Η σάτιρα απογυμνώνει την εξουσία, λέει ο Λαζόπουλος πατώντας στον Αριστοφάνη, που άλλωστε αντιμετώπισε έντεκα χρόνια εξορία και όχι 20.000 ευρώ πρόστιμο από το ραδιοτηλεοπτικό συμβούλιο της εποχής. Και στα αλήθεια το σκεπτικό της επιβολής προστίμου στο Αλ Τσαντίρι Νιουζ, για μείωση της ποιότητας του τηλεοπτικού προγράμματος του σταθμού, είναι ένα βίαιο γδύσιμο της εξουσίας από κάθε στολίδι τύπου ανεξάρτητη αρχή. Καθόλου ανεξάρτητη από τα στερεότυπα της τρέχουσας ηθικής και των προστίμων ανάδειξής της σε κυρίαρχη ιδεολογία.
Μπορεί να διαφωνώ με πολιτικές παραμέτρους της λαζοπούλειας σάτιρας. Κι εγώ κι άλλοι τόσοι. Αλλά στην περιρρέουσα τρέχουσα ατμόσφαιρα όπου ο τρέχων κυρίαρχος πολιτικός λόγος είναι εξ ορισμού αντιλαϊκός και χυδαίος, η λέξη μακακίες ως επισύρουσα ποινή αγγίζει τα όρια του αφόρητα γελοίου. Όμως ο τίτλος είναι νεμεσιτικός και αντιυβριστικός, όπως λέμε αντιηρωικός. Πώς να τους μιλήσεις όλων αυτών των ψευτών, υποκριτών και φαρισαίων που μας περνάνε 24 ώρες το 24ωρο έναν έναν και όλους μαζί από τη λαιμητόμο της ύφεσης έχοντας εγκαθιδρύσει μια χρηματοπιστωτική δικτατορία βασισμένη μόνον σε ψευδή τεχνητά στοιχεία; Και να σκεφτεί κανείς ότι ζούμε στη χώρα που ο Αδαμάντιος Κοραής έγραφε στον και πνευματικά επαναστατημένο τόπο του 1821 προς τους Αμερικανούς «λυπάμαι που οι επαναστατημένοι Ελληνες δεν συνορεύουν με έναν λαό σαν και τον δικό σας».
Τώρα που ανοίγει η κουβέντα για τον πατριωτισμό - χειρότερη βρισιά από το στόμα των πατριδοκάπηλων δεν θα μπορούσε να ακουστεί- είναι καιρός να θυμηθούμε καθώς σκάει μύτη η άνοιξη και ξίνισε το αθάνατο κρασί του ΄21 ότι σύνορα για να υπερασπιστούμε, έχουμε εκχωρήσει προ πολλού με το αείμνηστο κείμενο της Κωνσταντινούπολης. Τα δε καινούργια μας, στενότερα, μικρότερα και ίσως νοικιασμένα, πρέπει να τα αναζητήσουμε στο σχέδιο για τη Δυτική Θράκη.
Σ’ αυτό το τεύχος η προτροπή του εξωφύλλου είναι διάχυτη. Μίλα τους βρώμικα κι εσύ κι ο καθένας και ο διπλανός, όσοι δηλαδή αποφασισμένοι να μη σκύψουν, να μη συναινέσουν και κυρίως να μην πνιγούν στις ενοχές για όσα καλούνται να πληρώσουν και χωρίς να πρέπει και χωρίς να μπορούν. Κι επειδή μιλάμε για δημόσιο λόγο, μίλα τους βρώμικα. Των ίδιων των ΜΜΕ που μιλάνε όχι απλώς σαν εξουσία εναντίον σου, αλλά εν τέλει και σαν υποβολείς αυτής καθεαυτήν της εξουσίας. Πώς αλλιώς δηλαδή στην εποχή της δήθεν δημόσιας διαβούλευσης θα απαντήσουμε στα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα;
Με τη δημόσια διαπόμπευση των στοιχείων της ηθικής και της διαφάνειάς τους. Λόγου χάριν, πού είδατε, πού ακούσατε, πού διαβάσατε πως όλη η καταστροφή περί δημοσίου χρέους αφορά μια χώρα της ευρωζώνης, την Ελλάδα, υπό τις εξής πραγματικές προϋποθέσεις: σύμφωνα με στοιχεία του ΔΝΤ το συνολικό χρέος της χώρας μας είναι 179% του ΑΕΠ, ο μέσος όρος κρατικών χρεών στην ΕΕ είναι 175% του ΑΕΠ! Δηλαδή, γι’ αυτό το 4% θα γίνουμε δούλοι των δήθεν καλύτερων από εμάς. Η Ολλανδία χρωστάει 234%, το Βέλγιο 219%, η Ισπανία το 207%. Χα χα! Αυτοί ήρθαν εδώ ως άγρια να διώξουν τα ήμερα. Τόσο ήμερα που πια κοιμισμένα οδεύουν στη σφαγή.
Γιατί βέβαια, όταν οι New York Times ομολογούν πως η αναλογία δημοσίου χρέους προς ΑΕΠ στην Ελλάδα δεν είναι υψηλότερη από κείνην της Γερμανίας, αν δεν το πει η Nemecis ή κάνας ξεκάμπανος κόκκινος σε παράθυρο, ποιος θα ξυπνήσει;
Πριν ανοίξουμε κουβέντα σοβαρή για το παρόν και το μέλλον μιας ουσιαστικής έννοιας πατριωτισμού και διεθνισμού, ήρθε καιρός να επαναπατρίσουμε τη λογική μας εδώ και τώρα όντως με βαρύ τίμημα. Ξεβόλεμα, αυτοκριτική, διόρθωση της ψήφου, αντισυμβατική συμπεριφορά, καθορισμό καινούργιο της έννοιας παρανομία. Τολμηρό; Μπορεί. Δίκαιο όμως. Νεμεσίτικο. Αν όλοι γίνουμε παράνομοι, η κυρίαρχη νεοφασιστική νομιμότητα πάει περίπατο. Καινούργιο κρασί σε παλιά βαρέλια.
Της Λιάννας Κανέλλη από το editorial του 106ου τεύχους του περιοδικού «NEMECIS»
...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου