Η ΟΥΤΟΠΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΗ (Του Μάνου Δούκα)

"Ο πρώτος, που αφού περίφραξε ένα οικόπεδο, τόλμησε να πει: αυτό εδώ είναι δικό μου και βρήκε ανθρώπους αρκετά αφελείς για να τον πιστέψουν, υπήρξε ο πραγματικός ιδρυτής της πολιτικής κοινωνίας. Από πόσα εγκλήματα, πόσους πολέμους, πόσους φόνους, από πόση αθλιότητα και τρόμο θα γλίτωνε το ανθρώπινο γένος αυτός που θα ξερίζωνε τα παλούκια της περίφραξης και θα φώναζε στους άλλους: Μην τον ακούτε αυτόν τον απατεώνα. Είστε χαμένοι αν ξεχάσετε ότι τα φρούτα ανήκουν σε όλους μας και η γη δεν ανήκει σε κανέναν".

Ζαν Ζακ Ρουσσώ

Από τότε που οι θεοί έδεσαν τον Προμηθέα στο βράχο να του τρώει τα συκώτια το όρνιο, μια ουτοπία διαπερνά την ιστορία των ανθρώπων σαν κραυγή φυσικής ανάγκης: «ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ - ΚΟΙΝΟΚΤΗΜΟΣΥΝΗ - ΙΣΟΤΗΤΑ". 
Ξεκινά απ  το μύθο του Ιάμβουλου, περνά απ   τον Πλάτωνα, τον Αριστόνικο και την Πολιτεία του Ήλιου στη Μ. Ασία, τους Γράκχους στη Ρώμη, τους Ζηλωτές της Θεσσαλονίκης, το More και τον Bacon στο Μεσαίωνα, το Σεΐχη Μπεντρεντίν της Θράκης,  το Ρουσσώ, τον Μαρά, το Ροβεσπιέρο και το Σαιν Ζιστ (αυτοί μιλούσαν για «ισότητα εισοδημάτων και περιουσιών»), τον Γράκχο Μπάμπεφ τον 18^ο αιώνα, την Παρισινή Κομμούνα, το Μαρξ και τον Έγκελς, στο 19^ο αιώνα, και τέλος στην εποχή μας, στον 20^ο αιώνα, το Λένιν, τον Φιντέλ και τον Τσε, το Μπελογιάννη, τον Πλουμπίδη και τον Άρη.

Κάποιοι το ονειρεύονταν. Γράψανε δεκάδες βιβλία γι αυτό. Πολλοί απ  αυτούς, κάθε τόσο, δοκίμαζαν να βάλουν το όραμα σε εφαρμογή. Πάντα στο τέλος … τους σκότωναν. Ο μύθος του Προμηθέα διαρκώς επαναλαμβάνεται. Όμως η ιστορία πηγαίνει πάντα ένα βήμα μπροστά, προς την ισότητα των δικαιωμάτων. Προς την πρόοδο της κοινωνίας, της οικονομίας, του πολιτισμού. Προς καλύτερες μέρες για τον άνθρωπο. 

Η κάθε φορά άρχουσα τάξη, τάξη των ιδιοκτητών, έχει όλους τους μηχανισμούς διαμόρφωσης γνώμης και καταστολής. Συκοφαντεί, δυσφημεί, στρέφει την κοινή γνώμη εναντίον, επιτίθεται, φυλακίζει, σκοτώνει. Κι ο λαός, εμείς οι άνθρωποι, πρώτα ειρωνεύεται, λοιδορεί, περιφρονεί, σκοτώνει ότι δε συμμερίζεται, ότι φοβάται ή ότι δεν καταλαβαίνει. Και μετά … αυτόν που σκότωσε τον ανακηρύσσει "ήρωα, ονειροπόλο, πρωτοπόρο, διορατικό, επαναστάτη κλπ".  Ο ίδιος ο λαός που τη μια στιγμή φοβάται, ειρωνεύεται τον επαναστάτη, τον αποκηρύσσει και τον πετροβολά, ο ίδιος λαός πάντα έγινε παλίρροια και πυρκαγιά και έπνιξε με την οργή και την ορμή του τους καταπιεστές, κάνοντας ήρωες αυτούς που πριν κορόιδευε. Στη Γαλλική Επανάσταση, στην Ελληνική, στη Ρωσική. Η "ξαφνική" επιρροή των "τρελών" στο λαό άφησε ξερούς πολλούς «αυτοκράτορες» και «βασιλιάδες» και κατακτητές.

Όμως αυτοί οι τρελοί έτσι -με το αίμα τους- συντηρούν και προχωρούν το όνειρο, που ο πολύς κόσμος το λέει  -μάλλον υποτιμητικά- "ουτοπία", ενώ αυτοί οι ίδιοι το λένε "ανάγκη". Το λένε «φυσική συνέπεια» και «φυσικό νόμο». Κι έτσι περπατά η ιστορία. Και η συνολική της πορεία αν τη δεις, είναι απ' τη βαρβαρότητα προς την πρόοδο. Έτσι εμείς οι άνθρωποι καταργήσαμε το δουλοκτητικό σύστημα. Έτσι καταργήσαμε τη φεουδαρχία. Θυσιάζοντας κάθε φορά τους καλύτερους από μας. Ακόμα κι ο καπιταλισμός έτσι ήρθε. Κι έτσι δοκιμάσαμε να τον καταργήσουμε. Και έτσι θα τα καταφέρουμε. Γιατί η ιστορία δεν τελειώνει. Γιατί είναι ανάγκη της ανθρωπότητας. Δε μπορεί ο κόσμος να φτιάχτηκε για να τον χαίρονται και να τον καταστρέφουν μια χούφτα παράσιτα. Δε μπορεί τα 4/5 του πληθυσμού να πεθαίνουν χωρίς νερό και μια χούφτα ανθρώπων να είναι πιο πλούσιοι κι απ  όλες τις χώρες του κόσμου μαζί.

Σήμερα (στον τελευταίο αιώνα) κάποιοι άλλοι έχουν πάρει την ουτοπία στον ώμο τους. Τη δοκίμασαν κι αυτοί. Την έβαλαν σε πράξη στην ΕΣΣΔ. Και τα κατάφεραν. Ο χειρότερος σοσιαλισμός είναι για το ΣΥΝΟΛΟ των ανθρώπων χίλιες φορές καλύτερος απ' τον καλύτερο καπιταλισμό.  Έφτιαξαν ένα σύστημα που έλυσε βασικά προβλήματα των ανθρώπων και καθόρισε την εξέλιξη και το όφελος των πολλών ακόμα και στις χώρες που δεν είχε εφαρμοστεί. Ανατράπηκαν. Θα συνεχίσουμε. Είμαστε υποχρεωμένοι απ  τις σάλπιγγες της ιστορίας.

Καθένας λοιπόν παίρνει θέση. Με το «δύσκολο», με την ιστορία, με το απόλυτο φυσικό δίκιο, με το ανεκπλήρωτο όραμα; Ή με το «σωρό», με το ρεύμα, με την κοινή γνώμη που την καθοδηγεί η επίσημη προπαγάνδα της εκάστοτε εξουσίας; Κι αφού πάρεις θέση, τότε κάνεις αυτή ή την άλλη «κριτική».

Η επιρροή αυτής της ουτοπίας δεν είναι .... τύπου ΣΥΡΙΖΑ. Αν θέλαμε το 5 να το κάμουμε 35, ξέραμε το «κόλπο». Το έχουν εφαρμόσει δεκάδες δήθεν αριστεροί σ  όλο τον κόσμο. Πρόσφατα ο Τσίπρας. Να γίνουμε αρεστοί στην εξουσία, στις ΗΠΑ και την ΕΕ, στα αφεντικά του κόσμου. Να δώσουμε εξετάσεις στις διάφορες λέσχες Μπίλντεμπεργκ. Αλλά εμείς δε θέλουμε να γίνουμε μαριονέτες. Θέλουμε να υπηρετήσουμε αυτό που οι πολλοί λένε ουτοπία. Μια ουτοπία που είναι λιγότερο ουτοπική απ  το να κάνεις «ανθρώπινο τον καπιταλισμό» και να «αλλάξεις το σύστημα απ  τα μέσα» ή «να φτιάξεις την ΕΕ των λαών" –πράγματα που είναι εντελώς αδύνατα.

Ο Καζαντζάκης λέει κάπου  ... "Ο λαός δεν σώζεται. Σώζει". Κι ο Βάρναλης λέει: «Δε δίνω λέξεις παρηγοριάς. Δίνω μαχαίρι σ' ολουνούς». Εμείς δε φιλοδοξούμε να «σώσουμε» το λαό. Περιμένουμε, καλούμε, σπρώχνουμε το λαό να σηκωθεί όρθιος και να τα κάνει όλα … «γης μαδιάμ». Να μην αφήσει όρθιο τίποτα απ' το βάρβαρο ηλίθιο σύστημα του καπιταλισμού. Να τον γκρεμίσει για να χτίσει έναν κόσμο ΛΟΓΙΚΟ σύμφωνο με τα συμφέροντα των ανθρώπων και του πλανήτη.

Η επιρροή λοιπόν αυτών που πρεσβεύουν την κοινοκτημοσύνη και την ισότητα, δε θα κάνει …  βηματάκια. Θα ξεσπάσει μια μέρα θέλουν δε θέλουν οι βασιλιάδες του κόσμου, γιατί πάντα έτσι γίνεται. Και δε θα τη «σπρώξει» ποτέ το σύστημα της προπαγάνδας και της διαμόρφωσης του κοινού νου. Πάντα έτσι γινόταν. Γιατί είναι ζωτική ανάγκη του πλανήτη και των κατοίκων του. Πρέπει να ανασάνουν. Κι ο καπιταλισμός τους πνίγει.

Κριτική λοιπόν κάνε μας. Κριτική για το αν υπηρετούμε καλά αυτό το στρατηγικό στόχο. Όχι κριτική με όρους κομμάτων της αστικής διαχείρισης. Εμείς δε θα μπούμε σ  αυτό. Το είπε το ΚΚΕ απ  την πρώτη μέρα της ίδρυσής του. Αυτοί λοιπόν που έφτιαξαν κάποτε το ΚΚΕ, αυτοί που είναι μέλη του κι εμείς που το υποστηρίζουμε, έτσι θέλουμε να είναι το ΚΚΕ. Ριζοσπαστικό. Ανατρεπτικό. Ασυμβίβαστο. Κι όχι ενσωματωμένο που να διαχειρίζεται το σύστημα. Ένα κόμμα που να προχωρά μπροστά το όνειρο. Που να κρατά ζωντανές τις αξίες της ισότητας, της κοινοκτημοσύνης και της επανάστασης.

Αν τώρα είσαι ένας απ' αυτούς που στηρίζουν τον αγώνα μας κι αγωνιάς και βλέπεις λάθη και αδυναμίες, να το συζητήσεις με το κόμμα. Αλλά μη συζητάς για το χαρακτήρα και τη στρατηγική του ΚΚΕ. Αν τα αλλάξει το ΚΚΕ αυτά, τότε δε θα είμαστε μαζί του εμείς που τώρα το στηρίζουμε. Αν δεν υπήρχε το ΚΚΕ θα έπρεπε εμείς επειγόντως να το δημιουργήσουμε σήμερα. Όπως κάνουν στις μέρες μας σ' όλες τις χώρες που τα κομμουνιστικά κόμματα δοκίμασαν άλλους δρόμους κι έγιναν ή δεξιά ή εξαφανίστηκαν (Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία, Κύπρος, κλπ). Ξαναφτιάχνουν τα Κομμουνιστικά τους Κόμματα.

Μάνος Δούκας
www.facebook.com/doukas manos