Η σημερινή είδηση για να νιώσουμε αποτροπή εμείς οι προοδευτικοί
άνθρωποι των πολιτισμένων κοινωνιών είναι η είδηση ότι ”την ισλαμική
Σαρία εφάρμοσαν σε τζαμί στην Ινδονησία όπου γυναίκα τιμωρήθηκε με
ραβδισμούς στην πλάτη, επειδή “βρέθηκε πολύ κοντά σε άνδρα ο οποίος δεν
ήταν ο σύζυγός της”.”
Αποτρόπαιο όντως. Αυτό που έχει αποθήσει όμως έντεχνα η
κατασκευασμένη συλλογική μνήμη είναι ένα άλλο γεγονός της ημέρας. Η
σημερινή κυρίαρχη κατάσταση στην Ινδονησία, την χώρα που τιμωρεί μια
γυναίκα με ραβδισμούς, προέκυψε από την γενοκτονία του 1965 και τις τότε
πολιτικές εξελίξεις. Τότε, υπό τον υποστηριζόμενο από τις ΗΠΑ στρατηγό
Σουχάρτο που κατέλαβε, με την βοήθεια της CIA, της Βρετανίας και της
Αυστραλίας, πραξικοπηματικά την εξουσία, ξεκίνησε η φυσική εξολόθρευση
όλων των κομμουνιστών του Κομμουνιστικού Κόμματος Ινδονησίας (PKI) και
όσων ήταν ύποπτοι σαν κομμουνιστές. Το PKI ήταν τότε το ισχυρότερο
κόμμα στην χώρα. Περιπού 1 εκατομμύριο άνθρωποι σφαγιάσθηκαν για να
εξασφαλισθεί η εξουσία στους ισλαμιστές και τους εθνικιστές. Σαν σήμερα,
στις 29 Δεκέμβρη θεωρείται το αποκορύφωμα της σφαγής. Οι σφαγές αυτές
είναι και το θέμα του γνωστού ντοκιμαντέρ ”The Act of Killing”.
Η διεθνής κοινότητα υποδέχτηκε τη σφαγή και τις εκκαθαρίσεις ως νίκη επί του Κομμουνισμού στην κορύφωση του Ψυχρού Πολέμου. Το
πρωτοσέλιδο της αμερικανικής εφημερίδας US News and World Report έγραψε
τότε: “Ινδονησία: Ελπίδα…εκεί που δεν υπήρχε καμία”. Ο αυστραλός
πρωθυπουργός Harold Holt σχολίασε τους New York Times ότι: “Τώρα που
βγήκαν απ’ τη μέση 500,000 με ένα εκατομμύριο φιλοκομμουνιστές…νομίζω
πως είναι ασφαλές να υποθέσουμε ότι έχει επέλθει αλλαγή πορείας.” Το περιοδικό Time περιέγραψε την σφαγή του PKI ως “Τα καλύτερα νέα στην Ασία για τη Δύση.”
Για μας όμως σήμερα αυτό δεν έχει καμία σημασία. Μπορούμε να
συνεχίσουμε να βλέπουμε τα γεγονότα, από την άνοδο των ΙΣΙΣ μέχρι τις
μικρές ειδήσεις της ημέρας, εντελώς αποσπασμένα από την ιστορία και να
αισθανόμαστε αυτό που θέλουμε να αισθανθούμε για τους εαυτούς μας.
1 σχόλιο:
Ινδονησία 1965 – Τσεχοσλοβακία 1968
Θυμάμαι τα γεγονότα της μεγάλης σφαγής των ινδονήσιων κομμουνιστών με φρίκη και οργή. Ούτε μια είδηση για τη σφαγή, μόνο θριάμβους για τη Δύση από την ουσιαστική ανατροπή του Σουκάρνο και τη σφαγή των κομμουνιστών. Επί χρόνια έσφαζαν και εκτελούσαν οι φασίστες του Σουχάρτο. Στο ενδιάμεσο ήρθε η «εισβολή στην Τσεχοσλοβακία» το 1968!
Ο κόσμος δήθεν ένοιωσε ανατριχίλα με τους νεκρούς ήρωες Τσεχοσλοβάκους από τα τανκς των Σοβιετικών. Χιλιάδες άρθρα. Στα ραδιόφωνα επί μήνες πρώτο θέμα. Κροκοδείλια δάκρυα από τους δυτικούς για τους νεκρούς, για τη δημοκρατία και για τον «σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο» σαν αυτόν που το 1989 εγκατέστησαν και απολαμβάνουν τα άνθη της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και της ιμπεριαλιστικής αγριότητας.1.000.000 οι εκτελεσμένοι εν ψυχρώ Ινδονήσιοι κομουνιστές, οπαδοί του κόμματος και πατριώτες. 98 νεκροί Τσεχοσλοβάκοι.
Κι όμως από τότε κάθε χρόνο 48 χρόνια τώρα η Δύση σηκώνει συνεχώς σύννεφα αντικομουνιστικής υστερίας για την εισβολή και τους τσεχοσλοβάκους νεκρούς. Για το 1 εκ. <ινδονήσιους ούτε μια αράδα 50 χρόνια τώρα.
Δεν κάνουμε συμψηφισμούς νεκρών και εισβολών αλλά καιρός είναι να ακούσουμε ότι ο ένας Γερμανός δολοφονημένος από Εβραίους στο Παρίσι άξιζε περισσότερο από τα εκατομμύρια δολοφονημένων από τους Ναζί Εβραίους, Σοβιετικούς, Πολωνούς κλπ. Αυτό γίνεται κατά κάποιο τρόπο μεταξύ Τσεχοσλοβάκων και ινδονήσιων νεκρών. Για κάθε έναν Τσεχοσλοβάκο αντιστοιχούν 10.204 Ινδονήσιοι κομμουνιστές! Τόσα είναι και τα άρθρα για την Τσεχοσλοβακία και κάθε ένα άρθρο για τους Ινδονήσιους κουμουνιστές!
Κι όμως ακόμη πέπλο μίσους και σιωπής για τους νεκρούς εκείνους.
Τι να λένε άραγε οι Τσεχοσλοβάκοι…
Δημοσίευση σχολίου