Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΥΠΗΡΕΤΗΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ

Ότι η σημερινή οικονομική κρίση είναι η μεγαλύτερη που έχουν γνωρίσει οι αναπτυγμένες δυτικές κοινωνίες μετά από αυτήν του 1929, δεν απαιτείται Νόμπελ Οικονομίας για να το διαπιστώσει κανείς. Αν προσπαθήσεις να δεις τη δική μας Ελληνική Οικονομία μέσα σε αυτό το σκηνικό κρίσης, το πρώτο που σου έρχεται στο νου είναι πώς αυτή η «πολύ καλά θωρακισμένη οικονομία», όπως μας την παρουσίαζαν, μετά από 25 χρόνια τουλάχιστον λιτότητας, από τα οποία τα τελευταία πέντε ονομάστηκαν χρόνια «ήπιας προσαρμογής», στην οποία συντελέστηκε μια πρωτόγνωρη αναδιανομή εισοδήματος από τους «κάτω» στους «πάνω», έφτασε στο σημείο να καταγράφει αρνητικούς ρυθμούς μεγέθυνσης.

Πώς η μια πολιτική λιτότητας που ακολουθούσε μια άλλη σε μια ατέλειωτη σειρά, σαν τις ρώσικες κούκλες που απλά ανοίγεις τη μια για να βρεις μια άλλη και πάει λέγοντας, έφτασαν την οικονομία σε αδιέξοδο. Σήμερα, σα να μην πέρασε μια μέρα από τότε, ζητούνται «θυσίες», δηλαδή πάλι λιτότητα. Πάμε για την επόμενη ρώσικη κούκλα. Δηλαδή μια απ’ τα ίδια. Στην πρόσφατη προεκλογική περίοδο η οικονομική κρίση σχεδόν εξαφανίστηκε. Από το ΠΑΣΟΚ εμφανίστηκε σαν κακοδιαχείριση της Ν.Δ. (λεφτά υπάρχουν, μας έλεγε ο σημερινός πρωθυπουργός), η δε Ν.Δ. την εμφάνισε σαν εισαγόμενη από την τυχοδιωκτική Δύση, που της χάλασε το οικονομικό πρότυπο. Ανούσια διαχειριστική λογική με επιδερμική προσέγγιση και από τους δύο, που εξαφανίζει την κρίση μέσα στην «τέχνη του εφικτού».

Η κρίση έκανε έντονη την παρουσία της και μέσα στα χρονικά όρια της προεκλογικής εκστρατείας, με την κατάρρευση της ασφαλιστικής ΑΣΠΙΣ, που άφησε στο δρόμο 550 εργαζομένους και άλλους τόσους ασφαλιστικούς πράκτορες, και με το δέσιμο οκτώ πλοίων του Αγούδημου (από τους πρωταγωνιστές της χρηματιστηριακής ευφορίας του ’99, των εκσυγχρονιστών του ΠΑΣΟΚ), με τους εργαζομένους απλήρωτους επί μήνες. Παρ’ όλα αυτά, τα δύο κόμματα εξουσίας επινοούσαν ανύπαρκτες λύσεις σε υπαρκτά προβλήματα. Ακόμα και η συζήτηση για τα δημοσιονομικά ελλείμματα ήταν φανερά εκτός χρόνου, αφού «αξιοποιήθηκαν» από τις τράπεζες για να βελτιώσουν τους ισολογισμούς τους, δανειζόμενες από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα με μηδαμινό επιτόκιο, για να δανείσουν στη συνέχεια ακριβά το κράτος. Αυτό και αν είναι «κρατική επιδότηση» πέρα από τη γνωστή προικοδότηση των 28 δισ..

Επειδή έχουμε να ακούσουμε πολλά για το πολυθρύλητο Ελληνικό Δημόσιο Έλλειμμα, πρέπει να πούμε ότι δεν αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία, αλλά παρακολουθεί την πορεία των ελλειμμάτων των ανεπτυγμένων χωρών. Δεν υπάρχει χώρα χωρίς Δημόσιο Έλλειμμα, όπως αυτό ορίζεται από την οικονομική θεωρία. Ακόμα και η Κίνα, με ρυθμούς ανάπτυξης αξιοζήλευτους, έχει έλλειμμα 12%, οι δε ΗΠΑ περίπου 75%. Και οι ευρωπαϊκές χώρες ζουν και πορεύονται με Δημόσια Ελλείμματα. Στη δική μας οικονομία το φιλελεύθερο μοντέλο που εφαρμόστηκε από τα δύο κόμματα εξουσίας, φυσικά το «ξεχείλωσε». Σα να μην έφτανε αυτό, επιμένουν στο ίδιο μοντέλο με πρόσχημα την καταστροφολογία. Ποια σώφρων οικονομική πολιτική επιδιώκει τη μείωση του ελλείμματος μέσα στην κρίση; Τι άλλο θα ακούσουμε από τους νυν διαχειριστές συνεπικουρούμενους από τους πρώην;

Αυτό που προέχει τώρα είναι η αποφυγή κατάρρευσης της οικονομίας. Μετά την κρίση, όταν θα καταγράφονται υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης σε συνδυασμό με ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα (επιτέλους να πληρώσουν κάποτε οι έχοντες και κατέχοντες), το έλλειμμα μπορεί να μειωθεί. Και εδώ μπαίνει το ερώτημα. Πόσο; Τόσο όσο να αποπληρώνεται το χρέος χωρίς να βάζει πάλι σε κίνδυνο την ανάπτυξη. Αυτή η σώνει και καλά μείωση 3% που ακούγεται κατά κόρον, τι είναι; Φυσικά θα βοηθούσε πάρα πολύ ο δανεισμός των κρατών από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα με 1%, όπως δανείζονται οι εμπορικές τράπεζες, και η έκδοση Ευρωομολόγου. Αυτά όμως είναι εκτός της σημερινής επικρατούσας φιλελεύθερης λογικής και θέτουν υπό αμφισβήτηση το Σύμφωνο Σταθερότητας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αλλά εδώ το αμφισβητεί ο Σαρκοζί γιατί δυσκολεύει την οικονομική ανάπτυξη της Γαλλίας, είναι κακό να το αμφισβητήσουμε και εμείς;

Διεθνείς Οίκοι και Οίκοι Ανοχής
Οι διεθνείς Οίκοι Αξιολόγησης Standard & Poor’s, Moody’s και Fitch έχουν τη δύναμη να διαλύσουν μια οικονομία στέλνοντάς τη στα τάρταρα της απαξίωσης, να την παραδώσουν στα χέρια των κερδοσκόπων, γενικά να την κάνουν διεθνώς ρεζίλι, χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανένα. Είναι οι εκπρόσωποι των «αγορών» και δεν ελέγχονται από κανένα, παρά μόνο από τις «αγορές», δηλαδή μόνο από τον εαυτό τους. Είναι αυτές που αξιολόγησαν με 3 Α την Enron λίγο πριν την κατάρρευση και ευλόγησαν τα τοξικά ομόλογα της Lehman Brothers. Έχουν παρελθόν στην αναξιοπιστία της αξιολόγησης. Το μόνο που ξέρουν είναι να δείχνουν την πλήρη ανοχή τους στις «αγορές». Μήπως αυτοί οι Οίκοι πρέπει να ονομάζονται Οίκοι Ανοχής και όχι οι άλλοι, που προσφέρουν αυτό που υπόσχονται χωρίς να κοροϊδεύουν και να κρύβουν τίποτα από κανένα; Καθαροί, τζάμι, κρύσταλλο μπροστά στους Οίκους Αξιολόγησης.

Β.Π., αναδημοσίευση από εφημ. "Εμπρός"

.....