Το συσκευασμένο ψέμα (Του Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ)

1. Η γενικευμένη ψευδαίσθηση απλώνεται στον κόσμο ως τρόπος ζωής. Ενας μεγάλος αριθμός πολιτών νιώθει πως ματαιοπονεί, αφήνοντας τη ζωή τους στα χέρια της τύχης, σαν να περιμένουν τη λύση εξ ουρανού. Πρόκειται για σπαρακτικό λάθος. Ο εσωτερικός κόσμος της ψευδαίσθησης είναι ανύπαρκτος, και ό,τι φτάνει στη βιτρίνα του καθίσταται γελοίο. Πρόκειται για συσκευασμένο ψέμα, για μια εφεύρεση του συστήματος που ασπάζεται μόνο το κενό.

2. Οργανωμένες μετριότητες, γκουρού της συμφοράς, που τείνουν να γίνουν μόδα, ρασοφόροι οι οποίοι πουλάνε χοντρικά τον Θεό, εκτίθενται στο κοινό τους παρουσιάζοντας το ψέμα με φωνή ευνούχου. Εχθροί του καθαρού λόγου, ελπίζουν πως, καταδικάζοντας τον Καντ μαζί με τον Μαρξ, θα στρέψουν τον κόσμο στην τύχη του, καθώς οι ίδιοι χάνονται μέσα στο στόμα της κυρίαρχης ιδεολογίας - θύματα στο τέλος κι αυτοί. Ετσι είναι, το κεφάλαιο δεν ξεχωρίζει κανέναν.

3. Η Εκκλησία, στα χρυσά της χρόνια, δημιουργούσε ουρές από υποταγμένους, γεμάτους ενοχές για τις αμαρτίες που τυχόν είχαν διαπράξει, κυρίως για τη συμμετοχή τους στη συνωμοσία ενάντια στον Θεό. Με την ισχύ της, ασκούσε ένα είδος τρομοκρατίας στους πολίτες. Δυστυχώς μέσα στις δεκαετίες έχει ταυτιστεί με κάθε συντηρητική κυβέρνηση, καταντώντας εαυτόν δικηγόρο του κεφαλαίου. Στη χούντα συμμάχησε με τους πραξικοπηματίες υιοθετώντας την ίδια αποστροφή για τον κόσμο. Μέρος του συστήματος, προσπάθησε με τον δικό της τρόπο να ναρκώσει κάθε σπόρο δημιουργίας, κάθε σπίθα αντίστασης, αλλά ακόμα δεν τα κατάφερε.

4. Η ελπίδα του συστήματος να οδηγηθούν οι προσπάθειες του κινήματος στο κενό, διαψεύστηκε. Οι καθωσπρέπει πολιτικοί των αστικών κομμάτων συνεχίζουν να υφαίνουν το δίχτυ για κάθε ζωντανό σχηματισμό, όπως το ΠΑΜΕ. Αντικομμουνιστές, φιλοδράματοι, έχουν διαμορφώσει μιαν άτυπη συμμαχία ενάντια στους Κόκκινους, περιμένοντας πότε ο λόγος τους θα λάβει σάρκα και οστά.

Τ.Ε. Λέσβου του Κ.Κ.Ε.: Τα παχιά λόγια της κυβέρνησης μετά το σεισμό, αντικαταστάθηκαν από την κοροϊδία

Η Τομεακή Επιτροπή Λέσβου του ΚΚΕ ενημερώνει το λαό της Λέσβου και ιδιαίτερα τους κατοίκους των σεισμόπληκτων περιοχών Βρίσας και Πλωμαρίου πως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ ανέβαλε για πέμπτη (5η) συνεχή φορά τη συζήτηση της ερώτησης που είχε καταθέσει η κοινοβουλευτική ομάδα του ΚΚΕ, μέσω του βουλευτή Λέσβου Σταύρου Τάσσου, σχετικά με τα προβλήματα που δημιουργήθηκαν από τον πρόσφατο μεγάλο σεισμό και τα μέτρα για την αντιμετώπισή τους.

Τα παχιά τα λόγια τα μεγάλα που εκστομίστηκαν από κυβερνητικά και άλλα αρμόδια χείλη τις πρώτες μέρες μετά το σεισμό, έχουν αντικατασταθεί στην πράξη βουλή μια ερώτηση που αφορά μεταξύ των άλλων και από μια κοροϊδία που φτάνει στο απόγειό της.

Ενδεικτικό του μεγέθους αυτής της κοροϊδίας είναι το γεγονός ότι η κυβέρνηση αρνείται να συζητήσει στη βουλή μια ερώτηση που αφορά μεταξύ των άλλων και τι μέλλει γενέσθαι με τα σχολεία των σεισμόπληκτων περιοχών, ενώ τα μαθήματα ήδη αρχίζουν!!!

Παράλληλα τη μορφή ανεκδότου έχουν πάρει, στη μνήμη των κατοίκων του νησιού, οι υποσχέσεις για επίδομα ενοικίου, επίδομα οικοσκευής κ.λ.π.

Η Τομεακή Επιτροπή Λέσβου του ΚΚΕ καλεί τους κατοίκους των σεισμόπληκτων περιοχών να πάρουν στα χέρια τους τη διεκδίκηση των δίκαιων αιτημάτων τους, παραμερίζοντας όλους τους υπευθύνους κυβερνητικούς, κρατικούς και τοπικούς παράγοντες για την κοροϊδία που απλόχερα τους μοιράζουν.

Καλεί τα εργατικά συνδικάτα, τους αγροτικούς συλλόγους, τα σωματεία των αυτοαπασχολούμενων και των επιστημόνων, να στηρίξουν ενεργά τις προσπάθειες και τις διεκδικήσεις τους.

Ο λαός μας έχει πλέον τις δικές του εμπειρίες. Έχει χορτάσει από λόγια και υποσχέσεις διάφορων «σωτήρων». Καιρός να πάρει στα δικά του χέρια τις τύχες του.

http://neo-empros.net 

Το λαϊκό κίνημα στο Βυζάντιο (Α΄ μέρος)

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

του Τηλέμαχου Λουγγή *

Το άρθρο αυτό αποτελεί το πρώτο μίας σειράς άρθρων με τίτλο «Το λαϊκό κίνημα στο Βυζάντιο» που θα δημοσιευτούν και σε επόμενα τεύχη της ΚΟΜΕΠ.

Η περίοδος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας είναι για τους περισσότερους λιγότερο γνωστή από άλλες ιστορικές περιόδους, όπως για παράδειγμα αυτή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας που προηγήθηκε και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που ακολούθησε. Η σημασία της μελέτης αυτής της περιόδου και του λαϊκού κινήματος σε αυτήν έχει ιδιαίτερη σημασία για δύο κυρίως λόγους. 

Πρώτον, η περίοδος αυτή παρουσιάζει σημαντικές ιδιαιτερότητες σε σχέση με την κοινωνική εξέλιξη στη δυτική Ευρώπη, η οποία πολλές φορές θεωρείται ότι εκφράζει τον «τυπικό» τρόπο διαδοχής των κοινωνικο-οικονομικών σχηματισμών. Παρά το γεγονός ότι η «μήτρα» τόσο της φεουδαρχικής δυτικής Ευρώπης όσο και της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας είναι η δουλοκτητική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, η κοινωνική εξέλιξη δεν πήρε τα ίδια χαρακτηριστικά στις δύο περιοχές. Μια σειρά στοιχεία, όπως ο ισχυρός και αντιδραστικός ρόλος του βυζαντινού κράτους (σε μία περίοδο όπου στη Δυτική Ευρώπη το κεντρικό κράτος χάνει την ισχύ του), η διατήρηση στοιχείων του δουλοκτητικού ρωμαϊκού Δικαίου στη βυζαντινή νομοθεσία, οι ιδιαιτερότητες στον τρόπο διαμόρφωσης της κυρίαρχης τάξης σε κάθε περίοδο κλπ., τροφοδότησαν και συνεχίζουν να τροφοδοτούν οξύτατη επιστημονική και ιδεολογική διαμάχη σχετικά με το χαρακτήρα της βυζαντινής κοινωνίας και της οικονομικής της βάσης. Έτσι, η μελέτη αυτής της περιόδου εμπλουτίζει σε σημαντικό βαθμό την κατανόηση της κοινωνικής εξέλιξης, συμβάλλοντας στην κατανόηση της συνθετότητας αυτής της εξέλιξης και της κατάκτησης της σωστής μεθοδολογίας.

Δεύτερον, ιδιαίτερη σημασία έχει το γεγονός ότι για πολλούς αιώνες η έκταση της αυτοκρατορίας περιλάμβανε το σύνολο ή μέρος των εδαφών της σημερινής επικράτειας της Ελλάδας, με αποτέλεσμα να έχει βάλει τη δική της «σφραγίδα» στην εξέλιξη των κοινωνικών σχέσεων στην περιοχή. Έτσι, η μελέτη της ιστορίας, μέσα από την οποία δημιουργήθηκε η σημερινή οικονομική βάση και το εποικοδόμημα στην Ελλάδα, δεν μπορεί παρά να περιλαμβάνει και τη μελέτη αυτής της περιόδου. Η γνώση των βασικών χαρακτηριστικών της βυζαντινής κοινωνίας αποτελεί προϋπόθεση, τόσο για την κατανόηση των μετέπειτα εξελίξεων που οδήγησαν στη δημιουργία του ελληνικού έθνους-κράτους, όσο και για τη μαχητική παρέμβαση σε μια σειρά αντιδραστικά ιδεολογήματα, τα οποία άμεσα ή έμμεσα αναφέρονται σε αυτή την περίοδο (π.χ. ο χαρακτήρας της βαθιάς ιστορικής συνέχειας που αποδίδεται στον «ελληνορθόδοξο» πολιτισμό).

Το πρώτο άρθρο της σειράς, που δημοσιεύεται σε αυτό το τεύχος, οριοθετεί χρονικά τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και τις επιμέρους περιόδους της, ξεχωρίζοντας τα βασικά χαρακτηριστικά της κάθε μίας από αυτές.

ΠΕΡΙΟΔΟΛΟΓΗΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ (4ος ΑΙΩΝΑΣ - 1453)

Για να καταλάβει κανείς το πνεύμα και το νόημα των κοινωνικών αγώνων, δηλαδή της ταξικής πάλης στο Βυζάντιο είναι απαραίτητο να εντοπίσει το χαρακτήρα των διαφορετικών, κάθε φορά, κοινωνικών αντιθέσεων που διατρέχουν και σημαδεύουν μια μακρά χρονική περίοδο 11 περίπου αιώνων.

Σαν πολιτικός και κοινωνικός οργανισμός, το Βυζάντιο γεννιέται σε μια περίοδο μεγάλων κοινωνικών αναστατώσεων που προσδιορίζουν το τέλος του αρχαίου κόσμου σαν κοινωνικο-οικονομικού συστήματος (δουλοκτησία). Η διαδικασία αυτή διαρκεί πολύ, ίσως περισσότερο από τρεις αιώνες. Το Βυζάντιο εξελίσσεται μέσα από κοινωνικές αντιθέσεις που χαρακτηρίζουν την πορεία προς το μεσαιωνικό κοινωνικο-οικονομικό σχηματισμό (φεουδαρχία). Η διαδικασία αυτή διαρκεί επίσης πολύ και μένει περίπου ανολοκλήρωτη, κύρια εξαιτίας των αρχαιογενών στοιχείων του κράτους που αντιστέκεται στη φεουδαρχοποίηση (στο Βυζάντιο, π.χ., θα κυριαρχούν πάντα στοιχεία του Ρωμαϊκού Δίκαιου και όχι το φεουδαρχικό Δίκαιο) και, έτσι, το Βυζάντιο θα παρακμάσει και θα εξαφανιστεί σε μια περίοδο, όπου δεν θα έχει πια την παραμικρή πιθανότητα να επιβάλει τη δική του κοινωνική δομή πάνω σε κοινωνικές σχέσεις πολύ πιο προχωρημένες (στη Δυτική Ευρώπη ανάπτυξη αστικής κοινωνικής αντίληψης πάνω σε ολοκληρωμένες και παρηκμασμένες φεουδαρχικές σχέσεις).