Πριν μερικούς μήνες, υπέπεσε στην αντίληψη μου, γραμμένο σε έναν τοίχο μιας γκρεμισμένης μάντρας, σε μια καταφρονεμένη, άγονη περιοχή αυτού του έρμου τόπου, γραμμένο με μεγάλα φωτεινά γράμματα ένα σύνθημα. Λιτό, απλό. Τέσσερις (4) λέξεις όλο και όλο:
ΘΑ ΤΑ ΞΑΝΑΠΟΥΜΕ… Δ.Σ.Ε..
Δεν ξέρω ποιος ή ποιοι το έγραψαν. Ίσως κάποιοι ξεχασμένοι αντάρτες να έστειλαν το μήνυμα από το παρελθόν για να θυμίσουν στο επαίσχυντο παρόν την αέναη πάλη για ζωή όσων μοχθούν και αιώνια, σαν προδικασμένο να ‘ναι, λεηλατούνται. Ένα μήνυμα ανάτασης, βρήκα σε έναν γκρίζο τοίχο, ένα μήνυμα αγώνα, να αναβλύζει από το πουθενά, απευθυνόμενο στις καρδίες και το μυαλό των σύγχρονων σκλάβων, των μισθωτών σκλάβων του 21ου αιώνα. Σαν οι ψυχές των σακατεμένων και τυραννισμένων να διάβηκαν από το παρελθόν στο παρόν, για να συναντήσουν την απελπισία των ψυχών του σήμερα και να την φωτίσουν με την γνώση και την δύναμη του χθες. Σαν να θέλησαν να οπλίσουν το χέρι των ιδανικών που έμειναν ανεκπλήρωτα να πλανώνται λοιδορημένα για δεκαετίες από τους άρχοντες αυτού του τόπου, σαν άπνοες σκιές, αδικημένες, που θρηνούν βουβά για την νίκη των Ανθρώπων που τους στερήθηκε.
Έμαθα όμως να μην πιστεύω σε φαντάσματα. Ούτε σε θεούς, ούτε σε δαίμονες. Έμαθα από μικρό παιδί, από τότε που θυμάμαι συνειδητά την ύπαρξή μου, να πιστεύω στους ανθρώπους του μόχθου, στους ανθρώπους που έζησαν και ζουν με αξιοπρέπεια. Αυτούς που όταν μιλάνε σε κοιτάζουν στα μάτια. Αυτούς που σε αποκαλούν «Σύντροφο» χωρίς να περιμένουν ανταλλάγματα. Αυτούς που σου στέκονται, στα δύσκολα. Αυτούς που έμειναν πλάι σου ακόμα και όταν εσύ είχες αφήσει το δρόμο, μαζί με πολλούς άλλους, ξεγελασμένος από την γυάλινη εποχή των πλαστικών ονείρων.
Έμαθα να αφουγκράζομαι τους Κομμουνιστές γιατί μου μίλησαν για τις αλήθειες της τάξης μου.
Έμαθα να ακούω τους Κομμουνιστές γιατί μου μίλησαν για την εκμετάλλευση.
Έμαθα να σέβομαι τους Κομμουνιστές γιατί μου μίλησαν για εργασία με δικαιώματα, όταν οι άλλοι εχθές ακόμα μου μιλούσαν για την απασχόληση και την ευαλφάλεια, για να μου στερήσουν τα πάντα σήμερα.
Έμαθα να στέκομαι δίπλα στους Κομμουνιστές γιατί όταν ήμουν μόνος, απελπισμένος, και ένιωθα αδύναμος, μου μίλησαν για την δύναμη της ενότητας των πολλών. Έμαθα να πιστεύω τους Κομμουνιστές γιατί μου μίλησαν απλά, ειλικρινά, ΑΛΗΘΙΝΑ.
ΘΑ ΤΑ ΞΑΝΑΠΟΥΜΕ λοιπόν στους αγώνες που έρχονται, εκεί που το παρελθόν θα συναντήσει το μέλλον που δεν γεννήθηκε ακόμα.
ΘΑ ΤΑ ΞΑΝΑΠΟΥΜΕ όταν η αξιοπρέπεια μας, θα τσακίσει την ξετσιπωσιά «σας».
ΘΑ ΤΑ ΞΑΝΑΠΟΥΜΕ λοιπόν, όταν ο φόβος μας, συντρίψει το θράσος «σας», και δρασκελίσει θαρρετά με τόλμη προς το «δικό» μας αύριο.
ΘΑ ΤΑ ΞΑΝΑΠΟΥΜΕ γιατί χρωστάμε σε αυτούς που θυσίασαν ανιδιοτελώς την ομορφιά της νιότης τους για να μπορούν οι δουλευτάδες αυτού του τόπου να είναι κύριοι των καιρών τους.
ΘΑ ΤΑ ΞΑΝΑΠΟΥΜΕ, λοιπόν, γιατί το χρωστάμε στους εαυτούς μας μα πιότερο γιατί το χρωστάμε στα παιδιά μας, καθώς και στα παιδάκια που δεν γεννήθηκαν ακόμα.
ΘΑ ΤΑ ΞΑΝΑΠΟΥΜΕ γιατί μας δίδαξε ο Che ότι «η Επανάσταση δεν είναι ένα μήλο που θα πέσει όταν θα έχει ωριμάσει. Πρέπει να το κάνεις να πέσει».
ΘΑ ΤΑ ΞΑΝΑΠΟΥΜΕ, εν τέλει, γιατί στα αυτιά των ζωντανών όσο θα υπάρχει Ιμπεριαλισμός πάντα θα αντηχεί η κραυγή του Επαναστάτη Αργεντίνου γιατρού από τα
βουνά της Sierra Maestra:
HASTA LA VICTORIA SIEMPRE!
Από το redfly planet (http://redflyplanet.blogspot.com)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου