Νικόλαος Αποστολάκης, ο ΕΑΜίτης παπάς που τα «εθνικόφρονα» αποβράσματα λιάνισαν και πέταξαν στο γκρεμό

Οι Μάυδες του Γύπαρη του έβγαλαν τα μάτια, τα δόντια, του έκοψαν τα γεννητικά όργανα και μετά τον σκότωσαν, τον διαμέλισαν και τον πέταξαν στον «Κόκκινο Γκρεμό», κοντά στις φυλακές Καλαμίου, ενώ η σύζυγός του εκτοπίστηκε και τα πέντε παιδιά τους συνέχισαν να διώκονται μέχρι τις πανεπιστημιακές σπουδές τους…

Ο ΕΑΜίτης αγωνιστής παπα-Νικολής / Νικόλαος Αποστολάκης

Ο αγωνιστής παπάς Νικόλαος Αποστολάκης, από το χωριό Νεροχώρι Αποκορώνου, είχε πάρει μέρος ενεργό στην Εαμική Εθνική Αντίσταση προσφέροντας το σπίτι του για τη σύγκληση πλατιών συσκέψεων των στελεχών του ΕΑΜ της επαρχίας Αποκορώνου.

Για την πλούσια πατριωτική δράση του δεν έχαιρε εκτίμησης από μέρους της Επισκοπής Κυδωνίας και Αποκορώνου και πολύ περισσότερο από την ντόπια αντίδραση. Με την δικαιολογία ότι οι αντάρτες είχαν πάρει λάδι από την εκκλησία του χωριού, ενέργεια για την οποία είχε πλήρη άγνοια, παρακρατική συμμορία τον άρπαξε μια νύχτα από την αγκαλιά της γυναίκας του, τον έβαλαν σ’ ένα φορτηγό κι αφού του έγδαραν τα χέρια, τον έβαλαν και έψαλλε ο ίδιος τη νεκρώσιμη ακολουθία και μετά τον έριξαν στον «Κόκκινο γκρεμό», κοντά στις φυλακές Ιτζεδίν. 

Η γυναίκα του, που έμεινε μόνη με τα πέντε ορφανά, μάζεψε τα μυαλά του και τα έδεσε σ’ ένα μαντίλι. Μετά από ένα μήνα η ελληνική εφημερία της Αμερικής «Ελληνο-Αμερικάνικο βήμα» στην πρώτη σελίδα είχε δημοσιεύσει τη φωτογραφία του παπα-Νικολή, και το ιστορικό της φρικτής εκτέλεσης του με τον παρακάτω τίτλο: «ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΜΟΝΑΡΧΟΦΑΣΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ. ΚΑΤΑΚΡΕΟΥΡΓΗΣΑΝ ΕΝΑΝ ΙΕΡΕΑ. ΤΟΝ ΕΡΙΞΑΝ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΕΝΑ ΓΚΡΕΜΟ. ΕΔΕΣΑΝ ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΤΟΥ Σ’ ΕΝΑ ΜΑΝΤΗΛΙ».

Η "αλληγορία της σπηλιάς" του Πλάτωνα. Μήπως μας φοβίζει και μας τυφλώνει ο ήλιος επειδή είμαστε μαθημένοι στα σκοτάδια;

Φαντάσου μια υποχθόνια σπηλιά, όπου μένουν άνθρωποι. Οι περισσότεροι απ' αυτούς βρίσκονται από γεννησιμιού τους πίσω από ένα τοιχάκι, αλυσοδεμένοι με τέτοιον τρόπο στα πόδια και τον αυχένα ώστε να μένουν στο ίδιο σημείο καρφωμένοι και να μη μπορούν να γυρίζουν το κεφάλι τους αλλά να βλέπουν πάντοτε μπροστά, τον απέναντι τοίχο τής σπηλιάς.Πίσω από τοιχάκι, κάπου ψηλά στο βάθος, καίνε μεγάλες φωτιές που ζεσταίνουν και φωτίζουν κάπως την σπηλιά.

Ανάμεσα σ' αυτές και στο τοιχάκι κινούνται οι λίγοι ελεύθεροι άνθρωποι, που κάθε τόσο μεταφέρουν διάφορα αντικείμενα, όπως ανδριάντες, αγάλματα και διάφορα σύμβολα, τα οποία προεξέχουν από το τοιχάκι. Έτσι, οι αλυσοδεμένοι της άλλης πλευράς βλέπουν τις σκιές αυτών των αντικειμένων, τις οποίες δημιουργεί απέναντί τους η αντανάκλαση από τις φωτιές. Κι αφού αυτές οι σκιές είναι το μόνο που βλέπουν στην ζωή τους, σύντομα αποκτούν την πεποίθηση ότι το μόνο που υπάρχει αληθινά πέρα απ' αυτούς τους ίδιους, είναι τούτες οι σκιές.

Και τώρα φαντάσου πως, κάποια στιγμή, κάποιος απ' αυτούς τους δεσμώτες τολμάει να λύσει τις αλυσίδες από τα πόδια και τον αυχένα του και να πάρει το ανηφορικό μονοπάτι που οδηγεί στην είσοδο της σπηλιάς. Οι κινήσεις του είναι γεμάτες πόνο, από μια προσπάθεια που είναι τόσο απλή μα που ποτέ αυτός δεν είχε καταβάλει. Κι όσο πλησιάζει στο στόμιο της σπηλιάς, τόσο περισσότερο δυσκολεύεται η όρασή του από τα λαμπυρίσματα που μπαίνουν απ' έξω, ώσπου τυφλώνεται τελείως μόλις βγαίνει στο φως του ήλιου.
Στο τέλος, τα μάτια του συνηθίζουν και με έκπληξη κοιτάζει γύρω του. Όλα είναι πρωτόγνωρα γι' αυτόν. Το πιο πρωτόγνωρο γι' αυτόν είναι ότι οι σκιές που βλέπει δεν είναι τα ίδια τα πράγματα αλλά η αντανάκλασή τους στο φως του ήλιου. Και με ακόμη μεγαλύτερη έκπληξη διαπιστώνει ότι ανάλογα με την θέση του ήλιου, αυτή η αντανάκλαση παραμορφώνεται και δίνει διαστρεβλωμένη αίσθηση της πραγματικότητας.
Και τώρα, τί λες πως θα συμβεί αν αυτός ο άνθρωπος αποφασίσει να επιστρέψει στην σπηλιά και να αποκαλύψει στους πρώην συνδεσμώτες του την πραγματικότητα που υπάρχει πέρα από τις σκιές; Κατ' αρχάς, όσο θα μπαίνει βαθύτερα στην σπηλιά, τόσο η όρασή του θα δυσκολεύεται, μιας και τώρα πια τα μάτια του έχουν συνηθίσει στο φως. Και καθώς θα σκουντουφλάει, θα προκαλεί περιπαιχτικά γέλια κι όλοι θα τον κατηγορούν πως το μόνο που κατάφερε με την αποκοτιά του να βγει από την σπηλιά, ήταν να καταστρέψει τα μάτια του.

ΜΕΣΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΔΙΚΤΥΩΣΗΣ: Πλουτίζουν «ελέγχοντας» τις ζωές μας...

Αν ήξερες ότι υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που δεν τους έχεις δει ποτέ, που δεν έχουν καμία σχέση με τη ζωή σου, αλλά αυτοί ξέρουν τα πάντα για σένα, τα συναισθήματά σου, τα ενδιαφέροντά σου, τους έρωτες, τα μίση και τα πάθη σου, την οικογένειά σου και τους φίλους σου, τις πολιτικές σου πεποιθήσεις, τις συνήθειές σου, σελίδες στο διαδίκτυο που επισκέπτεσαι, τι ψάχνεις, σχόλια που κάνεις, τι μουσική ακούς, τι ταινίες και σειρές βλέπεις, πού διασκεδάζεις, τι αγοράζεις, τι τρως, κυριολεκτικά τα πάντα, πώς θα αισθανόσουν; 

 

Σίγουρα θα ένιωθες μια ταραχή, ίσως ταυτόχρονα και μια δυσπιστία, πως μάλλον στα λεγόμενά μας υπάρχει μια δόση υπερβολής... Κι όμως, υπάρχουν άνθρωποι που μπαίνουν καθημερινά στη ζωή μας, που «ελέγχουν» τις κοινωνικές, πολιτικές, ιδεολογικές, προσωπικές, καταναλωτικές μας συνήθειες, τις ειδήσεις και τις διαφημίσεις που βλέπουμε κ.ά. Είναι οι ιδιοκτήτες των γιγαντιαίων μονοπωλιακών ομίλων του διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, που τα κέρδη τους δεν μπορεί να τα διανοηθεί ανθρώπου νους...

 

Αμύθητα κέρδη γι' αυτούς...

Ποιοι είναι όμως αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι κατέχουν τις εταιρείες - κολοσσούς («Google», «Facebook», «Apple», «Amazon» κ.ά.) που συγκαταλέγονται στις πιο επικερδείς παγκοσμίως; Πώς έγιναν από τους πιο πλούσιους ανθρώπους στον κόσμο; Είχαν απλώς μια «καλή ιδέα», που τους γιγάντωσε και τους έφερε στη σημερινή κατάσταση;

Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι αυτοί και μόνο αυτοί από ολόκληρο τον πλανήτη είχαν την πιο «έξυπνη ιδέα», θα χρειάστηκαν σίγουρα ένα αρχικό κεφάλαιο για να επενδύσουν στην ιδέα τους. Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι είχαν αυτό το αρχικό κεφάλαιο γιατί - ας πούμε - απέκτησαν μια περιουσία από κληρονομιά ή φτιάχνοντας το κομπόδεμά τους μήνα το μήνα (πράγμα σχεδόν απίθανο), κάπως έπρεπε όχι απλά να διατηρήσουν αυτήν την περιουσία, αλλά να την αυξήσουν κιόλας, και απ' ό,τι φαίνεται κατά πολύ... Και επειδή πολλές υποθέσεις έπεσαν μαζί... Με όποιον τρόπο κι αν απέκτησαν την αρχική τους περιουσία, όποια κι αν ήταν η «έξυπνη ιδέα» τους, η πηγή του πλούτου τους παραμένει μία: Η απλήρωτη εργασία των εργαζομένων. Για όποια «ικανότητά» τους και αν κοκορεύονται ή διαφημίζονται αυτοί οι μεγιστάνες του πλούτου, η αλήθεια είναι ότι ο πλούτος που έχουν στα χέρια τους δεν είναι τίποτα άλλο από την κλεμμένη υπεραξία που παράγουν εκατομμύρια εργαζομένων στους μονοπωλιακούς ομίλους όπου αυτοί είναι μέτοχοι...

Το Νομικό και Πολιτικό πλαίσιο της περιόδου 1950 - 1967 (Του Χάρη Ραζάκου *)

2017 Τεύχος 2 
του Χάρη Ραζάκου * 

Όταν αναφερόμαστε στο νομικό και πολιτικό πλαίσιο μιας χρονικής περιόδου, έχουμε συνήθως στο επίκεντρο του σκεπτικού μας ότι μιλάμε για ένα σύμπλεγμα στοιχείων τα οποία αλληλοσυμπληρώνονται και διαμορφώνουν τελικά ένα ενιαίο σύνολο. Αναφερόμαστε στα στοιχεία εκείνα που «ντύνουν» νομικά, πολιτικά, ιδεολογικά κλπ. τον εκάστοτε τρόπο παραγωγής μέσα στην πορεία της Ιστορίας και –κατ’ επέκταση– στην πορεία σύγκρουσης και εναλλαγής των συστημάτων.

Στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος, πρόκειται για όλους εκείνους τους μηχανισμούς που θωρακίζουν την εξουσία της αστικής τάξης έναντι της εργατικής και των άλλων καταπιεζόμενων λαϊκών στρωμάτων. 

Για το ζήτημα του κράτους, ο Ένγκελς επισημαίνει: «Επειδή το κράτος γεννήθηκε από την ανάγκη να χαλιναγωγούνται οι ταξικές αντιθέσεις, και επειδή ταυτόχρονα γεννήθηκε μέσα στη σύγκρουση αυτών των τάξεων, είναι κατά κανόνα κράτος της πιο ισχυρής, οικονομικά κυρίαρχης τάξης, που με τη βοήθεια του κράτους γίνεται και πολιτικά κυρίαρχη τάξη, και έτσι αποχτά νέα μέσα για την κατάπνιξη και την εκμετάλλευση της καταπιεζόμενης τάξης» (1).

Πρόκειται για «έναν ορισμένο μηχανισμό εξαναγκασμού», μια «μηχανή για να στηρίζει την κυριαρχία της μιας τάξης πάνω στην άλλη»2, στην περίπτωση του καπιταλιστικού κράτους «μια μηχανή που βοηθάει τους καπιταλιστές να υποτάσσουν τη φτωχή αγροτιά και την εργατική τάξη»3.

Μιλώντας για το ελληνικό αστικό κράτος, μετά από τον ταξικό εμφύλιο πόλεμο, θα σταθούμε στα βασικά χαρακτηριστικά της οργάνωσής του: Το νομικό πλαίσιο, τη λειτουργία των πολιτικών και πολιτειακών θεσμών του, τις ιδεολογικές αναφορές του. Η «σωστή» λειτουργία των παραπάνω μηχανισμών και θεσμών, σε απόλυτη αλληλοσυμπλήρωση μεταξύ τους, ήταν –και τότε, όπως και πάντα στο αστικό κράτος– απολύτως αναγκαία για τη θωράκιση της αστικής εξουσίας μετά από την «ταραγμένη» γι’ αυτή δεκαετία του 1940-’50, όπου απειλήθηκε άμεσα. 

Αυτή η –αναγκαία– «σωστή» λειτουργία πέρασε από διάφορες φάσεις. Άλλοτε είναι αναγκαία η σκλήρυνση των νομοθετικών-δικαστικών μέτρων κατά των μελών του Κομμουνιστικού Κόμματος και άλλων αγωνιστών (Έκτακτα Στρατοδικεία, φυλακίσεις - εκτοπίσεις - εκτελέσεις) και η αύξηση των μέσων καταστολής των εργατικών-λαϊκών αγώνων, και άλλοτε προτάσσεται η μερική ελάφρυνσή τους. Άλλοτε, η στερέωση της εξουσίας των καπιταλιστών συνεπάγεται την ενίσχυση του ρόλου του θεσμού της βασιλείας, και άλλοτε την ενίσχυση του κοινοβουλευτισμού, ενώ και στο πλαίσιο της «αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας» άλλες φορές κρίνονται αναγκαίες «δεξιές» λύσεις, ενώ άλλες φορές αυτές υποχωρούν μπροστά σε κάποιο λεγόμενο «κεντρώο» μίγμα πολιτικής. Ωστόσο, είτε με το μαστίγιο είτε με το καρότο, η κεντρική κατεύθυνση του αστικού κράτους παραμένει ίδια. Όπως τονίζει ο Λένιν: «Η μορφή κυριαρχίας του [καπιταλιστικού] κράτους μπορεί να είναι διαφορετική: Το κεφάλαιο με τον έναν τρόπο εκδηλώνει τη δύναμή του εκεί όπου υπάρχει μια μορφή και με άλλον εκεί όπου υπάρχει άλλη, στην ουσία όμως η εξουσία παραμένει στα χέρια του κεφαλαίου» (4).

1945-1950: ΤΟ ΑΣΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ «ΕΚΤΑΚΤΟΥ ΑΝΑΓΚΗΣ»

Ερώτηση για την απαράδεκτη απόφαση του Δικαστηρίου της ΕΕ που επιτρέπει την απόλυση εγκύων

ΕΥΡΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΚΚΕ

Ερώτηση για την απαράδεκτη απόφαση του Δικαστηρίου της ΕΕ που επιτρέπει την απόλυση εγκύων

Την απαράδεκτη απόφαση του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης που επιτρέπει την απόλυση εγκύων στο πλαίσιο ομαδικών απολύσεων, αξιοποιώντας την αντεργατική νομοθεσία της ΕΕ και των κυβερνήσεων, καταγγέλλει με ερώτησή του προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ Σωτήρης Ζαριανόπουλος.

Στην ερώτηση του ευρωβουλευτή του ΚΚΕ τονίζονται συγκεκριμένα τα παρακάτω:

«Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο με απόφασή του δίνει το "ελεύθερο" στις επιχειρήσεις να απολύουν ακόμα και έγκυες γυναίκες, στο πλαίσιο των ομαδικών απολύσεων.
Πρόκειται για μια ακόμα προκλητική απόφαση του Δικαστηρίου και των Ευρωενωσιακών οργάνων που ξεπερνά κάθε όριο κοινωνικής βαρβαρότητας.
Βασικός λόγος των λεγόμενων αναδιαρθρώσεων προσωπικού στις επιχειρήσεις είναι η επίτευξη μεγαλύτερου κέρδους με μειώσεις μισθών, χειροτέρευση των εργασιακών σχέσεων και απολύσεις.

Είναι δε προκλητικά παραπλανητική η "διευκρίνιση" ότι επιτρέπεται η απόλυση εγκύου, αρκεί ο λόγος της απόλυσης να μην είναι η ίδια η εγκυμοσύνη της, όταν ήδη αυτή καθαυτή η εγκυμοσύνη και η μητρότητα αποτελούν αιτία απόλυσης. Θεωρούνται μάλιστα "αδικαιολόγητο κόστος" για την επιχείρηση και οδηγούν ήδη σε χιλιάδες απολύσεις εγκύων και μητέρων, που θα εκτοξευθούν με την παραπάνω απόφαση που καταργεί και τυπικά το τελευταίο ψήγμα προστασίας της μητρότητας.

Τέτοιες αποφάσεις - εκτρώματα βασίζονται στην αντεργατική νομοθεσία των κυβερνήσεων των κρατών μελών και των ευρωενωσιακών οργάνων (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο) που υπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Ερωτάται η Επιτροπή:
Πώς τοποθετείται στην παραπάνω απαράδεκτη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου που αποτελεί μνημείο αντεργατικής βαρβαρότητας, επιβεβαιώνοντας ότι αυτή αποτελεί το θεμελιακό χαρακτηριστικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης;».

 erothseis

Ο Σταύρος Τάσσος για το σκάνδαλο NOVARTIS (VIDEO)

Το ΚΚΕ δεν έχει αυταπάτες ότι και να διαλευκανθεί το σκάνδαλο «Novartis», δεν θα πάψει ο ανελέητος ανταγωνισμός ανάμεσα στις πολυεθνικές που χρησιμοποιούν κάθε «θεμιτό» και αθέμιτο μέσο για την αύξηση της κερδοφορίας τους. Αυτό επισήμανε μεταξύ άλλων ο Σταύρος Τάσσος, βουλευτής του ΚΚΕ, μιλώντας στο κανάλι «Action 24». Και το συγκεκριμένο σκάνδαλο αφορά τον ανταγωνισμό ανάμεσα σε αμερικανικά και ευρωπαϊκά μονοπώλια, πρόσθεσε επαναλαμβάνοντας τη θέση του ΚΚΕ ότι η υπόθεση πρέπει να διαλευκανθεί και να εξεταστούν όλοι οι μάρτυρες χωρίς "κουκούλες", την προστασία των οποίων πρέπει να αναλάβει το κράτος. 

Πρόσθεσε ότι συζητάμε για το σκάνδαλο όχι όμως για την ραγδαία αύξηση της συμμετοχής των ασφαλισμένων στα φάρμακα που τετραπλασσιάστηκε ως αποτέλεσμα της πολιτικής που εφαρμόζουν και η σημερινή και οι προηγούμενες κυβερνήσεις. 

Όσον αφορά την ΠΓΔΜ, τόνισε πως η ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ δεν έχει να φέρει τίποτα θετικό για τους λαούς, καθώς εντάσσεται στον ανταγωνισμό των ΗΠΑ με τη Ρωσία. 
 

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΠΓΔΜ: Η ελληνική αστική τάξη, το 1915, πρόθυμη να παραδώσει τμήμα της Μακεδονίας με αντάλλαγμα μελλοντικά «δικαιώματα» στη νομή της Μικράς Ασίας

Η αστική τάξη «θυσίαζε» πόλεις της Μακεδονίας με αντάλλαγμα τη Μικρά Ασία (φωτ.: Ελληνες στρατιώτες στη Σμύρνη το 1919)

Η πατριδοκαπηλία της αστικής τάξης 

Διαχρονικά, η αστική τάξη ουδέποτε λογάριασε θυσίες για την ισχυροποίηση της εξουσίας της και του καπιταλισμού συνολικότερα, είτε σε ανθρώπους (ακόμα και δικούς της), είτε σε εδάφη κ.λπ. 

Έτσι, αν σε μια δεδομένη χρονική συγκυρία οι περιστάσεις απαιτούσαν την αλλαγή συνόρων, άλλοτε με την προσάρτηση εδαφών και πληθυσμών, άλλοτε με την παράδοσή τους («ζυγίζοντας» κάθε φορά τα αντισταθμιστικά οφέλη), η αστική τάξη δεν είχε ποτέ κανέναν ενδοιασμό να προχωρήσει στη μία ή την άλλη επιλογή. Σε κάθε περίπτωση, αυτό που προείχε και προέχει - ορθά από την σκοπιά της - στον πυρήνα των επιλογών της, ήταν και παραμένει το ταξικό της συμφέρον.

Χαρακτηριστική ως προς αυτό υπήρξε, μεταξύ άλλων, η πρόθεση της ελληνικής αστικής τάξης, το 1915, να παραδώσει μέρος του προσφάτως τότε ενσωματωμένου τμήματος της Μακεδονίας, με αντάλλαγμα μελλοντικά «δικαιώματα» στη νομή της Μικράς Ασίας - κομμάτι των γενικότερων «ευκαιριών» που «προσέφερε» η νέα πολεμική αναμέτρηση για την αναδιανομή του κόσμου (βλέπε Α' Παγκόσμιος Πόλεμος).

Αυτή η σχετικά άγνωστη πτυχή της Ιστορίας είναι εξαιρετικά επίκαιρη και χρήσιμη, αφού αναδεικνύει με τα έργα και τα λόγια των ίδιων των αστών την πατριδοκαπηλία τους, που γνωρίζει έξαρση για μια ακόμη φορά στις μέρες μας. Καταδεικνύει επίσης το πώς διαστρεβλώνεται η Ιστορία, πώς συσκοτίζονται σημαντικά ιστορικά γεγονότα, προκειμένου να γίνουν πράξη οι σύγχρονες αστικές επιδιώξεις (με πρωταγωνιστή τον ΣΥΡΙΖΑ) για αναβάθμιση της θέσης της Ελλάδας (διάβαζε: αναβάθμιση του ελληνικού καπιταλισμού, στο πλαίσιο των ευρύτερων ευρωατλαντικών σχεδιασμών στην περιοχή). Ετσι, το 1992, βασικό μέλημα της αστικής τάξης ήταν η «μάχη» για την ονομασία της ΠΓΔΜ. Σήμερα, κυρίαρχη έχει γίνει η επιλογή της σύνθετης ονομασίας. Και γύρω από αυτήν διεξάγεται η σύγκρουση «πατριωτών» και «μειοδοτών». 

Όπως και τότε...

Οταν η αστική τάξη «πρόσφερε» ένα τμήμα της Μακεδονίας στη Βουλγαρία...

Τον Αύγουστο του 1914 ξέσπασε ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος. Επιδιώκοντας την είσοδο της Ελλάδας, της Σερβίας και της Βουλγαρίας στον πόλεμο με το μέρος της, η «Αντάντ» (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία κ.ά.) απέδωσε στις αντίστοιχες κυβερνήσεις διακοίνωση, «συμβουλεύοντάς» τις να διευθετήσουν ειρηνικά τις μεταξύ τους διαφορές, ενώ ειδικότερα στη Βουλγαρία υποσχέθηκε εδαφικά ανταλλάγματα επί της Μακεδονίας και Θράκης. Η άρχουσα τάξη της τελευταίας ωστόσο προσανατολιζόταν προς τις «Κεντρικές Δυνάμεις» (Γερμανία - Αυστροουγγαρία), τον έτερο ιμπεριαλιστικό συνασπισμό, ενώ παράλληλα η Σερβία βρισκόταν σε ιδιαίτερα δυσμενή θέση, υπό το βάρος της επίθεσης των αυστροουγγρικών δυνάμεων.

Ενόψει της επικείμενης επίθεσης στα Δαρδανέλια, το ζήτημα της συμμετοχής της Ελλάδας και της Βουλγαρίας στις πολεμικές επιχειρήσεις τέθηκε ακόμα πιο επιτακτικά. Έτσι, «οι Σύμμαχοι προσεκάλεσαν ημιεπισήμως την Ελλάδα όπως τους βοηθήσει εν Δαρδανελλίοις. Αντί της βοηθείας ταύτης τη προσέφερον το βιλαέτιον της Σμύρνης».¹

Ο Δ. Α. Κόκκινος αναφέρει σχετικά στο έργο του «Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος»: «Αι προτάσεις των συμμάχων προς την Ελλάδα ως προς Βουλγαρίαν ήσαν σαφείς. Θα εντάσσοντο συγχρόνως... παρά τω πλευρώ των συμμάχων και η μεν Βουλγαρία θα ελάμβανε προσφερόμενα εκ μέρους της Ελλάδος το Σαρισαμπάν (Νέστος), την Δράμαν και την Καβάλαν, η δε Ελλάς δεκαπλάσιαν έκτασιν εις την Μικράν Ασίαν, όταν θα εγίνετο εκεί επιτυχής εκστρατεία. Δηλαδή η Ελλάς θα έδιδε τμήματα της χώρας και θα ελάμβανε ως αντιστάθμισμα εδάφη τα οποία δεν είχον εις τας χείρας των εκείνοι οι οποίοι τα υπέσχοντο».² Το δέλεαρ ήταν πολύ ελκυστικό για την ελληνική αστική τάξη ώστε να το αγνοήσει.

Έτσι, σε υπόμνημά του στις 11 Γενάρη 1915, ο Βενιζέλος πρότεινε στον Βασιλιά Κωνσταντίνο «να παραχωρηθή προς τους Βούλγαρους το τμήμα Καβάλας, Δράμας, Σαρισαμπάν», υπό ορισμένες προϋποθέσεις και με τα ανάλογα ανταλλάγματα.³

1200 φύλλα ΝΕΟ ΕΜΠΡΟΣ και συνεχίζουμε…

http://neo-empros.net

Η «Novartis» είναι το δέντρο και το δάσος ένα σάπιο σύστημα (VIDEO)

Η «Novartis» είναι το δέντρο και το δάσος είναι η σαπίλα ενός συστήματος που έχει στόχο την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και το κέρδος, σημείωσε ο βουλευτής του ΚΚΕ Σταύρος Τάσσος, μιλώντας το βράδυ της Τετάρτης στο «Kontra». 

Ανέφερε ότι η «Novartis» χρησιμοποιεί τις ίδιες προτακτικές με τις άλλες πολυεθνικές του φαρμάκου, έκανε λόγο για σύγκρουση συμφερόντων γύρω από την υπόθεση και σημείωσε ότι το ΚΚΕ θέλει να ερευνηθεί η υπόθεση, αλλά δεν τρέφει αυταπάτες ότι θα αλλάξει κάτι. 

Για τις διεργασίες γύρω από το όνομα της ΠΓΔΜ, σημείωσε ότι η ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ θα αυξήσει τους κινδύνους για τους λαούς της περιοχής και πως είναι ουσιαστικό το ζήτημα του αλυτρωτισμού που το ΚΚΕ επισημαίνει από το 1992.

Ψεύδη και πραγματικότητα για το «Μακεδονικό ζήτημα»

Ερείπια στις Σέρρες στη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων 1912 - 1913 (Ιστορικά Αρχεία Μουσείου Μπενάκη)

Πρόσφατα το «Μακεδονικό» επανήλθε στην επικαιρότητα, πυροδοτούμενο από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και τις επιδιώξεις στην περιοχή (βλέπε ένταξη ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ κ.λπ.) και πυροδοτώντας - ή μάλλον οξύνοντας εκ νέου - τον αστικό εθνικισμό στην ήδη πολύπαθη αυτή γωνιά των Βαλκανίων.

Τα υποκριτικά «δάκρυα» και η «αγωνία» διαφόρων αστικών εθνικιστικών τοποθετήσεων γύρω από την εξέλιξη ενός ζητήματος, για το οποίο γνωρίζουν ότι αστοί πολιτικοί (όπως ο Ελευθέριος Βενιζέλος, κ.ά.) έχουν βάλει φαρδιά - πλατιά την υπογραφή τους εδώ και πολλά χρόνια, περισσεύουν. Από την άλλη, οι ισχυρισμοί της κυβέρνησης και άλλων περί «αναβάθμισης της Ελλάδας» είναι το λιγότερο προκλητικοί, αφού είναι γνωστό τι είδους «λύσεις» έχει επιφυλάξει για μια σειρά λαούς στο παρελθόν ο «διεθνής παράγοντας» (ΟΗΕ - ΝΑΤΟ - ΕΕ), καθώς και τι επιδιώκει σήμερα.

Για να κατανοήσουμε όμως καλύτερα την ουσία του «Μακεδονικού», όσο και τους ανταγωνισμούς γύρω από αυτό, είναι απαραίτητο να ανατρέξουμε στο πώς και γιατί προέκυψε, εξελίχθηκε και κατέληξε.

Η Ελλάδα μετά τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου (1913)

Οι ρίζες του ζητήματος, βεβαίως, δεν εντοπίζονται ούτε στο αρχαίο βασίλειο των Μακεδόνων, ούτε στον δήθεν μεταπολεμικό «κομμουνιστικό επεκτατισμό» της Γιουγκοσλαβίας (όπου στέκονται διάφοροι που βρήκαν μια ακόμη αφορμή για να χύσουν την αντικομμουνιστική χολή τους). Το «Μακεδονικό ζήτημα» προέκυψε τον 19ο αιώνα και είχε να κάνει με τη διεκδίκηση και νομή της περιοχής, τμήμα τότε της οθωμανικής αυτοκρατορίας, μεταξύ των διαμορφούμενων αστικών εθνών - κρατών της Βαλκανικής.

Ετσι, η γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας και το πραγματικό μωσαϊκό λαών διαφορετικής φυλετικής προέλευσης που διαβιούσαν εκεί για αιώνες, βρέθηκαν στο επίκεντρο της σύγκρουσης των μεγαλοϊδεατισμών μιας σειράς χωρών, όπου ο αλυτρωτισμός του ενός συνεπαγόταν την υποδούλωση, εκτόπιση ή ακόμα και την εξόντωση του άλλου (άλλωστε, κάπως έτσι διαμορφώθηκαν ιστορικά όλα, λίγο - πολύ, τα σύγχρονα καπιταλιστικά έθνη - κράτη). Και όλα αυτά, βεβαίως, στο γενικότερο φόντο των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών γύρω από την τύχη της καταρρέουσας οθωμανικής αυτοκρατορίας («Ανατολικό ζήτημα»).

 

Η σύγκρουση των μεγαλοϊδεατισμών στην περιοχή

 

Το "αυθόρμητο" του Συλλαλητηρίου: Οι νέοι θα πρέπει να μάθουν τα συνθήματα όσο για το πρωινό μην ανησυχείτε... θα χορηγηθεί μετά την θεία λειτουργία !!!

(...) Ένας ακόμη μύθος που διακινείται είναι πως όλη αυτή η κινητοποίηση είναι τελείως «αυθόρμητη», δεν υπάρχει δηλαδή - πέρα από μια δεκάδα ανθρώπων που παρουσιάζονται ως οι υπεύθυνοι του συλλαλητηρίου, κανένας μηχανισμός από πίσω που να οργανώνει, να κινητοποιεί, να μετακινεί και να συντονίζει τόσες χιλιάδες κόσμου, και βέβαια μέσα σε αυτούς και όσους σκέφτονται να πάνε ωθούμενοι από αγνό και άδολο πατριωτισμό.

Για το πόσο αλήθεια είναι αυτό, αρκεί κανείς να ρίξει μια ματιά στην Ανακοίνωση Ενορίας που κυκλοφορεί στο Facebook, όπου οι οδηγίες θυμίζουν... σχέδιο μάχης.

Αντιγράφουμε αποσπάσματα: 

«Για την Κυριακή στο συλλαλητήριο του Συντάγματος στις 2 μ.μ. για τη Μακεδονία μας, παρακαλούμε: 

1. Να πάνε οι νέοι, μπροστά στην εξέδρα των ομιλητών, με σημαίες και μερικά πανό που ετοιμάζονται.  

2. Προκειμένου οι νέοι να πάρουν θέση μπροστά στην εξέδρα, το ραντεβού των νέων (πτυχιούχοι, εργαζόμενοι, φοιτητές, φοιτήτριες, μαθητές, μαθήτριες), δόθηκε για τις 11.30 μπροστά στην εξέδρα. 

3. Πρέπει να έχουν πάρει γερό πρωινό, για να αντέξουν μέχρι τις 16.00 που λήγει το συλλαλητήριο, πιθανώς και αργότερα. 

4. Εναλλακτικά, οι νέοι μπορούν να πάνε εκκλησιασμό στον Μέγα Βασίλειο (...) και μετά συντεταγμένα να κινηθούν προς το Σύνταγμα. Στον Μέγα Βασίλειο θα χορηγηθεί πρωινό μετά τη Θεία Λειτουργία.  

5. Οι νέοι από Εστία Πατερικών Μελετών, ενορία Αγίας Παρασκευής και άλλες ενορίες που θα πάνε, θα πρέπει να μάθουν τα συνθήματα που θα ετοιμασθούν (θα είναι απλά) και να παραμείνουν κάτω από την εξέδρα, μέσα από την περιφρούρηση που θα υπάρχει και να βοηθούν όποτε χρειαστεί με τα πανό. (...) 

7. Ειδοποιούμε όσους νέους γνωρίζουμε, π.χ. από Μαρούσι, Ωρωπό, από Αντιρρήσεις, από κατασκήνωση Ρίζας, από κατασκηνώσεις της Ζωής, όλοι νωρίς στο Σύνταγμα. (...) 

9. Σημαντικό: Δεν ξέρουμε ακόμη ποιους σταθμούς του μετρό θα κλείσουν. Μάλλον θα έχει περπάτημα.  

10. Λόγω πολυκοσμίας, το πιο πιθανό είναι να μην δουλεύουν τα κινητά».

Τόσο... αυθόρμητα.

www.902.gr