Να δείξουμε το δρόμο της επαναστατικής ανατροπής (του Ν. Μόττα)

Να δείξουμε το δρόμο της επαναστατικής ανατροπής

 

Τόσο η πραγματικότητα της καπιταλιστικής κρίσης όσο και η μελέτη των Θέσεων της ΚΕ επιβεβαιώνουν δύο πράγματα:
 

1. Το πρώτο είναι η ορθότητα της στρατηγικής του ΚΚΕ στη βάση του ιδεολογικού του άξονα, του μαρξισμού-λενινισμού. Αποτελεί κατάκτηση και παρακαταθήκη η άρνηση του Κόμματος να συμμετάσχει σε οποιαδήποτε αστική «αριστερή κυβέρνηση» που θα διαχειριστεί το σύστημα αντί να το ανατρέψει. Ετσι, η σωστή ερμηνεία των αιτιών της κρίσης (υπερσυσσώρευση κεφαλαίων, συστημική κρίση του καπιταλισμού) βρίσκεται σε ταύτιση με τη «γραμμή» που έχει χαράξει το Κόμμα: Τη γραμμή της μη-ενσωμάτωσης σε οπορτουνιστικές απόψεις.
 

2. Το δεύτερο έχει να κάνει με τις προϋποθέσεις για τη δημιουργία της «Λαϊκής Συμμαχίας», της οργάνωσης δηλαδή του λαϊκού, εργατικού κινήματος προς μια επαναστατική κατεύθυνση με στόχο την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος. Εδώ βρίσκεται και η ουσία του ρόλου που δύναται να διαδραματίσει το ΚΚΕ ως στρατηγικός πυλώνας της οργανωμένης πρωτοπορίας της εργατικής τάξης και των σύμμαχων λαϊκών στρωμάτων.
 

Οι παρούσες αντικειμενικές συνθήκες στις οποίες το εργατικό, λαϊκό κίνημα καλείται να δράσει είναι αρνητικές, έχοντας διφορούμενο χαρακτήρα. Και αυτό διότι ενώ τα θεμέλια του καπιταλιστικού εποικοδομήματος έχουν κλονιστεί εξαιτίας της συστημικής του κρίσης βλέπουμε ταυτόχρονα την ενδυνάμωση του αριστερού οπορτουνισμού που προβάλει ως - δήθεν - εναλλακτική λύση. Οπως επιβεβαίωσαν και οι εκλογικές αναμετρήσεις του 2012, ένα πολύ μεγάλο μέρος των λαϊκών στρωμάτων βρέθηκαν εγκλωβισμένα σε τεχνητά ψευτοδιλήμματα που το ίδιο το σύστημα τους δημιούργησε: Ευρώ ή δραχμή; Νεοφιλελεύθερη μονεταριστική πολιτική ή Κεϋνσιανικές αλχημείες; (βλ. Θέσεις ΚΕ 15-19). Τα διλήμματα άλλωστε της αστικής διακυβέρνησης χρησιμοποιούνται ως «προπέτασμα», με σκοπό να καθησυχάσουν το λαό μέχρι να επέλθει η αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος που θα ξαναεγκλωβίσει την εργατική τάξη στα όρια που αυτό επιθυμεί. Ο στόχος της «Λαϊκής Συμμαχίας» δεν μπορεί να είναι άλλος παρά να βγάλει το λαό από τον φαύλο κύκλο των ψευτοδιλημμάτων της αστικής διαχείρισης.
 

Ο ρόλος της «Λαϊκής Συμμαχίας» οφείλει να είναι η διέγερση της επαναστατικής συνείδησης της εργατικής τάξης - η κατά τον Λένιν «πολιτική διαπαιδαγώγηση της εργατικής τάξης, με την ανάπτυξη της πολιτικής της συνείδησης» («Τι να κάνουμε», 1902). Να πειστούν, με λίγα λόγια, τα εργατικά λαϊκά στρώματα ότι το συμφέρον τους βρίσκεται στην κατάκτηση των μέσων παραγωγής, στην κατάργηση των μονοπωλίων, στην ανατροπή του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος. Δεν πρόκειται ασφαλώς για μια εύκολη υπόθεση, ιδιαίτερα σε μια εποχή όπου η αστική διακυβέρνηση επιχειρεί λυσσαλέα - και με πλήθος μεθόδων - τη χειραγώγηση των λαϊκών μαζών. Γι' αυτό απαιτείται η συντονισμένη, αταλάντευτη και διαρκής δράση των κομμουνιστών στους χώρους δουλειάς και στις γειτονιές, η συνεχής και επίμονη ζύμωση με το λαό.
 

Το Κομμουνιστικό Κόμμα οφείλει να επιδιώξει μέσω της «Λαϊκής Συμμαχίας» να δώσει απαντήσεις στο τμήμα εκείνο της εργατικής τάξης που έχει χάσει την πολιτική του πυξίδα. Να απαντήσει στο «γιατί» και κυρίως στο «πώς» πρέπει να επιδιώξει την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος και τη σοσιαλιστική - κομμουνιστική προοπτική. Προς αυτήν την κατεύθυνση, πέραν της οργανωτικής βελτίωσης του κομματικού μηχανισμού, απαιτείται:
 

1. Να υπάρξει εκλαΐκευση του όρου της «λαϊκής εξουσίας». Να χρησιμοποιηθούν απτά παραδείγματα (στις καθημερινές συζητήσεις, στο πλαίσιο των Λαϊκών Επιτροπών, στους χώρους δουλειάς) που θα καταδεικνύουν πως η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής - το να πάρει δηλαδή ο ίδιος ο λαός την οικονομία της χώρας στα χέρια του - δεν αποτελεί ουτοπία ούτε απλό σύνθημα αλλά, αντιθέτως, αποτελεί τη μόνη ρεαλιστική πρόταση για φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση.
 

2. Να καταπολεμηθεί με κάθε μέσο ο λεγόμενος «κοινωνικός αυτοματισμός» που το αστικό πολιτικό σύστημα θέτει σε λειτουργία κάθε φορά που βρίσκεται μπροστά σε απεργίες και κινητοποιήσεις. Η ενίσχυση της ταξικής αλληλεγγύης είναι το μοναδικό όπλο ενάντια στην τακτική του «διαίρει και βασίλευε». Προς αυτήν την κατεύθυνση είναι αναγκαία η συγκρότηση συσπειρώσεων και συνεργασιών «από τα κάτω». Χρειάζεται τα κομματικά μέλη, οι φίλοι και οπαδοί του Κόμματος - στο πλαίσιο των ΚΟΒ, του συνδικαλιστικού κινήματος αλλά και των Λαϊκών Επιτροπών - να αναδείξουν προβλήματα, να πάρουν πρωτοβουλίες, να προβάλλουν την αναγκαιότητα της αλληλεγγύης. Να παλέψουμε ενάντια στην κοινωνική απομόνωση που επιμελώς προωθεί η αστική διακυβέρνηση.
 

3. Το εργατικό, λαϊκό κίνημα να περάσει σε αντεπίθεση. Αυτή η προοπτική περνά από την ενδυνάμωση του ΠΑΜΕ, τη συσπείρωση των εργαζομένων προς μια ταξική, ριζοσπαστική κατεύθυνση, την όξυνση της αντιπαράθεσης με τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό. Η πολύμηνη, ηρωική απεργία των χαλυβουργών, με τις δυσκολίες που συνάντησε και τον πόλεμο που δέχθηκε, μπορεί να αποτελέσει παράδειγμα. Να δημιουργηθούν δύο, τρεις, πολλές χαλυβουργίες, προπύργια συνειδητοποιημένης αντίστασης ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα και την εργοδοτική τρομοκρατία. Γι' αυτόν το σκοπό απαιτείται σκληρή, συντονισμένη δουλειά των κομμουνιστριών και των κομμουνιστών στους χώρους δουλειάς, στα εργοστάσια, απαιτείται ιδεολογική ζύμωση με τους εργάτες, κυρίως δε αυτούς που δεν έχουν κατανοήσει την αναγκαιότητα της μαζικής, ταξικής δράσης.
 

Είναι προφανές ότι θα μπορούσαν να γραφτούν πολλά περισσότερα απ' όσα επιτρέπουν τα όρια ενός άρθρου σε εφημερίδα. Αυτό που μετράει όμως περισσότερο, στη δεδομένη χρονική στιγμή, είναι να μετουσιωθεί η θεωρία σε πράξη και πιο συγκεκριμένα σε αγωνιστική δράση με στόχο την πολύπλευρη ενίσχυση του εργατικού, λαϊκού κινήματος. Το βασικό χρέος, λοιπόν, του Κομμουνιστικού Κόμματος - και της Λαϊκής Συμμαχίας που καλούμαστε να οικοδομήσουμε - είναι να δείξει στο λαό το δρόμο της επαναστατικής ανατροπής. Αυτόν το δρόμο που δεν περνά από καμία διαχειριστική λογική του καπιταλιστικού συστήματος (είτε φιλελεύθερη, είτε οπορτουνίστικη), το δρόμο που δεν οδηγεί σε αδιέξοδα διλήμματα εγκλωβισμένα στο κλουβί της αστικής διαχείρισης.
 

Ο δρόμος της ανατροπής περνά μέσα από τη συνειδητοποίηση της αδήριτης ανάγκης για ανειρήνευτο και επίμονο ταξικό, αντι-καπιταλιστικό και αντι-ιμπεριαλιστικό αγώνα με σκοπό το σοσιαλισμό - κομμουνισμό. Αυτό διδάσκει η 94χρονη ιστορία του ΚΚΕ. Αυτό οφείλουμε να πράξουμε με αυταπάρνηση μέχρι το τέλος, για τη δικαίωση των λαϊκών αγώνων!
 

Εύχομαι κάθε επιτυχία στο 19ο Συνέδριο του Κόμματος.

Νικόλας Μόττας
ΚΟΒ Θέρμης

 

πηγή: rizospastis.gr - Προσυνεδριακός Διάλογος