Ανάπτυξη για ποιόν; (του Χρήστου Αγγελόπουλου *)

- Μετά από πολύχρονη βαθιά οικονομική κρίση, η καπιταλιστική οικονομία στην Ελλάδα αναμένεται να μπει σε κύκλο αναζωογόνησης και ανάκαμψης. Ανεξάρτητα από το μέγεθος τους, έχει φουντώσει η συζήτηση για τις καπιταλιστικές επενδύσεις και την εδραίωση ενός «νέου παραγωγικού προτύπου».

Η κυβέρνηση υπόσχεται «δίκαιη ανάπτυξη», «παραγωγική ανασυγκρότηση» στη «μετα-μνημονιακή εποχή». Από κοντά τα υπόλοιπα κόμματα της αστικής διαχείρισης. Όλοι με μια φωνή: επενδύσεις για δημιουργία θέσεων εργασίας και αύξηση εισοδήματος…

Δηλαδή ό,τι προβάλλουν διαχρονικά ο ΣΕΒ και οι υπόλοιποι φορείς του κεφαλαίου. «Εθνική Αναπτυξιακή Στρατηγική» και…«ΕΘΝΙΚΟ» το συμφέρον των μονοπωλίων!

- Καλλιεργούν την αντίληψη σε εργαζόμενους-άνεργους-λαϊκά στρώματα ότι θα ωφεληθούν από την καπιταλιστική ανάπτυξη. Κατά συνέπεια πρέπει να δείξουν ανοχή στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης, να υπομείνουν θυσίες, να στοιχηθούν πίσω από τους σχεδιασμούς των μονοπωλίων-Ε.Ε.-ΝΑΤΟ, τη «γεωστρατηγική αναβάθμιση» της καπιταλιστικής Ελλάδας.

- Κρύβουν όμως την αλήθεια! Από τον πρωθυπουργό και τον αρχηγό της ΝΔ μέχρι και τον τελευταίο βουλευτή τους, ξεκαθαρίζουν σε όλους τους τόνους: δεν πρόκειται να ξαναγυρίσουμε στο προηγούμενο «καθεστώς» παροχών, δικαιωμάτων, μισθών!

- Τα «μνημόνια» τυπικά τελειώνουν (;) …

Αλλά τα αντιλαϊκά μέτρα θα είναι παρόντα, μαζί με νέα που έχει προνομοθετήσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για μετά το 2020 και μόνιμη επιτροπεία ως το 2060.

- Η καπιταλιστική ανάκαμψη προϋποθέτει πιστή τήρηση τους. Γιατί ο βασικός όρος για έξοδο από την κρίση και ανάπτυξη της καπιταλιστικής οικονομίας, είναι η φθηνή εργατική δύναμη, η κρατική ενίσχυση των καπιταλιστικών επενδύσεων μέσω της βαριάς φορομπηξίας του λαού και της περικοπής κοινωνικών δαπανών. Προϋποθέτει ιδιωτικοποιήσεις, απελευθέρωση αγορών και νέες φοροαπαλλαγές για το κεφαλαίο. Αυτό είναι το «φιλικό περιβάλλον για τις επιχειρήσεις» για το οποίο μιλούν!

- Κριτήριο της καπιταλιστικής ανάπτυξης, επομένως και των επενδύσεων, είναι το κέρδος, όχι η ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών. Και όσο και αν θέλουν να προσδώσουν «φιλολαϊκό» χαρακτήρα, η πραγματικότητα βοά.

«Φιλικό επενδυτικό περιβάλλον» σημαίνει μεγαλύτερη εκμετάλλευση, εργατικό δυναμικό χωρίς σταθερή εργασία και δικαιώματα. Κανείς δεν μιλά για εξασφάλιση σταθερής εργασίας σε όλους τους άνεργους.

Άλλωστε η πείρα από μια σειρά δυναμικούς κλάδους και τα επίσημα στατιστικά στοιχεία είναι αποκαλυπτικά. Η γενικευμένη μερική απασχόληση και η εκ περιτροπής εργασία κυριαρχούν. Μέσος και κατώτατος μισθός παραμένουν καθηλωμένοι, μειώνονται, δεν καλύπτουν τις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής τάξης.

ΖΗΤΩ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821

(...) Θέλουμε λοιπόν να θέσουμε μερικά ζητήματα που χάνονται συχνά μέσα στις τυπικότητες και τις επετειακές ιαχές. Θέματα με αφορμή την ιστορική αυτή επέτειο:                                                                                                                    

1. Ο «ρεαλισμός» ποτέ δε «γράφει» ιστορία. Ποτέ δεν αλλάζει την κατάσταση. Ο Ρήγας Φεραίος που ονειρεύτηκε την επανάσταση κι ο Παπαφλέσσας που την «εκβίασε», δεν είχαν «ίχνος» ρεαλισμού. Είχαν όμως δίκιο κι απόλυτη εμπιστοσύνη στο λαό. Kι  η ιστορία δε «θυμάται» ποτέ τους «ρεαλιστές». Το ίδιοι κι οι λαοί. Αλλά «θυμάται» και τιμά τους «τρελούς» και τους επαναστάτες.

2. Η ιστορία δε γράφεται με «διαπραγματεύσεις» και «διαλόγους». Η ιστορία όλων των λαών του κόσμου και πάνω απ΄ όλα των Ελλήνων, αυτό δείχνει. Ο Κολοκοτρώνης δεν πήγε σε «διάλογο» στα Δερβανάκια. Κι ο Διάκος δεν πήγε για «διαπραγματεύσεις» στην Αλαμάνα.

3. Η ιστορία δε γράφεται μέσα στα πλαίσια της όποιας «νομιμότητας» της εκάστοτε εξουσίας. Τότε «νόμος» ήταν ότι έλεγε ο Σουλτάνος κι ο Μέτερνιχ. Όλοι οι αγωνιστές του 1821 ήταν λοιπόν τότε ... «παράνομοι». Ποτέ η ιστορία δεν προχώρησε μέσα στα πλαίσια της νομιμότητας της παλιάς τάξης, αλλά προχώρησε «σκίζοντας» τους νόμους και τις συμφωνίες των μεγάλων και των ισχυρών και βάζοντας «νέο δίκαιο», σύμφωνο με τα συμφέροντα των ανθρώπων, με τις ανάγκες της κοινωνίας και με τα βήματα της ιστορίας. Κι αυτή η αέναη διαδικασία δε θα σταματήσει ποτέ.

4. Η ιστορία «δε νοιάζεται» για τη διάρκεια της ζωής του κάθε ανθρώπου. Δεκάδες γενιές ανθρώπων έζησαν με τουρκοκρατία και πόνεσαν, επαναστάτησαν και μάτωσαν, χωρίς να δουν τη λευτεριά τους. Όμως αυτοί την έφεραν τη λευτεριά. Χωρίς αυτούς δε θα είχε έρθει ποτέ η «κρίσιμη ώρα» της επανάστασης. Ο αγώνας συχνά είναι μακροχρόνιος.  Κι απαιτεί υπομονή κι επιμονή. Κι η αποτελεσματικότητα ενός τέτοιου αγώνα δε φαίνεται πάντα εύκολα. Ο ιστορικός χρόνος είναι πολύ μεγαλύτερος απ΄ τη ζωή του καθενός μας.

5. Όλοι οι κατακτητές και καταπιεστές όπου γης, μιλούσαν πάντα «ενάντια στη βία». Κι εννοούσαν ενάντια στη λαϊκή βία. Ενάντια στην επαναστατική βία. Φυσικό ήταν. Και φυσικό είναι και σήμερα αυτοί που φέρνουν τη δυστυχία στο λαό να ζητούν «ηρεμία», «καλό κλίμα» και «μη βία». Αυτοί που καταδικάζουν τα παιδιά του λαού στις πρόσκαιρες καταρτίσεις και τις εφήμερες δεξιότητες και τους στερούν την ομορφιά της γνώσης και της μόρφωσης, είναι φυσικό να φοβούνται την αντίδρασή τους. Αυτοί που είναι υπεύθυνοι για την ανεργία να φτιάχνουν θεωρίες για το ότι η ανεργία είναι «ψυχολογικό φαινόμενο». Αυτοί που φτιάχνουν το κατάμαυρο «νέο σχολείο» είναι φυσικό να το φαντάζονται αυτό το σχολείο σιδερόφρακτο, γεμάτο κάμερες και με εκπαιδευτικούς παιδονόμους.

  

6. Πάει λοιπόν λίγος καιρός που σ΄ όλα τα σχολεία γέμισαν οι τοίχοι και τα μυαλά των μικρών μαθητών , των γονιών και των εκπαιδευτικών, με αφίσες και «μηνύματα» για το «Bulling», «ενάντια στη βία», με φράσεις όπως «μίλα» ... «πέστα όλα και κανείς δε θα μάθει το παραμικρό» κλπ. Τώρα που γιορτάζουμε την επανάσταση του 1821 τι θα λένε οι «παιδαγωγοί της αντιβίας» για τη «βία» των ηρώων του 1821; Η ανατίναξη του Κουγκίου απ΄ το Σαμουήλ ήταν «τρομοκρατική πράξη»; Αν όχι, τότε πώς χαρακτηρίζεται με βάση το δικό τους σκεπτικό ; Η κατάληψη της Τρίπολης απο τον Κολοκοτρώνη ήταν «διαλλακτικότητα» και «εποικοδομητικός διάλογος» ή κάτι άλλο ; Και τι άλλο ήταν ;