ΝΙΚΟΣ ΜΑΡΜΑΡΙΝΟΣ: ΘΥΜΗΣΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ (Μέρος Δ΄)

Προφορική αφήγηση του Νίκου Μαρμαρινού (Γύφτου)
Του Δημήτρη Π. Καρατζιτζή
συνέχεια από Γ΄ μέρος

στ) Η προδοσία, η σύγκρουση και ο θάνατος του Μπούρα
Το επεισόδιο στα Δάφια έγινε στις 6 Ιουνίου 1949. Πριν 10 μέρες περίπου είχε γίνει η συμπλοκή στα «Καμίνια», στα δικά μας τα μέρη και είχε σκοτωθεί ο Δημητρός Στραβουλέλλης. Επειδή ο Πέτρος Μπούρας ήταν πολύ δεμένος με το Στραβουλέλλη, ζητούσε κατά κάποιο τρόπο εκδίκηση. Γι΄ αυτό θέλαμε να κάνουμε ένα χτύπημα και πήγαμε στα Δάφια, όχι ακριβώς στα Δάφια, αλλά στην περιοχή Καλλονής στα Σουμούρια.

Τα Σουμούρια, ήταν ένας οικισμός έξω από την Καλλονή, και ήταν το χωριό του Μπούρα. Εκεί καθίσαμε σε ένα σπαρμένο χωράφι κάτω από μια συκιά, εκεί οι συκιές είναι τεράστιες, έξω από το χωριό. Βέβαια ήταν και απερισκεψία δικιά μας γιατί όλο το χωριό μας ήξερε, και όταν λέμε όλο το χωριό εννοούμε 20 με 30 άτομα, αφού όλοι τους ήτανε συγγενείς του Μπούρα και τους είχε εμπιστοσύνη.
Εκεί που πήγαμε, πιο πέρα, ήταν ένας αμαξωτός δρόμος που πήγαινε Καλλονή - Αγία Τριάδα. Εκεί βγαίνανε κάθε απόγευμα κατά το βραδάκι, οι αξιωματικοί, οι προύχοντες, ο διοικητής, ο υποδιοικητής της περιοχής, γιατί ήταν έδρα εκεί και είχε λόχο μόνιμο.
Εκεί είχαμε άνθρωπο και τους παρακολουθούσε και σε περίπτωση που βγαίνανε, να τους χτυπάγαμε. Αλλά μόλις φτάσαμε εκεί, ο μακαρίτης ο Μπούρας ειδοποίησε την κουμπάρα του, αν χρειασθεί και αν μπορούμε να πάμε μια μέρα στο σπίτι. Αυτή μας λέει ότι μπορούμε να πάμε.

Είχαμε μια εναλλακτική λύση να χτυπήσουμε στα Δάφια. Ήταν ένα καφενείο που σύχναζαν όλοι οι ΜΑΥδες, οι Χίτες και θα χτυπάγαμε εκεί, σ΄ αυτό το καφενείο. Αυτήν, την κουμπάρα του, την είχαν πιάσει προηγούμενα, την είχαν απειλήσει, την είχαν καλοπιάσει τέλος πάντων και μόλις την ειδοποίησε ο Μπούρας πήγε στην Αστυνομία κατ΄ ευθείαν, τους είπε που ήμασταν αλλά δεν ήρθαν, ούτε βόλτες βγήκανε, μήτε τίποτα. Φυλάγονταν και καταστρώνανε τα σχέδιά τους. Αφού καθίσαμε μια βδομάδα και είδαμε ότι το εγχείρημά μας δεν μπορούσε να πραγματοποιηθεί, να χτυπήσουμε τη βόλτα των αξιωματικών, λέμε ας πάμε στα Δάφια. Ξημερώνοντας πήγαμε στο σπιτάκι της και μπήκαμε μέσα, ένα χαγιάτι και μια μικρή κάμαρα και μια γωνιά στο χαγιάτι, κάτι σαν κουζινίτσα. Το σπιτάκι ήταν πλινθόκτιστο από τα παράθυρα και πάνω είχε κεραμίδια. Ήμασταν τέσσερις. Ο Μπούρας, ο Κουλιαδέλλης, ο Κελπαλής Χαράλαμπος - Μεσανατολίτης από την Αγία Παρασκευή - και εγώ.

Πήγαμε, όπως σας είπα, πρωινές ώρες στο σπίτι της. Μας υποδέχτηκε αυτή και το απόγευμα κατά στις 5 η ώρα, μας έβαλε να φάμε μακαρόνια. Την ώρα που τρώγαμε, αυτοί δημιουργήσανε απ΄ έξω έναν εικονικό καυγά, σύνθημα για να βγει αυτή. Της λέει ο Μπούρας «Κοίταξε, αυτός ο μεθύστακας πάλι με τη γυναίκα του τάχει;» γιατί υπήρχε κάποιος τέτοιος. Μόλις βγήκε στα σκαλάκια, βάλανε με ομοβροντία ενάντια στο σπιτάκι, με τα πολυβόλα. Εκ των υστέρων μάθαμε ότι είχαν κυκλώσει τον μαχαλά, το σπίτι και το χωριό. Είχαν έρθει 500 λέγανε. Ήταν ο Μάλιος τότε διοικητής και όταν έμαθε ότι ο Μπούρας ήταν εκεί, μαζέψανε ότι δυνάμεις είχανε. Εμείς ούτε να αντιδράσουμε μπορούσαμε μήτε τίποτα, αφού έπεσε όλη η σκεπή, κυριολεκτικά έπεσε, οι σφαίρες που περνούσαν από τα παράθυρα χτυπούσαν στους τοίχους, η σκόνη δημιούργησε ένα κουρνιαχτό. Στραβωθήκαμε, δε βλέπαμε. Ήταν τέτοιος ο καταιγισμός πυρός που χαλούσε ο κόσμος.

Ο Μπούρας, πριν εγώ στραβωθώ, γιατί για πολλές μέρες δεν έβλεπα, τον είδα για μια στιγμή που ήταν στη γωνία και σηκώθηκε λίγο πάνω από το παράθυρο, του ήρθε η ριπή. Τραυματίστηκε σοβαρά και γόγγυζε. Μπήκαν μέσα και αφού δε βρήκαν αντίδραση, άρχισαν να μας τραβάνε και να μας ξεχώνουν. Μόλις μας βγάλανε έξω, άκουσα μια ριπή. Αποτελειώσανε το Μπούρα, που ήταν τραυματίας. Έτσι πέθανε το παλικάρι…

Και έτσι τελείωσε η δράση μου στο Δημοκρατικό Στρατό Μυτιλήνης. Για τις τρομερά σκληρές συνθήκες που πάλευε το αντάρτικο στο νησί έχουν γραφτεί πολλά από τον Θεοχάρη, το Λιαρούτσο και το Σκούφο. Γι΄ αυτό πάρα πολλά παιδιά που βγήκαν στο βουνό για να αγωνιστούν ενάντια στο Μοναρχοφασισμό, δεν άντεχαν και πολλοί παραδόθηκαν. Οι περισσότεροι δεν μας έκαναν ζημιά ούτε πρόδωσαν κανέναν. Ορισμένοι όμως ντύθηκαν ΜΑΥδες και τους χρησιμοποιούσαν ενάντια μας. Ένας εξ΄ αυτών ήταν και ο Γιώργος Περγαμηνέλλης που τον έκαναν αποσπασματάρχη και μας πολεμούσε λυσσασμένα.

Συνεχίζεται

..