Δεν είναι Ιφιγένεια η Αριστερά, για να την κάνει θυσία ο ΣΥΡΙΖΑ

Tου Τάκη Βαρελά

 

Ήμουν, δεν θα ήμουν 18χρονος, τότε, κάπου εκεί, στα 1980 με 1981.

Παραμονές εκλογών.

Τότε που το ΠΑΣΟΚ, έκλεινε σε όλους τους τόνους: «Στις 18 σοσιαλισμό!»

Αναρωτήθηκα και εγώ, νέο μέλος της ΚΝΕ, τότε.

Βρε, μήπως; είναι στραβός ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε!

Δεν σας κρύβω, παιδί τότε, ταλαντεύθηκα! Φοβήθηκα! Και λέω μήπως;

Άλλωστε, παλιοί «αριστεροί» είχαν μεταλλαχθεί, είχαν ήδη ενσωματωθεί στο ΠΑΣΟΚ εκείνης της εποχής.

Από παντού: Πυρ ομαδόν, προς το ΚΚΕ.

«Φοβάστε να μας ψηφίσετε! Θα κάνουμε κυβέρνηση μαζί…

Φοβάστε να μας στηρίξετε, για να φύγει η επάρατος δεξιά, που σας κυνήγησε..»

Άλλοι πάλι έλεγαν: «Αύριο θα συνεργαστούμε ….και εμείς για κει που πάτε και σεις, πάμε… ..για το σοσιαλισμό, αλλά τώρα, είναι ευκαιρία. Να φύγουν αυτοί… και μετά βλέπουμε… Τι φοβάστε;»

Κουβέντα, πραγματικό πλευροκόπημα του ΚΚΕ, ιδιαίτερα σε αριστερούς κυνηγημένους, κατατρεγμένους από τους κατά τόπους νταήδες των αστικών κυβερνήσεων.

Πλευροκόπημα σε απλούς ανθρώπους, που τη βία του εκμεταλλευτικού συστήματος την ένοιωσαν στο πετσί τους, γιατί τους άφηναν χωρίς δουλειά, με πεινασμένα και αγράμματα παιδιά, με συγγενείς εξόριστους, αριστεροί και κομμουνιστές, δακτυλοδεικτούμενοι, «μιάσματα» !!

Τηρουμένων των αναλογιών, το έργο επαναλαμβάνεται, με ακριβώς τον ίδιο στόχο, αλλά σε μεγαλύτερο βάθος.

Παρά τις δυσκολίες, αυτό το ΚΚΕ στάθηκε και στέκεται όρθιο όχι από φόβο, γιατί έχει άρρηκτους δεσμούς με το λαό, βαθιά πίστη στο δίκιο του λαού, στη δύναμή του.

Αυτοί οι αριστεροί, μπορεί να μην μπήκαν, μπορεί να μην στρατεύθηκαν στο ΚΚΕ, αλλά γνώριζαν και γνωρίζουν , ότι, πηγή και αιμοδότης, όλων των κοινωνικών και πολιτικών αγώνων του λαού μας, μικρών και μεγάλων, ήταν το ΚΚΕ και οι κομμουνιστές.

Εδώ βρίσκεται το μεγάλο βάθος και η αξία της πολιτικής του ΚΚΕ.

Εδώ, σε αυτήν την πολιτική αναγνωρίζουν τα χαρακτηριστικά τους, οι πραγματικοί αριστεροί!

Ως συμπορευόμενοι με το ΚΚΕ

Σύντροφοι και συναγωνιστές

Απείθαρχοι και ανυπότακτοι!

Απαιτητικοί και ρομαντικοί

Αντιστέκονται στο άδικό και παλεύουν για το δίκαιο.

Δεν είναι κομμουνιστές, αλλά είναι με τους κομμουνιστές.

Δεν είναι ποτέ με τον αντίπαλο

Οι πραγματικοί αριστεροί, ακούν πρώτα τι λέει το ΚΚΕ.

Αυτοί οι αριστεροί , δεν ακολουθούν τρύπια σημαία.

Δεν αντικαθιστούν αξίες όπως: «η ψυχή μου να βγει, εγώ, θα παλεύω να καταργήσω την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, γιατί, εκεί είναι η μήτρα του κακού και στο ΚΚΕ η θέση μου.

Οι πραγματικοί αριστεροί δεν έχουν, καμία όρεξη να γεμίσουν τις καρέκλες του αστικού κράτους υπηρετώντας τα συμφέροντα των δυναστών τους!

Οι πραγματικοί ριζοσπάστες αριστεροί, κάνουν καλοπροαίρετη κριτική στο ΚΚΕ και είναι πάντα στο πλευρό του , με όρους συμπόρευσης

Όσοι πάλι, πραγματικά πονούν την ριζοσπαστική αριστερά, δεν την φοβίζουν, δεν την τρομοκρατούν, δεν την λεηλατούν, ούτε την εκπορνεύουν στην αστική διαχείριση.

Τα κόμματα που μιλούν κατ’ όνομα για την αριστερά των αγώνων, στέλνουν το λαό στο λάκκο των λεόντων της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, του ΔΝΤ και των μονοπωλίων και μάλιστα ως εργαλείο διαχείρισης, κυβέρνησης, βάλτε ότι άλλο θέλετε να πετσοκόψει τους λαούς, αλλάζοντας κυβερνητική βάρδια στο σφυροκόπημα των κατακτήσεων του λαού.

Δεν είναι Ιφιγένειες οι Αριστεροί, για να τους κάνει θυσία ο ΣΥΡΙΖΑ και το κάθε απόκομμα, για να φυσήξει ούριος άνεμος για τα κέρδη της πλουτοκρατίας, αφήνοντας πίσω ένα λαό λιμασμένο.

Κάθε αριστερός έχει και μνήμη και κρίση. Πιστεύω ότι μπορεί να διακρίνει την παγίδα, πριν να είναι αργά.

Ο αφοπλισμός της Αριστεράς περνά μέσα από το ΣΥΡΙΖΑ και την διακυβέρνηση του.

Αύριο, θα σπρώξουν το λαό, να χρεώσει τα δεινά που θα του φορτώσουν, στην ανικανότητα της αριστεράς και το ΚΚΕ.

Θέλουν να τελειώνουν και με τα ποιο ριζοσπαστικά τμήματα του λαού και με το ΚΚΕ

Δεν νοείται κανείς αριστερός, μα και κανείς φυσιολογικός άνθρωπος, να μην φοβάται.

Άλλωστε μια παροιμία λέει « Του φοβισμένου η μάνα, δεν έκλαψε ποτέ!»

Έσπειραν λοιπόν το ΣΥΡΙΖΑ και τώρα σπέρνουν και άλλους φόβους, αλλιώς δεν εξηγείται το άρθρο του κ. Καρτερού στην Αυγή της Κυριακής 04.01.2014

Βεβαίως, έχει να φοβάται η εργατική τάξη και πόσο μάλλον οι πραγματικοί αριστεροί κ. Καρτερέ και το περιγράφετε πάρα πολύ σωστά!

«….η Αριστερά ….Συνεχώς φοβόταν μήπως ξεφύγει από τον σωστό δρόμο, μήπως διαφθαρεί, μήπως τη βάλουν στο χέρι, μήπως δεν είναι όσο πρέπει αλύγιστη, όσο πρέπει ορθόδοξη, όσο πρέπει ηθική, όσο πρέπει παρθένα, όσο πρέπει πιστή - στις αρχές.»

«Μπαρουτοκαπνισμένοι αγωνιστές που μεταλλάχτηκαν σε οπορτουνιστές, λεγκαλιστές, σεχταριστές, βολεψάκηδες, καριερίστες, μιζέριες, διαγράφτηκαν και καταδιώχτηκαν με τη βοήθεια αυτού του φόβου.» 

«…Μήπως συμβιβαζόμαστε; Μήπως μας διαφθείρουν οι πιθανοί σύμμαχοι; Μήπως μας χαλάσει η εξουσία; Μήπως μας έχει ήδη χαλάσει; Μήπως χάνουμε τον ριζοσπαστισμό μας; Μήπως αλλάζουμε; Μήπως; Μήπως;»

«….Υπάρχουν βέβαια κι εκείνοι που έχουν καταργήσει ακόμα και το μήπως κι έχουν καταλήξει προ πολλού στην ετυμηγορία τους: ΠΑΣΟΚ -της παρακμής μάλιστα- και πολύ μας πάει. Παραθέτουν και στοιχεία. Τη συνάντηση με τον τάδε, το ραντεβού με τον δείνα, τον τάδε σύμμαχο, τον δείνα συνεργαζόμενο, την τάδε φράση, τη δείνα ρήση.»

Αναρωτιέστε κ. Καρτερέ, «μήπως;» . Έτσι είναι, έτσι είστε!

Εδώ, είστε έτοιμοι από σήμερα, να φωνάξετε, στις 25 Γενάρη «ο αγώνας τώρα δικαιώνεται !!!»

Η πραγματική λαϊκή εξουσία, δεν είναι αρπαχτή, όρος, της πιο κυνικής έκφρασης, της λέξης ευκαιρία= opportunity.

Η πραγματική λαϊκή εξουσία χτίζεται με όρους ταξικούς πρώτα, με ρίζες, αρχές στην κοινωνική συμμαχία και βάθος που δεν θα επιτρέπει επιστροφές στο εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα.

Δυνατός λαός, ισχυρό το ΚΚΕ, όλα τα μπορεί!

Και στον αγώνα αυτό, για τους αριστερούς και τους κομμουνιστές ο φόβος και αγώνας είναι μέρος της πάλης, δεν είναι κάτι ξένο.

Βέβαια, εσείς, κ. Καρτερέ, την δουλειά σας κάνετε, επαγγελματίας είστε, πάντα ξέρατε, άλλωστε, πετάξατε και την σκούφια σας…. Και πάμε για άλλα!

Τώρα, τι τα θέλετε αυτά, τα μήπως; για το ΣΥΡΙΖΑ

Στα μέρη μου λένε : Χωριό, που φαίνεται, κολαούζο δεν θέλει.