Απεργία...

Κι όμως, ελπίδα υπάρχει! Αν μάλιστα πιστέψουμε τους διάφορους δημοσιολόγους, τότε, όχι μόνο υπάρχει ελπίδα, αλλά την έχουμε κιόλας βρει στις εξαγγελίες του κυρ πρωθυπουργού. Βέβαια, σύμφωνα πάντα με τους ίδιους δημοσιολόγους, για να εφαρμοστούν σωστά τα μέτρα, θα πρέπει να είμαστε όλοι ενωμένοι, να μη διαμαρτυρόμαστε και εν τέλει να δείξουμε, βρε αδελφέ, μια φορά τι αξίζουμε σαν ράτσα και μονιασμένοι να πολεμήσουμε όλους αυτούς που θέλουν το κακό μας, μπας και δε χρεοκοπήσει η χώρα. Εντάξει λες και σκέφτεσαι πως δε γίνεται να μας λένε τόσα φούμαρα. Δεν μπορεί! Η χώρα όντως θα βρίσκεται αντιμέτωπη με κάποιο τεράστιο πρόβλημα! Οντως θα κινδυνεύει με χρεοκοπία! Ακούς και τις βαρύγδουπες αναλύσεις ότι κινδυνεύει η εθνική κυριαρχία και λες: Ε, αν είναι έτσι, ας θυσιαστούμε, για το καλό της πατρίδος.

Πριν, όμως, προλάβεις να πεις «θυσιάζομαι», πας στη δουλειά και ο Αχμέτ, ο μετανάστης για τα κουβαλήματα, δεν είναι εκεί. Ρωτάς. «Τον απέλυσαν». Καλό παιδί ήταν, αλλά τι τα θες; Αφού δεν ήξερε τη γλώσσα. Δεν μπορούσες να συνεννοηθείς μαζί του. Καλά έκαναν στην τελική, λες από μέσα σου και σκύβεις το κεφάλι. «Εντάξει είμαστε», σκέφτεσαι και γυρίζεις στο σπίτι. Ακούς στις οκτώ το βράδυ αυτούς που σου λένε για την ανεργία που ανεβαίνει, για την πατρίδα που κινδυνεύει και για την απόλυση στη γωνία που σε περιμένει και σε ζώνουν τα φίδια. Ε, σκέφτεσαι, καλύτερα θα ήταν να μη μιλάς και πολύ τώρα που είναι δύσκολες οι μέρες.

Την επόμενη μέρα, πας στη δουλειά και δε βλέπεις την Γεωργία, τον Βασίλη και τον Γιάννη. «Πού πήγαν τα παιδιά;», ρωτάς ένα συνάδελφο. «Πού ζεις;», σου λέει. «Απολύθηκαν κι αυτοί». Δε λες τίποτα. Κατεβάζεις το κεφάλι, συνεχίζεις τη δουλειά και σκέφτεσαι πως αυτοί σίγουρα δεν ήταν μετανάστες, σίγουρα μιλούσαν τη γλώσσα και σίγουρα ήταν καλοί στη δουλειά τους. Τώρα, θα μου πεις, εσύ θα λύσεις το πρόβλημα; Η ζωή συνεχίζεται.
Μαζί με τη ζωή συνεχίζεται και το ίδιο βιολί για κάμποσες μέρες. Θα απολύθηκαν συνολικά καμιά δεκαπενταριά απ' την παραγωγή. Τους ήξερες. Είχατε πιει και καφεδάκι στο διάλειμμα ή κάνα ποτήρι κρασί μετά τη δουλειά. Εσύ, βέβαια, δε φοβάσαι. Ξέρεις πως ήσουν τύπος και υπογραμμός όλα αυτά τα χρόνια. Κανείς δεν έχει παράπονο από σένα. Ποτέ σου δεν έκανες κάτι που θα έβλαπτε την εταιρεία. Απεργία; Ποτέ! Εδώ φυλλάδια μοίραζαν μια φορά έξω απ' το εργοστάσιο και συ τους τα πέταξες στα μούτρα. (Δε σου έφταιγε και τίποτα ο άνθρωπος, αλλά, να, έσπασε ο διάολος το ποδάρι του κι εκείνη τη στιγμή ήταν μπροστά το αφεντικό).

Περνάει άλλη μια βδομάδα και ο κύριος Γιώργος - ο προϊστάμενος - σε φωνάζει στο γραφείο. «Μάλλον θα με προβιβάσουν», σκέφτεσαι και περιμένεις «εύφημον μνεία» για τη στάση σου στη δουλειά όλα αυτά τα χρόνια. Ελα όμως που αρχίζει αυτός ο κύριος Γιώργος να σου λέει διάφορα περίεργα. Πως «η κρίση αγγίζει την εταιρεία», πως «πρέπει να βρεθούν χρήματα», πως «γίνεται μείωση προσωπικού» και πως «όλοι πρέπει να θυσιαστούμε» στο «όνομα της ανταγωνιστικότητας». Κι ενώ σου τα λέει αυτά, εσύ θυμάσαι τον πρωθυπουργό που έλεγε ότι όλοι πληρώνουν την κρίση.

Κι όταν σου λέει το «απολύεσαι», το μόνο που σκέφτεσαι είναι τη στιγμή που πέταξες τα φυλλάδια στα μούτρα εκείνου που σου έλεγε για την απεργία...

του Κώστα Τρακοσα

....