Προφορική αφήγηση του Νίκου Μαρμαρινού (Γύφτου)Του Δημήτρη Π. Καρατζιτζή
συνέχεια από Z΄ μέρος
ιζ) Στις φυλακές της Αίγινας
Το 1962 μας παίρνουν από εκεί πέρα, από την Χαλκίδα, πρέπει να ήταν Άνοιξη, πήρανε τους ισοβίτες και παρότι ήμουνα κουρέας και με χρειαζότανε και μας πήγανε στις φυλακές της Αίγινας. Εκεί είχε άνω από χίλιους κρατούμενους. Οι ακτίνες ήταν μεγάλες. Σε μια ακτίνα είχαν όλα τα στελέχη. Μέλη της ΚΕ, αυτοί που είχαν έρθει απ΄ έξω, οι Λουλές, Τρικαλινός, Φλωράκης, Αμπατιέλος κ.α. τους είχαν σε ξεχωριστή ακτίνα.
Εκεί μου δώσανε χάρη. Είχανε κάνει μια καλή έκθεση ο Διοικητής από τη Χαλκίδα. Μάλιστα με παρακίνησαν και άλλοι να κάνω αίτηση χάριτος μια και οι άλλοι είχανε κάνει. Εκεί που ξύριζα μια μέρα το Διευθυντή μου λέει: «Έχεις υποβάλει αίτηση χάριτος;», «Όχι» του λέω. «Να υποβάλεις». Τους το είπα στην ομάδα συμβίωσης και μου είπαν να υποβάλλω, άλλωστε δε χάνεις και τίποτα. Με χάρη η ποινή μου από ισόβια έπεσε στα 20 χρόνια.
Στην Αίγινα είχαμε κάθε λίγο και λιγάκι εφόδους. Κάνανε έρευνες και διάφορα τέτοια για να βρούνε βιβλία και διάφορα έντυπα που τα θεωρούσανε απαγορευμένα.
Βιβλιοαποθηκάριος ήτανε ο Αριστείδης Αγγελίδης, καθηγητής από την Καλλονή αυτός διαχειριζόταν την βιβλιοθήκη. Τα απαγορευμένα βιβλία τα είχαν κλειδώσει κάπου και τα άλλα όποιος ήθελε δανειζόταν να διαβάσει…
συνέχεια από Z΄ μέρος
ιζ) Στις φυλακές της Αίγινας
Το 1962 μας παίρνουν από εκεί πέρα, από την Χαλκίδα, πρέπει να ήταν Άνοιξη, πήρανε τους ισοβίτες και παρότι ήμουνα κουρέας και με χρειαζότανε και μας πήγανε στις φυλακές της Αίγινας. Εκεί είχε άνω από χίλιους κρατούμενους. Οι ακτίνες ήταν μεγάλες. Σε μια ακτίνα είχαν όλα τα στελέχη. Μέλη της ΚΕ, αυτοί που είχαν έρθει απ΄ έξω, οι Λουλές, Τρικαλινός, Φλωράκης, Αμπατιέλος κ.α. τους είχαν σε ξεχωριστή ακτίνα.
Εκεί μου δώσανε χάρη. Είχανε κάνει μια καλή έκθεση ο Διοικητής από τη Χαλκίδα. Μάλιστα με παρακίνησαν και άλλοι να κάνω αίτηση χάριτος μια και οι άλλοι είχανε κάνει. Εκεί που ξύριζα μια μέρα το Διευθυντή μου λέει: «Έχεις υποβάλει αίτηση χάριτος;», «Όχι» του λέω. «Να υποβάλεις». Τους το είπα στην ομάδα συμβίωσης και μου είπαν να υποβάλλω, άλλωστε δε χάνεις και τίποτα. Με χάρη η ποινή μου από ισόβια έπεσε στα 20 χρόνια.
Στην Αίγινα είχαμε κάθε λίγο και λιγάκι εφόδους. Κάνανε έρευνες και διάφορα τέτοια για να βρούνε βιβλία και διάφορα έντυπα που τα θεωρούσανε απαγορευμένα.
Βιβλιοαποθηκάριος ήτανε ο Αριστείδης Αγγελίδης, καθηγητής από την Καλλονή αυτός διαχειριζόταν την βιβλιοθήκη. Τα απαγορευμένα βιβλία τα είχαν κλειδώσει κάπου και τα άλλα όποιος ήθελε δανειζόταν να διαβάσει…
Είχαμε ορισμένες απεργίες, αναφορές και διαμαρτυρίες σχεδόν κάθε μέρα. Μετά το Νοέμβρη του 1963, με την πρώτη κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου που είχε υποσχεθεί αμνηστία άρχισαν να αποφυλακίζουν κρατούμενους αλλά με το σταγονόμετρο. Υπουργός δικαιοσύνης ήταν ο Παπασπύρου και έβγαλε τους κρατούμενους που ήταν γύρω από τη Θήβα, την Κωπαίδα, δηλαδή από τα μέρη που καταγόταν και έβγαινε βουλευτής.
Μετά ξαναγίνανε εκλογές στις 16 Φλεβάρη 1964. Πάλι το ίδιο σύνθημα αυτοί. Θα απελευθερώσουνε τους κρατούμενους, αμνηστία και διάφορα τέτοια. Σχηματίζουν Κυβέρνηση χωρίς να μας βγάλουν. Τότε εντάθηκαν οι κινητοποιήσεις και μέσα στη φυλακή και από τους συλλόγους. Είχε μάλιστα δημιουργηθεί ο Σύλλογος Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων. Η Ε.Δ.Α. είχε δραστηριοποιηθεί. Η Μπέτυ Αμπατιέλου, σύζυγος του συγκρατούμενού μας Αντώνη, είχε δραστηριοποιηθεί στο Λονδίνο. Είχε οργανώσει Έλληνες και Κύπριους και έκανε διάφορες κινητοποιήσεις και διαμαρτυρίες και γενικά έκανε διάφορα «ντου» με αποκορύφωμα αυτό με τη Φρειδερίκη και έτσι ζοριστήκανε πολύ και όμως μας έβγαζαν με το σταγονόμετρο.
Το 1964, μετά τις εκλογές, αφού είδαμε ότι δε γινόταν τίποτα κατεβήκαμε σε εβδομαδιαία απεργία με αποχή από το συσσίτιο και διαμαρτυρία με τα χωνιά από τα παράθυρα των φυλακών. Τελικά τον Απρίλη του 1964, με υπουργό Δικαιοσύνης τον Πολυχρονίδη, αποφασίσανε να αποφυλακίσουνε όλους σχεδόν τους πολιτικούς κρατούμενους με υπό όρους απόλυση, σύμφωνα με τον νόμο 2058 που έφτιαξε ο Πλαστήρας για να μειώσει τις ποινές και έτσι μας αποφυλακίσανε. Παραμονή του Πάσχα και συγκεκριμένα Μ. Παρασκευή του 1964.
Μέχρι το 1954 οι περισσότερες φυλακές ήταν κολαστήρια με εκτελέσεις, βασανιστήρια, τιμωρίες, στερήσεις. Μετά το 1954 σε ελάχιστες φυλακές μας φερνόταν κάπως πιο ανθρώπινα. Μια από αυτές ήταν και οι φυλακές της Χαλκίδας. Αν ρωτάτε πως αντέξαμε σε αυτές τις καταστάσεις είναι γιατί, είχαμε πίστη στον Αγώνα μας και τις κακουχίες τις αντιμετωπίζαμε ομαδικά, μαχητικά και αγωνιστικά, αψηφώντας τις συνέπειες και πολλές φορές τους αναγκάζαμε μια σειρά καταπιεστικά μέτρα να τα πάρουν πίσω.
Συνεχίζεται
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου