ΤΕΡΜΑ ΣΤΑΔΙΟΥ. Μια ανθρωποθάλασσα κατακλύζει τον ορίζοντα ως εκεί που μπορούν να δουν τα μάτια! Κάθε σημείο του δρόμου, μέχρι την Αιόλου, ασφυκτικά γεμάτο! Τώρα πια είναι σίγουρο. Αυτή η συγκέντρωση είναι κάτι διαφορετικό. Αλλά και πάλι, όσο κι αν η καρδιά φτερουγίζει, το μυαλό πρέπει να παραμείνει στη θέση του.
Σύντροφοι, σίγουρα «εδώ κάτι γίνεται», αλλά ας είμαστε ψύχραιμοι. Κι αυτό το έχουμε ξαναδεί. Σπανιότατα, όπως στη μεγαλειώδη απεργιακή κινητοποίηση στις 5 του μήνα ενάντια στα κυβερνητικά μέτρα, αλλά το έχουμε ξαναδεί.
ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ. Η κεφαλή φτάνει στο ύψος των Προπυλαίων. Τα μάτια αναζητούν
πληροφορίες: Πόσος είναι ο κόσμος στη Σταδίου; Μέχρι πού φτάνει η πορεία; Τα τηλέφωνα με τους συντρόφους που έχουν μείνει πίσω, δίνουν και παίρνουν. Μας μεταφέρουν μια εικόνα ασύλληπτη. Παραφρονήσανε; Είναι τα συνθήματα, είναι ο «χαμός» που γίνεται και δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε: Γελάνε ή κλαίνε από τη χαρά τους;
Φτάνουμε στο άνοιγμα της Κοραή. Τώρα, ναι, αντιλαμβανόμαστε τι μας έλεγαν. Είναι τρομερό! Ενώ η Πανεπιστημίου γεμίζει ασφυκτικά, την ίδια στιγμή τα κύματα της κοσμοπλημμύρας συνεχίζουν να σαρώνουν τη Σταδίου! Κοιταζόμαστε με τους συντρόφους. Αυτή τη φορά απλώς κοιταζόμαστε. Ξέρουμε ότι αυτό που βλέπουμε είναι μεγάλο. Πολύ μεγάλο. Δεν υπάρχει κάτι ανάλογο να το συγκρίνουμε. Αλλά - σύντροφοι - μη βιαστούμε ακόμα για εκτιμήσεις. Ας παραμείνουμε ψύχραιμοι. Η πορεία συνεχίζεται. Προχωράμε.
ΤΕΡΜΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ. Στη συμβολή με την Πατησίων η κεφαλή της πορείας σταματά. Τρέχουμε μπροστά. Αυτό που συναντάμε δεν έχει προηγούμενο. Η κεφαλή της πορείας έχει κολλήσει, δεν μπορεί να προχωρήσει, αλλά δεν πρόκειται για κίνηση «τακτικής» των διοργανωτών, σταματήσαμε γιατί μας κλείνουν το δρόμο οι διαδηλωτές!
Ενώ η κορυφή της πορείας βρίσκεται μια δρασκελιά από την Ομόνοια, ενώ έχει διασχίσει την Πατησίων από το Πεδίον του Αρεως, ενώ πέρασε από το Σύνταγμα, κατέβηκε ολόκληρη την Πανεπιστημίου, ακόμα ο κύριος όγκος της πορείας περνά από μπροστά μας! Η ουρά της πορείας χάνεται μέχρι εκεί που δεν μπορούν να δουν τα μάτια, πίσω από το Πολυτεχνείο, κάτω από το Μουσείο, οι τελευταίοι βρίσκονται ακόμα εκεί απ' όπου πριν από δύο ώρες είχαμε ξεκινήσει!
ΟΧΙ, ΤΩΡΑ ΠΙΑ δε γίνεται να είμαστε «συγκρατημένοι», «μετριοπαθείς» και «μετριόφρονες».
Μπορεί εδώ και ώρα τα μάτια να μιλάνε με την καρδιά, μπορεί τόση ώρα το μυαλό να θέλει να τους βάλει φρένο, μπορεί να παλεύαμε με τον εαυτό μας για να μην πιστέψουμε αυτό που βλέπουν τα μάτια μας, αλλά τώρα πια μιλάει η λογική:
Όχι, αυτό δεν έχει ξανασυμβεί!
Όχι, αυτό δεν είναι «ένα ακόμα συλλαλητήριο».
Σήμερα, η Αθήνα παραλαμβάνει τη σκυτάλη των ηρωικών της παραδόσεων, πιάνει το νήμα του μεγαλείου των αγώνων της!
Αυτό που συντελείται μπροστά μας είναι ένας σταθμός, είναι από εκείνες τις λαϊκές κοσμοπλημμύρες που θα μνημονεύονται στο χρόνο, από εκείνα τα λαϊκά ξεσπάσματα που στο μέλλον θα λέμε: «Ναι ήμουν κι εγώ εκεί»!
ΜΙΑ ΛΑΟΘΑΛΑΣΣΑ περικύκλωσε ολόκληρο το ιστορικό κέντρο της πρωτεύουσας, και ενώ ξανασυνάντησε τον εαυτό της, το τσουνάμι του πλήθους και του πάθους δεν είχε ακόμα ξεδιπλωθεί από το σημείο αφετηρίας!
Εμείς, που την ίδια ώρα ήμασταν στα Χαυτεία, ήμασταν και στην Κλαυθμώνος, και στη Βουλή, και στα Προπύλαια, και στη Θεμιστοκλέους, και στη Στουρνάρη, και στη Μάρνη και πέρα από την Ιουλιανού, μέχρι την Αλεξάνδρας!
ΝΑΙ. Αυτό που έγινε το περασμένο Σάββατο στην Αθήνα ήταν «απλά»
ΣΥ-ΓΚΛΟ-ΝΙ-ΣΤΙ-ΚΟ!
Ήταν τεράστιο. Και σε ποσότητα και σε ποιότητα.
Φαινότανε από το πρωί, όταν χείμαρροι από κόκκινες σημαίες έφταναν από όλες τις γωνιές της πόλης στο σημείο συνάντησης.
Όταν αγόρια και κορίτσια, νιάτα λαμπερά και όμορφα, κατά χιλιάδες, ξεχύθηκαν γύρω από την κεντρική εξέδρα.
Όταν γυναίκες και άντρες, με τα καλά τους, με τα γιορτινά τους, άνθρωποι που στα πρόσωπά τους έλαμπε η τίμια δουλειά και ο ιδρώτας δεκαετιών, που πολλοί απ' αυτούς - φαινόταν - δεν είχαν ποτέ ξανά συναντηθεί με το Κόμμα, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και έκαναν το «βήμα».
Όταν τα λευκά κεφάλια, περήφανα και γεμάτα εμπειρία έτρεξαν σαν έφηβοι να ανταποκριθούν στο κάλεσμα των καιρών.
Όλα έδειχναν ότι «σήμερα θα βουλιάξει η Αθήνα».
Κι όταν η Αλέκα ανέβηκε στο βήμα, όταν το μάτι απλώθηκε από την εξέδρα στον ωκεανό που σχημάτισαν οι αθάνατες σημαίες μας δεξιά κι αριστερά από την Πατησίων μέχρι το τέρμα της Αλεξάνδρας, το είπαμε μεταξύ μας: Σήμερα γράφεται Ιστορία!
ΟΤΑΝ πια αυτή η φουσκοθαλασσιά απλώθηκε στην πόλη, μια κόκκινη πόλη που αποδείχτηκε μικρή για να αγκαλιάσει όλο αυτόν τον κόσμο, το μήνυμα έγινε ξεκάθαρο:
Το Σάββατο, το συλλαλητήριο ήταν ένα ξέσπασμα. Ήταν η αρχή! Δεν ήταν τα μέλη, δεν ήταν οι οπαδοί, δεν ήταν οι ψηφοφόροι του ΚΚΕ που το μετέτρεψαν σε παλλαϊκή «φωνή». Ήταν ο λαός! Ηταν η φωνή του λαού που μίλησε το Σάββατο.
Ήταν ο λαός που είπε: Τα μέτρα σας δε θα περάσουν!
Ήταν ο λαός που είπε: Κάτω τα χέρια από το ΚΚΕ!
Ήταν ο λαός που μίλησε το Σάββατο. Και μίλησε μέσα από το Κόμμα του, το ΚΚΕ!
Τα κανάλια τους. Εκεί που διάφορες κυρίες ισχυρίζονται ότι μεταδίδουν τις ειδήσεις με κριτήρια «δημοσιογραφικά». Εκεί που αφιερώνονται δεκάλεπτα στα ψώνια της κυρίας Εμινέ, της συζύγου του Ερντογάν. Εκεί που αρκεί μια περαντζάδα του ντεκαπάζ με το DVD από την τάδε πίστα στην τάδε πιάτσα για να «καλυφθεί» με ενδελεχές «ρεπορτάζ». Εκεί που αλωνίζουν οι «μαυρότρυπες», οι «μπουμπούκοι» και οι «μπουμπούκες». Εκεί που τσιφτετελιάζονται, στα πρωινάδικα, στα μεσημεριανάδικα και στα βραδινά Αννιτο-ριάλιτι.
Τα κανάλια τους δε μετέδωσαν λέξη για το συλλαλητήριο του ΚΚΕ!
Σύμφωνα με τα κριτήριά τους, πολλές-πολλές δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι δε χωράνε στην τηλεοπτική «δημοκρατία» της Τρέμη, του Στραβελάκη, του Πρετεντέρη, της Κάτιας Μακρή, του Θέμου Αναστασιάδη.
Οι μικρόνοες. Νομίζουν ότι «έθαψαν» το συλλαλητήριο.
Αλλά το ξέρουν και οι ίδιοι: Έξω από τον οξυζενέ και περιφρουρημένο από λαϊκά «μικρόβια» περίγυρο του Κολωνακίου, έξω δηλαδή από το σύνορο όπου ο ταξικός εκμαυλισμός λογίζεται σαν «προτέρημα», στην κοινωνία των πραγματικών ανθρώπων, το μόνο που κατόρθωσαν ήταν απλώς να ξεφτιλιστούν.
Ξεμπροστιάστηκαν. Γελοιοποιήθηκαν. Και για μια ακόμα φορά - αλλά τούτη τη φορά ολοσχερώς και χωρίς φύλλο συκής - απλώς αυτοπροσδιορίστηκαν. Υπάλληλοι. Χωρίς ίχνος αυτοεκτίμησης. Όπως ακριβώς τους θέλουν τα «αφεντικά τους».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου