Πίσω από τη σύγχρονη προσφυγιά και μετανάστευση: η σήψη της εκμετάλλευσης και του ιμπεριαλισμού (Του Νίκου Ζαρταμόπουλου)

Τις τελευταίες δεκαετίες οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί έχουν οξυνθεί σε πρωτοφανή επίπεδα και προχωρά η σήψη που προκαλούν.

Χιλιάδες εργαζόμενοι, λαοί ολόκληροι, είδαν να ανατρέπονται οι συνθήκες ζωής τους, έχασαν το ψωμί τους και τη στοιχειώδη προστασία που είχαν κερδίσει σε παλιότερες εποχές ανόδου του εργατικού κινήματος και της αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Χιλιάδες άνθρωποι είδαν να απειλείται η ζωή τους από τρομοκρατικές συμμορίες, να αναβιώνουν σκοταδιστικές ιδεολογίες σαν συνέπεια των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων που έγιναν δήθεν για τη σωτηρία και προστασία τους.

Αυτοί είναι οι λόγοι που φέρνουν πρόσφυγες και μετανάστες στην Ελλάδα και στο νησί μας, τη Λέσβο. Οι συνεχείς τραγωδίες με πνιγμένους ανθρώπους σε θάλασσα και στεριά είναι ένα πικρό σύμβολο μιας σκληρής πραγματικότητας συνεχούς «πνιγμού» των λαών. Έχει προηγηθεί το πνίξιμο κάθε ελπίδας στον τόπο τους από τον ιμπεριαλισμό και ακολουθεί το πνίξιμο στη διαρκή εκμετάλλευση όταν φτάσουν στις «μητροπόλεις» όπου κυρίως κατευθύνονται.

Άλλωστε, η ιμπεριαλιστική μεταναστευτική πολιτική της ΕΕ (που υπηρέτησαν και υπηρετούν οι διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις, παρουσιάζοντάς μας τη μετανάστευση πότε ως «φυσικό φαινόμενο», πότε ως «εισβολή») δεν είναι καθόλου άσχετη με την πολιτική που πλήττει στο εσωτερικό κάθε χώρας την εργατική τάξη, την αγροτιά και τα λαϊκά στρώματα (όπως συμβαίνει στην Ελλάδα με τα μνημόνια).

Η άρχουσα τάξη επιχειρεί παντού να κάνει νόμιμες όλες τις μορφές εκμετάλλευσης που μέχρι σήμερα ήταν «μαύρες» ενώ την ίδια στιγμή προσπαθεί να κρατήσει τους μετανάστες στην «γκρίζα ζώνη», προσωρινούς και μόνιμα ξεκομμένους από τους ντόπιους εργαζόμενους.

Αυτόν τον σκοπό εξυπηρετούν οι αντιμεταναστευτικοί νόμοι και το κυνήγι: δεν αποτρέπουν τάχα την είσοδο (κάτι που άλλωστε είναι πρακτικά αδύνατο) αλλά κρατούν υπό διαρκή πίεση και άγρια εκμετάλλευση αυτό το σημαντικό κομμάτι του προλεταριάτου.

Αλλά κι όταν νομιμοποιούν τους μετανάστες, χύνουν παντού σε όλη την κοινωνία το δηλητήριο του ρατσισμού για να συνεχίσουν να τους κρατούν αποκομμένους.

Ο ρατσισμός, αυτή η αποτρόπαια και αντιεπιστημονική ιδεολογία περί ανώτερων και κατώτερων φυλών, εφευρέθηκε για να δικαιολογήσει το σύγχρονο αποικιοκρατικό σκλάβωμα των λαών από τον καπιταλισμό στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο και στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε για να διαιρεί και να κρατά ολόκληρα κομμάτια της εργατικής τάξης σε μόνιμη υποδούλωση.

Ο ρατσισμός είναι η πιο μαύρη απόφυση της αστικής ιδεολογίας. Είναι πάντα ταξικός, αφού στις ταξικές κυρίως σχέσεις ο άνθρωπος «εκπαιδεύεται» να πιστεύει ότι οι εκμεταλλευτές είναι εκ θέσεως ή εκ φύσεως «ανώτεροι» και οι εκμεταλλευόμενοι «κατώτεροι».

Το καθήκον της εργατικής τάξης να στέκεται αλληλέγγυα με τους κατατρεγμένους πρόσφυγες και μετανάστες και να πολεμάει τον ρατσισμό είναι λοιπόν κάτι πολύ περισσότερο από την επίσημη φιλανθρωπία και τις κοσμοπολίτικες ιδεολογίες των αστών και δεν έχει σχέση με τον υποκριτικό αντιρατσισμό των οπορτουνιστών όταν π.χ. υπερασπίζονται τους μετανάστες λέγοντας ότι κάνουν καλό στην «εθνική οικονομία», δηλαδή στα καπιταλιστικά υπερκέρδη.

Η αλληλεγγύη της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων προς τον πρόσφυγα και τον μετανάστη σφυρηλατείται στην καθημερινή συναδέλφωση στον τόπο δουλειάς.

Είναι μια αλληλεγγύη που στηρίζεται στα ταξικά, αλλά και στα άμεσα συμφέροντα του εργάτη, στην ίδια του την πείρα, είναι ένα καθήκον που το καταλαβαίνει ο καθένας όταν βλέπει τον κόσμο όπως είναι κι όχι με τα ταξικά γυαλιά του αφεντικού του.

Οι εργάτες δεν έχουν τους μετανάστες και τους πρόσφυγες ανταγωνιστές, όπως δεν έχουν ανταγωνιστή τον ομοεθνή τους άνεργο που δουλεύει ανασφάλιστος και για μικρότερο μεροκάματο. Συμφέρον τους δεν είναι να τους καταδιώξουν αλλά να τους βοηθήσουν να σταθούν το συντομότερο στα πόδια τους, να πάψουν να είναι σε μόνιμη ανασφάλεια, να έχουν κανονική ζωή, οικογένεια και ανάγκες, να έχουν απαιτήσεις και διεκδικήσεις, να ενταχτούν ισότιμα στα ταξικά συνδικάτα και οργανώσεις. Συμφέρον τους είναι να αντιπαλέψουν τον ιμπεριαλισμό που ισοπεδώνει και ληστεύει τον τόπο αυτών των ανθρώπων και τους κάνει να παίρνουν τον δρόμο της ξενιτιάς.

Ο εργάτης στο βάθος ξέρει πως στη μοίρα του μετανάστη και του πρόσφυγα μπορεί να βρεθεί και ο ίδιος σαν άνεργος. Άλλωστε με τον ίδιο τρόπο, με τον ίδιο ρατσιστικό κατατρεγμό, αντιμετωπίστηκαν κατά καιρούς και πολλοί εργάτες ή ξεριζωμένοι αγρότες που πήραν τον δρόμο της εσωτερικής μετανάστευσης (όπως στις ΗΠΑ τον καιρό της Μεγάλης Κρίσης ή στην Ελλάδα μεταπολεμικά).

Στον καπιταλισμό, όπου μερικά παράσιτα είναι ιδιοκτήτες του πλούτου που παράγει η τεράστια πλειοψηφία, ο κάθε εκμεταλλευόμενος μπορεί να βρεθεί στη θέση του πρόσφυγα και μετανάστης, «ξένος» ακόμα και στον ίδιο του τον τόπο.

Σε αυτή την επίγνωση βασίστηκε η αντιρατσιστική αλληλέγγυα στάση, που έδειξε πάντα το ταξικό εργατικό κίνημα σε όλον τον κόσμο. Εκατοντάδες είναι τα ιστορικά παραδείγματα πρωτοπόρας δράσης εργατών μέσα σε δύσκολες συνθήκες προκαταλήψεων (στην Αμερική, στην Ευρώπη, στην Ασία, στην Αυστραλία). Χιλιάδες οι απεργίες που κατάφεραν να ενώσουν εργάτες από διαφορετικές εθνότητες και φυλές, που κατάφεραν ακόμη και «εισαγόμενους απεργοσπάστες» να πάρουν με το μέρος τους.

Αυτή είναι η πολύτιμη πείρα του διεθνούς, ταξικού, οργανωμένου κινήματος του προλεταριάτου που πρέπει σήμερα να αξιοποιήσουμε.

Τον τόπο μας και τις ζωές μας δεν τα προστατεύουμε όταν υιοθετούμε τις ρατσιστικές κραυγές μισανθρωπίας, αλλά όταν οργανώνουμε την ταξική ενότητα και τη λαϊκή αλληλεγγύη, όταν χτυπάμε αυτά που διαιρούν τους εργαζόμενους και χτίζουμε το μέτωπο που θα ανατρέψει τη σαπίλα της εκμετάλλευσης και θα διεκδικήσει αυτά που κάθε άνθρωπος δικαιούται.

Και μόνο σε αυτό τον αγώνα η πάλη ενάντια στον φασισμό, στον ρατσισμό και η αλληλεγγύη προς τους πρόσφυγες και τους μετανάστες αποκτούν δύναμη και δίνουν πραγματική διέξοδο

 

Νίκος Ζαρταμόπουλος

 

Εφημερίδα Νέο Εμπρός

φ. 1097, 2-9-2015, σελ. 7

http://neo-empros.net