοαπασχολούμενους, με τη φτωχή αγροτιά, με τις οργανώσεις των γυναικών, των φοιτητών, σπουδαστών, των μαθητών.
Στηρίζουμε και πρωτοστατούμε στο κίνημα της εργατικής, λαϊκής οικογένειας που θα κληθεί να πληρώνει τα λειτουργικά έξοδα των σχολείων, καθώς η κυβέρνηση έχει κάνει στάση πληρωμών στις σχολικές επιτροπές των δήμων.
Ούτε ένα ευρώ δεν πρέπει να πληρώσει η εργατική, λαϊκή οικογένεια.
Στηρίζουμε και παλεύουμε να μη στερηθεί ούτε ένας φοιτητής, σπουδαστής δωρεάν στέγη και σίτιση, να μην υπάρξει οικογένεια που δεν θα στείλει το παιδί της στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο και στα ΤΕΙ για οικονομικούς λόγους, τα έξοδά του.
Στηρίζουμε, είμαστε στην πρώτη γραμμή για να μη πληρώνουν φάρμακα και εξετάσεις οι λαϊκές οικογένειες, για να ξαναμπούν στη λίστα φάρμακα ευρείας χρήσης. Ούτε ένα ευρώ δεν πρέπει να πληρώσει η λαϊκή οικογένεια για εξετάσεις ή θεραπεία στα νοσοκομεία.
Στηρίζουμε και αναπτύσσουμε δράση για την κατάργηση των διοδίων.
Στηρίζουμε και συμμετέχουμε στη δράση να παρεμποδιστεί η εφαρμογή του νόμου για τα ΑΕΙ και ΤΕΙ, των κατευθύνσεων για να λειτουργούν τα σχολεία ως ΑΕ.
Αναπτύσσουμε πρωτοβουλίες για την προστασία των ανέργων, ενάντια στη νέα μορφή ανεργίας που αντιπροσωπεύει η εργασιακή εφεδρεία που αφορά το δημόσιο και φθάνει μέχρι τους εργαζόμενους στα κέντρα και τους οργανισμούς που αφορούν την πρόληψη της ναρκοεξάρτησης, τη θεραπεία και κοινωνική επανένταξη, την αντιμετώπιση προβλημάτων ψυχικής υγείας. Είμαστε ριζικά αντίθετοι στο νόμο που φέρνει η κυβέρνηση που η φιλοσοφία του είναι η υποστήριξη της χρήσης χασίς, η συντήρηση της εξάρτησης με τη μεθαδόνη.
Συμμετέχουμε και πρωτοστατούμε στις κινητοποιήσεις για αποκλειστικά δημόσια δωρεάν υγεία και βεβαίως πρόληψη, για ισότιμες δωρεάν παροχές σε όλους ανεξάρτητα που εργάζονται ή δεν εργάζονται, κινητοποιούμαστε για την εξασφάλιση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων.
Απόσπασμα από την ομιλία της Γ.Γ. της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκας Παπαρήγα
Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2011
ΑΛΕΚΟΣ ΞΕΝΟΣ: Ο ΣΥΝΘΕΤΗΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ
Τρανό παράδειγμα σπουδαίου δημιουργού και αφοσιωμένου κομμουνιστή αγωνιστή, ο Αλέκος Ξένος, ο συνθέτης της Αντίστασης, πορεύτηκε σ' όλη του τη ζωή δίνοντας «τα πάντα για τους αδύνατους, για το ανθρώπινο δίκιο».
Παιδί μιας γενιάς που σήκωσε το ανάστημά της σε ξένους και ντόπιους δυνάστες, υπηρέτησε την τέχνη του μετέχοντας παράλληλα στους αγώνες δυναμικά και με συνέπεια, παρά το κόστος που σήμαινε αυτή η συμμετοχή. Απάντησε στο κάλεσμα αντίστασης του λαού μας και ήταν παρών στους αγώνες του πρώτα στην Αθήνα και μετά στα βουνά. Βίωσε την Εθνική Αντίσταση και σαν αγωνιστής και σαν καλλιτέχνης.
Ο δημιουργός «έφυγε» από τη ζωή πριν δεκαέξι χρόνια (1/9/95), αφήνοντας πίσω του ένα πλούσιο μουσικό έργο - παρακαταθήκη για το λαό μας. Δυστυχώς, εξαιτίας της αντιμετώπισης που είχε από την πολιτεία, το μεγαλύτερο μέρος της συμφωνικής μουσικής του παραμένει ανέκδοτο.
Στην προσωπική, αγωνιστική και καλλιτεχνική διαδρομή αυτού του μεγάλου δημιουργού είναι αφιερωμένο το ντοκιμαντέρ «Αλέκος Ξένος, ο συνθέτης της Αντίστασης και της Ειρήνης», της Ρένας Χριστάκη (παραγωγής 1995), που ψηφιοποίησε και παρουσιάζει το Αρχείο της ΕΡΤ μέσω των ιστοσελίδων www.ert-archives.gr & www.ert.gr, και στο οποίο αυτοβιογραφείται ο Ζακύνθιος συνθέτης.
Αυτοβιογραφικό οδοιπορικό
'Ενα «οδοιπορικό» μουσικής και αγώνα, που ξεκινά με αφηγήσεις του συνθέτη από τα βασανισμένα παιδικά του χρόνια, τα ακούσματα των νεανικών του χρόνων που τον επηρέασαν, τους πρώτους δασκάλους που τον μύησαν στη μουσική, όπως ο λαϊκός τραγουδιστής Σπύρος Μορούλιας και ο αρχιμουσικός Γιάννης Πηλικας. Γεννημένος το 1912 ο Αλέκος Ξένος, σε ηλικία τεσσάρων χρόνων, ορφάνεψε από πατέρα και λίγο αργότερα και από μητέρα.
Εγκαταλείπεται από τους συγγενείς στην τύχη του και τον περιμαζεύουν συντοπίτες, κάνει δουλειές του ποδαριού σε τσαγκαράδικο, καμίνι και για τον καλλίφωνο ταβερνιάρη Σπύρο Μπάστα.
Δεκατεσσάρων χρόνων γράφεται στη Φιλαρμονική του Δήμου Ζακύνθου. Μαθαίνει τρομπέτα, παίζει με τη Φιλαρμονική, συνοδεύει μελοδραματικούς θιάσους, ενώ γνωρίζεται με τον σοσιαλιστή συγγραφέα Κ. Πορφύρη που τον επηρεάζει ιδεολογικά και πνευματικά.
Ο συνθέτης αναφέρεται στις σπουδές του στο Ωδείο Αθηνών (1931-1939) και τους καθηγητές του, στη συνεργασία του με τη Συμφωνική Ορχήστρα του Ωδείου Αθηνών και στη σύσκεψη του Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου το 1936 για ζητήματα της μουσικής ζωής του τόπου, μεταξύ των οποίων η ίδρυση μουσικής ακαδημίας και μουσικού κέντρου για τη συλλογή και διαφύλαξη της ελληνικής μουσικής. Ιδιαίτερη μνεία κάνει στη συναναστροφή του με τον δάσκαλό του Δημήτρη Μητρόπουλο. «Ο Μητρόπουλος ήταν δάσκαλος και φίλος. Το μάθημά του, οι μορφές (μορφολογία της μουσικής) ήτανε ανεπανάληπτο. Ένα μάθημα που το χαιρόσουνα. Ο Μητρόπουλος καθότουνα στο πιάνο για να παίξει το πρώτο θέμα και ξεχνιότανε και έκανε τις δικές του παραλλαγές. Μια άλλη φορά, την παραλλαγή του την έγραψα εγώ και του την έδωσα· με αγκάλιασε και με φίλησε. Γιατί, πραγματικά, τον συγκίνησε».
Αγώνες σε Αθήνα και ελεύθερη Ελλάδα
Ήδη, από το 1934, ο Αλ. Ξένος έχει μυηθεί στο μαρξισμό. Συμμετέχει στους αγώνες του μουσικού κλάδου, εντάσσεται στην ΚΟ Μουσικών του παράνομου ΚΚΕ και πρωτοστατεί για τη δημιουργία των μετέπειτα μεγάλων ορχηστρών μας. Το 1941 εντάσσεται στο ΕΑΜ και ορίζεται γραμματέας - εκπρόσωπος της ΚΟ Μουσικών στην Αχτίδα Διανοουμένων - Καλλιτεχνών του ΚΚΕ. Συμβάλλει στη δημιουργία ΕΑΜίτικων μουσικών ομάδων και στην έκδοση της παράνομης εφημερίδας του Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου «Ο Μουσικός». Συλλαμβάνεται δυο φορές, αλλά ξεφεύγει. Μελοποιεί το πρώτο του αντιστασιακό τραγούδι, το ποίημα του Παλαμά «Εμπρός». Ο συνθέτης περιγράφει τη δράση του την περίοδο της Κατοχής, τη σύνθεση του πρώτου του έργου «Νέοι Σουλιώτες» (1940), τη συνεισφορά του στην ίδρυση της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών και τα τραγούδια του για τις ανάγκες της Αντίστασης, όπως «Ο Πρώτος Αντάρτης» (απόσπασμα του οποίου εμφανίζεται να ερμηνεύει ο αξέχαστος συνθέτης Δημήτρης Λάγιος).
Το 1943 οι κατακτητές σχεδιάζουν συναυλία στη Λυρική Σκηνή, με συμμετοχή της Ορχήστρας της. Οι μουσικοί του ΕΑΜ, με επικεφαλής τον Α. Ξένο, ματαιώνουν τη συναυλία παριστάνοντας τους «άρρωστους». Ο συνθέτης καταζητείται.
Βγαίνει στην παρανομία και στο Βουνό, όπου γράφει αντιστασιακά τραγούδια, μουσική για παράσταση κουκλοθεάτρου, συνεργάζεται με άλλους ΕΑΜίτες καλλιτέχνες, οργανώνει φιλαρμονικές και χορωδίες. Ο καλλιτέχνης μιλάει για την απόφασή του να πάει στο Βουνό, να δραστηριοποιηθεί έντονα στον αντιστασιακό αγώνα και να τονίσει το ρόλο της μουσικής στην επιτυχημένη έκβασή του. Ασχολείται με τη δημιουργία χορωδιών και φιλαρμονικών στα βουνά της ελεύθερης μαχόμενης Ελλάδας, γράφει τραγούδια που αγαπήθηκαν από το λαό, όπως «Ο ύμνος της Αλληλεγγύης», «Ο Ύμνος της ΕΠΟΝ», «Το τραγούδι του Άρη», «Τραγούδι για τ' Αετόπουλα», συνεργάζεται με άλλους καλλιτέχνες της οργάνωσης.
«Σ' όλη τη διάρκεια της καλλιτεχνικής μου ζωής», έλεγε, «δεν ένιωσα μεγαλύτερη και πληρέστερη συγκίνηση και ευτυχία από τούτες τις μέρες. Αυτό το ψυχικό και πνευματικό αγκάλιασμα μ' ένα λαό περήφανο, χαρούμενο, δυνατό, να πέφτει στη μάχη για να αναστήσει μια ευτυχισμένη, δημιουργική Ελλάδα...».
Το 1944 συμμετέχει στο Α' Πανελλήνιο Συνέδριο Ανταρτών ΕΠΟΝιτών στο Μικρό Χωριό Ευρυτανίας, παροτρύνοντάς τους να αναπτύξουν μουσική και πολιτιστική δραστηριότητα. Παράλληλα, λαμβάνει μέρος στο «Θέατρο του Βουνού» που δημιούργησε ο Βασίλης Ρώτας και κατά την ορκωμοσία της κυβέρνησης του Βουνού παρουσίασε τον μελοποιημένο από τον ίδιο «Ύμνο της ΠΕΕΑ»:
«Απ' τη στάχτη βγαίνεις ξανά / ίδια γεννιέται πάντα νέα / με τη σημαία της ΠΕΕΑ / με τα βλαστάρια τα γενναία»... / «Αίμα και δάκρυ πέφτει στη γης / πάντα διψάνε οι τύραννοι / με το σπαθί σου δίκαια οργής / τη λευτεριά μας θα σημάνει...».
«Η Λαφίνα» του ματωμένου Δεκέμβρη
Ο αιματοβαμμένος Δεκέμβρης του '44 συγκλονίζει την Αθήνα, την Ελλάδα. Η οργάνωση των μουσικών, όπως αφηγείται ο συνθέτης, έκανε μικρά γκρουπ που τα έστελνε στο πεδίο της μάχης για να εμψυχώνουν τους αντάρτες. Σ' ένα απ' αυτά, ήταν και ο ίδιος: «Πήγαμε στου Ψυρρή όπου ήταν ένα εγγλέζικο τανκ που χτυπούσε συνεχώς... Κάποια στιγμή χτυπήσανε το ακορντεόν - συνεχίσαμε να παίζουμε με το βιολί τ' αντάρτικα». Με οδύνη θυμάται φίλους και συναγωνιστές, που χάθηκαν. Ο απόηχος των γεγονότων του Δεκέμβρη του '44 συνέβαλε στη δημιουργία ενός από τα γνωστότερα έργα του με τον τίτλο «Η Λαφίνα» που περιέχει έντονα συμβολικά στοιχεία. Εκτός από τον πόνο έχει και ένα αισιόδοξο μήνυμα, πως μόνο με τον αγώνα του λαού μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα. Πιστός στα κομμουνιστικά ιδανικά και συνεχίζει να προσπαθεί για μια κοινωνία που να υπηρετεί το λαό.
«Μετά τον Δεκέμβρη του 1944», αφηγείται, «τα τραγούδια του αγώνα είχαν την ίδια τύχη με τους αγωνιστές: σκότωμα, φυλακή, εξορία... Όλα ενάντια στην ιδέα της Αντίστασης, στην ιδέα της Ελευθερίας για την ειρήνη, για την προκοπή, για την ανεξαρτησία. Ολ' αυτά έπρεπε να χτυπηθούν. Δεν μπορούσε να τραγουδηθεί τίποτα, επί ποινή θανάτου...».
Ο δημιουργός παρουσιάζει τη σταδιακή παρακμή του αντιστασιακού τραγουδιού και εκφράζει την απογοήτευσή του για την αντικατάσταση από ένα διαφορετικό είδος μουσικής. Ο ίδιος βρίσκεται στο στόχο των επιθέσεων λόγω των πολιτικών του πεποιθήσεων, αλλά δεν εγκαταλείπει ποτέ τις ιδέες του και συνεχίζει την καλλιτεχνική του δημιουργία. Το 1947, λόγω των ιδεών και της δράσης του, απολύεται από την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών και το 1950 από την Ορχήστρα του ΕΙΡ.
Στο ντοκιμαντέρ ο Αλ. Ξένος κάνει εκτενή αναφορά στα έργα «Συμφωνία αρ. 1 Της Αντίστασης», «Ο Διγενής δεν πέθανε», στα χαρακτηριστικά και μηνύματά τους. «Μπορεί να σκοτώσεις τον άνθρωπο, αλλά όχι τις ιδέες του», έλεγε ο αξέχαστος συνθέτης Αλέκος Ξένος, αναφερόμενος στο συμφωνικό του ποίημα «Ο Διγενής δεν πέθανε», έργο εμπνευσμένο από την ηρωική θυσία του Νίκου Μπελογιάννη.
«Το έγραψα σε μια ευφορία ψυχής, γιατί είναι ένα έργο αισιόδοξο, (...) παρ' όλα αυτά που περάσαμε, τις κακουχίες, τους φόνους, τα κυνηγητά». Η πρώτη εκτέλεση του έργου έγινε από τη Συμφωνική Ορχήστρα του ΕΙΡ (1952), σε διεύθυνση Ανδρέα Παρίδη. Ο ίδιος αρχιμουσικός το διηύθυνε στο Λένινγκραντ (1958), όπου ενθουσίασε - «κι ο ίδιος ο Σοστακόβιτς είπε πολλά καλά λόγια», έλεγε ο Αλ. Ξένος. Το 1963 γράφει τον «Σπάρτακο» και το 1964 το «Κύπρος - Ελλάδα μας», για να τιμήσει τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, τις θυσίες των ανθρώπων του νησιού.
Η Συμφωνία της Αντίστασης
Στο ντοκιμαντέρ προβάλλεται αρχειακό οπτικοακουστικό και φωτογραφικό υλικό, ενώ για τον συνθέτη μιλούν συναγωνιστές του και άνθρωποι του πολιτισμού (η ζωγράφος Κατερίνα Χαριάτη, ο μουσικολόγος Στέφανος Βασιλειάδης, η πιανίστρια Λούση Κόκλα κ.ά.), εξαίροντας την ξεχωριστή προσωπικότητά του και την καλλιτεχνική προσφορά του.
Τονίζουν την αξία του Επτανησιακού πολιτισμού και την πληθώρα πρωτοπόρων καλλιτεχνών, οι οποίοι συνέβαλαν στον ελληνικό πολιτισμό και την ανάπτυξή του. Μάλιστα, ο μουσουργός επισκέπτεται τον τόπο καταγωγής του, τη Ζάκυνθο, και εκφράζει το θαυμασμό του για την ιστορία και την παράδοσή της. Στη συνέχεια, συμπατριώτες του που συμμετείχαν στην ΕΠΟΝ αφηγούνται με συγκίνηση τις μαζικές εξεγέρσεις τους εναντίον των Γερμανών στο νησί και τον ιδιαίτερα μαχητικό και επαναστατικό τους χαρακτήρα.
Κατά τη διάρκεια της εκπομπής, παρουσιάζονται συμφωνικά έργα και τραγούδια του συνθέτη, ενώ σύντομη ιστορική αναδρομή για τον επτανησιακό μουσικό πολιτισμό κάνει ο μουσικολόγος Γιώργος Λεωτσάκος.
Επίσης, μέσα από τις ίδιες ιστοσελίδες, το Αρχείο της ΕΡΤ παρουσιάζει το έργο του Αλέκου Ξένου «Συμφωνία αρ. 1 "Της Αντίστασης"», από συναυλία της Εθνικής Συμφωνικής Ορχήστρας της ΕΡΤ το 1999, υπό τη διεύθυνση του Νίκου Τσούχλου.
Το συγκεκριμένο έργο, ένα από τα σημαντικότερα και πιο αντιπροσωπευτικά έργα του συνθέτη, πρωτοπαίχτηκε στην Ελλάδα μόλις το 1979, από τον αρχιμουσικό Ευθύμιο Καβαλλιεράτο και την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών. Το έργο, που μετουσιώνει τις προσωπικές εμπειρίες του δημιουργού ως αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης, περιλαμβάνει μοτίβα γνωστών αντιστασιακών τραγουδιών και βραβεύτηκε το 1952 στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας στο Βουκουρέστι.
Η προοδευτική σκέψη και οι αγώνες του Αλέκου Ξένου υπήρξαν απολύτως συνυφασμένοι με το μουσικό του έργο. Παρά τις αντιξοότητες και τους παραγκωνισμούς που υπέστη λόγω των ιδεών του, συνέχισε μέχρι το τέλος της ζωής του να είναι «μαχητής» των ιδανικών και οραμάτων του, για μια κοινωνία και μια Τέχνη που να υπηρετεί πραγματικά το λαό.