Ψέματα σχετικά με την ιστορία της ΕΣΣΔ - Μέρος 3ο

Ο Αλεξάντερ Σολζενίτσιν

Συνέχεια από το 2ο Μέρος

Ένα άλλο πρόσωπο που συνδέεται πάντα με βιβλία και άρθρα σχετικά με τα υποτιθέμενα εκατομμύρια που έχασαν τις ζωές ή την ελευθερία τους στη Σοβιετική Ένωση είναι ο ρώσος συγγραφέας Αλεξάντερ Σολζενίτσιν (Alexander Solzhenitsyn).

Ο Σολζενίτσιν έγινε διάσημος σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο προς το τέλος του 1960 με το βιβλίο του:

«Το Αρχιπέλαγος Gulag».

Ο ίδιος είχε καταδικασθεί το 1946 σε 8 έτη διαμονής σε στρατόπεδο εργασίας για αντεπαναστατική δραστηριότητα υπό μορφή διανομής φιλοναζιστικής κι αντι-σοβιετικής προπαγάνδας.

Σύμφωνα με τον Σολζενίτσιν, η πάλη ενάντια στη ναζιστική Γερμανία στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί εάν η σοβιετική κυβέρνηση είχε φθάσει σε έναν συμβιβασμό με τον Ηitler.

Ο Σολζενίτσιν κατηγόρησε επίσης τη σοβιετική κυβέρνηση και το Στάλιν ότι ήταν χειρότεροι από το Ηitler από την άποψη, των φοβερών αποτελεσμάτων του πολέμου στους πληθυσμούς της Σοβιετικής Ένωσης.

Και δεν έκρυψε τις ναζιστικές συμπάθειές του. Καταδικάστηκε ως προδότης.

Ο Σολζενίτσιν άρχισε το 1962 να δημοσιεύει βιβλία στη Σοβιετική Ένωση με τη συγκατάθεση και τη βοήθεια του Νικήτα Χρουστσώφ.

Το πρώτο βιβλίο που δημοσίευσε ήταν το:

«Μια ημέρα στη ζωή του Ivan Denisovich», σχετικά με τη ζωή ενός φυλακισμένου.

Ο Χρουστσώφ χρησιμοποίησε τα κείμενα του Σολζενίτσιν για να δυσφημίσει τη σοσιαλιστική κληρονομιά του Στάλιν.

Το 1970 ο Σολζενίτσιν κέρδισε το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας με «το Αρχιπέλαγος Gulag».

Τα βιβλία του άρχισαν να δημοσιεύονται μαζικά στις καπιταλιστικές χώρες, και ο συγγραφέας τους είχε γίνει ένα από τα πολυτιμότερα όργανα του ιμπεριαλισμού στον πόλεμο κατά της ΕΣΣΔ.

Τα κείμενά του για τα στρατόπεδα εργασίας προστέθηκαν στην προπαγάνδα για τα εκατομμύρια που υποτίθεται ότι είχαν πεθάνει στη Σοβιετική Ένωση και παρουσιάστηκαν από τα αστικά ΜΜΕ ως αληθινά.

Ο αντιδραστικός ρόλος του Σολζενίτσιν στις ΗΠΑ

Το 1974, ο Σολζενίτσιν αποκήρυξε τη σοβιετική υπηκοότητά του και μετανάστευσε στην Ελβετία και έπειτα τις ΗΠΑ.

Εκείνη την περίοδο θεωρήθηκε από τον αστικό Τύπο: 

«Ο μέγιστος μαχητής για την ελευθερία και τη δημοκρατία».

Οι ναζιστικές συμπάθειές του θάφτηκαν ώστε να μην παρεμποδίσουν τον πόλεμο προπαγάνδας ενάντια στο σοσιαλισμό.

Στις ΗΠΑ, ο Σολζενίτσιν κλήθηκε συχνά να ομιλήσει σε σημαντικές συνεδριάσεις.

Ήταν, παραδείγματος χάριν, ο κύριος ομιλητής στο συνέδριο του AFL-CIO (μεγάλο αμερικανικό συνδικάτο) το 1975, και στις 15 Ιουλίου κλήθηκε για να δώσει μια διάλεξη σχετικά με την παγκόσμια κατάσταση στο αμερικανικό Κογκρέσο!

Οι διαλέξεις του ήταν προκλητικές, καθώς υποστήριζε τις πλέον αντιδραστικές θέσεις.

 

Μεταξύ άλλων υποστήριζε νέα εισβολή στο Βιετνάμ, μετά από τη νίκη του επί των ΗΠΑ.

Και επιπλέον:

Μετά από 40 έτη φασισμού στην Πορτογαλία, όταν πήραν οι αριστεροί ανώτεροι υπάλληλοι στρατού την εξουσία στη λαϊκή επανάσταση του 1974, ο Σολζενίτσιν ήταν υπέρμαχος της αμερικανικής στρατιωτικής επέμβασης στην Πορτογαλία που, σύμφωνα με αυτόν, θα προσχωρούσε στο σύμφωνο της Βαρσοβίας εάν οι ΗΠΑ δεν επενέβαιναν!

Στις διαλέξεις του, ο Σολζενίτσιν διαφωνούσε με την απελευθέρωση των αφρικανικών αποικιών της Πορτογαλίας!

Ο πολεμοκάπηλος και πολεμοχαρής Σολζενίτσιν

Είναι σαφές ότι ο κύριος σκοπός των λόγων του ήταν πάντα ο βρώμικος πόλεμος ενάντια στο σοσιαλισμό:

• Από την υποτιθέμενη εκτέλεση αρκετών εκατομμυρίων ανθρώπων στην ΕΣΣΔ,
• μέχρι στις δεκάδες χιλιάδων Αμερικανών που δήθεν φυλακίστηκαν και υποδουλώθηκαν στο βόρειο Βιετνάμ!

Αυτή η ιδέα του Σολζενίτσιν αποτέλεσε την πηγή για τις ταινίες Rambo σχετικά με τον πόλεμο του Βιετνάμ.

Από ομιλία του Σολζενίτσιν στο Χάρβαρντ τον Ιούνιο του 1978

Οι αμερικανοί δημοσιογράφοι που τόλμησαν να γράφουν υπέρ της ειρήνης μεταξύ των ΗΠΑ και της Σοβιετικής Ένωσης κατηγορήθηκαν από τον Σολζενίτσιν στις ομιλίες του ως πιθανοί προδότες.

Ο Σολζενίτσιν ήταν επίσης υπέρ της αύξησης της αμερικανικής στρατιωτικής ικανότητας ενάντι της Σοβιετικής Ένωσης, η οποία ήταν ισχυρότερη:

«Στα τανκς και τα αεροπλάνα, από πέντε έως επτά φορές»,

καθώς επίσης και στα ατομικά όπλα που ισχυρίστηκε ότι ήταν ισχυρότερη:

«Τουλαχιστον δύο, τρεις ή ακόμα και πέντε φορές».

Οι διαλέξεις του Σολζενίτσιν σχετικά με τη Σοβιετική Ένωση αντιπροσώπευσαν τη φωνή της Ακροδεξιάς.

Αλλά ο ίδιος ξεπερνούσε και την ίδια την Ακροδεξιά, σε ότι αφορά τη δημόσια υποστήριξη στο Φασισμό.

Yποστήριξη στον φασισμό του Φράνκο

Αφότου πέθανε ο Franco το 1975, το ισπανικό φασιστικό καθεστώς άρχισε να χάνει τον έλεγχο της πολιτικής κατάστασης και στην αρχή του 1976, το ενδιαφέρον της παγκόσμιας κοινής γνώμης στράφηκε στα γεγονότα της Ισπανίας.

Απεργίες και διαδηλώσεις υπέρ της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας υποχρέωσαν τον κληρονόμο του Franco, βασιλιά Juan Carlos, να εισαγάγει πολύ προσεκτικά κάποια φιλελευθεροποίηση προκειμένου να καταλαγιάσει η κοινωνική αναταραχή

Σε αυτήν την σημαντική στιγμή της ισπανικής πολιτικής ιστορίας, ο Σολζενίτσιν εμφανίζεται στη Μαδρίτη και δίνει μια συνέντευξη στην εκπομπή Directisimo στις 20 Μαρτίου 1976, Σάββατο βράδυ σε ζώνη προγράμματος πολύ υψηλής τηλεθέασης (βλέπε: Ισπανικές εφημερίδες, το ABC και το Ya της 21ης Μαρτίου 1976).

Αφού του είχαν δοθεί οι ερωτήσεις εκ των προτέρων, χρησιμοποίησε την ευκαιρία για να κάνει όλα τα είδη αντιδραστικών δηλώσεων.

Όχι μόνο δεν υποστήριξε τα αποκαλούμενα μέτρα φιλελευθεροποίησης του βασιλιά αλλά αντίθετα,  προειδοποίησε για αυτές τις δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις.

Στην τηλεοπτική συνέντευξή του δήλωσε ότι 110 εκατομμύρια Ρώσοι είχαν πεθάνει όντας θύματα του σοσιαλισμού, και σύγκρινε:

«Τη σκλαβιά στην οποία οι σοβιετικοί υποβλήθηκαν με την ελευθερία που απόλαυσαν στην Ισπανία».

Ο Σολζενίτσιν κατηγόρησε επίσης τους «προοδευτικούς κύκλους» ως «ουτοπιστές», επειδή θεωρούσαν την Ισπανία μια δικτατορία.

Ως «προοδευτικό», εννοούσε κάθε αντιπολιτευόμενο, τους φιλελεύθερους, τους σοσιαλδημοκράτες και τους κομμουνιστές.

«Το περασμένο φθινόπωρο  παγκόσμια κοινή γνώμη ανησυχούσε για την τύχη των ισπανών τρομοκρατών (Στμ.: Αποκαλούσε τρομοκράτες τους Ισπανούς αντιφασίστες που το καθεστώς του Franco καταδίκαζε σε θάνατο!) Όλη την ώρα η προοδευτική κοινή γνώμη απαιτεί δημοκρατική πολιτική μεταρρύθμιση υποστηρίζοντας παράλληλα πράξεις τρομοκρατίας»,

είπε ο Σολζενίτσιν και συνέχισε απτόητος:

«Εκείνοι που επιδιώκουν τη γρήγορη δημοκρατική μεταρρύθμιση, συνειδητοποιούν τι θα συμβεί αύριο ή μεθαύριο; Στην Ισπανία μπορεί να υπάρξει δημοκρατία αύριο, αλλά αργότερα πώς θα αποφευχθεί η πορεία προς τον ολοκληρωτισμό;»

Στις παρατηρήσεις των δημοσιογράφων ως προς το εάν τέτοιες δηλώσεις θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως υποστήριξη για τα καθεστώτα στις χώρες όπου δεν υπήρξε καμία ελευθερία, ο Σολζενίτσιν απάντησε:

«Ξέρω μόνο ένα μέρος όπου δεν υπάρχει καμία ελευθερία και αυτό είναι η Ρωσία».

Οι δηλώσεις Σολζενίτσιν στην ισπανική τηλεόραση ήταν μια άμεση υποστήριξη στον ισπανικό φασισμό, μια ιδεολογία που υποστήριζε μέχρι το θανατό του.

Αυτός ήταν ένας από τους λόγους για τους οποίους ο Σολζενίτσιν άρχισε να εξαφανίζεται από τα δημόσια πράγματα στα 18 έτη παραμονής του στις ΗΠΑ, και ένας από τους λόγους που άρχισε να υποστηρίζεται όλο και λιγότερο από τις καπιταλιστικές κυβερνήσεις.

Για τους κεφαλαιοκράτες ήταν ένα δώρο από τον ουρανό που ήταν σε θέση να χρησιμοποιηθεί στο βρώμικο πόλεμό τους ενάντια στο σοσιαλισμό, αλλά όλα έχουν τα όριά τους.

Στη νέα καπιταλιστική Ρωσία, αυτό που καθορίζει την υποστήριξη της Δύσης για τις πολιτικές ομάδες είναι μόνο η δυνατότητα να κάνει μπίζνες με υψηλά κέρδη.

Ο φασισμός ως εναλλακτικό πολιτικό καθεστώς για τη Ρωσία δεν θεωρείται καλός για μπίζνες.

Για αυτό το λόγο τα πολιτικά σχέδια του Σολζενίτσιν για τη Ρωσία είναι ένα νεκρό γράμμα όσον αφορά τη Δυτική υποστήριξη.

Αυτό που ο Σολζενίτσιν ήθελε για το πολιτικό μέλλον της Ρωσίας είναι μια επιστροφή στο αυταρχικό καθεστώς των Τσάρων, χέρι – χέρι με την ρωσική ορθόδοξη εκκλησία!

Ούτε οι πιο αλαζονικοί ιμπεριαλιστές δεν ενδιαφέρονται για την υποστήριξη μιας πολιτικής ηλιθιότητας αυτού του μεγέθους.

Ναζί, μυστικές υπηρεσίες και φασίστες

Αυτοί λοιπόν είναι οι δημιουργοί των μύθων των αστών σχετικά με τα εκατομμύρια που δήθεν έχουν πεθάνει και έχουν φυλακιστεί στη Σοβιετική Ένωση:

• Ο ναζιστής Γουίλιαμ Χερστ,
• ο μυστικός πράκτορας Ρόμπερτ Κόνκουεστ
• και ο φασίστας Σολζενίτσιν.

Ο Κόνκουεστ διαδραμάτισε τον κύριο ρόλο, δεδομένου ότι ήταν οι πληροφορίες του που χρησιμοποιήθηκαν από τα αστικά ΜΜΕ ανά τον κόσμο και αποτέλεσε τη βάση ακόμα και για ολόκληρες σχολές σε ορισμένα πανεπιστήμια.

Η εργασία του Κόνκουεστ είναι χωρίς μια αμφιβολία ένα πρώτης τάξεως δείγμα ασφαλίτικης παραπληροφόρησης.

Στη δεκαετία του ’70, ο Κόνκουεστ έλαβε πολλή βοήθεια από τον Σολζενίτσιν και μια σειρά δευτεροκλασάτων χαρακτήρων όπως ο Andrei Sakharov και ο Roy Medvedev.

Επιπλέον εμφανίστηκαν εδώ και εκεί σε όλο τον κόσμο διάφοροι άνθρωποι που αναλώθηκαν σε συζητήσεις για τον αριθμό νεκρών και κρατουμένων που πληρώνονταν αδρά από τον αστικό Τύπο.

Αλλά η αλήθεια επί του θέματος αποκαλύφθηκε και το αληθινό πρόσωπο αυτών των παραχαρακτών της ιστορίας εμφανίστηκε.

Οι διαταγές του Γκορμπατσώφ να ανοιχτούν τα μυστικά αρχεία του Κόμματος για ιστορική έρευνα είχαν τις συνέπειες που κανείς τους δεν μπόρεσε να προβλέψει.

Τα αρχεία καταδεικνύουν τα ψέματα της προπαγάνδας

Οι μύθοι για τα εκατομμύρια που πέθαναν στην ΕΣΣΔ είναι μέρος του βρώμικου πολέμου προπαγάνδας ενάντια στη Σοβιετική Ένωση και για αυτόν τον λόγο

οι αρνήσεις και οι εξηγήσεις που δόθηκαν από τη Σοβιετική Ένωση δεν αντιμετωπίστηκαν ποτέ σοβαρά και δεν βρήκαν ποτέ οποιοδήποτε χώρο στα αστικά ΜΜΕ.

Το αντίθετο φυσικά συνέβη με τους καθε λογής «ειδικούς» και τις μυθιστοριογραφίες τους.

Και τι μυθιστοριογραφίες!

Τα εκατομμύρια των νεκρών και φυλακισμένων σύμφωνα με τον Κόνκουεστ και άλλους «κριτικούς» ήταν αποτέλεσμα ψεύτικων στατιστικών προσεγγίσεων και των μεθόδων αξιολόγησης που στερούνται οποιασδήποτε επιστημονικής βάσης.

Συνεχίζεται με το 4ο Μέρος

Του Mario Sousa,
Μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Σουηδίας

 

Πηγή: Mariossousa.se

αναδημοσίευση από www.rovespieros.gr