Tους παλιούς μου φίλους καλώ (Του Νίκου Πατεράκη *)

Tους παλιούς μου φίλους καλώ.

 

Σε μια κοινωνία που ο υδρονομέας πεθαίνει από δίψα, ο οικοδόμος που έκτισε μια πόλη δεν έχει σπίτι να μείνει, ο υφαντουργός που έντυσε χιλιάδες σώματα φοράει τρύπιο ρούχο, το ΚΚΕ είναι η ελπίδα.

Όσοι αριστεροί ονειρεύονται, συνοδεία πολιτικών ονειρώξεων, τη γυμνόστηθη του Delacroix στα οδοφράγματα του Παρισιού το 1789, δεν έχουν παρά να σκεφτούν τις παραπάνω αντιφάσεις, να ρίξουν μια ματιά στο ημερολόγιο σήμερα - Μάης 2014 - και να δουν τη σημερινή παριζιάνα: ετοιμοθάνατος ίσκιος, σβησμένη φλόγα, που το μόνο που την κρατάει στη ζωή είναι τα επιδιορθωτικά πλαστικά χειρουργεία των αστικών πολιτικών (δεξιών ή αριστερών), με αντίτιμο σωρούς ερειπίων και κοινωνικά αποκαΐδια.

Η Ωραία του 1789, η κακογερασμένη ετοιμοθάνατη αστική τάξη του 2014, θα κρατιέται στη ζωή όσο ο οικοδόμος καθυστερεί να της φτιάξει τον τάφο και ο υφαντουργός το σάβανο. Θα κρατιέται στη ζωή όσο ο υδρονομέας επιτρέπει να είναι τα χείλη του ξερά και διψασμένα και το μέλλον των παιδιών του άνυδρο.

Οι επιστήμονες, στους οποίους ανήκω, δεν έχουν να περιμένουν τίποτα απ’ αυτόν το βούρκο και τη σαπίλα. Να αντιδράσουν πριν να είναι αργά, πριν συνηθίσουν στην μπόχα. Δεν έχουν άλλο δρόμο, παρά μόνο αυτόν της κοινής πορείας και δράσης. Είναι ο δρόμος και ο τρόπος του Οικοδόμου, του Υφαντουργού, του Υδρονομέα, ο δρόμος και ο τρόπος του ΚΚΕ.

Στην επικείμενη μάχη των ευρωεκλογών καλώ τους παλιούς μου φίλους να συμπαραταχθούμε ξανά με το ΚΚΕ.

Τους παλιούς μου φίλους που συμπορευτήκαμε στα προηγούμενα χρόνια πριν το 1990, τότε που το κόκκινο άρχισε να λιγοστεύει και οι παράφωνοι επιβάλλονται.

Ήρθε η ώρα να πούμε το δικό μας τραγούδι σ΄ αυτή τη σύναξη των παράφωνων. Μονάχα έτσι θα σωπάσουν.

* Ο Νίκος Πατεράκης, είναι πνευμονολόγος, μέλος ΔΗΠΑΚ γιατρών Ηρακλείου