Μας ρωτούν: Η κατάσταση είναι άσχημη, αλλά εσείς τι προτείνετε; Απαντούμε:
Αντίσταση και οργάνωση της πάλης για να μην περάσουν τα χειρότερα και,
ταυτόχρονα, ο καθημερινός αγώνας να έχει προοπτική για άλλη, φιλολαϊκή πολιτική.
Δηλαδή, να πάρει την εξουσία πραγματικά ο λαός, που θα σχεδιάσει με κεντρικό
σχεδιασμό την οικονομία υπέρ των λαϊκών αναγκών.
Τι εννοούμε ότι κεντρικά σχεδιάζουμε ως χώρα; Για παράδειγμα: Τι ποσότητες
χρειάζονται για να καλυφτούν οι ανάγκες του λαού μας σε στάρι, για ψωμί,
ζυμαρικά κ.ά., σε λάδι, κηπευτικά, φρούτα, ζωοτροφές και κτηνοτροφικά προϊόντα,
κρασί, σταφίδα, βαμβάκι, καπνό, σε βιομηχανική τομάτα, αλιεύματα - ψάρια κ.ά.
και, όπου υπάρχει δυνατότητα, να κάνουμε εξαγωγές (π.χ. βαμβάκι, βιομηχανική
τομάτα, λάδι κ.ά.).
Αυτό σημαίνει ότι το πρώτο που έχουμε να κάνουμε, είναι η ανάπτυξη της
κτηνοτροφίας και των κτηνοτροφικών καλλιεργειών για τις ζωοτροφές, με υποδομές,
κτηνοτροφικά ινστιτούτα. Δεν μπορείς να δίνεις κάθε χρόνο 2 δισ. για εισαγωγές
ζωοκομικών και ζωοτροφών, ενώ μπορούν να παράγονται στη χώρα.
Με κεντρικό σχεδιασμό επιλέγουμε τις περιοχές όπου υπάρχουν συγκριτικά
πλεονεκτήματα για την καλλιέργεια, την παραγωγή και ανάπτυξή τους, το
επιστημονικό δυναμικό που χρειάζεται, τα μηχανήματα κ.ά. Σημαίνει ακόμα
κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων που δραστηριοποιούνται στον αγροτικό τομέα. Της
βιομηχανίας αγροτικών εφοδίων (λιπάσματα, φυτοφάρμακα, ενέργεια, μηχανήματα
κ.ά.) και της μεταποιητικής βιομηχανίας. Τι σημαίνει αυτό; Οτι τα αγροτικά
εφόδια θα είναι φτηνότερα, γιατί δεν θα υπάρχει το καπιταλιστικό κέρδος και η
παραγωγή σίγουρα θα απορροφηθεί από το κρατικό εμπόριο και τα κρατικά
εργοστάσια.
Με την κατάργηση της καπιταλιστικής αγροτικής εκμετάλλευσης και τη
συνεταιριστικοποίηση της αγροτικής παραγωγής, από τη δημιουργία και στήριξη
παραγωγικών συνεταιρισμών των μικρομεσαίων αγροτών, που θα ενοποιούν τις
μικροϊδιοκτησίες στη μεγάλη συνεταιριστική, με κοινές καλλιεργητικές φροντίδες
και συλλογή, με κρατική επιστημονική στήριξη, με ινστιτούτα που θα λύνουν
προβλήματα, θα μειώνεται συνολικά το κόστος παραγωγής. Θα αξιοποιούνται καλύτερα
οι παραγωγικές δυνάμεις, στην προοπτική της πλήρους μηχανοποίησης και άμεσης
σύνδεσής της με τη μεταποίηση. Και, φυσικά, θα δημιουργηθεί κρατικός φορέας
συγκέντρωσης και εμπορίου αυτών των αγροτικών προϊόντων.
Αυτό σημαίνει ότι θα παράγουμε ό,τι χρειάζεται ο λαός μας. Δεν θα γίνονται
εισαγωγές σε ό,τι προϊόντα παράγουμε και φυσικά κανένας μικρομεσαίος αγρότης δεν
θα ξεκληριστεί, δεν θα έχει καμιά αγωνία σε τι τιμή θα αγοράσει φυτοφάρμακα,
λιπάσματα, ζωοτροφές κ.ά. και σε τι τιμές θα πουλήσει τα προϊόντα του. Θα
εργάζονται ανθρώπινα στον παραγωγικό συνεταιρισμό ή το κρατικό εργοστάσιο και
φυσικά καμιά αβεβαιότητα δεν θα υπάρχει στους εργαζόμενους για τη δουλειά
τους.
Αυτός ο τρόπος παραγωγής θα σχεδιάζεται για κάθε προϊόν και κλάδο γεωργίας
και για την κτηνοτροφία, για παραγωγή εγχώριων τροφίμων φτηνών και ποιοτικών,
που θα καλύπτουν τις διατροφικές και άλλες ανάγκες του λαού. Το ίδιο θα γίνεται
και στους άλλους τομείς της οικονομίας. Για παράδειγμα, στον τομέα της
Ενέργειας, τα κοιτάσματα λιγνίτη σε Ελασσόνα και Δράμα - τα μεγαλύτερα στην
Ευρώπη - θα αξιοποιηθούν για φτηνή ενέργεια, που σημαίνει φτηνές μεταφορές,
φτηνή θέρμανση κ.ά.
Αυτός ο παραγωγικός τρόπος εξασφαλίζει δουλειά, και όχι ανεργία, εγγυάται
ανάπτυξη παραγωγικών δυνάμεων σε όφελος της λαϊκής ευημερίας, δίνει προοπτική
και συμφέρει τους μικρομεσαίους αγρότες, εργατοϋπαλλήλους, μικροεπαγγελματίες,
νέους. Σε αυτήν τη βάση θα διαμορφωθούν προϋποθέσεις για αύξηση του χρόνου
ξεκούρασης των αγροτοπαραγωγών, θα δίνεται εναλλακτική εργασιακή διέξοδος στους
νέους, θα υπάρχει ολόπλευρη οικονομική και πολιτιστική ανάπτυξη του χωριού.
απόσπασμα από το άρθρο της Δ. Μανωλάκου "Μόνο ο κεντρικός σχεδιασμός μπορεί να λύσει το διατροφικό πρόβλημα" στον Κυριακάτικο Ριζοσπάστη. 20/10/2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου