ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΤΟΤΕ...

... Τα χρόνια πέρασαν ….Έτσι καθώς ξεφτυλίστηκαν στις μέρες μας οι πολιτικοί….Έτσι καθώς εκείνο το «δημοκρατία είναι η γνώμη των πολλών» εξελίχθηκε σε θηλιά στο λαιμό των λίγων και απόλυτο πνίξιμο στην άποψη του ενός…(Στυγνή η δικτατορία της AGB για παράδειγμα).

Παρατηρώ μερικούς από τους ήρωες του τότε… Της γενιάς του Πολυτεχνείου… Πρόσωπα που μεταμφιέστηκαν με τη μπαμπέσικη κουκούλα του «ήρωα»… Των συμβόλων…Των φωνών που ενέπνευσαν κόσμο και κοσμάκη κάποτε… Να περιφέρονται από κόμμα σε κόμμα… Χρόνια και χρόνια κρατικοδίαιτοι… Να μασάνε τα λόγια τους, να συμβιβάζονται με ημίμετρα, να καταπίνουν λέξεις, να ξεροβήχουν απόψεις…Τρίζει χρόνια η πόρτα και δώστου λάδι… Πολύ λάδι… «Εδώ Πολυτεχνείο»…

Και γω….Με νέο μέλος στην οικογένεια, τον Κωστάκη. Στο νηπιαγωγείο. Δεν τα πάνε πια, τα παιδιά στο Πολυτεχνείο για ν΄αφήσουν ένα λουλούδι. Ποιος να το διανοηθεί με τόσα γεγονότα…Και βέβαια ούτε έλυσε κανείς τα προβλήματα της ΠΑΙΔΕΙΑΣ… Και έτσι φέτος…Για μια χρονιά ακόμα… Μια αγωνία έχω! Να του μιλήσω για τον Παναγούλη… Για «μεγάλους» ανθρώπους. Για τους ανένταχτους ή τους απολύτως ενταγμένους στη συνείδησή τους. Και για μια πόρτα ορθάνοιχτη… Να πετάξουμε μια μέρα έξω σαβούρα, πολύ σαβούρα… Όχι αναγκαστικά όλοι μαζί. Το «όλοι» μετατοπίζει πρόστυχα την ευθύνη του ενός. Μπορεί και ο καθένας μόνος του.

απόσπασμα από άρθρο της Ρέας Βιτάλη "Πολυτεχνείο blues"

.....