Όλη η χώρα ως κοινωνία ήρθε και συρρικνώθηκε πάνω σ' ένα
νησάκι στη μέση του μεταπολιτευτικού ωκεανού. Επιβιβασμένη σε πειρατικά σκάφη,
με βαρελάκια καταναλωτισμού ως ρούμι για να ξεπερνιέται ο πόνος απ' το
ιδεολογικό σκορβούτο και την επιπόλαιη επανασυγγραφή της Ιστορίας, μια κοινωνία
σαν την ελληνική, μετέωρη μεταξύ ανατολικού ήθους και δυτικού έθους, κατέστη
ανίκανη να επεξεργαστεί τις αντιφάσεις της. Στη νήσο - Μνημόνιο, δηλαδή μια
εξελικτική καπιταλιστική επιτομή οικονομικών συμφωνιών λεόντιας βαρύτητας,
ξεβράστηκαν κουφάρια αγώνων και παραδόσεις εργατικού κινήματος, στο όνομα
οπορτουνίστικων σεντουκιών με φλουριά ψήφων.
Αυτή η παγίδευση του συλλογικού γίγνεσθαι και κυρίως
πράττειν, το οποίο δεν μπορεί να αντισταθεί χωρίς ταξική συνείδηση αλλά και
εγρήγορση σε ό,τι αφορά την ανάληψη ιστορικής ευθύνης σε εποχές κρίσης, ήδη
κοστίζει και θα κοστίσει ακόμη περισσότερο στις μάζες των εργαζομένων και νυν
ανέργων. Υφίστανται μια βίαιη, απολύτως σύγχρονη προλεταριοποίηση και συνάμα υπό
την ψευδαίσθηση ότι κυριαρχούν στη νήσο - Μνημόνιο, αρνούνται πρώτα τη δύναμη
που έχει ένα συνειδητό προλεταριάτο και αμέσως μετά, σχεδόν φυσικά, το άχθος της
βαθιάς κι ανεπίστρεπτης σύγκρουσης με το κεφάλαιο. Ετσι, όταν το κίνημα της...
πατάτας μετεξελίχθηκε σε νέο επιχειρηματικό κατεστημένο, οι πειρατές
μουγκάθηκαν. Κι ύστερα ήρθαν οι μαυρόμυαλοι ναζί, όλοι όσοι χωράγανε απ' τον ώμο
ως την παλάμη του Κατίδη τεντωμένοι, να μιλάνε για το χρυσάφι που κρύβεται στις
στάχτες των φούρνων των ανθρώπων.
Η παγίδευση της αντίστασης στην καπιταλιστική επίθεση από
τους πιο πετυχημένους ευκαιριακά πειρατές, αυτούς τους Πειρατές της Συριζαϊκής,
μέσα στο μνημονιακό ιδεολογικό μαντρί, φάνηκε σε επικίνδυνα εκφυλιστικά
φαινόμενα του εργατικού κινήματος. Οταν κοντά χίλιοι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι δεν
προσέρχονται στις εργασίες του Εργατικού Κέντρου Αθήνας, κι όταν οι
γκαιμπελίσκοι της καθημερινής προπαγάνδας ιδιοκτήτες ταξί συγκροτούν τάχιστα
χρυσαυγίτικο σωματείο με ισχύ, τότε η απόφαση για απεργία περνάει στην αστυνομία
και δεν ανοίγει μύτη! Η αντιμνημονιακή σημαία όμως κυματίζει περήφανα.
Η χρησικτησία της ψευδαίσθησης Μνημόνιο, ευθέως και νομότυπα
αμφισβητούμενη από ανεξάρτητους Ελληνες και μελανοχίτωνες αντάμα, ισοπέδωσε και
τη γλώσσα της αριστεράς. Καπιταλισμός, ιμπεριαλισμός, σοσιαλισμός, εργατική
τάξη, τάξη σκέτο νέτο, εξαφανίστηκαν. Οι πειρατές τώρα κάθονται στο τραπέζι με
τους αρχηγούς των στόλων και διαπραγματεύονται τη δανειακή συμφωνία
πασπαλίζοντάς την με την γκλαμουριά ενός Ολιβερ Στόουν... Το πλήρωμα μπορεί να
αλαλάζει, επειδή στο κατάρτι κρεμάστηκε ένας πράσινος ή ένας γαλάζιος που δεν
μπήκε εγκαίρως σε πολύχρωμο κλουβί. Στην κρυφή μαύρη γλώσσα του καπιταλιστή,
πάντως, η επανάσταση αποκαλείται «αλλαγή» και η θάλασσα των απαιτήσεων χωράει σ'
ένα ποτήρι διά όποιον την ομιλεί. Και οι πραγματικοί πειρατές του πλούτου που
παράγει η εργατιά αλωνίζουν ανενόχλητοι τα πέλαγα.
Της Λιάνας Κανέλλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου