ΠΑ.ΣΟ.Κ. - ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ - ΔΗΜ.ΑΡ: ΤΟ ΕΝΑ ΧΕΡΙ ΝΙΒΕΙ Τ΄ ΑΛΛΟ

Με αφορμή τις γαλλικές εκλογές και την πιθανή επικράτηση Ολάντ, οι εγχώριοι σοσιαλδημοκράτες του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ και της ΔΗΜΑΡ έχουν βγει στα «κεραμίδια» προπαγανδίζοντας την πυροδότηση δήθεν «θετικών αλλαγών» στην ΕΕ. Αναπαράγοντας τη ρητορεία Ολάντ περί «επαναδιαπραγμάτευσης» του Συμφώνου Δημοσιονομικής Σταθερότητας και τον εμπλουτισμό του με «μέτρα ανάπτυξης», ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και τα στελέχη των οπορτουνιστών, επιχειρούν να σπείρουν αυταπάτες στα λαϊκά στρώματα για μια «νέα σελίδα» στην ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία.

«Περιμένω να νικήσει ο Ολάντ για ν' αλλάξουν οι συσχετισμοί στην Ευρώπη (...) όμως για να μετέχουμε σ' αυτούς πρέπει να είμαστε ζωντανοί», δήλωσε προχτές ο Ευ. Βενιζέλος, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει την επικράτηση Ολάντ σαν αφετηρία «για θετικές αλλαγές σε όλη την Ευρώπη». Επί της ουσίας, ο μεν Βενιζέλος θέτει σαν προτεραιότητα την εφαρμογή των σφαγιαστικών μέτρων του μνημονίου για να μείνει η Ελλάδα «ζωντανή» μέσα στην ΕΕ, ο δε ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει να ρίξει στάχτη στα μάτια του λαού για «φιλολαϊκές λύσεις», με την Ελλάδα στην ΕΕ και τα μονοπώλια κυρίαρχα στην παραγωγή. Ποια είναι όμως η πραγματικότητα; Ποια είναι η συμβολή της σοσιαλδημοκρατίας στην επιβολή των αντιλαϊκών και αντεργατικών πολιτικών της ΕΕ; Και υπάρχει στρατηγική διαφορά με τις δυνάμεις που σοσιαλδημοκράτες και οπορτουνιστές καταγγέλλουν σαν «νεοφιλελεύθερες»;

Στη δεκαετία του 1990 και την περίοδο που ακολούθησε, οι σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις είχαν την πλειοψηφία στην ΕΕ των 15 κρατών - μελών. Η συνθήκη του Μάαστριχτ ήταν έργο του «σοσιαλιστή» Μιτεράν. Η ενσωμάτωση της συγκεκριμένης συνθήκης στα κράτη - μέλη, έγινε την περίοδο που οι 13 από τις 15 κυβερνήσεις της ΕΕ ήταν «κεντροαριστερές» και «σοσιαλδημοκρατικές». Η ψήφιση και η εφαρμογή της αντεργατικής «Λευκής Βίβλου» και η προώθηση της «Στρατηγικής της Λισαβόνας» για την ενίσχυση των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, στηρίχθηκε στην πλειοψηφία που διέθεταν στην ΕΕ οι ίδιες κυβερνήσεις.

Οι σοσιαλδημοκράτες, σε συνεργασία με τους «κεντροαριστερούς», εφαρμόζοντας πιστά τη «Λευκή Βίβλο», κατάργησαν ουσιαστικά το 8ωρο και την πλήρη απασχόληση. Ακολούθησαν μια άκρως επιθετική πολιτική σε βάρος των εργαζομένων, κατεδαφίζοντας εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Θεσμοθέτησαν τη μερική απασχόληση, τα ελαστικά ωράρια, καθήλωσαν τους μισθούς, ψήφισαν νόμους που αύξησαν τα όρια συνταξιοδότησης και μείωσαν τις συντάξιμες αποδοχές. Με τη γενικευμένη εφαρμογή των προγραμμάτων μερικής απασχόλησης, άνοιξαν το δρόμο για τις ατομικές συμβάσεις εργασίας, καθώς και για τα λεγόμενα «Τοπικά σύμφωνα απασχόλησης», με απώτερο στόχο την κατάργηση κάθε συλλογικής σύμβασης εργασίας.

Ειδικότερα στη Γαλλία, όλες οι αυτοαποκαλούμενες «αντιδεξιές» συνεργασίες που άσκησαν κυβερνητική εξουσία, υπηρέτησαν αποτελεσματικά τα γαλλικά μονοπώλια, όπως π.χ. η κυβέρνηση του «σοσιαλιστή» Ζοσπέν, με τη συμμετοχή και του Γαλλικού ΚΚ, που εφάρμοσε την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, την καθήλωση των μισθών. Στη Γερμανία οι «σοσιαλιστές» τους SPD συνεργάστηκαν το 2004 με τους χριστιανοδημοκράτες και ανάμεσα στα άλλα προώθησαν την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 65 στα 67 χρόνια, μείωσαν τις εργοδοτικές ασφαλιστικές εισφορές, «πάγωσαν» τις αυξήσεις στους μισθούς και αύξησαν κατά τρεις μονάδες το ΦΠΑ.

Παράλληλα, στη δεκαετία του 1990 αλλά και στα χρόνια που ακολούθησαν οι σοσιαλδημοκράτες συμμετείχαν ενεργά στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της ΕΕ, στο διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, στις επεμβάσεις στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Ο Γερμανός «σοσιαλιστής» Σρέντερ, ο Ιταλός «κεντροαριστερός» Ντ' Αλέμα, το «σοσιαλιστικό» ΠΑΣΟΚ και οι Γάλλοι «σοσιαλιστές» πρωτοστάτησαν στη μαζική δολοφονία λαών. Αυτός είναι ο ρόλος της σοσιαλδημοκρατίας στην Ευρώπη, άλλοτε πρωταγωνιστικός και άλλοτε συμπληρωματικός στους «φιλελεύθερους» για το τσάκισμα των λαών, μεταξύ αυτών και του ελληνικού. Καθοριστική σ' αυτό ήταν πάντα η συμβολή των οπορτουνιστών, κύρια σε χώρες που τα ΚΚ εκφυλίστηκαν και πέρασαν σε ανοιχτή προδοσία, σε βάρος της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.

Τι συμπέρασμα προκύπτει; Ότι όσο οι λαοί σε Ελλάδα και Ευρώπη ψηφίζουν «φιλελεύθερους» για να φύγουν οι σοσιαλδημοκράτες, ή σοσιαλδημοκράτες για να φύγουν οι φιλελεύθεροι ή υποκύπτουν στις αυταπάτες των οπορτουνιστών και συνασπίζονται μαζί τους σε νόθα αντιδεξιά μέτωπα, για να φύγουν τάχα οι «νεοφιλελεύθεροι» από την κυβέρνηση, τόσο το κεφάλαιο θα τρίβει τα χέρια του, αφού η δουλειά του γίνεται και με το παραπάνω. Στη Γαλλία, ο Μελανσόν ψηφίζει Ολάντ και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει σαν πρότυπο την εκεί συμμαχία της αριστεράς. Δίνει έτσι άλλοθι στο ΠΑΣΟΚ να βγαίνει και να ζητάει τα ίδια και στη χώρα μας, με στόχο να διεμβολύσει λαϊκές συνειδήσεις που απομακρύνονται από το ΠΑΣΟΚ, πέφτουν όμως πάνω στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και τη δική του σοσιαλδημοκρατική ρητορεία. Το ένα χέρι νίβει το άλλο. Γι' αυτό, μια είναι η επιλογή για το λαό: Μαύρο σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, στην μπάντα τα αναχώματα, ψήφο για πανίσχυρο ΚΚΕ.

Π.Θ.