Μέσα και έξω απ΄ τα όρια του αστικού συστήματος διακυβέρνησης…

Χμ έχει η «Πράβντα» εκπτωτικά κουπόνια για τα άπαντα του Λένιν… ενδιαφέρον

Γράφει ο Λένιν στο «Κράτος και Επανάσταση»:

Κοιτάξτε οποιαδήποτε κοινοβουλευτική χώρα, από την Αμερική ως την Ελβετία, από τη Γαλλία ως την Αγγλία, τη Νορβηγία κλπ: το καθαυτό «κρατικό» έργο διεξάγεται στα παρασκήνια και το επιτελούν οι διευθύνσεις των υπουργείων, τα γραφεία και τα επιτελεία. Στα κοινοβούλια απλώς φλυαρούν με αποκλειστικό σκοπό να ξεγελούν τον «απλό λαό»[1]

 

Εξηγεί θα λέγαμε το παραπάνω απόσπασμα, το γιατί δεν είναι ασύμβατο μέσα στον «ύψιστο θεσμό» της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, το κοινοβούλιο ντε, να βρίσκεται κάθε καρυδιάς καρύδι. 

Γραφικοί όπως ο Ταμήλος και ο Μιχελογιαννάκης (κάτι τέτοιοι κάνουν τον Λεβέντη να περνιέται για σοβαρός πολιτικός), εγκληματίες όπως ο Λαγός και ο Μιχαλολιάκος, άτομα με παραφουσκωμένο εγώ όπως η Κωνσταντοπούλου ο Βαρουφάκης και ο Τατσόπουλος, μπαρουφολόγοι όπως ο Ζουράρης…κ.α.

Τέτοιοι βέβαια πάντα υπήρχαν – ίσως όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό – ενώ με την εξέλιξη των media (εναλλακτικών και μη) και το αυξημένο ενδιαφέρον του κοινού για την κουτσομπολοπολιτική, η φωνή του κάθε μαλάκα οδηγεί σε face palm ολόκληρη την επικράτεια. Συμβάλει βέβαια και το ότι σε περιόδους κρίσης όπως η δική μας, πρέπει να δικαιολογηθούν ακόμη περισσότερα αδικαιολόγητα, οπότε σε αυτές τις συνθήκες το μαχαίρι της γελοιότητας και του μασκαράτου φτάνει στο κόκκαλο….και το κόβει!

«…στης βουλής τα έδρανα αχ και εγώ να έκλανα..» (Πανούσης, όχι ο μαλάκας ο υπουργός, ο άλλος μαλάκας ο τραγουδοποιός). Βέβαια στην φώτο δεν κάθεται στο θρόνο ο Β. Λεβέντης αλλά ό Ισαάκ Ασίμωφ, όμως μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό, δεν βρίσκετε;

 

Δύσκολο να μη συμφωνήσει κανείς, πως αυτά που συνήθως συζητιόνται στην βουλή μικρή σχέση έχουν με τον «πραγματικό κόσμο» δηλαδή με την καθημερινή εμπειρία του καθένα από εμάς. Εκτός βέβαια και αν αφορούν στην ψήφιση μέτρων που εκεί τα «ναι σε όλα» έχουν άμεσο και πραγματικό αντίκτυπο στη ζωή μας. Κατά τα άλλα οι υποσχέσεις και ο αποπροσανατολισμός δίνουν και παίρνουν. Έτσι για παράδειγμα η Ζωή αφήνει να εννοηθεί πως αν οι διαδικασίες γίνονταν «νομότυπα» (κατά πως έχει αυτή το νομότυπα στο κεφάλι της) όλα θα πάνε καλά, λες και άμα ταράξεις την καπιταλιστική κρίση στην νομιμότητα αυτή θα εξαφανιστεί. Οι του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ ότι αν δεν υπήρχε η διαφθορά όλα θα ήταν καλύτερα, ξεχνούν βέβαια ότι τη διαφθορά οι ίδιοι την υπηρέτησαν με συνέπεια τόσα χρόνια, ξεχνούν επίσης ότι καπιταλισμός χωρίς διαφθορά δεν γίνεται. Κάποιοι άλλοι τα ρίχνουν στο νόμισμα, ενώ δεν λείπουν και οι τοποθετήσεις περί «κρίσης ήθους» και «κρίσης πνεύματος» (όχι ότι δεν παρατηρούνται τέτοια φαινόμενα, όμως είναι περισσότερο συμπτώματα και λιγότερο αιτίες). Γενικότερα όλοι σκίζουν μνημόνια μέχρι να έρθει η ώρα να τα ψηφίσουν, και όλοι υπόσχονται στον λαό λαγούς με «Πετρόχειλους» αλλά οι μόνες υποσχέσεις που κρατούν είναι εκείνες απέναντι στο μεγάλο κεφάλαιο, ορατών τε πάντων και αοράτων.

«Ε τότε ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;» θα αναρωτηθεί δίκαιως κάποιος!

Μα αυτοί που έχουν την πραγματική εξουσία στα χέρια τους, αυτοί στους οποίους ανήκει ο πλούτος, αυτοί για τους οποίους η μεγάλη μητέρα Ευρωπαική Ένωση βγάζει εγκυκλίους και οδηγίες (διότι οσο περισσότερο το κεφάλαιο συγκεντροποιείται και διεθνοποιείται, τόσο περισσότερο χρησιμοποιεί γραφειοκρατικούς οργανισμούς και οργανισμούς επιβολής που ξεπερνούν τα σύνορα του «έθνους-κράτους»), ενώ οι εθνικές κυβερνήσεις με τη σειρά τους νομοθετούν. Οι κρατικοί και διακρατικοί οργανισμοί δεν είναι παρά εργαλεία στα χέρια αυτών των λίγων και πάμπλουτων, η διαφορετικά κάποιων απρόσωπων μονοπωλίων. Και έτσι δεν έχει σημασία αν εσύ θέλεις να σκίσεις το μνημόνιο, διότι όσο επιτρέπεις στο τραπεζικό κεφάλαιο να κρατά αυτό στα χέρια του τα κλειδιά της οικονομίας, τόσο αυτό θα σε στήνει στον τοίχο και θα σου λέει τι να κάνεις, άσχετο με το ποιές μπορεί είναι οι προθέσεις σου(αν και η πολιτική δεν έχει παρθένες). Όσο επιτρέπεις το βιομηχανικό, το τραπεζικό, το ναυτιλιακό κεφάλαιο να υπάρχει και να είναι συγκεντρωμένο σε λίγα χέρια, τόσο αυτά τα χέρια θα σου κουνάνε τα νήματα σαν μαριονέτα, είτε λέγεσαι κυβέρνηση, είτε κράτος, είτε Ευρωπαϊκή Ένωση. Όσο μένεις προσδεμένος σε αυτούς είσαι ένα με αυτούς πάει και τελείωσε!

Ελάτε τώρα, παραδεχθείτε το ότι το δικό μας μνημόνιο είναι μια στάλα πιο καλό!

Κάποιοι ίσως θα ισχυριστούν ότι αυτή η από τα πάνω επιβολή είναι «ασθένεια» των ημερών μας και ότι παλιότερα υπήρχε περισσότερη ελευθερία κινήσεων, όμως ο ισχυρισμός αυτός είναι παντελώς λάθος. Η επιβολή πάντα υπήρχε, απλά ανάλογα τις συνθήκες είναι περισσότερο ή λιγότερο ορατή. Σε περιόδους για παράδειγμα που ο καπιταλισμός βρίσκεται σε ανάπτυξη η επιβολή αυτή γίνεται λιγότερο αντιληπτή διότι δεν χρειάζεται -η αστική τάξη- να δείξει το χειρότερο της εαυτό. Σε περιόδους κρίσης όμως, που οι ίδιοι οι «μεγάλοι παίκτες» αντιμετωπίζουν αντικειμενικά προβλήματα και οξύνεται ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα μονοπώλια, το σύστημα θα δείξει και τα δόντια του και τα νύχια του και τα ******* του. 

Και αυτό σημαίνει ότι θα παρθούν βάρβαρα μέτρα, με περισσότερο ή λιγότερο δημοκρατικοφανείς τρόπους (λέγε με πράξη νομοθετικού περιεχομένου), το κράτος δεν θα διστάσει να χτυπήσει στο ψαχνό διαδηλωτές, να φυλακίσει συνδικαλιστές, να τρομοκρατήσει, να απειλήσει, να ξεπεράσει καθένα από τα όρια που είχαν τεθεί την περίοδο των «παχιών αγελάδων». Και επειδή σε περιόδους οικονομικής κρίσης ο χρόνος γίνεται πιο πυκνός, και επειδή η οικονομία συνδέεται με τα πάντα, αυτή η καταστολή και η καταπίεση με όλες της τις μορφές, εκδηλώνεται ραγδαία και σε όλες τις «σφαίρες» της καθημερινότητας.

Το κοινοβούλιο, για να επανέλθουμε στα πιο πάνω, οι αστοί το θέλουν στο βαθμό που μπορεί να τους εξυπηρετήσει, το ίδιο και τους δημοκρατικούς θεσμούς που αυτό εκπροσωπεί. Όταν η δουλειά δεν μπορεί να γίνει με επίφαση δημοκρατικότητας, επιστρατεύεται κάθε απαραίτητο μέσο για να εκβιαστεί το αποτέλεσμα εκείνο που θα εξυπηρετήσει καλύτερα τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας…και ποιός το χέζει το σύνταγμα, και ποιός τους γαμεί τους νόμους…δεν πα να ωρύεται η Ζωή, δεν πα να δακρύζει ο Αλέξης, το ίδιο που τους κάνει, ακόμα και αν πραγματικά το επιθυμούσαν, δεν έχουν τη δύναμη να επιβληθούν!

Εγω βούλωμαι, εσυ βούλεσαι, αυτός βούλεται… άστο βούλιαξε

Και αν δεν έχουν οι κοινοβουλευτικοί μας εκπρόσωποι και η κυβέρνηση τη δύναμη να επιβληθεί τότε ποιός την έχει; 

Πρώτα από όλα ας απαντήσουμε σε ένα άλλο ερώτημα, από που πηγάζει αυτή η δύναμη; Πηγάζει από το κοινοβούλιο; Όχι, δεν βρίσκεται εκεί η πηγή της δύναμης, η πηγή της δύναμης, και άρα της εξουσίας βρίσκεται στην παραγωγή, βρίσκεται στην εργασία, και πάνω σε αυτή τη δύναμη υψώνονται και τροφοδοτούνται οι εκάστοτε θεσμοί, μαζί και αυτός του κοινοβουλίου. Άρα ένα ερώτημα που προκύπτει είναι ποιός την κατέχει αυτή τη δύναμη; Και η απάντηση είναι ότι στο καπιταλιστικό σύστημα είναι μια χούφτα ανθρώπων κάθε φορά που κατέχουν τους τίτλους ιδιοκτησίας και όλα εκείνα τα νομότυπα μέσα που λένε ότι η δύναμη αυτή τους ανήκει, άρα τους ανήκει και η εξουσία, ή τέλοσπαντων με κάποιο τρόπο βρίσκεται μεταξύ τους κατανεμημένη. Την δύναμη αυτή που έχουν συσσωρεύσει και που έχουν τους τίτλους ιδιοκτησίας που τους «νομιμοποιεί» ας την ονομάσουμε κεφάλαιο. 

Μπορεί όμως μια χούφτα ανθρώπων από μόνη της να παράξει όλη αυτή τη δύναμη, όλον αυτόν τον πλούτο, όλο αυτό το κεφάλαιο; Όχι αυτό δεν είναι με τίποτα δυνατόν! Την δύναμη αυτή, το κεφάλαιο, που τους επιτρέπει να ασκούν εξουσία, την παράγουμε όλοι εμείς, αλλά την καρπώνονται εκείνοι, με αποτέλεσμα η ίδια η δική μας δύναμη, όταν την διαχειρίζονται οι πλούσιοι, να καταλήγει να μας εναντιώνεται. Βέβαια υπάρχει ένα ολόκληρο σύστημα δομημένο με καθορισμένες σχέσεις μεταξύ αυτών που έχουν και εκείνων που δεν έχουν αλλά και όλων μεταξύ τους, οι οποίες καθορισμένες σχέσεις αναπαράγουν και αυτή καθ αυτή την εκμετάλλευση. Και για να μην αμφισβητήσει με αξιώσεις ο λαός την ισχύ αυτών των τίτλων ιδιοκτησίας και τον νομότυπων διαδικασιών οι αστοί «δημιούργησαν» το αστικό κράτος, που βέβαια δεν αποτελεί την πρώτη μορφή κρατικής εξουσίας, αλλά αποτελεί εκείνη που αντιστοιχεί στο καπιταλιστικό σύστημα.

Διότι κράτος ήταν και το Βυζαντινό, όμως εξέφραζε άλλα οργανωμένα συμφέροντα (αριστοκρατία, Δυνατοί, κλήρος/εκκλησία, στρατιωτική ελίτ κ.α)

Βέβαια οι ίδιοι οι αστοί δεν λένε, «το κράτος υπάρχει για να μας εξυπηρετεί και να διαφυλάσσει τα προνόμια μας, δηλαδή να νομιμοποιεί τον πλούτο μας και να εξασφαλίζει ότι κανείς δεν θα αμφισβητήσει τους τίτλους ιδιοκτησίας μας», δεν λένε ότι με το κράτος, που έχει το μονοπώλιο της βίας (στρατός, αστυνομία, φυλακές), και που είναι όπλο στα χέρια τους, κρατάνε το κεφάλι των μαζών χαμηλωμένο υπό την απειλή αποσύνδεσης του από το υπόλοιπο σώμα. Αντίθετα επικαλούνται θεωρίες, όπως αυτή του «κοινωνικού συμβολαίου», για να θεμελιώσουνε και να νομιμοποιήσουνε ιδεολογικά/θεωρητικά, την καθόλου τυφλή κρατική εξουσία που σε αυτούς κάνει τα γλυκά μάτια ενώ κοιτά το λαό με άγριο βλέμμα. Η θεωρία του κοινωνικού συμβολαίου (που θεμελιώθηκε από διάφορους διανοητές όπως ο Τζών Λοκ, ο Τόμας Χόμπς, ο Ρουσσώ κ.α) υποστηρίζει σε γενικές γραμμές ότι ο κάθε πολίτης παραχωρεί μέρος της ελευθερίας του στο κράτος, επειδή καταλαβαίνει ότι χωρίς την διαιτησία του κράτους ή κοινωνία θα ήταν χάος και θα επικρατούσε αναρχία(όχι η αναρχία ως πολιτική θεωρία). 

Το πρόβλημα είναι ότι σε αυτό το παιχνίδι δεν παίζουν όλοι με τους ίδιους κανόνες, ούτε και έχει ο καθένας μας στην πραγματικότητα την επιλογή να μην παραχωρήσει μέρος της ελευθερίας του. Αν δεν την παραχωρήσει, δηλαδή αν δεν συμμορφωθεί με τους νόμους, θα έρθει σε σύγκρουση με το κράτος και μαντέψτε ποιος θα κερδίσει. Αντίθετα οι «δυνατοί» μπορούν και να παρανομούν ασύγκριτα πιο εύκολα και να μην τιμωρούνται, μπορούν να ορίζουν σε μεγάλο βαθμό οι ίδιοι τους κανόνες του παιχνιδιού, να διαμορφώνουν δηλαδή τόσο τους «έντυπους» όσο και τους «άτυπους» νόμους. Είναι άλλωστε αστοί και το κράτος είναι αστικό…δηλαδή ιστορικά δεμένο στα συμφέροντα της τάξης τους.

Το κράτος ακριβώς τη στιγμή που καταπολεμά το χάος

Τώρα να σημειώσω ότι δεν πρέπει να ταυτίζεται το αστικό κράτος με την κοινοβουλευτική δημοκρατία, θέλω να πω ότι το ναζιστικό κράτος δεν ήταν μη αστικό κράτος, ούτε και την περίοδο της χούντας το κράτος έπαψε να είναι αστικό. Επίσης το κράτος δεν πρέπει να ταυτίζεται με την εκάστοτε κυβέρνηση, η κυβέρνηση του ενός ή του άλλου τύπου είναι ένα από τα συστατικά του, όμως το αστικό κράτος είναι κάτι μεγαλύτερο και πιο πολύπλοκο. 

Αν διακρίνεται ένα χαρακτηριστικό όμοιο και απαράλλαχτο σε όλα τα αστικά κράτη, που αποτελεί δηλαδή και ένα από τα ιδιαίτερα τους γνωρίσματα, είναι ότι υπάρχουν για να εξασφαλίζουν την επιβολή της αστικής τάξης πάνω στην εργατική, ή πιο απλά και λίγο απλοϊκά, την επιβολή των πλουσίων πάνω στους φτωχούς. Για να το πετύχουν αυτό θα μεταχειριστούν όλα τα μέσα. Αυτό εμείς οι κομμουνιστές το λέμε «δικτατορία των μονοπωλίων»(μιας και ο καπιταλισμός βρίσκεται στο μονοπωλιακό του στάδιο), και θέλουμε να καταλύσουμε αυτήν την δικτατορία με μια άλλη δικτατορία, τη «δικτατορία του προλεταριάτου». 

Αν πάλι υπάρχει κάτι που να χαρακτηρίζει αυτού του τύπου τη δικτατορία είναι πως έχει σαν σκοπό να εξασφαλίσει ότι η εργατική τάξη θα μπορεί να επιβάλλεται στην αστική κατά την περίοδο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Βέβαια για να φτάσουμε μέχρι εκεί πρέπει πρώτα η εργατική τάξη και τα σύμαχα με αυτήν στρώματα να δώσουν ένα καθοριστικό χτύπημα στην αστική τάξη, αυτό το χτύπημα ας το ονομάσουμε επανάσταση, το πως πάλι θα φτάσουμε μέχρι την επανάσταση αποτελεί μακριά κουβέντα και οι απόψεις διίστανται. Ας πούμε όμως χοντρικά ότι αυτό θα γίνει όταν μια κρίσιμη μάζα από τους εργάτες / εργαζόμενους / σύμμαχα στρώματα, θα συνειδητοποιήσουν την ταξική τους θέση, θα αναγνωρίσουν τον αντίπαλο τους (την αστική τάξη δηλαδή), και θα αποφασίσουν οργανωμένα να την ανατρέψουν (σύμφωνα τουλάχιστον με την Μαρξιστική-Λενινιστική θεωρία)… Τώρα μην αρχίσω τα περί υποκειμενικών και αντικειμενικών παραγόντων και περί επαναστατικής κατάστασης διότι θα το χάσουμε, αν δεν το έχουμε χάσει ήδη, αν δεν το έχω χάσει εγώ δηλαδή:)

Θα σταματήσω εδώ τον συλλογισμό μου, τον οποίο με αφετηρία το τσιτάτο του Λένιν ομολογώ πως τον άφησα να αμοληθεί ελευθέρως προς την κατεύθυνση που αμολήθηκε, όχι ότι απομακρύνθηκε και πολύ από τον Λένιν ή από τον Μαρξ για να πούμε την αλήθεια… Το άρθρο μπορεί να ξεφεύγει λίγο από την εκλογολογία των ημερών αλλά θεωρώ πως βάζω κάποια ζητήματα πιο διαχρονικά και πιο θεμελιώδη, όχι εγώ δηλαδή, ο Λένιν και ο μπαρμπά Κάρολος, τους οποίους ελπίζω να μην παραφράζω άθελα μου.

Να σκάσουν οι εχθροί μας που ισχυρίζονται πως εμείς οι ΚΚΕδες δεν κάνουμε τίποτα άλλο πέρα από το να λέμε όχι σε όλα και ότι κατηγορούμε τον καπιταλισμό αλλά δεν προτείνουμε και κάτι εναλλακτικό… Στην πραγματικότητα δεν είναι πως δεν ξέρουν τι λέμε , απλά είναι ότι αυτό που λέμε δεν τους αρέσει, οπότε όταν μας ζητούν διακαώς να προτείνουμε κάτι διαφορετικό, δεν θέλουν να είναι διαφορετικό ως προς τον καπιταλισμό, αλλά διαφορετικό ως προς το ότι επαναστατικό έχει η θεωρία μας για αυτό και ποτέ δεν είναι ικανοποιημένοι. Κάντο όπως ο Σύριζα δηλαδή, και ο Λαφάζα, και οι Αράν Αράς, και τόσοι άλλοι απολογητές που προηγήθηκαν αυτών, και όπως αυτοί που θα ακολουθήσουν…

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος (Poexania)

αναδημοσίευση από poexania.wordpress.com