MAVROPOLITICS !

Έχει το μαύρο αποχρώσεις; Αδύνατον κατά τις επιστήμες, αφού είναι το χρώμα που δεν αντανακλά φως σε κανένα σημείο του ορατού φάσματος. Το ουδέτερο του προγενέστερου «αμαυρός» λοιπόν (αμαυρώνω) είναι πάντως το... χρώμα της απουσίας χρώματος. Και στη γλώσσα μας, την τρέχουσα την καθημερινή, το μαύρο πέφτει (όπως στην τηλεόραση), το ρίχνουμε (όπως στην κάλπη) το φοβόμαστε (όπως το σκότος κι ως προχτές που άρχισε να αποκρυπτογραφείται, ως μαύρη τρύπα στο σύμπαν), το φοράμε, το τρώμε, το στιλβώνουμε, το συνθέτουμε όπως στις μαυρομάτες και τους μαυροθαλασσίτες, τα μαυροπούλια και τις μαυροφορούσες του πένθους... Χάρη στο ορατό φάσμα, λοιπόν, δεν έχει τέλος ο ποιητικός εξορκισμός της απουσίας του φωτός σ' όλο το φάσμα της σκέψης, της εμπειρίας, της επικοινωνίας, της ζωής μας εν τέλει.

 

Σε επίπεδο συμβολισμών όμως, τα ξόρκια είναι επικίνδυνα. Τρομακτικά, ειδικά από την εποχή που το απίθανο λευκό του Ρέμπραντ, για παράδειγμα, τόνιζε το έρεβος του επενδύτη, και δυσβάστακτα απ' την τριχοτομημένη ψυχή στον, παρερμηνευμένο κατά εποχή, Φαίδρο του Πλάτωνα, όταν ο ηνίοχος πρέπει να αρματοδρομίσει μ' ένα άσπρο κι ένα μαύρο άλογο ζεμένα μαζί... Στην πολιτική - ιδεολογική φασματογραφία, το ερεβώδες μαύρο της ζωής του άλλου που δεν υπολογίζεται ως αξία, γίνεται εύκολα αντίθετο ή διαβολικά συνθετικό άλλων. Η διασημότερη στο δυτικό πολιτισμό ρατσιστική Κου Κλουξ Κλαν έκαιγε κι έσφαζε με κατάλευκες κουκούλες. Το μαύρο του θανάτου και το κόκκινο του ζωντανού ρέοντος αίματος που μαυρίζει μόνον όταν ρεύσει εκτός μας, συντέθηκαν σε πολιτικά - ιδεολογικά σύμβολα, απ' τη μια στην άλλη άκρη του φάσματος, απ' τους φασίστες ως τους αντιφασίστες κι απ' την ομάδα στη γειτονιά ως τη στολή του φονιά. Στην εποχή της μιντιακής παγκοσμιοποίησης, που ψευδαισθησιακά εν μέρει, αλλά και ρεαλιστικά ομοίως, μετέτρεψε την υδρόγειο σ' ένα παγκόσμιο χωριό εικόνων κι εντυπώσεων, εικόνων και λεζάντων, εικόνας και πραγματικότητας, μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, το μαύρο του ναζιστο-φασίστα απέκτησε συνθετικές αποχρώσεις τόσες, ώστε να μη διακρίνεται ο ιδεολογικός καπιταλιστικός απόπατος που το παράγει.

 

Έτσι βλέπεις τη Χρυσή Αυγή ως κόμμα που μπήκε το 2012 στη Βουλή και αφήνεις ξαμολημένο το φασίστα της διπλανής πόρτας, της ιδίας οικογενείας ή παρέας, της ομάδας, της κουλτούρας. Εκείνον τον πονηρό και χυδαίο που σου μιλάει μ' εκείνη την «πολιτική ορθότητα» που χτίστηκε για να κρατάει τους φασίστες από τα τείχη μέσα κι εσένα έξω, ευκαιρίας δοθείσης. Χτίζεται ωραία η αντίληψη πως ό,τι φασιστικό στον τόπο μπορεί να τελειώσει άμα ξεμπερδέψει κανείς με την τωρινή κοινοβουλευτική του έκφραση. Βολεύει όλους όσοι τρομπάρουν το φίδι δήθεν σπάζοντας τ' αβγά του. Προσέχεις το εύκολο μαύρο χιούμορ, τρομάρα μας, για τους ανάπηρους της Γης και σου ξεφεύγει το «δε με νοιάζει κι αν είναι φασίστες πάνω στα τρακτέρ»... Γρουσούζα η μαύρη γάτα, σέξι ο μαύρος πάνθηρας με περιλαίμιο στα πόδια του αποικιοκράτη λόρδου εξερευνητή...

Στο εύκολο σχόλιο κρύβεται ο διάολος της λεπτομέρειας που εξοικειώνει με το τέρας. Τα ρουθούνια της κοινωνίας μαθαίνουν έτσι να προσπαθούν να αναπνέουν, αλλά να ξεχνάνε να μυρίζουν. Και τότε ο ερεβώδης φασίστας ντύνεται στα λευκά, πλένεται με σαπούνι φτιαγμένο από άνθρωπο και σε πιάνει στον ύπνο του θεατή, υπεράνω τάχα μου, κομμάτων και χρωμάτων. Προσοχή. Εσχάτως πολλές νεκροφόρες κυκλοφορούν στους δρόμους και δεν είναι βαμμένες μαύρες... Mavropolitics!

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ