Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ: ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ....

Μια ιστορική αναδρομή από το ιστολόγιο «Κόκκινος Φάκελος» .

Οι μνήμες της Πέμπτης 20 Οκτωβρίου είναι ακόμα νωπές για όλους. Tο περασμένο Σάββατο ένας αγωνιστής του λαού τάφηκε, δολοφονημένος κάτω από σκιώδεις συνθήκες και από ακόμα πιο σκιώδεις ανθρώπους. Στο νεκροταφείο Βύρωνα ακούγονται τα ιστορικά συνθήματα «Ένας στο χώμα χιλιάδες στον αγώνα» και το «Αθάνατος! Αθάνατος!». Μνήμες ξυπνούν στους γηραιότερους από άλλες εποχές που στο ίδιο χώμα θάβονταν νεκροί αγωνιστές του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ. Εμείς οι νεότεροι μονάχα από τα βιβλία τις γνωρίζουμε. Μια κυρία του παραρτήματος ΠΕΑΕΑ μας το θυμίζει. "Και τότε και τώρα τα ίδια".

Ο παραλληλισμός δεν είναι άστοχος. Ξανά οι θύτες είναι οι ίδιοι και τα θύματα ίδια. Ας σκάψουμε λίγο στην μνήμη μας και το ιστορικό μας παρελθόν…

Μάης του 1936

Η κορύφωση των απεργιακών κινητοποιήσεων ενάντια στην φτώχεια και την εξαθλίωση συνεχίζονται στην Θεσσαλονίκη. Ταξικά συνδικάτα, αγροτών, εργατών και υπαλλήλων έχουν καταλάβει σχεδόν την πόλη. Γενική καθολική απεργία. Οι πορείες στην Τσιμισκή, το Αλκαζάρ και την Τούμπα συνεχίζονται η μια μετά την άλλη. Το κέντρο της πόλης είναι ασφυκτικά γεμάτο. Ο Θέμος Κορνάρος, δημοσιογράφος που κάλυψε τα γεγονότα γράφει: «Ο στρατός και η χωροφυλακή έχουν στηθεί σε νευραλγικά σημεία. Στην πόλη δείχνει να λειτουργεί ένα καλά στημένο στρατιωτικό σχέδιο καταστολής.»

Ομάδες ανθρώπων με πολιτικά λειτουργούν στις παρυφές της πορείας. Προβοκάρουν και παρακολουθούν. Περιμένουν τις εντολές τους. Άξαφνα έρχεται η ομαδική σύρραξη. Ξύλο, συλλήψεις και σφαίρες. Όλα δείχνουν μεθοδευμένα και επιχειρησιακά. Νεκροί πέφτουν εργάτες και εργάτριες. Ανάμεσά τους και ο σοφέρ Τάσος Τούσης χτυπημένος από «αγνώστους». Καταγγελίες διαδέχονται η μια την άλλη. Μιλούν για ανθρώπους με πολιτικά. Μιλούν για χωροφύλακες που φόρεσαν προβιά για να μπουν στο κοπάδι των αμνών. Οι θύτες ονομάζονται πάντα με τον ίδιο τρόπο στις αστυνομικές εκθέσεις: «άγνωστοι». Αυτό είναι το βαθύ χέρι του αστικού κράτους. Αυτό είναι το παρακράτος…




1944-1945
 
«Μια νέα τάξη πραγμάτων απλώνει το χέρι της πάνω από την μετακατοχική Ελλάδα», γράφει ο Ριζοσπάστης. Η ελληνική ξενόδουλη αστική τάξη παλεύει να κρατήσει την εξουσία της πάνω στα αποκαΐδια των Γερμανών δυναστών που έφυγαν. «ΕΑΜ-ΕΑΜ Φωνή Λαού» φωνάζει ο κόσμος. Οι φυλακές έχουν αδειάσει. Τραμπούκοι, ταγματασφαλίτες, χασικλήδες και συνεργάτες των Γερμανών οπλίζονται και εξοπλίζονται στις μεγάλες πόλεις. Αυτοί είναι η σερμαγιά του παρακράτους που η αστική τάξη δημιουργεί. Που η αστική τάξη έχει ανάγκη.

Ομάδες παρακρατικών χτυπούν κομμουνιστές και δημοκράτες στις συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά. Καθοδηγούνται από χωροφύλακες και Άγγλους πράκτορες. Σύντομα το φαινόμενο θα γενικευτεί σε όλη την χώρα. Σούρλας, Μπαντουβάς και άλλοι κατσαπλιάδες περιφέρουν κάρες στον τορβά. Σπάζουν γραφεία, δολοφονούν, ξυλοκοπούν, βιάζουν. Το όργιό τους θα οδηγήσει έναν λαό στην κορύφωση της ταξικής πάλης. Στον εμφύλιο πόλεμο. Μετά από αυτόν, το παρακράτος επισημοποιείται, χώνει βαθιές ρίζες στον κοινωνικό ιστό. Οι τραμπούκοι του Ψύλλα, του Παυλάκου και του Πανολούτζη μετονομάζονται σε ΤΕΑ-ΜΕΑ και Υπενωμοτάρχες.



Παρακράτος 1950-1967: Οι "χρυσές" εποχές



Η μαύρη περίοδος της ασθμαίνουσας ελληνικής δημοκρατίας έχει ξεκινήσει. Χιλιάδες στην εξορία. Εργασία με αποδεικτικό κοινωνικών φρονημάτων και παρακράτος στην 24ωρη παρακολούθηση και το φακέλωμα.
Σε τέτοιες δύσκολες συνθήκες το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, με τον παράνομο μηχανισμό του ΚΚΕ καλούνται να ξαναφτιάξουν ένα λαϊκό μέτωπο. Γεννιέται η ΕΔΑ.
Το παρακράτος σε αγαστή σχέση με την χωροφυλακή και το παλάτι αλλάζει ξανά πρόσωπο. Τώρα ονομάζονται «Σύλλογοι εθνικοφρόνων», «αγανακτισμένοι πολίτες» και άλλα πολλά. Αυτοί βρίσκονται πίσω από την βία και την νοθεία του Καραμανλή και της ΕΡΕ.


Αυτοί σπάνε γραφεία της ΕΔΑ σε όλη την Ελλάδα και φακελώνουν αγωνιστές και αγωνίστριες. Το παρακράτος έχει πια βαθιές ρίζες. Στην βαθύτερη σκιά του παρακρατικές οργανώσεις λειτουργούν με σαφείς δολοφονικούς στόχους. Η οργάνωση «Καρφίτσα» που καθοδηγείται από το παλάτι αλλά και την ευρύτερη δεξιά δολοφονεί στην Θεσσαλονίκη τον Γρηγόρη Λαμπράκη.




Θύτης: ο "αγανακτισμένος πολίτης" με το τρίκυκλο, Γκοτζαμάνης. Ηθικοί αυτουργοί: ο Ταξίαρχος Μήτσου, ο ταγματασφαλίτης της κατοχής Γιοσμάς (πατέρας του βουλευτή του ΛΑ.Ο.Σ.) και στην σκιά το Παλάτι… Χαρακτηριστικό της εποχής αυτής είναι ότι ο μάρτυρας της δολοφονίας Λαμπράκη διώχτηκε μέχρι την Αθήνας με απειλή της ζωής του.

Τέλος εποχής, αποτελεί η μεγάλη συγκέντρωση των Ιουλιανών με το 1-1-4 και την δολοφονία του Σωτήρη Πέτρουλα από χαφιέδες του παρακράτους. Ακολουθεί η δικτατορία των συνταγματαρχών…


Χούντα: Η επισημοποίηση του παρακράτους.

Η εποχή της Χούντας είναι γνωστή για πολλά πλήγματα στην ελληνική κοινωνία και τα εργασιακά δικαιώματα. Εδώ θα αναλύσουμε την σχέση της με το παρακράτος. Η δικτατορία των συνταγματαρχών δεν διαχωρίζεται σε τίποτα από κάθε άλλη δικτατορία που γνώρισε η ιστορία. Όπως σε και σε κάθε άλλη περίπτωση, το καθεστώς της στην Ελλάδα επισημοποίησε την δράση και την θέση των παρακρατικών ομάδων της ασφάλειας.

Το παρακράτος περνά πια στην άμεση δικαιοδοσία του στρατού και ενώνεται με την Στρατιωτική Αστυνομία (ΕΣΑ) και την υπηρεσία πληροφοριών (ΚΥΠ). Περιστατικά όπως καθημερινοί τραμπουκισμοί και ξυλοδαρμοί, δημόσιο κούρεμα των «μαλλιάδων» και φάλαγγες στην Μπουμπουλίνας είναι κοινή πρακτική.
Το παρακράτος δεν διστάζει να δολοφονήσει εν ψυχρώ. Τα θύματα βαφτίζονται ως «αυτόχειρες» και ως «παθολογικά περιστατικά». Ο δικηγόρος της ΕΔΑ και μέλος του ΚΚΕ Τσαρουχάς, δολοφονείται με φρικτά μαρτύρια στην ασφάλεια. Το ιατροδικαστικό πόρισμα αναγράφει: «θάνατος από ανακοπή».

Εκατοντάδες είναι οι περιπτώσεις. Το παρακράτος της Χούντας έχει διαποτίσει νευραλγικά σημεία. Ο τύπος, το ραδιόφωνο και η τηλεόραση ελέγχονται και λογοκρίνονται. Σε εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης ένας δημοσιογράφος του καθεστώτος μιλά με μια ομάδα νέων. «Τι σας απασχολεί σήμερα;» ρωτά λέγοντάς τους ότι μπορούν να μιλήσουν χωρίς φόβο και ελεύθερα. Με το πέρας της εκπομπής η ασφάλεια θα τους συλλάβει και θα τους βασανίσει φρικτά. Ο δημοσιογράφος δεν είναι άλλος από τον ουτιδανό Νίκο Μαστοράκη.
Ακόμα ένας από τους αδάμαντες της παρακρατικής δημοσιογραφίας της Χούντας, ο Κώστας Πλεύρης (πατέρας του νυν βουλευτή του ΛΑ.Ο.Σ.) που επισκεπτόμενος την Γυάρο έγραφε ότι οι εξόριστοι παίζουν λουόμενοι στις ακρογιαλιές. Η Χούντα θα κλονιστεί σοβαρά το 1973 με το Πολυτεχνείο όπου θα επέμβει ο στρατός και το παρακράτος.


Ελεύθεροι σκοπευτές τοποθετούνται μέχρι και το Φάληρο σε ταράτσες και ρίχνουν στον λαό που τρέχει να σωθεί από τα τανκ. Παράλληλα, παρακρατικοί και ασφαλίτες με πολιτικά χτυπούν και σκοτώνουν στους γύρω δρόμους. Ο φοίνικας θα χαθεί οριστικά στις στάχτες τις ιστορίας έναν χρόνο μετά, το παρακράτος όμως θα αναγεννηθεί σύντομα μέσα από τις στάχτες του…

1974 έως σήμερα…

Η μεταπολίτευση υποσχέθηκε στον ελληνικό λαό δικαιοσύνη και ισότητα. Την δεκαετία του 80 η επίσημη κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ έκαψε τους επίσημος φακέλους της ασφάλειας. Ωστόσο, το παρακράτος παραμένει στην σκιά και πάντα χρήσιμο για να χτυπήσει εκεί που το αστικό κράτος δεν μπορεί επίσημα να χτυπήσει το κίνημα. Τα αστικά κόμμα τα με προεξάρχον το ΠΑΣΟΚ υιοθέτησαν ένα δημοκρατικό προσωπείο μεταπολιτευτικά. Μεγάλες αντιπολεμικές πορείες, διορισμοί χωρίς φρονήματα και άλλα ήρθαν να δημιουργήσουν την εικόνα μιας αστικής αλλά δημοκρατικής Ελλάδας. Το προσωπείο του αστικού συστήματος ξεκινά όμως να σπάει εξ ορισμού αφού το συνδικαλιστικό κίνημα αναπτύσσεται και διεκδικεί. Εκεί το παρακράτος αναλαμβάνει ξανά δράση, δράση κοντά στους αστούς αφέντες του και τις κυβερνήσεις που τους εκπροσωπούν.

Σε εκδήλωση και κατάληψη της Νομικής τραμπούκοι της ΕΠΕΝ χτυπούν τους φοιτητές. Οι ομάδες τους φέρουν πολιτικά και αγνοούνται από τα ΜΑΤ και κρύβονται στις γραμμές τους. Ανάμεσά τους και ο πρόεδρος τους, τσεκουροφόρος κ. Βορίδης, σημερινός βουλευτής του ΛΑ.Ο.Σ.

Το 1991, ο δάσκαλος του ΕΑΜ (αριστερός χώρος της Πάτρας) δολοφονείται με λοστό στο κεφάλι από ομάδα τραμπούκων με πολιτικά. Στην κυβέρνηση βρίσκεται ο Κ. Μητσοτάκης και η ΝΔ. Δολοφόνος αποδεικνύεται ο Ν. Καλαμπόκας, μέλος της ΟΝΝΕΔ που «τυχαία» πέρναγε έξω από το σχολείο του Τεμπονέρα, που βρίσκονταν υπό κατάληψη.


Την δεκαετία αυτή ξεκινούν να δημιουργούνται οι πρώτες ομάδες κουκουλοφόρων αναρχικών (ας σημειωθεί μια και καλή για το παρών άρθρο ότι απόψή μας είναι πως οι αναρχικοί χώροι δεν αποτελούνται εξ ολοκλήρου από μέλη του παρακράτους, καθοδηγούνται όμως και παρακολουθούνται από αυτό) που φροντίζουν και πυρπολούν κάθε χρονιά την επέτειο του Πολυτεχνείου. Το 1996 στο Πολυτεχνείο δέχεται σοβαρά εγκαύματα ο γραμματέας της Σπουδάζουσας της ΚΝΕ.

Οκτώβρης 1999: Ο ασφαλίτης Πασχάλης Γιουβανάκης εντοπίζεται από εργαζόμενους να βιντεοσκοπεί απεργιακή συγκέντρωση οικοδόμων, έξω από τα κεντρικά γραφεία του ΙΚΑ στην Αγ. Κωνσταντίνου. Φέρει την υπηρεσιακή του ταυτότητα και τρικ που γράφουν: «Ο αγώνας για δικαίωση συνεχίζεται. Δόξα και τιμή στον Γεώργιο Παπαδόπουλο».


Μάρτης 2000: Ασφαλίτης εντοπίζεται να παρακολουθεί Γενική Συνέλευση του Σωματείου Οικοδόμων Κιλκίς.

Γενάρης 2001: Ασφαλίτες και αστυνομικοί προσπαθούν να παρακολουθήσουν σύσκεψη 13 πρωτοβάθμιων σωματείων ενάντια στις επεμβάσεις του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια.

Γενάρης 2002: Συνδικαλιστές καταγγέλλουν ότι αστυνομικός με πολιτικά, μαζί με τη φύλαξη του σούπερ μάρκετ «Σκλαβενίτη», προσπαθεί να «σπάσει» την απεργία, στη Ν. Χαλκηδόνα.

Μάρτης 2002: Ασφαλίτης εντοπίζεται μέσα σε απεργιακή συνέλευση του ΕΚΑ. Ο αρχηγός της διμοιρίας, που, όλως τυχαίως, βρισκόταν έξω από την πόρτα του ΕΚΑ, δήλωνε θρασύτατα πως αν δεν αφεθεί ελεύθερος ο ασφαλίτης θα μπουν τα ΜΑΤ μέσα.

Γενάρης 2004: Αστυνομικοί επιχειρούν να μπουν σε σύσκεψη της Συντονιστικής Επιτροπής εργαζομένων στους ΟΤΑ, στην αίθουσα του Συνδικάτου Οικοδόμων Αθήνας.

Γενάρης 2004: 4-5 ασφαλίτες παρεισφρέουν σε συγκέντρωση εργαζομένων στην κατασκευή της περιφερειακής οδού στο Βόλο.

Νοέμβρης 2005: Δύο ένοπλοι αστυνομικοί με πολιτικά πιάνονται στα πράσα να παρακολουθούν σύσκεψη του ΠΑΜΕ στα γραφεία του Συνδικάτου Οικοδόμων.


Το 2002, οπλισμένος ασφαλίτης πιάνεται σε πορεία του ΠΑΜΕ. Να φέρει πολιτικά και να χαφιεδίζει την διαδήλωση. Ο οπλισμός του και ο ίδιος παραδίδεται στις αρχές. Η ΕΛ.ΑΣ. εκδίδει δελτίο τύπου στο οποίο μιλάει για «ομάδα αγνώστων που επετέθη και αφόπλισε τον αστυνομικό». Το όνομα του ασφαλίτη είναι Χρ. Γιαννακούλης και έφερε εκτός από το όπλο και ταυτότητα φοιτητή του ΤΕΙ Αθήνας.

Στις 20 Ιούλη του 2011, ο Ριζοσπάστης αναφέρει: «Ποντικό» με τα όλα του τσίμπησαν οι αυτοκινητιστές κατά τη χτεσινή τους συγκέντρωση έξω από τα γραφεία του σωματείου τους. «Σπορτίφ» τύπος περιφερόταν ανάμεσά τους, μόνο που δεν θύμιζε και πολύ ταξιτζή, παρόλο που αυτός, όταν οι ...«γάτοι» τον ...μυρίστηκαν, επέμενε ότι είναι «συνάδελφος». Αν και αρνιόταν επίμονα να δείξει ταυτότητα, ο ασύρματος που είχε πάνω του τον πρόδωσε για τα καλά. Στην ερώτηση των συγκεντρωμένων προς τον επικεφαλής των αστυνομικών δυνάμεων «τι μας τον στείλατε αυτόν εδώ να κάνει;», εκείνος απάντησε «παιδιά, δεν είναι δικός μας...». Γρήγορα - γρήγορα πάντως κατέφθασαν μερικοί ένστολοι και τον πήραν μακριά από τη συγκέντρωση.

Ιούνιος του 2010, ο ασφαλίτης Τασσακόπουλος συλλαμβάνεται σε πορεία του ΠΑΜΕ να αναμεταδίδει με τον ασύρματο την πορεία. Η ταυτότητά του δημοσιεύεται στο Ριζοσπάστη.

Η πορεία της Πέμπτης 20 Οκτωβρίου 2011

Σταθμός στην ιστορική μας αναδρομή δεν μπορεί παρά να αποτελεί η πορεία της περασμένης Πέμπτης ενάντια στην ψήφιση του πολυνομοσχεδίου στην Βουλή. Ο λόγος είναι διπλός αφού αποτελεί τόσο μια από τις μεγαλύτερες μεταπολιτευτικές πορείες της χώρας, αλλά και μια από τις πορείες που το ελληνικό παρακράτος επέδειξε τον ξεκάθαρο ρόλο του απέναντι στο οργανωμένο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα.

Κουκουλοφόροι σε διατεταγμένη υπηρεσία έκαναν δολοφονική επίθεση σε διαδηλωτές το μεσημέρι της Πέμπτης στο Σύνταγμα. Δολοφονικά, ένας εσμός από παρακρατικούς, φασιστοειδή, υποτιθέμενους αντιεξουσιαστές, «άγνωστους» - γνωστούς κουκουλοφόρους, σε ένα προμελετημένο σχέδιο να διαλύσουν το λαό, το ταξικό εργατικό κίνημα που διαδήλωνε μεγαλειωδώς στην πλατεία Συντάγματος.


Χτύπησαν εν ψυχρώ τον εργατόκοσμο, την ώρα που είχε πλημμυρίσει την Αθήνα για να διαδηλώσει την αντίθεσή του στην κυβερνητική πολιτική, στην πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της πλουτοκρατίας. Αποτέλεσμα αυτής της επίθεσης ήταν ο νεκρός οικοδόμος και δεκάδες άλλοι τραυματίες. Για τα γεγονότα, σοβαρές ευθύνες φέρει και η κυβέρνηση.

Μέχρις αυτού του σημείου, είχε προηγηθεί μια σειρά από καλά συντονισμένες ενέργειές τους, δείγμα ότι όλα αποτελούσαν μέρος ευρύτερου σχεδίου. Από προχτές ακόμα, ιστοσελίδες αναρχοφασιστών στοχοποιούσαν την προγραμματισμένη για σήμερα το πρωί περικύκλωση της Βουλής από το ΠΑΜΕ, με φράσεις του τύπου «Θα χτυπήσουμε το ΚΚΕ», «Θα χτυπήσουμε τα ΚΝατ».


Σημειωτέον ότι από τις 9 το πρωί που οι δυνάμεις του ταξικού εργατικού κινήματος παρατάχθηκαν στους χώρους γύρω από τη Βουλή, δεν εμπόδισαν σε κανέναν άλλον να περιδιαβαίνει τους ίδιους χώρους, κόντρα σε όλα τα χοντροκομμένα ψέματα που αράδιαζε ο ραδιοσταθμός του ΣΥΝ «Στο Κόκκινο» (περί δήθεν «ιδιοκτησίας» της πλατείας από το ΠΑΜΕ). Απόδειξη ότι περί τις 13.00 διάφοροι εμφανιζόμενοι ως αντιεξουσιαστές, δήθεν αγανακτισμένοι, αυτοαποκαλούμενοι πατριώτες, περνούσαν άνετα από όλα τα εργατικά μπλοκ έφταναν μπρος στο φραγμό της Αστυνομίας στη Βασ. Σοφίας, με σκοπό να του επιτεθούν για να ξεκινήσει ο γνωστός πετροπόλεμος με τα ΜΑΤ, να δοθεί στις δυνάμεις καταστολής πρόσχημα, ώστε να χτυπήσουν πάλι τους διαδηλωτές.
Επειδή υπήρχαν εκεί δυνάμεις της περικύκλωσης του ΠΑΜΕ δεν τους στάθηκε δυνατό να στήσουν αυτό το σκηνικό. Για τουλάχιστον μιάμιση ώρα, ως λίγο μετά τις 14.30 μπουλούκια τέτοιων τύπων έρχονταν μπρος στο φραγμό, ψάχνοντας ευκαιρία να χτυπήσουν κι έφευγαν άπραγοι, σκορπώντας μόνο χολή για το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ.

Αναζητώντας «εναλλακτική», αντίστοιχες ομάδες ενώνονταν σε ένα σκοτεινό συνονθύλευμα στο κάτω μέρος της πλατείας, στη συμβολή με τη Σταδίου. Λίγο παραπάνω, στο στενάκι της Γεωργίου Α', μπροστά στα ξενοδοχεία, έστεκε παραταγμένο άλλο μπλοκ περικύκλωσης του ΠΑΜΕ. Άτομα που έχουν θεαθεί να παρίστανται και σε εκδηλώσεις στημένες σε γειτονιές της Αθήνας από φασιστοειδή, προσπαθούσαν να «εξηγήσουν» σε μέλη του ΠΑΜΕ γιατί «έπρεπε» τα μπλοκ του να ανοίξουν ώστε να ξεκινήσει «επίθεση» στη Βουλή.

Στο μεταξύ, πίσω τους ο συρφετός των κουκουλοφόρων μαζευόταν, συντονιζόταν ώσπου στις 14.40 πίσω και μέσα απ' το λεγόμενο κίνημα του «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ», με εμετικά συνθήματα όπως «ΚΚΕ το κόμμα σου χαφιέ» ξεκίνησαν απρόκλητα δολοφονική επίθεση κατά των διαδηλωτών του ΠΑΜΕ, πετώντας μολότοφ, βενζίνη και φωτιά πάνω στο πλήθος, πέτρες, κομμάτια μάρμαρο, δυναμιτάκια, κροτίδες, πυροσβεστήρες, καδρόνια, λοστάρια, ό,τι είχαν διαθέσιμο, για να διαλύσουν την εργατική διαδήλωση.

Είχαν μαζί τους πολεμοφόδια που μόνο ο κρατικός μηχανισμός διαθέτει ή μπορεί να τους εφοδιάσει (κρότου λάμψης, χρωμοβομβίδες και φωτοβολίδες). Ενώθηκαν μαζί τους τρέχοντας και τα «καλόπαιδα» που λίγο πριν ψάχνονταν να στήσουν καυγά λίγο παραπάνω, μπρος στο φραγμό.

Στη διάρκεια της επίθεσης από τους αναρχοφασίστες, συγκλονιστική ήταν η στάση των διαδηλωτών και διαδηλωτριών του ΠΑΜΕ. Δεν πανικοβλήθηκαν στιγμή. Οργανωμένα και πειθαρχημένα, περιφρουρημένα και μαχητικά, με γενναιότητα έμειναν συντεταγμένοι, δε σκόρπισαν, διατήρησαν τα μπλοκ τους. Με συνθήματα, την ίδια τους τη στάση, μετέδωσαν ψυχραιμία και θάρρος και σε πολλούς άλλους διαδηλωτές που ήταν στο Σύνταγμα, παρακολουθώντας αρχικά έκπληκτοι κατόπιν εξοργισμένοι την εξόφθαλμη πια δράση των προβοκατόρων.
Με παρατεταμένο χειροκρότημα και συνθήματα, υποδέχτηκαν λίγο αργότερα ανάμεσά τους την ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλ. Παπαρήγα, που κατέβηκε από τη Βουλή ενόσω μέσα συνεδρίαζε η Ολομέλεια, ώστε να ενημερωθεί από πρώτο χέρι για την κατάσταση.

Έτσι κράτησαν την εργατική διαδήλωση. Έτσι δε διαλύθηκε προς απογοήτευση όσων το σχεδίαζαν. Μαρτυρίες του κόσμου μιλούν για 50 άρηδες που έδιναν χάπια σε παιδιά με κουκούλες και τα προέτρεπαν να "τα σπάσουν" και για εφοδιασμένους με φοιτητικά πάσο ασφαλίτες. Άλλες πηγές μιλούν για αστυνομικούς που αλλάζουν στολή και ντύνονται με πολιτικά και κουκούλες για διευθύνουν το μπάχαλο.

Τραγικός νεκρός στον βωμό του αγώνα, ο οικογενειάρχης οικοδόμος του ΠΑΜΕ Δημήτρης Κοτζαρίδης, στον οποίο παρακρατικοί έριξαν αέριο πυροσβεστήρα και καπνογόνο με αποτέλεσμα την δύσπνοια και τον θάνατο.

Παράλληλα στα Ιωάννινα φοιτητής του Μετώπου Αγώνα Σπουδαστών (ΜΑΣ) δέχεται άμεση επίθεση από παρακρατικό με κουκούλα με αποτέλεσμα τον σοβαρό του τραυματισμό στο μάτι. Ο τραυματίας δέχτηκε πολύωρη επέμβαση και κατάφερε να διασωσει την όρασή του. (Σημείωση του blog μας: Στο σημείο αυτό είχε δημοσιευθεί ονομ/μο το οποίο δεν ανταποκρίνεται, όπως μας πληροφορεί  σχόλιο την 14/2/2012 στο kokkinosfakelos.blogspot.com, στην πραγματικότητα).

Τέλος αργά το βράδυ της Παρασκευής κουκουλοφόροι, ως άλλοι τραμπούκοι του εμφυλίου πυρπόλησαν γραφεία του ΚΚΕ στην Θεσσαλονίκη, την Πάτρα και τα Πετράλωνα...

Ο Κόκκινος Φάκελος κλείνει εδώ το ιστορικό του αφιέρωμα στο ελληνικό παρακράτος, τονίζοντας το εξής: Δεν γράφουμε αυτό το άρθρο για να τρομάξουμε κανέναν ή για να αποτρέψουμε από τον αγώνα. Το άρθρο γράφεται για να ενημερώσουμε και να πληροφορήσουμε τους αναγνώστες μας για τον διαχρονικό ρόλο του παρακράτους και των αφεντικών του και ιδιαίτερα σε ιστορικές στιγμές σαν αυτές που ζούμε, που το κίνημα ξεκινά να ριζοσπαστικοποιείται και να αντιλαμβάνεται σωστά την ταξική του θέση στον αγώνα του για μια δικαιότερη κοινωνία.


































































Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

ΠΕΡΙ ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΙΣΜΟΥ...

Στο χώρο των ακαδημαϊκών που ασχολούνται με τις κοινωνικές και πολιτικές επιστήμες - όσων από αυτούς δηλαδή διατηρούν μία επαφή με την επιστήμη και την πραγματικότητα και δεν αναλίσκονται σε «επικοινωνιακές» (προπαγανδιστικές είναι ο καλύτερος όρος) πομφόλυγες για να εξωραΐσουν την πολιτική της άρχουσας τάξης - υπήρχε τους τελευταίους μήνες μία εύλογη απορία. Σε περιόδους όξυνσης των κοινωνικών αγώνων και της ταξικής πάλης, σε περιόδους όπου το εργατικό κίνημα ισχυροποιείται και μπορεί και εκφράζεται πολιτικά, η άρχουσα τάξη, η αστική, χρησιμοποιεί σταθερά ένα βασικό εργαλείο για να περάσει την πολιτική της και να επιφέρει πλήγματα στο οργανωμένο εργατικό κίνημα.

Το εργαλείο αυτό συμβατικά το ονομάζουμε παρακράτος και συμπληρώνει το έργο των επίσημων μηχανισμών καταστολής με πιο «ελεύθερο» τρόπο. Το «ελεύθερο» σημαίνει ότι δε χρειάζεται να αυτοπεριοριστεί από το όποιο «θεσμικό» πλαίσιο και ότι μπορεί, κάτω από το πλέγμα της ανωνυμίας, να προβεί σε ακραίες πράξεις χωρίς να εκθέσει άμεσα τους πολιτικούς, κοινωνικούς, ιδεολογικούς του πάτρωνες. Για το λόγο αυτό πολλές από τις ακραίες ενέργειες, τις αγριότητες ενίοτε, που ιστορικά έχουν επιστρατευθεί ενάντια στο εργατικό κίνημα (αλλά και ενάντια στο δημοκρατικό αντίστοιχο) εκπορεύονται από αυτούς ακριβώς τους χώρους.

Το ερώτημα, λοιπόν, αφορούσε τον τρόπο με τον οποίο θα συγκροτηθεί ένα τέτοιο «πολιτικό εργαλείο» στο πλαίσιο της σημερινής καπιταλιστικής κρίσης και το χώρο από τον οποίο θα προέλθει αυτό. Νομίζω ότι, μετά τα γεγονότα της 20ής Οκτώβρη, έχουμε την απάντηση στο ερώτημα. Εχουμε επίσης και πολλά από τα αναγκαία στοιχεία που μας επιτρέπουν να προσδιορίσουμε τα χαρακτηριστικά αυτού του μηχανισμού.

Τους προηγούμενους μήνες κυβέρνηση και κρατικές υπηρεσίες είχαν «επενδύσει» σε ομάδες με εμφανή εθνικιστικά και ρατσιστικά χαρακτηριστικά για την επίλυση του μεταναστευτικού «προβλήματος» στο κέντρο της Αθήνας. Ακροδεξιές ομάδες με μόνο ιδεολογικό ένδυμα την εθνικοσοσιαλιστική εκδοχή του «έθνους» και της «φυλής» δημιούργησαν μία κατάσταση πογκρόμ - ή και λιντσαρίσματος - σε περιοχές της Αθήνας, κατάσταση που πολλοί έσπευσαν - ανοικτά ή μη - να «χαιρετίσουν»: Αυτή η άναρχη βία και η χωρίς κανόνες απειλή θα «καθάριζε» το κέντρο της Αθήνας. Φυσικά, κάτι τέτοιο δεν έγινε, απλά και μόνο διότι η βία, η απελπισία, η αβεβαιότητα, η αγωνία και ο φόβος που προκαλεί η φτώχεια, η εξαθλίωση, η εκμετάλλευση σε αυτά τα απόκληρα θύματα του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού είναι απείρως μεγαλύτερες από όποιο αντίστοιχο αίσθημα θα μπορούσαν να προκαλέσουν οι ακροδεξιοί τρομοκράτες.

Το ερώτημα, λοιπόν, ήταν εάν το αποτυχόν στην υπόθεση των μεταναστών παρακράτος θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ενάντια στο εργατικό κίνημα και κάτω από ποια μορφή θα μπορούσε αυτό να γίνει. Για την «αναβάθμισή» του αυτή έχει όμως ένα βασικό μειονέκτημα: Ο «εθνικιστικός» του λόγος - με τις ρατσιστικές του παραγράφους - ενοχλεί τις σημερινές «κοσμοπολίτικες» αντιλήψεις του καπιταλιστικού στερεώματος.

Στον τομέα της μορφής η αστική τάξη στη χώρα μας, στην Ευρώπη και στον υπόλοιπο κόσμο, έχει ήδη κάνει μία μεγάλη ιδεολογική προεργασία. Γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι ο προερχόμενος από την ακροδεξιά αντικομμουνισμός - είτε αυτός είναι ωμός είτε «έντεχνος» - δύσκολα μπορεί να αποδώσει τα όσα χρειάζονται για να στηρίξει ένα μηχανισμό επίθεσης ενάντια στο εργατικό κίνημα και, πολύ περισσότερο, ένα «κίνημα» που θα μπορούσε να αντιμετωπίσει ισότιμα τους αντιπάλους της άρχουσας τάξης. Αντίθετα, εάν οι ίδιες πολιτικές προθέσεις και σχεδιασμοί ενδυθούν με «αριστερό» μανδύα και κατά το δυνατό με «αμεσο-δημοκρατικό» (έκφραση αδόκιμη στην επιστήμη, αλλά δόκιμη στους καιρούς μας) λεξιλόγιο, τότε η απήχησή τους μπορεί να πολλαπλασιαστεί. Ο χώρος της νεφελώδους «αντι-εξουσίας» - δεν χρειαζόταν και πολλή σκέψη γι' αυτό - ήταν και είναι ο ιδανικός για την περίσταση.

Λίγα χρόνια πριν τα θεωρητικά ρεύματα του αντι-κομμουνισμού που δημιούργησε η περίοδος της θριαμβευτικής παλινόρθωσης του καπιταλισμού στα σοσιαλιστικά κράτη, επέδραμε και στη χώρα μας με τη μορφή «καινοτόμων» αναθεωρητικών ιστορικών και κοινωνικών αναλύσεων που είχαν πολύχρωμο εποικοδόμημα, αλλά σταθερό παρονομαστή: Ο κομμουνισμός ήταν πολιτικό, ίσως και εγκληματικό, ολίσθημα της ανθρώπινης ιστορίας και ότι με κάθε τρόπο θα έπρεπε να στιγματιστεί ηθικά, πολιτικά, θεσμικά, αλλά και ποινικά, όπου αυτό κρινόταν απαραίτητο. Αυτές οι θεωρίες εφαρμόστηκαν και εφαρμόζονται σε χώρες όπου ηττήθηκε ο σοσιαλισμός και των οποίων οι λαοί σέρνονται σήμερα δέσμιοι στη «νέα τάξη πραγμάτων».

Στην Ελλάδα η επανάληψη των παλιών παραμυθιών της εθνικοφροσύνης για «κονσερβοκούτια» και εγκληματική φύση του κομμουνισμού προκάλεσε χαμόγελα συγκατάβασης, αλλά και έντονες αντιδράσεις τόσο από κομμουνιστές διανοούμενους, όσο και από προοδευτικούς αντίστοιχους. Είναι φοβερά δύσκολο σε μία χώρα με λαμπρή παράδοση στους λαϊκούς και απελευθερωτικούς αγώνες να πείσει κανείς ότι το ΚΚΕ και το ΕΑΜ ήταν απλά «εγκληματικά σχέδια ενάντια στους απλούς αγνούς Ελληνες». Υπήρχε όμως στους χώρους της διανόησης μία διχογνωμία για τον πολιτικό στόχο αυτών των θεωριών.

Πολλοί από τους προοδευτικούς διανοούμενους πίστευαν ότι ο αποδέκτης αυτών των αναθεωρητικών θεωριών ήταν η παραδοσιακή ακροδεξιά ή απλά η δεξιά, στην οποία ήθελαν οι πρωταγωνιστές της κίνησης να δώσουν ιδεολογικά εργαλεία και - ας μου επιτραπεί ο όρος - «ιστορική αυτοπεποίθηση». Η τελευταία ήταν οπωσδήποτε αναγκαία για μία παράταξη που έχει σκοτεινή ιστορία και στον τομέα του πατριωτισμού και για το λόγο αυτό οι πρωταγωνιστές αυτής της κίνησης, άχρηστοι πλέον στο σύστημα, έχουν μεταβληθεί σε συντηρητικούς «πολιτικούς αναλυτές» στον αντίστοιχων κατευθύνσεων Τύπο. Ο βασικός όμως στόχος αυτής της μεγάλων διαστάσεων επιχείρησης ήταν ο χώρος της αριστεράς.

Προφανώς η τελευταία, στο μεγαλύτερό της κομμάτι, δεν ασπάστηκε ολότελα τις αναθεωρητικές απόψεις των αντικομμουνιστών. Τέθηκε όμως έντεχνα «μπροστά στις ευθύνες της». Αποτελώντας από καιρό μέρος του συστήματος και φυσικά μη έχοντας την επιθυμία να το δει να ανατρέπεται, πιέστηκε ώστε να προσδιορίσει τα όριά της κάπου στο μέσο της διαδρομής. Ο κομμουνισμός δεν είναι φυσικά γι' αυτούς το «απόλυτο έγκλημα» στην ιστορία της ανθρωπότητας, πολύ απέχει όμως από το να είναι ιδανική λύση για τα ανθρώπινα βάσανα και το σκοτεινό κόσμο του καπιταλισμού.

Ο συμβιβασμός έχει μάλιστα και όνομα: Το σταλινισμό. Η ιδέα είναι ότι εάν τα περισσότερα από τα στοιχεία του κομμουνισμού και της ιστορίας του εργατικού κινήματος τα εξοβελίσουμε διότι ανήκουν στον αστερισμό του σταλινισμού, τότε αυτό που απομένει μας επιτρέπει να ονομαζόμαστε κομμουνιστές, να ορκιζόμαστε στους εργαζόμενους και στην πρόοδο και ταυτόχρονα να προτείνουμε εποικοδομητικές λύσεις στο τρέχον σύστημα που θα του επιτρέπουν να μακροημερεύει και να ταΐζει και εμάς. Τότε και κομμουνιστές είμαστε, όταν χρειάζεται, και την αξία μας πολλαπλασιάζουμε μέσα στο πολιτικό σύστημα καθώς μπορούμε να παραμυθιάζουμε τους εργαζόμενους, και μέρος του συστήματος παραμένουμε. Εάν αναγνωρίσατε τον πολιτικό χώρο που περιγράφω, ναι, έχετε δίκιο, είναι αυτός...

Σε ώρες όμως που η άρχουσα τάξη και το πολιτικό της σύστημα χρειάζεται «τάγματα εφόδου» ικανά να ανοίγουν τα κεφάλια διαδηλωτών σήμερα, απεργών αύριο και όποιου χρειαστεί μεθαύριο, οι παραπάνω «θεωρίες του μέσου» αποδεικνύονται εξαιρετικά χρήσιμες για το σύστημα. Να το εξηγήσουμε αυτό: Οι κουκουλοφόροι του κουκουλοφορισμού (έχει γίνει βλέπετε ιδεολογία και άρα λήγει σε -ισμός) πιστεύουν ακράδαντα ότι ο κομμουνισμός (έστω με το σταλινικό πρόταγμα) είναι το απόλυτο έγκλημα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Τα διδάγματα των αναθεωρητών της ιστορίας βρήκαν κάτω από τις κουκούλες τους πλέον καλούς μαθητές τους. Ως εκ τούτου ο χώρος αυτός είναι πρόθυμος να προσφέρει - ιδεολογικά πλέον, όχι μόνο «τεχνικά», μέσω «μυστικών υπηρεσιών» - τις υπηρεσίες του - ως «τάγματα εφόδου» - στην άρχουσα τάξη. Το πράττει ήδη.

Η αντιμετώπιση αυτού του φαινομένου δεν μπορεί να είναι παρά πολιτική καθώς τα φαινόμενα που η πολιτική γεννά μόνο με τέτοιο τρόπο αντιμετωπίζονται. Με άλλα λόγια, ο χώρος αυτός, το μίσος που κουβαλά, τα εγκλήματα που ετοιμάζεται να διαπράξει σε βάρος του εργατικού κινήματος, πρέπει να καταγγελθούν και να απομονωθούν. Εδώ όμως έρχονται οι άλλοι...

Εμποτισμένοι στη θεωρία του «μέσου» - πατώντας σε δύο βάρκες για να το πω ωμά - οι πολιτικοί χώροι της ανανέωσης, της αριστεράς και της προόδου, του αριστερισμού και ό,τι άλλο, αδυνατούν ή αρνούνται να δουν την προφανή λειτουργία των πραγμάτων και επιμένουν να βλέπουν αυτό που επιθυμούν: «Εργάτες που κτυπούν εργάτες» μας είπαν, «εμφύλιο μέσα στο κίνημα» μας είπαν, «ίσες ευθύνες» (προπαντός) διέγνωσαν. Θα πρέπει να προσέξουν πολύ. Οι καιροί δεν είναι ιδανικοί για αφελείς, ούτε για ιδιοτελείς αφελείς ούτε για ανιδιοτελείς. Από τη στιγμή που ο κουκουλοφορισμός παντρεύεται τα πολιτικά σχέδια της άρχουσας τάξης γίνεται εργαλείο ολοκληρωτισμού. Και γίνεται όπλο που μπορεί την κάθε στιγμή να στραφεί στον οποιοδήποτε.

Ο κουκουλοφορισμός δεν μπορεί να είναι στοιχείο του «νέου ΕΑΜ» που ευαγγελίζεστε. Και η τρικυμία στο κρανίο αντιμετωπίζεται με ένα και μόνο φάρμακο: Την ταξική ανάλυση, αυτή που χωρίς λάθη μπορεί να υποδείξει στον καθένα τη θέση του και να δώσει νόημα στην πολιτική του.

Του Γιώργου Μαργαρίτηκαθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

ΧΕΡΙ ΧΕΡΙ Ο ΛΑ ΟΣ ΚΑΙ Ο ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΣ ΤΟΥ 2002...

Φασίστες "συνδικαλιστές" και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος (2002) που κάλυπτε το κείμενο της europol για τους χαφιέδες





Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011

ΛΑΟΣ, ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ...


Στην φωτογραφία:
1. το τσεκούρι που κρατάει ο Μ. Βορίδης είναι ένα ξύλινο καδρόνι με μια δεμένη αιχμηρή πέτρα.
2. Βλέπουμε ότι ο σιδηρολοστός που κρατάει ο τύπος αριστερά είναι ενισχυμένος με ξύλινη λαβή.
3. Πίσω από τον τσεκουράτο Βορίδη βλέπουμε έναν άλλο τύπο με αυτοσχέδια εξάρτηση ΜΑΤατζή να κρατάει σιδηρολοστό, πάλι ενισχυμένο με ξύλινη λαβή, φορά κράνος και στηρίζει μια ασπίδα.
4. Επίσης πίσω από τον ΜΑΤατζή υπάρχει κι ένα άλλο άτομο να κρατάει παρόμοιο σιδηρολοστό...

αναδημοσίευση από jungle-report.blogspot.com


Διαβάστε επίσης:

Ακόμη:
"Αναρχικοί" και ΜΑΤ φοράνε τα ίδια υποδήματα;



Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2011

Article of the International Relations Section of the CC of the KKE in relation to the statements of the international Media on the murderous attack on the large demonstration of PAME

CP of Greece, Article of the International Relations Section of the CC of the KKE in relation to the statements of the international Media on the murderous attack on the large demonstration of PAME

The murderous attack unleashed by anarcho-fascist groups against the enormous rally which was organized by the class-oriented trade unions, rallied in the All-workers’ Militant Front (PAME) in opposition to the new anti-people measures of the government, made the news on a global scale. Nevertheless, there were many attempts by the bourgeois media to distort the facts.

Indeed in this effort they use as arguments fabrications and lie drawn from the opportunist forces and the Trotskyist websites.

As is well-known on the 19-20 October hundreds of thousands of workers participated in the big strike mobilisation, in which the class-oriented trade unions of PAME played the leading role, together with other forces of the social alliance (MAS,PASEVE,PASY,OGE). The success of the 1st day of the strike and the massive demonstration in the central square of Athens, outside Parliament, where PAME was predominant, sent a strong message to the government, the EU, capital: No sacrifice for the plutocracy! The workers are not responsible for the capitalist crisis! The fight for goals of struggle which are connected to the contemporary needs, in rupture with the capitalist system, the concentration of forces for the people’s power and economy!

The fake-incidents, the “hide and seek” with the riot police, the damage to shops and buildings, which small provocateur groups organized, could not extinguish the message of the huge popular demonstration of PAME. Certain international media, in an attempt to mislead the workers in their countries spoke of an attack and attempt of the demonstrators to occupy the parliament. Something which of course had no relation to reality.


On the 2nd day the forces of capital sought to suppress the strong political message of the workers. PAME had announced the encirclement of the Parliament for the time when the anti-worker measures were to be discussed and voted on by article with a roll call vote, at the request of the KKE. For this reason they mobilised and unleashed in a planned way organized groups with specific instructions and anarcho-fascists who with Molotov cocktails, stones, and other weapons which are used by the police, such as teargas and stun grenades, attempted to disperse the majestic rally of the workers and people in Syntagma and especially the part where PAME was concentrated. The assault took place on the edges of the demonstration and had as a result the injury of 80 PAME demonstrators and the death of the construction worker-trade unionist of PAME, Dimitris Kotzaridis. Nevertheless, their goal, which was to disperse the rally of PAME, to intimidate and suppress the working class and popular torrent for counterattack which came onto the streets for the 48 hr general strike, failed! The forces of the protection of the rally successfully repelled the murderous assault!

Certain international bourgeois media sought to present the aforementioned incidents as a conflict between two ideological-political currents inside the people’s movement. This approach has nothing to do with reality since in Greece it is well-known that these groups which appear under the cover of the black colour, the hood, “anarchism” are organized and staffed by the forces of the bourgeois system and include everything from organized hooligans of football teams, to hired thugs from night clubs, members of neo-Nazi organizations and forces of security services. There is a lot of evidence from the recent past (photographs and videos) that show the relations of these groups with the mechanisms of the system. They are murderous groups which serve the bourgeois system and have no relation with the people’s movement. They are unleashed by the system itself in order to organize provocations (like the burning of the bank on 5/5/2010 where three employees died) and provide a pretext to the security forces so as to use the equipment they possess in order to disperse the mass people’s demonstrations.

Even more dangerous and dirty is the slander that PAME protected the parliament from the protesters, an allegation reproduced by bourgeois and opportunist mass media - domestic and international ones. This dirty allegation seeks to portrait PAME as a support of the bourgeois system and the KKE as a “systemic force”, as a party of the bourgeois system. It emanates from those forces which praise the “spontaneous” movement and present it in opposition to the organized class-oriented workers’ movement. It is they who misleadingly identify the revolution and the people’s uprising with the burning of rubbish bins and the breaking of shop windows and not with the organized political struggle of the workers’ movement which has roots in the factories, in workplaces, in people’s neighbourhoods and will dispute the bourgeois power leading to a conflict with the imperialist organizations of NATO and the EU, to the establishment of people’s power. The KKE and PAME do not need any “credentials” for their militancy which the bourgeois media hand over to the hooded provocateurs, to the anarcho-fascist groups. Our history and activity has the appreciation of hundred of thousands of working people who take part in the people’s demonstrations, of millions of workers who appreciate the consistent, unwavering struggle of our party, the firmness of its goals for the overthrow of the capitalist barbarity and the militancy of its members and cadre in the places where they work and live. This slander that PAME allegedly “protected the bourgeois parliament from the rebels” has nothing to do with reality and moreover it seeks to conceal the truth, namely the fact that PAME managed, thanks to its strong vigilance, to defend the demonstration and prevent the plans for its dissolution.

As we say in Greece “lies have short legs”… On Friday morning hundreds of cadre and members of the KKE, numerous forces of the class-oriented movement visited many workplaces informing the working people and preparing new mobilizations. This mass political work among the people which will continue on a daily basis constitutes a decisive response to every kind of anarcho-fascist, to the police informers, to the bourgeois state, to the government and the parties of capital, the opportunist formations.

21/10/2011







ΛΕΥΚΩΜΑ ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ

Νέες φωτογραφίες από "μη συντονισμένα" και φυσικά "χωρίς σχέδιο" φασιστοειδή καθίκια ...

www.rizospastis.gr