Ψέματα σχετικά με την ιστορία της ΕΣΣΔ - Μέρος 5ο

Από τι αποτελείτο το σοβιετικό ποινικό σύστημα;

Συνέχεια από το 4ο Μέρος

Ας αρχίσουμε με το θέμα της φύσης του σοβιετικού ποινικού συστήματος.

Μετά το 1930 το σοβιετικό ποινικό σύστημα περιελάμβανε τις φυλακές, τα στρατόπεδα εργασίας, τις «αποικίες εργασίας» (gulag), τις ειδικές ανοικτές ζώνες και την υποχρέωση καταβολής προστίμων.

Όποιος κρινόταν προφυλακιστέος στελνόταν γενικά σε μια κανονική φυλακή ενώ έρευνες πραγματοποιούνταν για να διαπιστωθεί εάν να είναι αθώος, οπότε θα μπορούσε να απελευθερωθεί, ή εάν πρέπει να δικαστεί.

Ένα κατηγορούμενο πρόσωπο στη δίκη θα μπορούσε είτε να βρεθεί αθώο και να αφεθεί ελεύθερο είτε ένοχο.

Εάν βρεθεί ένοχο θα μπορούσε να καταδικαστεί να πληρώσει ένα πρόστιμο, ή να φυλακιστεί ή, κατά πιο ασυνήθιστο τρόπο, να αντιμετωπίσει την εκτέλεση.

Ένα πρόστιμο θα μπορούσε να είναι ένα δεδομένο ποσοστό επί των αμοιβών του για μια δεδομένη χρονική περίοδο.

Εκείνοι που καταδικάζονταν σε φυλάκιση θα μπορούσαν να τεθούν στα διαφορετικά είδη φυλακής ανάλογα με την παράβαση.

Στις «αποικίες εργασίας» (gulag) στέλνονταν εκείνοι που είχαν διαπράξει σοβαρές παρατυπίες (ανθρωποκτονία, ληστεία, βιασμός, οικονομικά αδικήματα, κ.λπ….) καθώς επίσης και ένα μεγάλο ποσοστό εκείνων που καταδικάζονται λόγω αντεπαναστατικών δραστηριοτήτων.

Άλλοι εγκληματίες που καταδικάστηκαν σε κάθειρξη μεγαλύτερη των 3 ετών θα μπορούσαν επίσης να σταλούν στα στρατόπεδα εργασίας.

Η κατανομή των κρατούμενων (gulag, στρατόπεδα εργασίας και κουλάκοι) στην Σοβιετική Ένωση στο διάστημα πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Αφού περνούσε κάποιο χρόνο σε ένα στρατόπεδο εργασίας, ένας φυλακισμένος μπορούσε να μεταφερθεί σε μια αποικία εργασίας ή σε μια ειδική ανοικτή ζώνη.

Τα στρατόπεδα εργασίας ήταν πολύ μεγάλες περιοχές όπου οι φυλακισμένοι ζούσαν και εργάζονταν υπό στενή επίβλεψη.

Το να εργάζονται και να μην είναι ένα βάρος στην κοινωνία ήταν προφανώς απαραίτητο. Κάθε υγιής άνθρωπος εργαζόταν.

Είναι δυνατό αυτές τις μέρες οι άνθρωποι να σκεφτούν ότι αυτό ήταν ένα φοβερό πράγμα, αλλά έτσι είχαν τα πράγματα. Ο αριθμός στρατόπεδων εργασίας το 1940 ήταν 53.

Υπήρχαν 425 «αποικίες εργασίας».

Αυτές ήταν πολύ μικρότερες μονάδες από τα στρατόπεδα εργασίας, με ένα πιο ελεύθερο καθεστώς και λιγότερη επίβλεψη.

Εκεί στέλνονταν ανθρωποι με τις μικρότερες ποινές, που είχαν σημειώσει τις λιγότερο σοβαρές εγκληματικές ή πολιτικές παρατυπίες.

Εργάζονταν ελεύθερα στα εργοστάσια ή στους αγρούς και αποτελούσαν μέρος της κοινωνίας των πολιτών.

Στις περισσότερες περιπτώσεις το σύνολο των αμοιβών που κέρδιζε από την εργασία του παρέμενε στο φυλακισμένο, ο οποίος από αυτή την άποψη αντιμετωπιζόταν όπως οποιοδήποτε άλλος εργαζόμενος

Οι ειδικές ανοικτές ζώνες ήταν γενικά γεωργικές περιοχές για εκείνους που εξορίζονταν, όπως οι κουλάκοι που είχαν πάει εκεί κατά τη διάρκεια της κολεκτιβοποίησης.

Άλλοι άνθρωποι που βρέθηκαν ένοχοι δευτερευουσών εγκληματικών ή πολιτικών παραβάσεων επίσης εξέτιαν τις ποινές τους σε αυτές τις περιοχές.

Πόσοι κρατούμενοι υπήρξαν – Πολιτικοί και Ποινικοί;

Η δεύτερη ερώτηση αφορούσε πόσοι πολιτικοί κρατούμενοι υπήρξαν, και πόσοι κοινοί εγκληματίες.

Αυτή η ερώτηση περιλαμβάνει εκείνους που φυλακίζονται στα στρατόπεδα εργασίας, τις φυλακές και τις αποικίες εργασίας, αν και πρέπει να αναφερθεί ότι στις αποικίες εργασίας υπήρξε, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, μόνο μερική απώλεια ελευθερίας.

Ο παρακάτω πίνακας παρουσιάζει τα στοιχεία που δημοσιεύτηκαν στο American Historical Review, στοιχεία που καλύπτουν μια περίοδο 20 ετών αρχίζοντας το 1934, όταν ενοποιήθηκε το ποινικό σύστημα κάτω από μια κεντρική διοίκηση, έως το 1953, που πέθανε ο Ιωσήφ Στάλιν.

Από τον πίνακα, υπάρχει μια σειρά συμπερασμάτων που πρέπει να συναχθούν.

Αρχίζοντας, μπορούμε να συγκρίνουμε τα στοιχεία αυτά με εκείνα του Ρόμπερτ Κόνκουεστ.

454.000 δεν είναι 9 εκατομμύρια

Ο Κόνκουεστ υποστηρίζει ότι το 1939 υπήρξαν 9 εκατομμύρια πολιτικοί κρατούμενοι στα στρατόπεδα εργασίας και ότι άλλα 3 εκατομμύρια είχαν πεθάνει στην περίοδο 1937-1939.

Ας μην ξεχνάμε ό,τι ο Κόνκουεστ αναφέρεται μόνο σε πολιτικούς κρατουμένους! Εκτός από αυτούς υπήρξαν επίσης κοινοί εγκληματίες που, όπως ο ίδιος λέει, ήταν πολλοί περισσότεροι από τους πολιτικούς κρατουμένους!

Το 1950 υπήρξαν, σύμφωνα με τον Κόνκουεστ, 12 εκατομμύρια πολιτικοί κρατούμενοι.

Οπλισμένοι με τα αληθινά στοιχεία μπορούμε εύκολα να δούμε τι απατεώνας ειναι ο Κόνκουεστ.

Ούτε ένας από τους αριθμούς του ανταποκρίνεται ακόμα και μακρινά στην πραγματικότητα.

Το 1939 υπήρχαν συνολικά σε όλα τα στρατόπεδα, τις αποικίες και τις φυλακές κοντά σε 2 εκατομμύρια φυλακισμένοι.

Από αυτούς τα 454.000 είχαν καταδικαστεί για αντεπαναστατικές ενέργειες, όχι 9 εκατομμύρια όπως υποστηρίζει ο Κόνκουεστ.

Εκείνοι που πέθαναν στην στρατόπεδα εργασίας μεταξύ 1937 και 1939 αριθμούσαν περίπου 160.000, όχι 3 εκατομμύρια.

Το 1950 υπήρξαν 578.000 πολιτικοί κρατούμενοι στα στρατόπεδα εργασίας, όχι 12 εκατομμύρια.

Ας μην ξεχνά ο αναγνώστης ότι ο Κόνκουεστ παραμένει ως σήμερα μια από τις σημαντικότερες πηγές για την αντικομμουνιστική προπαγάνδα.

Μεταξύ των ψευτο-διανοούμενων, ο Ρόμπερτ Κόνκουεστ είναι σαν «θεός».

Σε ότι αφορά τα 60 εκατομμύρια που δήθεν πέθαναν στα στρατόπεδα εργασίας όπως αναφέρει ο Σολζενίτσιν, δεν αξίζει ούτε ένα σχόλιο.

Η γελοιότητα ενός τέτοιου ισχυρισμού είναι προφανής. Μόνο ένα άρρωστο μυαλό θα μπορούσε να διανοηθεί τετοια πράγματα.

Ας τους αφήσουμε όμως στην παράνοιά τους και ας εστιάσουμε πιο συγκεκριμένα στην ανάλυση των στατιστικών σχετικά με τα gulag.

Η πρώτη ερώτηση που υποβάλλεται είναι:

Ποια η άποψη που πρέπει να υποστηρίξουμε για τον αριθμό των ανθρώπων κρατουμένων στο ποινικό σύστημα;

Ποια η έννοια του αριθμού των 2,5 εκατομμυρίων;

Κάθε πρόσωπο που φυλακίζεται είναι ζωντανή απόδειξη ότι η κοινωνία δεν έχει επαρκώς αναπτυχθεί για να δώσει τα απαραίτητα στα μέλη της.

Από αυτήν την άποψη, τα 2,5 εκατομμύρια κρατουμένων αντιπροσωπεύουν μια κριτική της κοινωνίας.

Η εσωτερική και εξωτερική απειλή

Ο αριθμός των ανθρώπων που κάτω από το ποινικό σύστημα χρείαζεται περισσότερη ανάλυση.

Η Σοβιετική Ένωση ήταν χώρα που μόλις προσφάτως είχε νικήσει τη φεουδαρχία, και η κοινωνική κληρονομιά της σε θέματα ανθρώπινων δικαιωμάτων ήταν συχνά ένα βάρος στην κοινωνία.

Σε ένα απαρχαιωμένο σύστημα όπως το τσαρικό, οι εργαζόμενοι ήταν καταδικασμένοι να ζουν σε καθεστώς απόλυτης ένδειας, και η ανθρώπινη ζωή είχε λίγη αξία.

Η ληστεία και το βίαιο έγκλημα τιμωρούταν με βία.

Οι επαναστάσεις ενάντια στη μοναρχία τελείωναν συνήθως με σφαγές, καταδίκες σε θάνατο και εξαιρετικά μακροχρόνιες ποινές φυλάκισης.

Αυτές οι κοινωνικές σχέσεις, και οι συνήθειες του μυαλού που συνδέονται με αυτές, παίρνουν πολύ καιρό να αλλάξουν, ένα γεγονός που επηρέασε την ανάπτυξη της κοινωνίας στη Σοβιετική Ένωση καθώς επίσης και της στάσης απέναντι στους εγκληματίες.

Ένας άλλος παράγοντας που λαμβάνεται υπόψη είναι ότι η Σοβιετική Ένωση, μια χώρα που στη δεκαετία του ’30 είχε κοντά σε 160-170 εκατομμύρια κατοίκους, απειλήθηκε σοβαρά από ξένες δυνάμεις.

Ως αποτέλεσμα των μεγάλων πολιτικών αλλαγών (εμφάνιση και άνοδος του Φασισμού) που πραγματοποιήθηκαν στην Ευρώπη στη δεκαετία του ’30, υπήρξε μια σημαντική απειλή πολέμου από την κατεύθυνση της ναζιστικής Γερμανίας, μια απειλή ενάντια στην επιβίωση των σλάβων, άλλα και τα άλλα δυτικά καθεστώτα προσδοκούσαν σε νέα επέμβαση.

Αυτή η κατάσταση συνοψίστηκε από το Στάλιν το 1931 με τις ακόλουθες λέξεις:

«Είμαστε 50 με 100 χρόνια πίσω από τις προηγμένες χώρες. Πρέπει να κλείσουμε εκείνο το χάσμα σε 10 χρόνια . Είτε θα το κάνουμε είτε θα μας συντρίψουν».

Δέκα χρόνια αργότερα, στις 22 Ιουνίου 1941, η ναζιστική Γερμανία και οι σύμμαχοί της εισέβαλαν στη Σοβιετική Ένωση.

Η σοβιετική κοινωνία αναγκάστηκε να καταβάλει μεγάλες προσπάθειες στη δεκαετία του 1930, όταν αφιερώθηκε το σημαντικότερο μέρος των πόρων στις αμυντικές προετοιμασίες για τον προσεχή πόλεμο ενάντια στους Ναζί.

Λόγω αυτού, οι άνθρωποι εργάστηκαν σκληρά παράγοντας λίγα για προσωπικό όφελος.

Η εισαγωγή του 7ωρου αποσύρθηκε το 1937, και το 1939 σχεδόν κάθε Κυριακή ήταν ημέρα εργασίας.

Σε μια δύσκολη εποχή, όπως εκείνη, με έναν μεγάλο πόλεμο επικρεμάμενο πάνω από την κοινωνία για 2 δεκαετίες (1930 και 1940),

έναν πόλεμο που κόστισε τη ζωή 30 εκατομμύρια πολίτες και μετέτρεψε τη μισή χώρα σε στάχτη, η εγκληματικότητα άρχισε να αυξάνεται από τη στιγμή που η ζωή δεν τους προσέφερε αυτά που ήθελαν με διαφορετικό τρόπο.

Κατά τη διάρκεια αυτής της πολύ δύσκολης περιόδου, η Σοβιετική Ένωση είχε έναν μέγιστο αριθμό 2.5 εκατομμυρίων ανθρώπων υπό το σύστημα φυλακών της, ήτοι 2.4% του ενήλικου πληθυσμού.

Πώς μπορούμε να αξιολογήσουμε αυτόν τον αριθμό; Είναι πολύ ή λίγο;

Συγκρίνετε.

Περισσότεροι φυλακισμένοι στις ΗΠΑ

Οι ομοσπονδιακές φυλακές στις ΗΠΑ από το 1950 μέχρι το 2005

Στις ΗΠΑ, παραδείγματος χάριν, μια χώρα 252 εκατομμυρίων κατοίκων (το 1996), την πλουσιότερη χώρα στον κόσμο, που καταναλώνει το 60% των παγκόσμιων πόρων, πόσοι άνθρωποι είναι στη φυλακή;

Ποια είναι η κατάσταση σε μια χώρα που δεν απειλείται με πόλεμο και όπου εκεί καμία βαθιά κοινωνική αλλαγή δεν έχει επιπτώσεις στην οικονομική σταθερότητα;

Σε μια είδηση που πέρασε σχετικά απαρατήρητη στις εφημερίδες τον Αυγούστου του 1997, το πρακτορείο ειδήσεων FLT-AP ανέφερε ότι:

Στις ΗΠΑ δεν είχαν υπάρξει ποτέ προηγουμένως τόσοι πολλοί κρατούμενοι όσο τα 5,5 εκατομμύρια που κρατούνταν το 1996.

Αυτό αντιπροσωπεύει μια αύξηση 200.000 ανθρώπων από το 1995 και σημαίνει ότι ο αριθμός εγκληματιών στις ΗΠΑ είναι ίσος με 2.8% του ενήλικου πληθυσμού.

Αυτά τα στοιχεία είναι διαθέσιμα από το αμερικανικό Υπουργείο Δικαιοσύνης.

Η εξέλιξη του αριθμού κρατουμένων στις ΗΠΑ μεταξύ 1980 και 2013

Ο αριθμός κατάδικων στις ΗΠΑ ήταν 3 εκατομμύρια υψηλότερος από το μέγιστο αριθμό που υπήρξε ποτέ στη Σοβιετική Ένωση!

Στη Σοβιετική Ένωση υπήρξε ένα μέγιστο 2,4% του ενήλικου πληθυσμού στη φυλακή για τα εγκλήματά τους – στις ΗΠΑ ο αριθμός είναι 2,8% και αυξάνεται¹ διαρκώς!

Σύμφωνα με ένα δελτίο τύπου του αμερικανικού Υπουργείου Δικαιοσύνης στις 18 Ιανουαρίου 1998, ο αριθμός κατάδικων στις ΗΠΑ το 1997 αυξήθηκε κατά 96.100.

Όσον αφορά στα σοβιετικά στρατόπεδα εργασίας, είναι αλήθεια ότι δεν ήταν εύκολα και άνετα για τους φυλακισμένους.

Ποια είναι η κατάσταση σήμερα στις φυλακές των ΗΠΑ, οι οποίες είναι γεμάτες με βία, φάρμακα, πορνεία, σεξουαλική καταπίεση με περισσότερους από 290.000 βιασμούς ετησίως!! 

 

Και αυτό σήμερα, σε μια χώρα πλουσιότερη από ποτέ και που θέλει να αποκαλείται ως η πατρίδα της «Ελευθερίας» και της «Δημοκρατίας»!

Ποιος όμως ασχολείται με τις αμερικανικές φυλακές!

Συνεχίζεται με το 6ο Μέρος

Του Mario Sousa,
Μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Σουηδίας

Πηγή: Mariossousa.se

Σημειώσεις:

[1]. Τα στοιχεία αναφέρονται στο 1996 όπου η ανάπτυξη του Καπιταλισμού κάλπαζε. Πέντε χρόνια μετά είχαμε τους τρομονόμους που ψηφίστηκαν με αφορμή τις τρομοκρατικές επιθέσεις στους δίδυμους πύργους (11/9/2011), ενώ 7 χρόνια μετά ξέσπασε και η μεγάλη οικονομική κρίση του 2008.

 

Σχεδόν 8 εκατομμύρια άνθρωποι βρίσκονται σήμερα στις αμερικανικές φυλακές (περιλαμβάνονται και όσοι βρίσκονται υπό καθεστώς αναστολής) και οι ΗΠΑ έχουν με τον υψηλότερο δείκτη κρατουμένων κατά αναλογία πληθυσμού παγκοσμίως.

Ροβεσπιέρος