ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ (29/06/2010)

Αργήσαμε λίγο, εξαιτίας "υποχρεώσεων", αλλά κάλιο αργά παρά ποτέ. Σας παρουσιάζουμε την εμπειρία, ενός από τους χιλιάδες "ανηπάκοους", σχετικά με την απεργία στις 29 Ιούνη στο λιμάνι του Πειραιά:

Έβλεπα τηλεόραση την παραμονή της απεργίας. Μίσος και πάθος εναντίον της απεργίας. Ειδικά εναντίον της κατάληψης του λιμανιού. Περιέγραφαν με έμφαση και ένταση την αγανάκτηση των πολιτών και των τουριστών ... δηλώσεις ... ανακοινώσεις ... λύσσα κακιά. Πάγκαλοι ...Καρατζαφέρηδες ... ΣΚΑΙδες ... εφοπ-ληστές κλπ.

Κυρίως όμως ανακοίνωναν με σαρδόνιο χαμόγελο ότι ... ο Χρυσοχοϊδης ήταν στο λιμάνι μέχρι τις 7 η ώρα το απόγευμα την προηγούμενη μέρα της απεργίας ... ότι η αστυνομία και το λιμενικό θα έχει κλείσει το λιμάνι ... ότι δεν υπάρχει περίπτωση να επαναλληφθούν απ΄ το ΠΑΜΕ τα «έκτροπα» των προηγούμενων απεργιών ... ότι θα επιτρέπουν στο λιμάνι να μπαίνουν μόνο όσοι έχουν εισιτήριο.... απειλές και φοβέρες που είχαν στόχο να δημιουργήσουν φόβο πρώτα πρώτα στον κόσμο όλο, αλλά ακόμα και σ΄ εμάς... Άνθρακες ο θησαυρός .... Όταν ήρθε η ώρα της «εφαρμογής» του σχεδίου αυτού ... μηδέν εις το πηλίκον ... γιατί ο λαός είχε άλλα σχέδια.

5:00 π.μ.: το λιμάνι είναι αποκλεισμένο απ΄ τις αστυνομικές δυνάμεις, τα ΜΑΤ και το λιμενικό. Πράγματι θέλουν να ελέγξουν το λιμάνι.
5:30 π.μ.: Χιλιάδες διαδηλωτές του ΠΑΜΕ έχουν περικυκλώσει το λιμάνι. Οι πόρτες του λιμανιού είναι αποκλεισμένες εσωτερικά απ΄ την αστυνομία – λιμενικό κι εξωτερικά απ΄ τους διαδηλωτές. Έτσι κι αλλιώς δεν λειτουργεί. Δε μπαίνει και δε βγαίνει κανείς. Η προβλήτα των καραβιών που πάνε Αργοσαρωνικό καταλαμβάνεται με το πρώτο. Μια μικρή μάχη γίνεται στην κεντρική πύλη, όπου τα ΜΑΤ χρησιμοποιούν και δακρυγόνα και χειροβομβίδες κρότου λάμψης. Νόμιζαν όμως ότι έχουν να κάνουν με τα δικά τους τα καλόπαιδα με τις κουκούλες που παίζουν μαζί τους στις συνηθισμένες προβοκάτσιες.
Λάθος. Είχαν μπροστά τους τις δυνάμεις του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος. Τους Ναυτεργάτες, μαζί με τους Οικοδόμους ... με το Συνδικάτο Μετάλλου ... και βάλε ...

Ο κλοιός των ΜΑΤ σπάει σαν κλαδάκι ... η αστυνομική απαγόρευση πάει περίπατο ... και το λιμάνι περνά στον έλεγχο των διαδηλωτών. Το «σχέδιο» που ανακοίνωναν με στόμφο τα κανάλια πήγε να εφαρμοστεί, αλλά ... κράτησε μισή ώρα. Τέλος !!! Εμείς όμως δεν απαγορεύσαμε στο «λιμενικό» και στην αστυνομία να κάθονται στο λιμάνι να πίνουν καφέδες. Τους το ... επιτρέψαμε ... αφού το λιμάνι ήταν των διαδηλωτών ... Νόμος ήταν το δίκιο του εργάτη που εκείνη τη μέρα έλεγε: «Κανένα πλοίο δε φεύγει».
Όταν μπήκαν οι διαδηλωτές μέσα και κατέλαβαν τα πρώτα καράβια, κάποια άλλα πλοία, των Κυκλάδων, «σήκωσαν άγκυρα» άρον – άρον, αλλά ... πολύ ώρα πριν την προγραμματισμένη ώρα αναχώρησης και άδεια, χωρίς επιβάτες και αυτοκίνητα. Για να μην αποκλειστούν στον Πειραιά. Τέλος. Απο εκείνη την ώρα μέχρι το βράδυ όλα κύλησαν ήρεμα.

Σε κάθε πλοίο υπήρχε απεργιακή φρουρά τουλάχιτον 50 ανθρώπων και φάλαγγες διαδηλωτών ανεβοκατέβαιναν στις προβλήτες συντεταγμένα και με τα συνθήματά τους, την ώρα που στην κεντρική πύλη του λιμανιού είχε άλλα τουλάχιστον 2.000 άτομα ... εφεδρείες ... σαν συγκέντρωση ... κι όχι «σαν» ... κανονική συγκέντρωση ταξικών δυνάμεων αλληλεγγύης στον αγώνα των ναυτεργατών ...
Κι όλα αυτά την ώρα που και στην Αθήνα και στον Πειραιά γινόταν ακόμα οι απεργιακές συγκεντρώσεις. Μετά το μεσημέρι .... αλλαγή βάρδιας ... όλος ο κόσμος απ΄ τις συγκεντρώσεις ... απ΄ τις πρωινές απεργιακές φρουρές στα εργοστάσια .... στις επιχειρήσεις στα ξενοδοχεία ... πολυκαταστήματα ... κατέληξε στο λιμάνι.

Αν δεν μας είχαν προκαλέσει, μάλλον δε θα είχε τόσο κόσμο .... Στο μπλόκο που ήμουν εγώ .... στο «ΛΙΣΣΟΣ» - που αλλού ... ο ένας διπλανός μου στην αλυσίδα ήταν ταξιτζής που δεν είχε ξακαναπάει σε απεργιακή φρουρά και μούλεγε ότι «τα πήρε απ΄ την τηλεόραση και κατέβηκε» κι ότι «είχε καιρό να κατεβεί ακόμα και σε διαδήλωση αλλά δε γίνεται αλλιώς» ... κι ο άλλος διπλανός μου ήταν πρόεδρος ενός συλλόγου Ε.Β.Ε. που κι αυτός πρώτη φορά πήγε σε απεργιακή φρουρά ... το πρωί στη ΦΑΓΕ και το απόγευμα στο λιμάνι.

Είχαμε ήδη διαπιστώσει τη δύναμη του ΠΑΜΕ, της μαζικής και οργανωμένης αντίστασης απέναντι σε κάθε κρατική ή άλλη επιβολή.
Έμενε να διαπιστώσουμε τι λέει ο κόσμος που «εμποδίζουμε» .... μας έχουν πιπιλήσει το μυαλό όλους μας απ΄ την τηλεόραση για τον κόσμο που αντιδρά ...
Όταν ήρθε η ώρα που το καράβι είχε προγραμματισμένη αναχώρηση, άρχισε να μαζεύεται κόσμος ... Μυτιληνιοί και Χιώτες .... Ήθελα να είχα εκεί τον Πορτοσάλτε και τον Παπαδημητρίου να μου δείξουν τους αγανακτισμένους πολίτες. Δε ξέρω άλλες μέρες ... αλλά όσες φορές έχω πάει εγώ σε απεργιακή φρουρά ... και δεν είναι λίγες ... οι αγανακτισμένοι πολίτες .... «λείπουν» ... μάλλον τους έχουν κρυμμένους μέσα στα στούντιο των καναλιών τους και μέσα στα μυαλά τους ....

Εγώ εκεί απ΄ έξω είδα μια οικογένεια απ΄ τη Στύψη που το παλικάρι μου ζήταγε «παλούκι» με σημαία για να μπει κι αυτός στην απεργιακή φρουρά μέχρι να τελειώσει η απεργία (το όνομά του δεν έχει έννοια να σας τιο γράψω ... εμείς τα είπαμε και στείλαμε και τα χαιρετίσματα) .... μια μάνα με την κόρη της απ΄ το Πλωμάρι με τις οποίες συζητούσα για την αποχή στα βαθμολογικά κέντρα των καθηγητών και για το μηχανογραφικό της κοπέλας που είχε πρόσφατα δώσει πανελλήνιες ... καμμιά δεκαριά φαντάρους που τέλειωνε η άδειά τους και μας έλεγαν «κρατήστε το ρε παιδιά ακόμα δυό τρεις μέρες εδώ» .... ένα παπού απ΄ τη Χίο που μου έλεγε ναυτικές ιστορίες από απεργίες που είχε κάνει εκείνος όταν ήταν ναυτεργάτης ... τον πρόεδρο των καθηγητών της Χίου που ήθελε να με κεράσει καφέ (στο χρωστάω πρόεδρε) ... μια οικογένεια απ΄ τη Γέρα που όταν τους είπαμε τι ώρα θα επιτρέψουμε τον απόλπου μας είπαν χαμογελώντας «εμείς πάμε για καφέ ... μη τυχόν και το αφήσετε νωρίτερα και το χάσουμε» .... μια κυρία απ΄ την Κάπη που μας έλεγε «καλά τς κάνιτι τς ρουφιάν μουρέλιαμ» (σ.σ. μετάφραση: "καλά τους κάνετε τους ρουφιάνους") ... ένα Σουηδό τουρίστα που πήγαινε σ΄ ένα γάμο στο Σίγρι (καλορίζικα παιδιά) που αφού του εξηγήσαμε όλα τα περί απεργίας κι αφού του είπαμε που να πάει στη Λέσβο και τι να δει, μας είπε «ευχαριστώ» κι έφυγε.

Η στωικότητα, η αποδοχή, η υπομονή του κόσμου ήταν κάτι το πρωτόγνωρο. Μετά λέγαμε όλοι μας ότι μάλλον είχαμε επιφυλάξεις γιατί ... βλέπουμε πολύ τηλεόραση. Κάποιος είπε «οι περισσσότεροι είναι Μυτιληνιοί, γι’ αυτό μας έχουν από καλό μάτι». Την ώρα που αποχωρούσαμε συγκροτημένα (κατά τις 10 το βράδυ) φωνάζοντας τα συνθήματά μας κι όπως περνούσαμε μπρος τα απ΄ τα μεγάλα Κρητικά που είχαν αρχίσει να φορτώνουν κι είχαν απ΄ έξω πάνω από 2.000 -3.000 κόσμο, κάποιοι μας χειροκροτούσαν.

Εκεί απ΄ έξω μάθαμε και άλλα ... «καθέκαστα» για τα πρακτορεία και τους εφοπλιστές.
- Η Αγγελική είναι καθηγήτρια που έπρεπε να παρουσιαστεί στην οργανική της θέση στην Άντισσα. Έβγαλε εισιτήριο τη μέρα της απεργίας το μεσημέρι. Της είπαν απ΄ το πρακτορείο ότι τα δρομολόγια γίνονται κανονικά όλο το πρωί κι ότι το πλοίο θα φύγει στην ώρα του.....
- Η Σοφία είναι καθηγήτρια που υπηρετεί στη Σάμο κι ήρθε η ώρα αφού τέλειωσε η χρονιά να γυρίσει στο σπίτι της ... στο πρακορείο της είπαν ότι τα δρομολόγια γίνονται κανονικά ...
- Η Ελένη (η κουνιάδα μου) είναι γιατρός κι ήταν για τριήμερο στην Πάρο ... στο πρακτορείο όταν είπε ότι είναι γιατρός της είπε η υπάλληλος «δεν το λέμε σε άλλους ... σ΄ εσάς το λέω επειδή είστε γιατρός ... μη βγάλετε εισιτήριο την Τρίτη γιατί δε θα γίνουν τα δρομολόγια λόγω απεργίας». Τα συμπεράσματα δικά σας.

Κι όλα αυτά γιατί; Δεν είμαι εγώ ο καταλληλότερος για να σας πω για την απεργία. καταλληλότεροι για να σας το πουν είναι η ΠΕΜΕΝ κι ο ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ:

Μάνος Δούκας

...