Τους πιο μεγάλους ψεύτες της ιστορίας. Αυτούς που έχουν για «ορίζοντά τους» τα παπούτσια των ευρωπαϊκών αφεντικών τους, έτσι όπως είναι μόνιμα σκυμμένοι και γονατιστοί μπροστά τους. Αυτούς που έταζαν πριν τις εκλογές λαγούς με πετραχήλια για να έρθουν τώρα να γδάρουν τους αφελείς που τους εμπιστεύτηκαν. Αυτούς που ξεκίνησαν την πολιτική τους καριέρα με το κλεμμένο σύνθημα «Όχι στην ΕΟΚ των μονοπωλίων» για να φτάσουν σήμερα να είναι παπαγαλάκια των μονοπωλίων και μισθωτοί υπάλληλοι των κεφαλαιοκρατών και της Ε.Ε. Αυτούς που λένε χωρίς να ντρέπονται ότι «Χάσαμε μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας» την ώρα που αυτοί πήραν τα αργύρια απ΄ το ξεπούλημά της. Αυτούς που κλείνουν το Σκαραμαγκά και τα άλλα ναυπηγεία την ώρα που οι «Έλληνες» εφοπλιστές κάνουν γιγάντιες παραγγελιές πλοίων σε ναυπηγεία ανά τον κόσμο. Αυτούς που αφήνουν απλήρωτους τους άνεργους προκειμένου να δώσουν λεφτά στους βιομήχανους για να διευκολυνθούν να κάνουν κι άλλες απολύσεις. Αυτούς που μιλάνε για «Εθνική κρίση» την ώρα που γδέρνουν το λαό για να τα δώσουν δώρο στους εργολάβους του έθνους τους και στους προστάτες τους. Αυτούς που ξεπούλησαν την Ολυμπιακή, τον ΟΤΕ, τη ΔΕΗ, τον ΟΣΕ, την ΕΥΔΑΠ, τα δάση, τις θάλασσες, τις ακτές, την περιουσία του λαού, για να αυξήσουν την κερδοφορία των αφεντικών τους. Αυτούς που τα παίρνουν χοντρά απ΄ τον κοσμάκη για να αυξηθούν οι εξαγωγές κεφαλαίων στην Ελβετία. Αυτούς τους αλήτες που ονομάστηκαν «υπουργοί» και φιλοδοξούν να τους πούμε και «Σωτήρες». Αυτούς τους μασκαράδες που δεν περιμένουν τις απόκριες για να ντυθούν σκουλήκια. Είναι μασκαρεμένοι όλο το χρόνο.
ΚΑΙ ΣΕ ΠΟΙΟΥΣ ΝΑ ΤΑ ΠΟΥΜΕ ;
Σ΄ αυτούς που τα βλέπουν όλα αυτά, αλλά τρέφουν ακόμα … ελπίδες ; Δηλαδή αυταπάτες. Σ΄ αυτούς που μετρούν πιο πολύ τα 70 ευρώ μιας απεργίας απ΄ τα 2.500 ευρώ το χρόνο που πάει να τους πάρει ο γιός της Μαργαρίτας; Σ΄ αυτούς που φοβούνται να πουν μια κουβέντα μη τυχόν και χάσουν την συμπάθεια του νταβατζή τους ; Σ΄ αυτούς που δε διστάζουν να πουλήσουν την ψήφο τους και τα παιδιά τους στα ρουσφέτια προκειμένου να έχουν μια επίφαση «σιγουριάς»; Σ΄ αυτούς που ψάχνουν προφάσεις για να μη σηκώσουν το κεφάλι τους ; Σ΄ αυτούς που τρέχουν με τα σάλια τους χύμα πίσω απ΄ τα λαμόγια της όποιας κυβέρνησης, υπουργείου, δημάρχου, νομάρχη κλπ ; Σ΄ αυτούς που είναι έτοιμοι να αναπαράγουν την όποια αντικομμουνιστική κραυγή προκειμένου να μη μπουν στον κόπο να σκεφτούν τι είναι σωστό και τι είναι λάθος, τι είναι δίκιο και τι είναι άδικο. Σ΄ αυτούς μετά το σεισμό της Αθήνας και το πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας είχαν χαρά γιατί «θα ανέβαιναν οι μετοχές των κατασκευαστικών» ; Αυτούς που ονειρεύονται να αναρριχηθούν αδιαφορώντας για τις πλάτες πάνω στις οποίες θα πατήσουν ; Αυτούς που νομίζουν ότι θα τους αφήσει το σύστημα να γίνουν «κάτι», επειδή το υπηρετούν με υπερβάλλοντα ζήλο ; Αυτούς που θυσιάζουν κάθε ελπίδα και αγωνία των τριγύρω τους, προκειμένου να έχουν μια προσωπική απολαβή απ΄ τα ματωμένα και βρώμικα οφέλη τους συστήματος ;
Ή ΝΑ ΤΑ ΠΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ
Αυτούς που κόλλησαν κάποτε με την «ΕΟΚ των εργαζομένων» κι εξακολουθούν να μη βλέπουν μπροστά τους ότι το ιδεολόγημά τους έχει γίνει πια στάχτη και μπούλμπερη. Αυτούς που ξέκοψαν απ΄ το κίνημα κι έγιναν κολαούζοι των πουλημένων συνδικάτων την ώρα που όλοι μαζί πουλάνε τους εργάτες ακόμα μια φορά. Αυτούς που δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβουν ότι ο καπιταλισμός δεν διορθώνεται όσο κι αν τον γλύφουν με τις αριστερές τους ρεβεράντζες ; Αυτούς που συνεχίζουν να διατυπώνουν προτάσεις για τη «σωτηρία» του «έθνους» και του συστήματος που πίνει το αίμα του λαού; Αυτούς που δεν έχουν αποφασίσει ακόμα με ποιόν είναι ; Με το λαό ή με το σύστημα;
ΚΑΙ ΤΙ ΑΛΛΟ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΟΥΜΕ ;
Τους είπαμε για την κρίση πριν να συμβεί. Τους προειδοποιήσαμε για το Μάαστριχ, για την ΕΕ, για το Ευρώ, για την ΟΝΕ. Τους προειδοποιήσαμε για το ΠΑΣΟΚ και για τη ΝΔ. Τους είπαμε ότι το ΠΑΣΟΚ είναι ίδιο κι απαράλλακτο. Θα τολμούσα πια να πω : είναι και χειρότερο, απ΄ την άποψη ότι ελέγχοντας το συνδικαλισμό περνά τα πιο αντιδραστικά πράγματα με τον πιο ανώδυνο για το σύστημα τρόπο. Τους δείχνουμε το φεγγάρι κι αυτοί κοιτούν το δάχτυλό μας (που μπορεί καμιά φορά να έχει μαύρο στο νύχι). Όπως κάνουν όλοι οι ηλίθιοι. Τους κάνουμε πάντα την … Κασσάνδρα που πάντα έλεγε την αλήθεια, αλλά δυστυχώς ήταν … «μάντης κακών». Όχι επειδή εκείνη ήταν … «γουρσούζα», αλλά επειδή οι Τρώες ήταν αφελείς.
ΚΑΙ ΤΙ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ;
Αυτούς που θυσιάζουν χρόνο, κόπο, προσωπικές στιγμές, για να σηκώσουν στην πλάτη τους την αμαρτία όλων αυτών των ραγιάδων. Αυτούς που πάνε στην αγωνία και στον αγώνα με τα πιο ανιδιοτελή αισθήματα για να εισπράξουν κραυγές απ΄ τα κοράκια του συστήματος. Αυτούς που ενώ είναι γίγαντες ηθικής και πολιτικής υπεροχής, γίνονται καθημερινά νάνοι κι υπηρέτες των πολλών, των κοιμισμένων, των γονατισμένων, ακόμα και των πουλημένων. Σ΄ αυτούς που έρχεται η ώρα που θέλουν να πούνε «Ρε δε πάτε στο διάολο κωθώνια». Κι ύστερα πάλι απ΄ την αρχή, να εξηγήσουν στο διπλανό τους, να σηκώσουν τον πεσμένο, να ξεσηκώσουν τον καταπιεσμένο, να εμψυχώσουν τον απογοητευμένο. Σ΄ αυτούς που ξέρουν ότι η ανταμοιβή τους είναι μόνο η ικανοποίηση της προσφοράς κι η συντροφικότητα.
ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΤΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ;
Το βρίσκουν στη φύση και στη ζωή. Εκεί που τίποτα δε μένει ίδιο. Όλα αλλάζουν. Κι οι αλλαγές αυτές υπακούουν σε διαλεκτικούς νόμους και νομοτέλειες. Έτσι κι η κοινωνία. Πάντα άλλαζε και πάντα θα αλλάζει.
Το βρίσκουν στην ιστορία των ανθρώπων. Που λέει ότι η εξέλιξη γράφετε μόνο με εξεγέρσεις. Εξεγέρσεις που μπορεί να τις καταπνίγουν με χίλιους τρόπους οι εκάστοτε καταπιεστές, αλλά πάντα στο τέλος γίνεται αυτό που θέλει ο λαός. Αυτό που έχει ανάγκη η κοινωνία κι η οικονομία των πολλών. Κι αυτό ακολουθεί επίσης κάποιους νόμους, Σαν αυτούς που επέβαλαν την εξέλιξη απ΄ την δουλοκτητική κοινωνία στη φεουδαρχία κι από κει στον καπιταλισμό. Αυτούς τους νόμους που δεν άφησαν περιθώρια να μη συμβεί κάπου αυτή η νομοτελειακή αλλαγή.
Το βρίσκουν στην πολιτική οικονομία. Που λέει ότι ο καπιταλισμός κι η συγκέντρωση των μέσων παραγωγής σε λίγα χέρια, εμποδίζει την ανάπτυξη προς όφελος του λαού. Κι αυτό είναι η κύρια εγγύηση ότι όλο αυτό το κατασκεύασμα ( οικονομικό και πολιτικό ) θα φύγει απ΄ τη μέση ( φυσικά χωρίς τη θέλησή του). Που λέει ότι η απελευθέρωση των παραγωγικών δυνάμεων και των παραγωγικών σχέσεων έρχεται με το σοσιαλισμό. Κι αυτός θάρθει θέλουν δε θέλουν. Κι αν «απέτυχε» κάποια στιγμή, δε ξεχνάμε πόσες αποτυχημένες προσπάθειες έκαναν οι άνθρωποι και πόσα χρόνια χρειάστηκαν, μέχρι να καταφέρουν ένα αεροπλάνο να πετάει.
Το βρίσκουν στους ποιητές και στους φιλοσόφους. Σ΄ αυτούς που λένε «Η μοίρα του κόσμου είναι και δική μας μοίρα». Σ΄ αυτούς που λένε «Τις καλύτερες μέρες μας δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα». Σ΄ αυτούς που λένε «Οι άνθρωποι είναι ζώα που μυρίζουν ιδιόμορφα. Κι ύστερα πάλι λέω δεν πειράζει, έχω κι εγώ την ίδια μυρουδιά». Σ΄ αυτούς που λένε «Αν δε καώ εγώ, αν δε καείς εσύ, αν δε καούμε εμείς, πως θα γίνουν τα σκοτάδια φως ;». Σ΄ αυτούς που λένε «Το να σωθεί ο κόσμος είναι δική σου υπόθεση. Κι αν πάλι δε σωθεί, να λες : εγώ φταίω».
Το βρίσκουν στους θεωρητικούς. Που λένε ότι οι αλλαγές είναι συχνά και για μεγάλα διαστήματα βασανιστικά αργές και ανεπαίσθητες. Όμως για άλλα διαστήματα είναι ραγδαίες και καταιγιστικές. Το που θα βγάλουν τότε αυτές οι «αλλαγές» εξαρτάται απ΄ το τι σπόρο σπέρναμε τον καιρό των βασανιστικά αργών ημερών της «ρουτίνας». Που λένε ότι μια αλλαγή που «θάρθει» σε μια ώρα, δε μπορεί να γίνει ούτε σε εκατό χρόνια. Όμως για να έρθει αυτή «η μια ώρα», χρειάζεται να προηγηθούν τα εκατό χρόνια της σκληρής, βασανιστικής ή και απελπιστικά ρουτινιάρικης προσπάθειας.
Το βρίσκουν στην επαφή με το λαό. Αυτό το λαό που τραβά τα πάνδεινα και όμως αντέχει. Αυτό το λαό που έχει μέσα στο σπίτι του τη φωτογραφία του αγωνιστή παππού του, αλλά φοβάται να τον μιμηθεί γιατί λογαριάζει το κόστος που είχε τραβήξει εκείνος. Αυτό το λαό που διστάζει να αγανακτήσει γιατί φοβάται την οργή του. Αυτό το λαό που προτιμά να παριστάνει ότι δεν καταλαβαίνει, γιατί αλλιώς πρέπει να σπάσει, να ρημάξει, να σκοτώσει, να ματώσει. Αυτό το λαό που βουλιάζει μπροστά στην τηλεόραση και να προτιμά τους «εργολάβους», γιατί εμείς του ζητάμε να συμμετέχει στον αγώνα και στη θυσία. Αυτό το λαό που μπορούν κάποιοι να κοροϊδεύουν το μεγαλύτερο μέρος του και για μεγάλο διάστημα. Αλλά κανένας δε μπορεί να τους κοροϊδεύει όλους για πάντα. Γι αυτό τον φοβούνται.
Το βρίσκουν στην επαφή με το λαό. Που τους βοηθά να καταλαβαίνουν πότε και πόσο αντίστοιχη είναι η πράξη μας με τα λόγια μας. Πότε και αν είμαστε παράδειγμα και υπόδειγμα αγωνιστή. Που μας βοηθά να καταλαβαίνουμε τις ευθύνες μας και τα λάθη μας. Να δοκιμάζουμε την ορθότητα της γραμμής μας. Αυτό το λαό που όποτε του μιλάμε μας ακούει. Κι όποτε μας ακούει μας πιστεύει. Αρκεί μαζί με τα λόγια μας να βλέπει να το πρωτοπόρο παράδειγμά μας. Κι αρκεί επίσης να ξέρουμε ότι όταν μιλάμε δεν απευθυνόμαστε σ΄ όλους. Και να μη μας απογοητεύουν οι φορές εκείνες που πέφτουμε σε ντουβάρια συζητώντας με πουλητάρια, με παπαγαλάκια και με ραγιάδες.
Το βρίσκουν μέσα τους. Στο αίσθημα δικαίου που κουβαλούν. Στο αίσθημα καλοσύνης που τους πνίγει και που σηματοδοτεί το να είσαι αγωνιστής και κομμουνιστής. Στην ιστορική αισιοδοξία και την εμπιστοσύνη στο λαό και στα δίκια του. Το δανείζονται απ΄ τις ανάγκες των παιδιών τους για να ξεχρεωθούν απέναντι στους παππούδες τους.
Το βρίσκουν στους … «προηγούμενους». Σ΄ αυτούς που κάποτε δε θυσίαζαν μόνο χρόνο και … υπομονή σαν εμάς, αλλά ολόκληρες οικογένειες, παιδιά, ζωές, καριέρες. Σ΄ αυτούς που ήξεραν – όπως ξέρουμε κι εμείς – ότι ο σκληρός και βασανιστικός αγώνας της κάθε μέρας θα φέρει αποτέλεσμα. Αποτέλεσμα που μπορεί να μη το έζησαν εκείνοι, αλλά ήρθε σ΄ άλλους. Σ΄ αυτούς που μπόρεσαν να δουν τη ζωή τους ενταγμένη στον βαθύ ιστορικό χρόνο κι όχι μίζερη, εγωιστική κι αποκομμένη με διάρκεια καμιά εβδομηνταριά ( άντε ογδόντα ) χρόνια. Σ΄ αυτούς που ήξεραν ότι η ζωή τους κι η πράξη τους αλλάζει πάντα την ιστορία.
Το βρίσκουν πάνω απ΄ όλα στη συνείδηση ότι αυτό που λέμε, αυτό που κάνουμε, αυτό που ζητάμε απ΄ το λαό, είναι αυτό που μπορεί να κάνει και τη δική μας ζωή καλύτερη. Είναι η απόλυτη ταύτιση του εγώ με το εμείς. Η απόλυτη πειθαρχία μας στο συλλογικό.
Του Μάνου Δούκα ....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου