Ο "αντικειμενικό" και δήθεν αριστερής απόχρωσης site tvxs ασκεί άλλη μια φορά το δημοσιογραφικό του "λειτούργημα" ...
Σε άρθρο του λοιπόν με τίτλο «Χαλυβουργία: οκτώ μήνες απεργία και διαμάχες», ο συντάκτης του αποδεικνύει πως μπορείς να γίνεις δημοσιογράφος-παπαγαλάκι χωρίς τύψεις.
Διαβάστε παρακάτω έναν εύστοχο σχολιασμό του blog 2310net το οποίο αντλήσαμε μέσω του Redfly Planet
" Όταν έχεις ένα site το οποίο είναι από τα πρώτα σε αναγνωσιμότητα και υποτίθεται ότι απευθύνεται σε ένα «αριστερό», «δημοκρατικό» ή και «ριζοσπαστικό» κοινό, θα έπρεπε να δαπανάς περισσότερο χώρο στην μεγαλύτερη απεργία που έγινε ποτέ στην Ελλάδα, έτσι για επαναστατικό ξεκάρφωμα βρε αδερφέ. Όταν επιλέγεις να γράψεις για την Χαλυβουργική μόνο για να τονίσεις ότι υπάρχουν διαμάχες μεταξύ των απεργών και των απεργοσπαστών τότε παίρνεις ταξική θέση και (ακόμα και χωρίς να το θέλεις) ταυτίζεσαι με την ίδια ‘νομιμότητα’ που επικαλούνται και οι εργοδότες, ότι δηλαδή κάποιος θα πρέπει να μπορεί να δουλεύει ακόμα κι αν το σωματείο του απεργεί. Εκτός αυτού όμως, παραβιάζεις και ανοιχτές θύρες. Φυσιολογικό είναι να υπάρχουν και εργαζόμενοι που διαφωνούν με την απεργία, είτε επειδή φοβούνται είτε επειδή τα έχουν βρει με τους εργοδότες. Θα πίστευε κανείς ότι μια τέτοια απεργία θα γινόταν χωρίς αντιπαραθέσεις με τους απεργοσπάστες;
Σε τεχνικό επίπεδο το κείμενο αποδεικνύει τον κεκαλυμμένο σκοπό του με μια πιο προσεκτική ματιά. Η δήλωση του προέδρου του Σωματείου καταλαμβάνει μία σειρά ενώ στην απεργοσπάστρια αφιερώνεται περισσότερο από το μισό κείμενο. Όμως ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχουν τα γραφόμενα:
Στην περίπτωση των απεργοσπαστών έχουμε μια ομάδα εργαζομένων που διεκδικεί το δικαίωμα στην εργασία, όμως τους επιτίθενται συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που πληρώνουν τους απεργούς για να απεργήσουν και όχι τους απεργούς που θέλουν να δουλέψουν τους οποίους αφήνει εκτεθιμένους στον κίνδυνο της διακοπής υδροδότησης επειδή δεν τους γουστάρει η Παπαρήγα. Αυτοί, οι απεργοσπάστες, ζουν με δανεικά και όχι σαν βασιλιάδες όπως οι απεργοί οι οποίοι όπως μας αποκαλύπτει η απεργοσπάστρια που θέλει να εργαστεί κάνουν απεργία χωρίς λόγο, αφού το εργοστάσιο δεν θα μπορέσει να δουλέψει χωρίς τους απολυμένους και θα αναγκαστεί να τους επαναπροσλάβει. Και μάλιστα κάνουν απεργία εκβιάζοντας τους συναδέλφους τους, αφού τους δίνουν το χαρτάκι που θα ψηφίσουν, μιας και προφανώς, εκτιμά η απεργοσπάστρια, ότι μόνοι τους δεν μπορούν να διακρίνουν το ΝΑΙ από το ΟΧΙ.
Το συμπέρασμα δηλαδή είναι ότι οι απεργοί είναι τρελοί, τα παίρνουν από το ΚΚΕ για να απεργήσουν, ασκούν βία κατά των συναδέλφων τους και παίρνουν αποφάσεις με βία και νοθεία.
Από την άλλη οι απεργοί εμφανίζονται ως εκείνοι που κρατάνε Θερμοπύλες. Ωραία η αναγωγή δε λέω, αλλά διαβάζοντας κανείς το κείμενο των 1000+ λέξεων, βρίσκει ελάχιστες αναφορές στα αιτήματα της απεργίας κι αυτές τόσο γενικόλογες που αποδυναμώνονται, καμία αναφορά στον τρόπο με τον οποίο τα βγάζουν πέρα οι απεργοί, καμία αναφορά σε πιθανή απάντηση των απεργών στις κατηγορίες των απεργοσπαστών. Όταν λοιπόν ο δημοσιογράφος θεωρεί καθήκον την προβολή όλων των απόψεων και γι’ αυτό το λόγο δίνει βήμα στους απεργοσπάστες, στην πραγματικότητα εννοεί την προβολή μόνο μιας άποψης, αλλά για τυπικούς λόγους κάνει αναφορές και στις δύο.
Ακόμα πιο προφανές γίνεται αυτό αν δει κανείς τα δύο βίντεο. Στο ένα, αυτό των απεργών μιλάει ο Πρόεδρος και ο Αντιπρόεδρος του Σωματείου ενώ στο άλλο «απλοί άνθρωποι, εργαζόμενοι, αριστεροί που σέβονται το δικαίωμα στην απεργία» που με ένα στόμα μια φωνή συμπεραίνουν ότι το ΠΑΜΕ τους απαγορεύει να δουλέψουν και η Παπαρήγα είναι με το κεφάλαιο. Θα ήταν αστείο αν δεν ήταν θλιβερό!
Προφανώς στον χώρο των εναλλακτικών, μεταμοντέρνων ΜΜΕ η έννοια της ταξικής πάλης έχει εξαφανιστεί. Ακόμα και η αναφορά σε αυτή θα συνιστούσε πιθανόν συνέργεια στο έγκλημα του ΚΚΕδισμού! Σε ένα site που αρέσκεται να προσδιορίζεται στα αριστερά της ενημέρωσης προφανώς χωράει ένας Ζίζεκ ή ένας Χάρβει, αρκεί να δηλώνουν ότι το μέλλον είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι όμως ένας εργάτης που απεργεί με πάθος και αυταπάρνηση γιατί έχει συνειδητοποιήσει ότι το μόνο που έχει να χάσει είναι οι αλυσίδες του.
Εκεί όμως που η χυδαιότητα αγγίζει ταβάνι είναι ότι αυτό και πιθανώς και άλλα ενημερωτικά ή πολιτικά sites, είναι έτοιμα από καιρό να βγάλουν στην επιφάνεια όλη τους την υπερεπαναστατικότητα σε αντίστοιχες κινητοποιήσεις στο εξωτερικό. Ενδεικτικός είναι ο τρόπος με τον οποίο το ίδιο site καλύπτει τις κινητοποιήσεις των Ισπανών ανθρακωρύχων (δες εδώ και εδώ ). Φαντάζομαι ότι θα ακολουθήσει κάποια στιγμή ρεπορτάζ με δηλώσεις της αντίστοιχης κυρίας Καταβάτη που θα λέει ότι το ισπανικό ΠΑΜΕ κρύβεται πίσω από τους δήμους που δίνουν στέγη και τροφή στους διαδηλωτές-απεργούς και πως πρέπει να σεβαστούν το δικαίωμά της στην εργασία. Μπα! Καλή η ταξική πάλη, αλλά όσο πιο μακριά γίνεται τόσο πιο πολύ την αγαπάμε!
Γι αυτό το κείμενο δεν είναι ένοχος μόνο ο συντάκτης του, άλλωστε αυτός προσπάθησε να απαλλαγεί από τις δημοσιογραφικές τύψεις παρουσιάζοντας και τις δύο πλευρές όπως του έμαθαν στις έγκριτες σχολές δημοσιογραφίας, αλλά ένα πολύ μεγάλο μέρος του τύπου. Υπάρχει μια μεγάλη ομοιότητα στον τρόπο με τον οποίο ο τύπος αντιμετωπίζει τις εργατικές κινητοποιήσεις: αρχικά επιστρατεύει το καρότο και το μαστίγιο, τονίζοντας την συνταγματικότητα του δικαιώματος της απεργίας, αλλά και αυτήν της εργασίας και στη συνέχεια ‘χρεώνει’ κάθε απεργό στο ΠΑΜΕ που εγείρει διαρκώς παράλογα αιτήματα και διαστρεβλώνει, όχι μόνο τις σχέσεις κεφαλαίου και εργασίας, αλλά και τις σχέσεις των εργαζομένων μεταξύ τους. Οι λόγοι που συμβαίνει αυτό είναι δύο: πρώτον, η σαφής ταξική θέση που παίρνουν οι δημοσιογράφοι-όργανα του συστήματος είτε από επιλογή είτε από μεταμοντέρνα αντίδραση σε αυτήν την παρωχημένη ιδέα ότι ζεις σε ένα κόσμο ταξικά διαχωρισμένο και πρέπει να αγωνιστείς για τα δικαιώματά σου και δεύτερον από ένα έμφυτο μίσος που τρέφουν κάποιοι προς το ΚΚΕ, τέτοιο που είναι ικανοί να υποστηρίξουν ακόμα και τον φεουδάρχη που μαστιγώνει τον δούλο αρκεί να μην αναγνωρίσουν έστω και κάτι καλό στο ΚΚΕ. Είναι ακριβώς η ίδια λογική που οδηγεί διάφορους δημοσιολόγους, αρθρογράφους, αναλυτές, παντογνώστες να μιλούν για κρίση χρέους, κρίση αξιών, κρίση δανεισμού, κρίση του πολιτικού συστήματος, κρίση κοινωνική, κρίση ανθρωπιστική, αλλά ΠΟΤΕ για κρίση του καπιταλισμού! Όσο αδυνατούν ή αρνούνται να δουν τον κόσμο με τα μάτια του εργάτη θα συνεχίσουν να τον βλέπουν με τα μάτια του απεργοσπάστη, που έχασε λίγο χρόνο «απασχόλησης» και ανυπομονεί να επιστρέψει στην προσφιλή του συνήθεια, αυτή του γλειψίματος στο αφεντικό! "
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου