Ψέματα σχετικά με την ιστορία της ΕΣΣΔ - Μέρος 4ο

Ψευδείς στατιστικές ανεβάζουν τον αριθμό των νεκρών
Ο Γκορμπατσώφ ανοίγει τα αρχεία του ΚΚΣΕ

Συνέχεια από το 3ο Μέρος

Ο Κόνκουεστ (Robert Conquest), ο Σολζενίτσιν, ο Μεντβέντεφ και άλλοι χρησιμοποίησαν στατιστικές που δημοσιεύτηκαν στη Σοβιετική Ένωση, όπως οι εθνικές απογραφές πληθυσμών, στις οποίες όμως πρόσθεσαν μια υποθετική αύξηση πληθυσμού χωρίς να λάβουν υπόψιν τους (εσκεμμένα) τις συνθήκες που επικρατούσαν εκείνη την περίοδο στη χώρα.

 

Η αστική αντισοβιετική προπαγάνδα

 

Έτσι κατέληξαν στο πόσους ανθρώπους «έπρεπε» να έχει η χώρα στο τέλος των δεδομένων ετών!

Οι άνθρωποι που «έλειπαν» θεωρήθηκαν ότι έχουν πεθάνει ή ήταν έγκλειστοι.

Η μέθοδος είναι απλή αλλά και απολύτως λανθασμένη.

Αυτός ο τύπος «αποκάλυψης» τέτοιων σημαντικών πολιτικών γεγονότων δεν θα είχε γίνει αποδεκτός ποτέ εάν η εν λόγω «αποκάλυψη» αφορούσε κάποια χώρα του δυτικού κόσμου.

Σε μια τέτοια περίπτωση είναι βέβαιο πως καθηγητές και ιστορικοί θα είχαν διαμαρτυρηθεί έντονα σε τέτοια κατασκευάσματα. Επειδή όμως ότι το αντικείμενο «μελέτης» είναι η Σοβιετική Ένωση  έγιναν αποδεκτά.

Ένας από τους λόγους είναι ότι αρκετοί καθηγητές κι ιστορικοί τοποθετούν την επαγγελματική τους ανέλιξη πάνω από την επιστημονική ακεραιότητά τους.

Ποια ήταν τα «τελικά συμπεράσματα των κριτικών»;

Ο Ρόμπερτ Κόνκουεστ

Σε μια «εκτίμηση» του Κόνκουεστ  το 1961, 6 εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν της πείνας στη Σοβιετική Ένωση στις αρχές της δεκαετίας του ’30.

Αυτόν τον αριθμό ο Κόνκουεστ το 1986 τον ανεβάζει στα 14 εκατομμύρια.

Σε ότι αφορά τους κρατούμενους στα στρατόπεδα εργασίας (gulag), ο Κόνκουεστ υποστηρίζει ότι 5 εκατομμύρια υπήρχαν το 1937 προτού αρχίσουν οι «εκκαθαρίσεις» του Κόμματος, του στρατού και των κρατικών μηχανισμών.

Σύμφωνα με τον Κόνκουεστ, μετά την έναρξη των «εκκαθαρίσεων» του 1937-38, προστέθηκαν άλλα 7 εκατομμύρια, ανεβάζοντας τον συνολικό αριθμό των κρατουμένων στα στρατόπεδα εργασίας σε 12 εκατομμύρια, το 1939!

Και αυτά τα 12 εκατομμύρια, για τον Κόνκουεστ, ήταν μόνο οι πολιτικοί κρατούμενοι. Στα στρατόπεδα εργασίας υπήρχαν επίσης κοινοί εγκληματίες, οι οποίοι, σύμφωνα με τον ίδιο, ήταν πολλοί περισσότεροι των πολιτικών κρατουμένων.

Με δύο λόγια, ο Κόνκουεστ υποστηρίζει ότι υπήρχαν 25-30 (!!!) εκατομμύρια φυλακισμένοι στα στρατόπεδα εργασίας της ΕΣΣΔ.

Πάλι σύμφωνα με τον ίδιο, ένα εκατομμύριο πολιτικοί κρατούμενοι εκτελέσθηκαν μεταξύ 1937 και 1939, και άλλα δύο εκατομμύρια πέθαναν της πείνας.

Ο τελικός απολογισμός του Κόνκουεστ, ως αποτέλεσμα των εκκαθαρίσεων του 1937-39, ήταν 9 εκατομμύρια, εκ των οποίων τα 3 εκατομμύρια είχαν πεθάνει στη φυλακή.

Αυτοί οι αριθμοί υποβλήθηκαν επιπλέον σε «στατιστική αναπροσαρμογή» για να επιτρέψουν στον Κόνκουεστ να εξάγει το συμπέρασμα ότι οι Μπολσεβίκοι είχαν σκοτώσει πάνω από 12 εκατομμύρια πολιτικούς κρατουμένους μεταξύ 1930 – 1953.

Προσθέτοντας αυτούς τους αριθμούς στους αριθμούς που ειπώθηκαν ότι έχουν πεθάνει από την πείνα την δεκαετία του ’30, ο Κόνκουεστ έφθασε στο συμπέρασμα ότι οι Μπολσεβίκοι σκότωσαν 26 εκατομμύρια ανθρώπους.

Σε μια από τις τελευταίες «στατιστικές» του υποστήριξε ότι το 1950 υπήρχαν 12 εκατομμύρια πολιτικοί κρατούμενοι στη Σοβιετική Ένωση.

 

Ο Σολζενίτσιν χρησιμοποίησε λίγο – πολύ τις ίδιες ψευτοεπιστημονικές στατιστικές «μεθόδους» με τον Κόνκουεστ φτάνοντας σε ακόμη πιο ακραία συμπεράσματα.

Ο Σολζενίτσιν δέχτηκε την εκτίμηση του Κόνκουεστ περί 6 εκατομμυρίων θανάτων από πείνα το 1932-33. Εντούτοις, σε ότι αφορά τις εκκαθαρίσεις του 1936-39, θεώρησε ότι τουλάχιστον ένα εκατομμύριο άνθρωποι πέθαιναν κάθε έτος.

Ο Σολζενίτσιν συνοψίζει λέγοντας ότι:

Από την εποχή της κολλεκτιβοποίησης ως το θάνατο του Στάλιν το 1953 οι κομμουνιστές σκότωσαν 66 (!!!!) εκατομμύρια ανθρώπους στη Σοβιετική Ένωση.

Ο Σολζενίτσιν αναφέρει επίσης ότι ο αριθμός των κρατουμένων στα στρατόπεδα εργασίας το 1953 ήταν 25 (!!) εκατομμύρια.

Συν τοις άλλοις θεωρεί τη σοβιετική κυβέρνηση υπεύθυνη για το θάνατο 44 εκατομμυρίων Ρώσων, που όπως λέει σκοτώθηκαν στον Β’ ΠΠ.

Το «τελικό συμπέρασμα» του Σολζενίτσιν είναι ότι:

«110 (!!!!!) εκατομμύρια Ρώσοι έπεσαν θύματα του σοσιαλισμού»,

υιοθετώντας στη πράξη το ρητό του ναζιστή Γκέμπελς πως:

«Όσο μεγαλύτερο το ψέμα – και όσο περισσότερο επαναλαμβάνεται – τόσο πιο πιστευτό γίνεται».

Ο Γκορμπατσώφ ανοίγει τα αρχεία

Οι παραπάνω φανταστικοί αριθμοί, προϊόν των εξαιρετικά καλά πληρωμένων κατασκευασμάτων, εμφανίστηκαν στον αστικό Τύπο τη δεκαετία του ’60, και παρουσιάζονταν πάντοτε ως αληθινά γεγονότα που εξακριβώθηκαν μέσω της εφαρμογής της «επιστημονικής μεθόδου».

Πίσω από αυτά τα κατασκευάσματα κρύβονται δυτικές μυστικές υπηρεσίες, κυρίως η CIA και MI5.

Ο αντίκτυπος των ΜΜΕ στην κοινή γνώμη είναι τόσο μεγάλος που οι αριθμοί ακόμη και σήμερα θεωρούνται αληθινοί από μεγάλα τμήματα του πληθυσμού των δυτικών χωρών.

Αυτή η επαίσχυντη κατάσταση έχει επιδεινωθεί.

Στην Σοβιετική Ένωση, όπου ο Σολζενίτσιν και άλλοι γνωστοί «κριτικοί» όπως ο Andrei Sakharov και ο Roy Medvedev δεν μπόρεσαν να βρουν ούτε έναν να υποστηρίξει τις φαντασιοπληξίες τους, έγινε μια σημαντική αλλαγή το 1990.

Στο νέο «ελεύθερο Τύπο» που ανοίχτηκε από τον Γκορμπατσώφ, όλα όσα εναντιώνονταν στο σοσιαλισμό χαιρετήθηκαν ως «θετικά» με καταστρεπτικά αποτελέσματα.

Πρωτοφανής αριθμός υποτιθέμενων γραπτών άρχισε εμφανίζεται σε ότι αφορά τους αριθμούς εκείνων που δήθεν πέθαναν ή φυλακίστηκαν εξαιτίας του σοσιαλισμού.

Η υστερία του νέου «ελεύθερου Τύπου» του Γκορμπατσώφ έφερε στο προσκήνιο τα ψέματα του Κόνκουεστ και του Σολζενίτσιν.

Συγχρόνως ο Γκορμπατσώφ διέθεσε τα αρχεία της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος Σοβιετικής Ένωσης (ΚΚΣΕ) στην ιστορική έρευνα, που ήταν απαίτηση του «ελεύθερου» Τύπου.

Το άνοιγμα των αρχείων της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ αποτέλεσε κεντρικό ζήτημα για δύο λόγους:

α) Επειδή στα αρχεία θα βρίσκονταν όλα τα στοιχεία που θα μπορούσαν να ρίξουν φως στην αλήθεια.

β) Η σιγουριά όλων των «κριτικών» και «στατιστικολόγων» πως τα «στοιχεία» τους θα επιβεβαιώνονταν την ημέρα που θα άνοιγαν τα αρχεία του ΚΚΣΕ.

Αλλά όταν τα αρχεία ανοίχτηκαν κι άρχισαν να δημοσιεύονται οι έρευνες βασισμένες σε πραγματικά ντοκουμέντα, ένα πολύ παράξενο πράγμα συνέβη:

Ξαφνικά και ο «ελεύθερος» Τύπος του Γκορμπατσώφ και οι «κριτικοί» και οι «στατιστικολόγοι» έχασαν (!!!) το ενδιαφέρον τους για τα αρχεία.

Τα αποτελέσματα της έρευνας των αρχείων της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ από τους ρώσους ιστορικούς Viktor Zemskov, Dougin και Xlevnjuk, άρχισαν να δημοσιεύονται σε επιστημονικά περιοδικά από το 1990.

Οι εκθέσεις που περιέχουν τα αποτελέσματα αυτής της ιστορικής έρευνας όχι μόνο δεν συμβάδιζαν με τους αριθμούς των νεκρών και των κρατουμένων που θεωρούνταν οι «σωστοί» από τον «ελεύθερο» Τύπο αλλά πήγαιναν κόντρα στο ρεύμα.

 

Επομένως το περιεχόμενό τους κρύφτηκε.

Οι εκθέσεις δημοσιεύθηκαν σε επιστημονικά περιοδικά χαμηλής κυκλοφορίας, σχεδόν άγνωστα στο ευρύ κοινό.

Οι εκθέσεις των αποτελεσμάτων της επιστημονικής έρευνας δεν μπορούσαν να συγκριθούν με την υστερία του «ελεύθερου»Τύπου, έτσι τα ψέματα του Κόνκουεστ και του Σολζενίτσιν συνέχισαν να κερδίζουν την υποστήριξη τμημάτων του πληθυσμού της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.

Στη Δύση επίσης, οι εκθέσεις των ρώσων ερευνητών σχετικά με το ποινικό σύστημα της εποχής του Στάλιν αγνοήθηκαν προκλητικά από τα ΜΜΕ. Γιατί;

Τι αποκαλύπτει η έρευνα

Η έρευνα για το σοβιετικό ποινικό σύστημα καθορίζεται σε μια έκθεση σχεδόν 9.000 σελίδων. Οι συντάκτες αυτής της έκθεσης είναι πολλοί, αλλά οι πιο γνωστοι είναι οι ρώσοι ιστορικοί Β.Ν. Zemskov, Α.Ν. Dougin και O.V. Xlevnjuk.

Η εργασία τους άρχισε να δημοσιεύεται το 1990 και μέχρι το 1993 είχε δημοσιευθεί ολόκληρη.

Οι εκθέσεις έγιναν γνωστές στη Δύση ως αποτέλεσμα της συνεργασίας μεταξύ ερευνητών των διαφορετικών δυτικών χωρών.

Οι δύο εργασίες στις οποίες ο παρών συντάκτης εντρύφησε είναι:

• Μία που δημοσιεύτηκε στο γαλλικό περιοδικό l’Histoire τον Σεπτέμβριο του 1993, που γράφτηκε από Nicholas Werth, τον κύριο ερευνητή του γαλλικού επιστημονικού ερευνητικού κέντρου, CNRS (κέντρο National de Ia Recherche Scientifique),



Ο Γάλλος ιστορικός Nicholas Werth

• και την εργασία που δημοσιεύθηκε στο American Historical Review από το J. Arch Getty, καθηγητή Ιστορίας στο πανεπιστήμιο Καλιφόρνιας, Riverside, σε συνεργασία με το G.Τ. Rettersporn, ερευνητή του CNRS, και το ρώσο ερευνητή, Β.Α.Ν. Zemskov, από το Ίδρυμα Ρωσικής Ιστορίας (τμήμα της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών).

Σήμερα, βιβλία έχουν εμφανιστεί επί του θέματος από τους προαναφερθέντες ερευνητές ή από άλλους από την ίδια ερευνητική ομάδα.

Πριν προχωρήσουμε, θέλω να καταστήσω σαφές, έτσι ώστε καμία σύγχυση να μην προκύψει, ότι:

Κανένας από τους επιστήμονες που συμμετέχουν σε αυτήν την έρευνα δεν είναι κομμουνιστής.
Αντίθετα η κοσμοθεωρία πολλών είναι από αστική έως αντισοσιαλιστική.

Αυτό το αναφέρω ώστε να μη θεωρηθούν τα κατωτέρω ως προϊον «κομμουνιστικής συνομωσίας».

Αυτό που συμβαίνει όμως είναι ότι οι προαναφερθέντες ερευνητές έχουν αποκαλύψει λεπτομερώς τα ψέματα του Κόνκουεστ, του Σολζενίτσιν, του Μεντβέντεφ και άλλων, κάτι το οποίο έκαναν καθαρά εξαιτίας του γεγονότος ότι τοποθέτησαν την επιστημονική ακεραιότητά τους πάνω από όλα και δεν επέτρεψαν να εξαγοραστούν για λόγους προπαγάνδας.

Τα αποτελέσματα της ρωσικής έρευνας απαντούν σε έναν πολύ μεγάλο αριθμό ερωτήσεων για το σοβιετικό ποινικό σύστημα.

Για μας είναι η εποχή του Στάλιν που είναι μέγιστου ενδιαφέροντος, και εκεί είναι που θα βρούμε την αιτία για τη σχετική συζήτηση.

Θα θέσουμε διάφορες πολύ συγκεκριμένες ερωτήσεις και θα αναζητήσουμε τις απαντήσεις στα περιοδικά l’Histoire και στο American Historical Review.

Αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος στη συζήτηση για μερικές από τις σημαντικότερες πτυχές του σοβιετικού ποινικού συστήματος.

 

Οι ερωτήσεις είναι οι ακόλουθες:

• Από τι αποτελείτο το σοβιετικό ποινικό σύστημα;
• Πόσοι κρατούμενοι υπήρξαν – Πολιτικοί και Ποινικοί;
• Πόσοι άνθρωποι πέθαναν στα στρατόπεδα εργασίας;
• Πόσοι άνθρωποι καταδικάστηκαν σε θάνατο στα έτη πριν από το 1953, ειδικά στις εκκαθαρίσεις του 1937-38;
• Πόσος ήταν ο μέσος χρόνος εγκλεισμού στις φυλακές;

Αφού απαντήσουμε σε αυτές τις πέντε ερωτήσεις, θα συζητήσουμε για τις τιμωρίες που επιβάλλονταν στις δύο ομάδες, δηλαδή τους κουλάκους που καταδικάζονται το 1930 και αντεπαναστάτες που καταδικάζονται το 1936-38.

Συνεχίζεται με το 5ο Μέρος

Του Mario Sousa,
Μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Σουηδίας

Πηγή: Mariossousa.se

αναδημοσίευση από www.rovespieros.gr