ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΘΗΓΗΤΗ (;) ΝΙΚΟΛΑΟΝ ΜΑΡΑΝΤΖΙΔΗ

Άκρα αριστερά το ΚΚΕ κι ο ΣυΡιζΑ;

 

Τέτοιες μέρες πέρυσι, έβλεπε ως κόμματα της άκρας αριστεράς το ΚΚΕ και τον ΣυΡιζΑ ενώ δεν είχε πάρει χαμπάρι την δυναμική τής Χρυσής Αυγής: "Η ενίσχυση των κομμάτων της άκρας Αριστεράς (ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ) στο Κοινοβούλιο, σε συνδυασμό με την ανάδυση των κομμάτων της δυσαρεστημένης σοσιαλδημοκρατίας (ΔΗΜΑΡ, νέο κόμμα από τον χώρο των διαγραμμένων του ΠαΣοΚ) και την ενίσχυση - έστω και χωρίς κοινοβουλευτική παρουσία - ακραιφνών ακροδεξιών και ρατσιστικών κομμάτων (Χρυσή Αυγή), θα έχει ως συνέπεια να ενταθούν οι αντισυστημικές πιέσεις".

Λίγο πρωτύτερα (πάντοτε, όμως, εκτιμώντας ότι ΚΚΕ και ΣυΡιζΑ αποτελούν δυο όψεις τού ίδιου νομίσματος), διατύπωνε μια ηλιθιωδέστατη απορία:

"Τι καινούργιο µπορεί να περιµένει κάποιος από πρόσωπα που πέρασαν τη ζωή τους θαυµάζοντας τις επιδόσεις του σοβιετικού ολοκληρωτισµού, αναριγώντας από ενθουσιασµό στο άκουσµα της µαγικής λέξης «κρατικοποίηση»; Πόσες εναλλακτικές προτάσεις για την έξοδο από τη χρεοκοπία µπορούν να παραγάγουν πολιτικοί φορείς που το βασικό τους µέληµα δεν είναι να αυξήσουν οι φτωχοί άνθρωποι τα εισοδήµατά τους, αλλά να εκµηδενιστεί ο ιδιωτικός πλούτος µέσα στις δαιδαλώδεις και διεφθαρµένες δοµές του κράτους της κοµµατικής νοµενκλατούρας, οδηγώντας το κοινωνικό σύνολο στην ανελευθερία και στην εξαθλίωση στο όνοµα µιας υποτιθέµενης ισότητας;"

Ο ίδιος "επιστήμονας", πριν δυο χρόνια περίπου, διαπίστωνε ότι λείπουν στον τόπο μας οι "φιλελεύθερες αξίες" (δηλαδή, οι "αξίες" πάνω στις οποίες χτίστηκε η σύγχρονη Ελλάδα, από την εποχή τού Παπάγου ίσαμε την εποχή μας, της χούντας συμπεριλαμβανομένης):

"Ας μιλήσουμε καθαρά! Στην Ελλάδα βιώνουμε ένα έλλειμμα φιλελευθερισμού και φιλελεύθερων αξιών, εντελώς απαραίτητων για κάθε ανοιχτή, δημοκρατική, κοινωνία. Η Ελλάδα αποτελεί τη μόνη, ίσως, χώρα της Δυτικής Ευρώπης στην οποία ο φιλελευθερισμός υπήρξε ένα είδος προς εξαφάνιση στους χώρους της διανόησης, ενώ στο πεδίο της ενεργού πολιτικής χρειάστηκε ένα επίθετο μπροστά (ριζοσπαστικός, κοινωνικός) προκειμένου να νομιμοποιηθεί από ευρύτερα κοινωνικά στρώματα. Αυτό δείχνει να ερμηνεύει γιατί η ελληνική κοινωνία γοητεύεται εύκολα από λαϊκιστικές κορόνες και ολοκληρωτικές ιδεολογίες".

Όλα τα παραπάνω αποσπάσματα προέρχονται από δημοσιεύματα στην εγνωσμένης προοδευτικότητος εφημερίδα Το Βήμα. Τελευταία, ο "επιστήμων"-αρθρογράφος βρήκε καινούργιο φιλόξενο κεραμίδι στην άλλη "έγκυρη" εφημερίδα μας, την "Καθημερινή". Εκεί, δημοσίευσε προχτές άλλο ένα "περισπούδαστο" άρθρο με τίτλο "Η επαναστατική βία, η Αριστερά και η Δημοκρατία", όπου επιχειρεί να ταυτίσει την αριστερά με την τρομοκρατία (προσοχή: ΚΚΕ και ΣυΡιζΑ εξακολουθούν να συνιστούν την "άκρα αριστερά"!):

"Η τρομοκρατία δεν αναπτύσσεται σε ιδεολογικό κενό. Παράγεται μέσα στους χώρους της άκρας Αριστεράς και του αναρχισμού που «συνδιαλέγεται» ιδεολογικά, κοινωνικά και ψυχολογικά με την επίσημη Αριστερά, τις ιδέες, τις αξίες και τις παραδόσεις της. Τράφηκε από τους μύθους της εποποιίας του αντάρτικου και του Αρη Βελουχιώτη, ως μια ελληνική εκδοχή Τσε Γκεβάρα. Μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων μεγαλωμένη στα γραφεία των κομμάτων της Αριστεράς αντιμετώπισε την επαναστατική βία ως φυσική προέκταση του πολιτικού ανταγωνισμού, ως ένα είδος πολιτικής με άλλα μέσα. Γι’ αυτό και η βία δεν καταδικάζεται συλλήβδην. Εχει πρωτίστως αρνητικό πρόσημο όταν είναι η βία του «καπιταλισμού», αλλά η βία της επανάστασης αποθεώνεται και οι επαναστάτες λατρεύονται και οργανώνονται στη μνήμη τους μνημόσυνα – σε ένα από τα οποία ήταν προσφάτως παρών ο Α. Τσίπρας. Επιπλέον, η ιδεολογική σχέση μεταξύ της επίσημης και της επαναστατικής Αριστεράς παράγει μια τρανταχτή αντίφαση: η επίσημη Αριστερά καταδικάζει την τρομοκρατία, συμφωνώντας με τον πυρήνα των ιδεολογικών επαγγελιών της τελευταίας (...)".

Και συμπεραίνει ο αρθρογράφος: "Η αντιμετώπιση της επαναστατικής βίας αποδεικνύεται ένα σύνθετο έργο, που απαιτεί αποτελεσματικότερη λειτουργία εκ μέρους του κράτους. Γίνεται αναμφίβολα κατανοητό γιατί έχουμε ανάγκη από ένα ισχυρό κράτος δικαίου που θα μπορεί να επιβάλλει τον νόμο. Επιπλέον, όμως, στη σφαίρα της ιδεολογίας χρειαζόμαστε διεύρυνση και εμβάθυνση της δημοκρατικής κουλτούρας της αντι-βίας. Χρειαζόμαστε να κοινωνικοποιηθούμε εκ νέου στις αξίες της ανοικτής κοινωνίας και της φιλελεύθερης δημοκρατίας, μακριά από τις επαναστατικές χίμαιρες που οδήγησαν κοινωνίες ολόκληρες στον όλεθρο του ολοκληρωτισμού".

 

Αν αναρωτιέστε ποιος είναι ο σπουδαγμένος που λέει όλες αυτές τις παπαριές, σας πληροφορώ ότι είναι ο αναπληρωτής καθηγητής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας (στο τμήμα Βαλκανικών, Σλαβικών και Ανατολικών Σπουδών, παρακαλώ!) Νικόλαος Μαραντζίδης. Πολύ θά 'θελα να μάθω με ποια κριτήρια ορίζονται τέτοιοι πανηλίθιοι ως καθηγητές. Με ποιό κριτήριο, ας πούμε, έγινε καθηγητής ένας κρετίνος, ο οποίος μόλις 3 μήνες πριν τις εκλογές δεν κατάλαβε ότι οι χρυσαυγίτες θα μπουν στην βουλή; Με ποιό κριτήριο έγινε καθηγητής αυτός ο βλακίστατος, ο οποίος επιμένει να κατατάσσει ΚΚΕ και ΣυΡιζΑ στην άκρα αριστερά; Και, εν πάση περιπτώσει, τί είδους αίσθημα ευθύνης έχουν εκείνοι που ανέθεσαν σ' αυτόν τον μαλάκα να διαπαιδαγωγεί νέους ανθρώπους;

Αλλά τί να περιμένουμε από μια αστική παιδεία, η οποία κατάντησε να εξετάζει τους μαθητές στις πανελλήνιες επί ενός μπουρδολογήματος του Πάσχου Μανδραβέλη (επίσης της Καθημερινής, κατά σύμπτωση);

 

Αναδημοσιεύεται αυτούσιο από Cogito ergo sum - μέσω laikiantepithesi.blogspot