“Γιατί το χιόνι που έφερε χαρά στα παιδιά (κι όχι μόνο), έπεσε και πάνω στις σκηνές όπου ζουν άνθρωποι διωγμένοι από παντού;” …
Αυτό αναρωτήθηκε μια φίλη κάτω από τη φωτογραφία με τις παγωμένες
σκηνές των προσφύγων και τα κοκκαλωμένα απλωμένα ρούχα τους. Ρητορική
ερώτηση θα πείτε. Εγώ όμως θα απαντήσω. Εσείς φροντίστε να το εξηγήσετε
στα παιδιά.
Γιατί οι Ερωπαίοι κι οι Αμερικάνοι φίλοι μας αποφάσισαν να βομβαρδίζουν τις Συρίες και τα Αφγανιστάν…
Γιατί οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί μας αποφάσισαν τους πρόσφυγες από τους βομβαρδισμούς τους να τους φορτώσουν – εγκλωβίσουν στις Ελλάδες…
Γιατί φτιάχνουν φράχτες και ντουβάρια για να μην μπορούν να πάνε οι δύστυχοι στην “καθαρή” εσωτερική Ευρώπη…
Γιατί και οι δικές μας κυβερνήσεις είναι σάρκα από τη σάρκα αυτών των άθλιων ιμπεριαλιστών, απογόνων της πιο σκληρής κι απάνθρωπης αποικιοκρατίας και του πιο αποτρόπαιου φασισμού…
Γιατί ο στρατός μας είναι κι αυτός εκεί που κάνουν πόλεμο οι Ευρωπαίοι κι εκεί απ’ όπου φεύγουν οι διστυχισμένοι πρόσφυγες …
Γιατί οι δικές μας κυβερνήσεις δέχονται να κρατάμε εδώ τους πρόσφυγες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης…
Γιατί κανένας τους δε διανοείται ότι μπορεί να πει ΟΧΙ ή “μέχρις εδώ”…
Γιατί στον καπιταλισμό δεν υπάρχει “μέχρις εδώ”…
Γιατί ...
τα λεφτά που δίνουν για τη στέγαση και τη ζωή αυτών των ανθρώπων είναι ψίχουλα για να πιάνουν μάτια…
Γιατί και μ’ αυτά τα λίγα λεφτά γίνεται πάρτυ των ΜΚΟ και των κολλητών, ώστε δεν πάει τίποτα στις Μόριες…
Γιατί εμείς μάθαμε να ποστάρουμε αγώνα από τον καναπέ και να δακρύζουμε από ιερή αγανάκτηση σε συνέχειες και με επετείους… κλαίμε τώρα για τους πρόσφυγες… μετά για τους άστεγους… ύστερα για τους βιασμούς και τις δολοφονίες κοριτσιών… μια άλλη μέρα για τους ντελιβεράδες… μετά για τα ζωάκια… και βέβαια για το περιβάλλον… αλλά τη σύνδεση των κομματιών του παζλ δεν την κάνουμε… γιατί συμπέρασμσ δε βγαίνει…
Γιατί η Μόρια αύριο δεν θα είναι κριτήριο της ψήφου των πολλών…
Γιατί στον κόσμο έρχεται πιο εύκολο να τα βάλει μ’ αυτόν που βλέπει, παρά μ’ αυτόν που φταίει…
Γιατί στον κόσμο έρχεται πιο εύκολο να λέει ηλιθιότητες για ζώδια, θεούς, ψεκάσματα, φασισμούς και ρατσισμούς, παρά να βάλει κάτω το ξερό του να σκεφτεί…
Γιατί κι εμείς καθυστερούμε να το πάρουμε απόφαση ότι “πρέπει να γίνουμε αυτό που περιμένουμε”…
Δηλαδή “οι άνθρωποι που οδηγούν τους ανθρώπους σε καλύτερες μέρες”… που λέει κι ο Χικμέτ.
Γιατί τελικά… “Έχουμε κι εμείς την ίδια μυρουδιά”… που λέει κι ο Μπρεχτ…
Γιατί… “η μοίρα όλου του κόσμου είναι και δική μας μοίρα”…
Σίγουρα πάντως δε φταίει το χιόνι, ούτε τα παιδιά που πάντα θα χαίρονται, ούτε το ζαβό το ριζικό μας, ούτε ο θεός που μας μισεί. Φταίει ο καπιταλισμός που δε συντρίφτηκε ακόμα. Γι’ αυτό μας προβληματίζει ακόμα και το χιόνι, κι η βροχή, κι η ζέστη, κι η δουλειά, κι ζωή, κι όλα όσα έπρεπε να είναι αυτονόητα… για να μην έρχεται σ’ αντίθεση το χιόνι με τα παιδιά όλου του κόσμου…
Γιατί οι Ερωπαίοι κι οι Αμερικάνοι φίλοι μας αποφάσισαν να βομβαρδίζουν τις Συρίες και τα Αφγανιστάν…
Γιατί οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί μας αποφάσισαν τους πρόσφυγες από τους βομβαρδισμούς τους να τους φορτώσουν – εγκλωβίσουν στις Ελλάδες…
Γιατί φτιάχνουν φράχτες και ντουβάρια για να μην μπορούν να πάνε οι δύστυχοι στην “καθαρή” εσωτερική Ευρώπη…
Γιατί και οι δικές μας κυβερνήσεις είναι σάρκα από τη σάρκα αυτών των άθλιων ιμπεριαλιστών, απογόνων της πιο σκληρής κι απάνθρωπης αποικιοκρατίας και του πιο αποτρόπαιου φασισμού…
Γιατί ο στρατός μας είναι κι αυτός εκεί που κάνουν πόλεμο οι Ευρωπαίοι κι εκεί απ’ όπου φεύγουν οι διστυχισμένοι πρόσφυγες …
Γιατί οι δικές μας κυβερνήσεις δέχονται να κρατάμε εδώ τους πρόσφυγες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης…
Γιατί κανένας τους δε διανοείται ότι μπορεί να πει ΟΧΙ ή “μέχρις εδώ”…
Γιατί στον καπιταλισμό δεν υπάρχει “μέχρις εδώ”…
Γιατί ...
τα λεφτά που δίνουν για τη στέγαση και τη ζωή αυτών των ανθρώπων είναι ψίχουλα για να πιάνουν μάτια…
Γιατί και μ’ αυτά τα λίγα λεφτά γίνεται πάρτυ των ΜΚΟ και των κολλητών, ώστε δεν πάει τίποτα στις Μόριες…
Γιατί εμείς μάθαμε να ποστάρουμε αγώνα από τον καναπέ και να δακρύζουμε από ιερή αγανάκτηση σε συνέχειες και με επετείους… κλαίμε τώρα για τους πρόσφυγες… μετά για τους άστεγους… ύστερα για τους βιασμούς και τις δολοφονίες κοριτσιών… μια άλλη μέρα για τους ντελιβεράδες… μετά για τα ζωάκια… και βέβαια για το περιβάλλον… αλλά τη σύνδεση των κομματιών του παζλ δεν την κάνουμε… γιατί συμπέρασμσ δε βγαίνει…
Γιατί η Μόρια αύριο δεν θα είναι κριτήριο της ψήφου των πολλών…
Γιατί στον κόσμο έρχεται πιο εύκολο να τα βάλει μ’ αυτόν που βλέπει, παρά μ’ αυτόν που φταίει…
Γιατί στον κόσμο έρχεται πιο εύκολο να λέει ηλιθιότητες για ζώδια, θεούς, ψεκάσματα, φασισμούς και ρατσισμούς, παρά να βάλει κάτω το ξερό του να σκεφτεί…
Γιατί κι εμείς καθυστερούμε να το πάρουμε απόφαση ότι “πρέπει να γίνουμε αυτό που περιμένουμε”…
Δηλαδή “οι άνθρωποι που οδηγούν τους ανθρώπους σε καλύτερες μέρες”… που λέει κι ο Χικμέτ.
Γιατί τελικά… “Έχουμε κι εμείς την ίδια μυρουδιά”… που λέει κι ο Μπρεχτ…
Γιατί… “η μοίρα όλου του κόσμου είναι και δική μας μοίρα”…
Σίγουρα πάντως δε φταίει το χιόνι, ούτε τα παιδιά που πάντα θα χαίρονται, ούτε το ζαβό το ριζικό μας, ούτε ο θεός που μας μισεί. Φταίει ο καπιταλισμός που δε συντρίφτηκε ακόμα. Γι’ αυτό μας προβληματίζει ακόμα και το χιόνι, κι η βροχή, κι η ζέστη, κι η δουλειά, κι ζωή, κι όλα όσα έπρεπε να είναι αυτονόητα… για να μην έρχεται σ’ αντίθεση το χιόνι με τα παιδιά όλου του κόσμου…
Μάνος Δούκας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου