Καλοκαίρι … μπάνια … παρέες … ταβερνάκια … μπαράκια … διακοπές … κι απορεί ο φίλος μου : «Που το βρίσκετε το κουράγιο κι ασχολείστε με εξορμήσεις, με ομιλίες, με πολιτική δραστηριότητα, σκαρφαλώνετε στα βουνά για να τιμήσετε παλιούς νεκρούς, σκάβετε τάφους για να βρείτε αρχαία κόκαλα … κατακαλόκαιρο». Κι ένας σύντροφος μίλησε για … «ακούραστους».
Όλες οι απαντήσεις είναι μέσα στους ποιητές μας σύντροφοι. «Ο ένας κόβει κι άλλος ράβει». Ο ένας λέει : «Η μοίρα του κόσμου είναι και δική μας μοίρα». Ο άλλος λέει : «Αν δε καώ εγώ, αν δε καείς εσύ, αν δε καούμε εμείς, πως περιμένετε να γίνουν τα σκοτάδια φως». Ο τρίτος λέει : «Μη καρτεράτε να λυγίσουμε ούτε για μια στιγμή. Μηδ΄ όσο στην κακοκαιριά λυγάει το κυπαρίσσι. Έχουμε τη ζωή πολύ, πάρα πολύ αγαπήσει». Ο τέταρτος λέει : «Οι πιο όμορφες μέρες μας είναι αυτές που δεν έχουμε ζήσει ακόμα». Κι ο πιο τολμηρός λέει ότι είμαστε … «σύννεφα με παντελόνια». Κι εμείς τα διαβάζουμε και τα … πιστεύουμε. Τα νοιώθουμε και τα ζούμε. Και περνάμε … τέλεια.
Γιατί νοιώθουμε ότι η ελευθερία μας είναι η συνείδηση της αναγκαιότητας.
· Ποιος μπορεί να νοιώθει ελεύθερος αυτό το καλοκαίρι όταν βλέπει αυτά που γίνονται με τους μετανάστες ; Αυτός δεν είναι άνθρωπος !
· Ποιός μπορεί να κάθετε να παρακολουθεί την αντικομουνιστική υστερία να εξελίσσετε ραγδαία και να μη ξεσηκώνετε ; Αυτός θα την πατήσει όπως την πάτησε ο «ήρωας» του ποιήματος του Μπρέχτ : όταν θα έρθει «η ώρα του» δε θα υπάρχει κανείς να του συμπαρασταθεί.
· Ποιος μπορεί να κάθετε να του πίνουν το αίμα και το μεδούλι των κοκάλων του χωρίς να αντιδρά ; Αυτός είναι πεθαμένος και δε του το έχει πει κανένας ακόμα !
· Ποιος μπορεί να κάθετε και να ακούει το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ να λένε ότι θα τα φτιάξουν όλα και να μη φτύνει το γυαλί της τηλεόρασης ή τα μούτρα του πολιτευτή ; Αυτός δεν είναι εξυπνότερος απ΄ τα κοχύλια που μαζεύει στις παραλίες.
· Ποιος κομμουνιστής μπορεί να ξέρει ότι το κόμμα μας δέχεται μια άνευ προηγουμένου επίθεση κι εκείνος να κάνει σκέτα μπάνια ; Πάντως όχι εμείς.
Γιατί τη βρίσκουμε να «υπηρετούμε» την … ιστορία.
· «Τη βρίσκουμε» με την αίσθηση ότι εμείς σπρώχνουμε τον τροχό της ιστορίας να ξεκολλήσει απ΄ τη λάσπη και να πάει παρακάτω, στο επόμενο στάδιό της.
· «Τη βρίσκουμε» να μεγεθύνουμε τη ζωή μας, εντάσσοντας την στον ιστορικό χρόνο. Την επανάσταση του 1821 δεν την έκανε μόνο η γενιά που τότε ζούσε κι ήταν 20 – 30 χρονών. Πολλές γενιές την ονειρεύτηκαν, την υπηρέτησαν, την προετοίμασαν, την έφεραν πιο κοντά. Κι ας μη την έζησαν.
· Οι κωπηλάτες στις γαλέρες των Ρωμαίων ήξεραν μόνο το κουπί. Ούτε που τους πέρναγε απ΄ το μυαλό ότι υπάρχει ζωή χωρίς σκλάβους και σκλαβιά. Υπήρξε όμως. Ήρθε κάποτε. Στην αλλαγή αυτή έπαιξαν ρόλο κι αυτοί. Κι ας μη «νίκησε» ο Σπάρτακος τη συγκεκριμένη στιγμή. Δε νίκησε εκείνη τη στιγμή, αλλά νίκησε για … πάντα. Κάτι σαν το Δημοκρατικό Στρατό δηλαδή.
· “Να είσαι, λέει, Κομμουνιστής! Αυτό σημαίνει να προχωράς και εσύ καθώς προβαίνει εμπρός η ιστορία” λέμε μαζί με τον ΝΑΖΙΜ ΧΙΚΜΕΤ.
Όλες οι απαντήσεις είναι μέσα στους ποιητές μας σύντροφοι. «Ο ένας κόβει κι άλλος ράβει». Ο ένας λέει : «Η μοίρα του κόσμου είναι και δική μας μοίρα». Ο άλλος λέει : «Αν δε καώ εγώ, αν δε καείς εσύ, αν δε καούμε εμείς, πως περιμένετε να γίνουν τα σκοτάδια φως». Ο τρίτος λέει : «Μη καρτεράτε να λυγίσουμε ούτε για μια στιγμή. Μηδ΄ όσο στην κακοκαιριά λυγάει το κυπαρίσσι. Έχουμε τη ζωή πολύ, πάρα πολύ αγαπήσει». Ο τέταρτος λέει : «Οι πιο όμορφες μέρες μας είναι αυτές που δεν έχουμε ζήσει ακόμα». Κι ο πιο τολμηρός λέει ότι είμαστε … «σύννεφα με παντελόνια». Κι εμείς τα διαβάζουμε και τα … πιστεύουμε. Τα νοιώθουμε και τα ζούμε. Και περνάμε … τέλεια.
Γιατί νοιώθουμε ότι η ελευθερία μας είναι η συνείδηση της αναγκαιότητας.
· Ποιος μπορεί να νοιώθει ελεύθερος αυτό το καλοκαίρι όταν βλέπει αυτά που γίνονται με τους μετανάστες ; Αυτός δεν είναι άνθρωπος !
· Ποιός μπορεί να κάθετε να παρακολουθεί την αντικομουνιστική υστερία να εξελίσσετε ραγδαία και να μη ξεσηκώνετε ; Αυτός θα την πατήσει όπως την πάτησε ο «ήρωας» του ποιήματος του Μπρέχτ : όταν θα έρθει «η ώρα του» δε θα υπάρχει κανείς να του συμπαρασταθεί.
· Ποιος μπορεί να κάθετε να του πίνουν το αίμα και το μεδούλι των κοκάλων του χωρίς να αντιδρά ; Αυτός είναι πεθαμένος και δε του το έχει πει κανένας ακόμα !
· Ποιος μπορεί να κάθετε και να ακούει το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ να λένε ότι θα τα φτιάξουν όλα και να μη φτύνει το γυαλί της τηλεόρασης ή τα μούτρα του πολιτευτή ; Αυτός δεν είναι εξυπνότερος απ΄ τα κοχύλια που μαζεύει στις παραλίες.
· Ποιος κομμουνιστής μπορεί να ξέρει ότι το κόμμα μας δέχεται μια άνευ προηγουμένου επίθεση κι εκείνος να κάνει σκέτα μπάνια ; Πάντως όχι εμείς.
Γιατί τη βρίσκουμε να «υπηρετούμε» την … ιστορία.
· «Τη βρίσκουμε» με την αίσθηση ότι εμείς σπρώχνουμε τον τροχό της ιστορίας να ξεκολλήσει απ΄ τη λάσπη και να πάει παρακάτω, στο επόμενο στάδιό της.
· «Τη βρίσκουμε» να μεγεθύνουμε τη ζωή μας, εντάσσοντας την στον ιστορικό χρόνο. Την επανάσταση του 1821 δεν την έκανε μόνο η γενιά που τότε ζούσε κι ήταν 20 – 30 χρονών. Πολλές γενιές την ονειρεύτηκαν, την υπηρέτησαν, την προετοίμασαν, την έφεραν πιο κοντά. Κι ας μη την έζησαν.
· Οι κωπηλάτες στις γαλέρες των Ρωμαίων ήξεραν μόνο το κουπί. Ούτε που τους πέρναγε απ΄ το μυαλό ότι υπάρχει ζωή χωρίς σκλάβους και σκλαβιά. Υπήρξε όμως. Ήρθε κάποτε. Στην αλλαγή αυτή έπαιξαν ρόλο κι αυτοί. Κι ας μη «νίκησε» ο Σπάρτακος τη συγκεκριμένη στιγμή. Δε νίκησε εκείνη τη στιγμή, αλλά νίκησε για … πάντα. Κάτι σαν το Δημοκρατικό Στρατό δηλαδή.
· “Να είσαι, λέει, Κομμουνιστής! Αυτό σημαίνει να προχωράς και εσύ καθώς προβαίνει εμπρός η ιστορία” λέμε μαζί με τον ΝΑΖΙΜ ΧΙΚΜΕΤ.
Γιατί είμαστε γεμάτοι με … φιλοδοξίες
· Μόνο που εμάς οι «φιλοδοξίες» μας δεν είναι προσωπικές, αλλά συλλογικές.
· Φιλοδοξούμε να τα πάρουμε όλα απ΄ τους κηφήνες που χωρίς να προσφέρουν τίποτα εκτός από εκμετάλλευση, απολαμβάνουν τα πάντα εκτός από ηθική ικανοποίηση και την εκτίμηση του λαού.
· Φιλοδοξούμε να φτιάξουμε μια κοινωνία που θα ανήκει σ΄ αυτούς που τη χτίζουν και τη συντηρούν, σ΄ αυτούς που παράγουν τον πλούτο της, κι όχι σ΄ αυτούς που την αρμέγουν και την στύβουν σα λεμονόκουπα.
· Φιλοδοξούμε να απελευθερώσουμε τη ζωή, την επιστήμη, την φαντασία του εργαζόμενου και να τη βάλουμε να υπηρετεί τον ίδιο τον άνθρωπο και τη ζωή του κι όχι τα αρπακτικά.
· Φιλοδοξούμε να καταργήσουμε το νόμο του κέρδους και κάθε συμφέρον ή φιλοδοξία που πηγάζει απ΄ αυτόν.
· Φιλοδοξούμε να γυρίσουμε τα πάνω κάτω. Κι αυτό είναι σκοπός και όραμα και στόχος ζωής. Κι επειδή είναι ευγενικός και αναγκαίος. Επειδή συμβαδίζει με τις «φιλοδοξίες» και με τις νομοτέλειες της ιστορίας και της οικονομίας των ανθρώπων. Γι αυτό είναι και ευχάριστος για μας αλλά και ρεαλιστικός.
· Μόνο που εμάς οι «φιλοδοξίες» μας δεν είναι προσωπικές, αλλά συλλογικές.
· Φιλοδοξούμε να τα πάρουμε όλα απ΄ τους κηφήνες που χωρίς να προσφέρουν τίποτα εκτός από εκμετάλλευση, απολαμβάνουν τα πάντα εκτός από ηθική ικανοποίηση και την εκτίμηση του λαού.
· Φιλοδοξούμε να φτιάξουμε μια κοινωνία που θα ανήκει σ΄ αυτούς που τη χτίζουν και τη συντηρούν, σ΄ αυτούς που παράγουν τον πλούτο της, κι όχι σ΄ αυτούς που την αρμέγουν και την στύβουν σα λεμονόκουπα.
· Φιλοδοξούμε να απελευθερώσουμε τη ζωή, την επιστήμη, την φαντασία του εργαζόμενου και να τη βάλουμε να υπηρετεί τον ίδιο τον άνθρωπο και τη ζωή του κι όχι τα αρπακτικά.
· Φιλοδοξούμε να καταργήσουμε το νόμο του κέρδους και κάθε συμφέρον ή φιλοδοξία που πηγάζει απ΄ αυτόν.
· Φιλοδοξούμε να γυρίσουμε τα πάνω κάτω. Κι αυτό είναι σκοπός και όραμα και στόχος ζωής. Κι επειδή είναι ευγενικός και αναγκαίος. Επειδή συμβαδίζει με τις «φιλοδοξίες» και με τις νομοτέλειες της ιστορίας και της οικονομίας των ανθρώπων. Γι αυτό είναι και ευχάριστος για μας αλλά και ρεαλιστικός.
Γιατί νοιώθουμε ότι η αυθόρμητη αντίδρασή μας που έρχεται μέσα απ΄ τις αρχές της ψυχής μας, για να ανθίσει χρειάζεται συγκρότηση, οργάνωση και μέθοδο.
· Κι αυτά μας τα εξασφαλίζει ο κομματικός μας προγραμματισμός.
· Η συλλογικότητα στην λήψη και την εφαρμογή των αποφάσεων.
· Η συνείδηση ότι η επαναστατική δράση περνάει και περιόδους ρουτίνας. Αλλά ξέρουμε ότι «αυτό που μπορεί να γίνει σε μια στιγμή, δε μπορεί να γίνει ούτε μέσα σε εκατό χρόνια. Αλλά αυτή η στιγμή δεν θα έρθει ποτέ αν δεν προηγηθούν αυτά τα εκατό χρόνια σκληρής βασανιστικής δουλειάς σαν αυτή που κάνουν τα μυρμήγκια». Έτσι έλεγε ο Λένιν.
Γιατί μ΄ αυτά που κάνουμε, κανείς δεν διασκεδάζει πιο πολύ από μας.
· Εμείς που είμαστε … «ακούραστοι» γιατί η επαφή με τον κόσμο μας ξεκουράζει, αφού είναι το οξυγόνο της ύπαρξης και της δράσης του κόμματός μας. Κι όχι μόνο όταν είναι εκλογές.
· Εμείς που κάποιες φορές και χωρίς να γνωριζόμαστε μεταξύ μας, επιβεβαιώνουμε με τον καλύτερο τρόπο τα πλεονεκτήματα και τις αρετές της συντροφικότητας, όταν καθόμαστε και διασκεδάζουμε μετά τη δράση μας σε παρέα 35 ατόμων με ηλικίες από 18 μέχρι 92.
· Εμείς που δεν κάνουμε τίποτα που δεν το θέλουμε ή που δε το θεωρούμε επιβεβλημένο και άρα ευχάριστο. Ποιος άλλος έχει αυτή την πολυτέλεια ;
· Εμείς που οικοδομούμε τις σχέσεις μας πάνω στην κοινή μας επαναστατική δράση και γι αυτό δεν είμαστε ούτε «γνωστοί», ούτε «φίλοι», αλλά ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ. Ποιος άλλος μπορεί να νοιώσει αυτό το συναίσθημα ; Εμείς που δε βαριόμαστε να γυρνάμε και να μιλάμε για τη σκέψη μας που είναι ίδια με τις θέσεις του κόμματός μας. Γιατί είναι προσωπική μας, αλλά και συλλογική μας ανάγκη.
· Εμείς που είμαστε … «ακούραστοι» γιατί η επαφή με τον κόσμο μας ξεκουράζει, αφού είναι το οξυγόνο της ύπαρξης και της δράσης του κόμματός μας. Κι όχι μόνο όταν είναι εκλογές.
· Εμείς που κάποιες φορές και χωρίς να γνωριζόμαστε μεταξύ μας, επιβεβαιώνουμε με τον καλύτερο τρόπο τα πλεονεκτήματα και τις αρετές της συντροφικότητας, όταν καθόμαστε και διασκεδάζουμε μετά τη δράση μας σε παρέα 35 ατόμων με ηλικίες από 18 μέχρι 92.
· Εμείς που δεν κάνουμε τίποτα που δεν το θέλουμε ή που δε το θεωρούμε επιβεβλημένο και άρα ευχάριστο. Ποιος άλλος έχει αυτή την πολυτέλεια ;
· Εμείς που οικοδομούμε τις σχέσεις μας πάνω στην κοινή μας επαναστατική δράση και γι αυτό δεν είμαστε ούτε «γνωστοί», ούτε «φίλοι», αλλά ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ. Ποιος άλλος μπορεί να νοιώσει αυτό το συναίσθημα ; Εμείς που δε βαριόμαστε να γυρνάμε και να μιλάμε για τη σκέψη μας που είναι ίδια με τις θέσεις του κόμματός μας. Γιατί είναι προσωπική μας, αλλά και συλλογική μας ανάγκη.
Μάνος Δούκας
Υ.Γ. Εμείς που θα δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις πάλι με χαρά, για την ενίσχυση του κόμματος στις εκλογές που προκηρύχτηκαν πριν τελειώσω αυτό το κείμενο.
...............................................................................
* Ο Μάνος Δούκας είναι μαθηματικός, μέλος του Π.Α.ΜΕ Εκπαιδευτικών, μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας της ΑΔΕΔΥ και συνεργάτης της εφημερίδας Νέο Εμπρός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου