Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ

ΠΩΣ ΤΟ ΠΑΜΕ ΕΣΠΑΣΕ ΤΗΝ ΟΜΕΡΤΑ ΤΩΝ ΣΥΝΕΝΟΧΩΝ

Πρώτα η άρχουσα τάξη της χώρας ( κι όχι μόνο ) έδωσε πράσινο φώς στο ΠΑΣΟΚ και στο Γιωργάκη. Κυρίως γιατί το ΠΑΣΟΚ είναι «ικανότερο» να περάσει οτιδήποτε θέλουν, πιο εύκολα, χωρίς πολλά πολλά, αφού ελέγχει και το συνδικαλιστικό κίνημα (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, και λοιπά πουλητάρια).
Κι ο Γιώργος έκανε ότι μπορούσε για να δώσει τα διαπιστευτήριά του (Δήλωση ότι θα ξανασυζητηθεί το θέμα του αγωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολης, επίσκεψη λίγες μόνο μέρες πριν τις εκλογές στις ΗΠΑ για να πάρει γραμμή, μυστικά δείπνα με τραπεζίτες, βιομήχανους κλπ).
Μετά πήραν τη σκυτάλη όλοι οι «εργολάβοι της κοινής γνώμης» ( δημοσκόποι και δημοσιογράφοι ) για να πείσουν τον κοσμάκη ότι έτσι πρέπει. Κι ύστερα το ΠΑΣΟΚ πήρε τις εκλογές. Απλώθηκε στη χώρα μια «αναμονή» που την τροφοδοτούσαν όλοι.

Τα κανάλια έδιναν συγχαρητήρια στο ΠΑΣΟΚ ό,τι και να έκανε ( Ακόμα το ίδιο κάνουν). Τα Αλμουνάκια απειλούσαν ( και απειλούν ) δείχνοντας το δρόμο των θυσιών στο λαό μας. Τα κανάλια αναδεικνύουν το … μονόδρομο. Ο Αμερικάνος πρέσβης δίνει συμβουλές – διαταγές. Κι η απορία που μας ταΐζουν είναι «το ήξερε ή δεν το ήξερε το ΠΑΣΟΚ ότι το έλλειμμα είναι πάνω από 12%;».
Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες «κατανοούν» τη δυσκολία και προτείνουν σιωπή, «αναμονή» και … «διάλογο». Οι ΠΑΣΟΚοι συνδικαλιστές, δίνοντας τα πρώτα δείγματα της απεργοσπατικής γραμμής που υιοθετούν πάντα όταν κυβερνά το κόμμα τους (εδώ το κάνουν και επί ΝΔ), πουλάνε την απεργία στο λιμάνι. Άξιος ο μισθός τους.

Στην ΑΔΕΔΥ π.χ. στην πρώτη συνεδρίαση μετά τις εκλογές, η ΠΑΣΚ έλεγε «Ο λαός ψήφισε», η ΔΑΚΕ έλεγε «Να μην προτείνουμε ούτε αυξήσεις γιατί η χώρα περνάει κρίση κι η κυβέρνηση είναι νέα» κι ο ΣΥΝ έλεγε «Ας δούμε πρώτα τον προϋπολογισμό και βλέπουμε». Ήταν τότε που στο ΣΥΝ περίμεναν να δουν αν το ΠΑΣΟΚ θα υλοποιήσει τις υποσχέσεις του. Σαφώς : αν τις υλοποιούσε θα ήταν σύμφωνοι. Όπου φυσάει ο άνεμος, αρκεί να είναι προς τη σωστή – σοσιαλδημοκρατική – κατεύθυνση.
Φυσικά πήγαν όλοι τους στο «διάλογο». Λες κι αν ήθελε η κυβέρνηση να κάνει κάτι θετικό για τους εργαζόμενους χρειαζόταν διάλογος. Λες κι οι προηγούμενοι διάλογοι έβγαλαν κάτι θετικό για τους εργαζόμενους.

Στο μεταξύ «έσκασε» το θέμα STAGE. Χιλιάδες νέοι κυρίως άνθρωποι πετάχτηκαν στο δρόμο. Και διάλεξαν το δρόμο του αγώνα. Οι ηγεσίες (ΑΔΕΔΥ – ΓΣΕΕ) το κορόιδο. Το πρώτο δείγμα ραγδαίας επιδείνωσης της θέσης της εργατικής τάξης. Μια ακόμα απόδειξη της αντικειμενικής ταύτισης των συμφερόντων της με το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ.
Κάπου εκεί ήρθε το ΠΑΜΕ να σηκώσει φωνή. Τη φωνή της εργατικής τάξης. Μια λέξη: «Πουλητάρια» που είπε ο Κατσώτης στον Παπασπύρου (ΑΔΕΔΥ) και τον Παναγόπουλο (ΓΣΕΕ) όταν το ΠΑΜΕ μπλόκαρε συμβολικά το διάλογό τους.
Την επόμενη μέρα έγινε το συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ. Ένα συλλαλητήριο που «διέσπασε» τη σιωπή των αμνών και την ομερτά των συνενόχων. Το ΠΑΜΕ ανακοινώνει απεργία στις 17 Δεκέμβρη.

Όλοι οι καλοθελητές πάνε να μας πείσουν ότι η τακτική του ΠΑΜΕ δεν είναι αποδεκτή απ΄ το λαό. Ότι είμαστε «ακραίοι».
Βγαίνει όμως ο Λοβέρδος και αποκαθιστά την αλήθεια λέγοντας : «Αυτή τη βδομάδα πιέστηκα πολύ από δύο πλευρές. Η μια πλευρά ήταν η Αριστερά, η οποία πίεσε πολύ και θα πιέσει. Ο στόχος είναι, του ΚΚΕ τουλάχιστον είναι καταφανής, πιέζει, δεν μπαίνει στο διάλογο, σέρνει τον ΣΥΝ και μετά θα επιδιώξουν να σύρουν και ένα κομμάτι του ΠΑΣΟΚ για να ακυρώσουν την προσπάθειά μας στο ασφαλιστικό».
Λες και ήταν προφήτης … σε δυό μέρες αποχωρεί ο ΣΥΝ απ΄ το διάλογο που τον χαρακτηρίζει «στημένο» και «προκάτ». Άλλη μια φορά ανακάλυψαν την Αμερική. Άλλη μια φορά θα την ξεχάσουν και θα ξαναπάνε να νομιμοποιήσουν με την παρουσία τους τον όποιο επόμενο διάλογο.

Απόφαση για συμμετοχή στην απεργία του ΠΑΜΕ παίρνουν 13 ομοσπονδίες και πολλά εργατικά κέντρα. Αρχίζει να δημιουργείται «κλίμα». Δεκάδες σωματεία και σύλλογοι ανακοινώνουν τη συμμετοχή τους. Σύλλογοι που δεν «ελέγχονται» όλοι απ΄ τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ. Στην ΓΣΕΕ η ΠΑΣΚ βγάζει αφρούς. Στην ΑΔΕΔΥ το ίδιο. Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ προτείνουν συμμετοχή στην απεργία. Η ΠΑΣΚ κι η ΔΑΚΕ επ΄ ουδενί. Κι ο ΣΥΝ προτείνει απεργία στις 16 ή στις 18 «για να μη συμπέσει με το ΠΑΜΕ». Η αποθέωση της «ενότητας» της εργατικής τάξης. Αλλά θα μου πείτε «τι δουλειά έχουν αυτοί με την εργατική τάξη» ;
Στη ΔΟΕ η ΠΑΣΚ χτυπιέται, γιατί «πάει να διαμορφωθεί» μια πλειοψηφία ΠΑΜΕ – «Συσπειρώσεις» και ΔΑΚΕ, που ψιλοσυμφωνούν στην ημερομηνία για τους δικούς του λόγους ο καθένας και με το δικό του πλαίσιο. Η απόφαση αναβάλλεται για την επόμενη συνεδρίαση. Η ΠΑΣΚ βγάζει καταγγελία στην «ετερόκλητη συμμαχία». Η ΟΛΜΕ ( ΠΑΣΚ – ΣΥΝ – ΔΑΚΕ ) δεν συζητά το θέμα.

Στο μεταξύ σιγά σιγά «βγαίνουν» όλα τα … «σενάρια». Μείωση συντάξεων και αύξηση ορίων ηλικίας. Παράταση εργάσιμου βίου. Μη εγγυημένη επαγγελματική αντί για κοινωνική ασφάλιση. Μείωση παροχών μέσω των ενοποιήσεων των ταμείων. Δραστικές περικοπές στις παροχές υγείας. Κατάργηση των ΒΑΕ. Περικοπές στις αναπηρικές συντάξεις. Δέκατος τρίτος μισθός. Φορολογικά. Οικονομικά. Ωρομίσθιοι στο δημόσιο σχολείο, κλπ. Το πράγμα γίνεται σιγά σιγά φως φανάρι.
Οι κατά τόπους ΕΛΜΕ και Σύλλογοι δασκάλων, αλλά και πολλά Νομαρχιακά τμήματα της ΑΔΕΔΥ, εργαζόμενοι στους ΟΤΑ, σε νοσοκομεία, παίρνουν αποφάσεις συμμετοχής με στάσεις εργασίας στις 17/12 ( Σύμφωνα με τα καταστατικά τους δεν έχουν δικαίωμα να προκηρύσσουν απεργία χωρίς Γενική Συνέλευση). Οι αποφάσεις διάφορων φορέων στον ιδιωτικό και το δημόσιο φορέα συνεχίζονται.
Η Πανελλαδική γραμματεία του ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών αποφασίζει ότι οι εκπαιδευτικοί του ΠΑΜΕ θα απεργήσουν στις 17/12 είτε υπάρχει απόφαση απ΄ τις ομοσπονδίες μας είτε όχι. Μας καλύπτει το ΠΑΜΕ. Το ΠΑΜΕ που πλέον και στο δημόσιο μπορεί να προκηρύσσει απεργίες, να τις περιφρουρεί και να καλύπτει απεργούς. Μακάρι να βρεθεί κάποιος θερμοκέφαλος να πειράξει έναν απεργό συναγωνιστή μας. Θα δουν … την άλλη όψη του ΠΑΜΕ. Αυτή που έχουν δει τα Jumbo, το Καζίνο της Πάρνηθας, κι οι εφοπλιστές στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη. Είμαστε εδώ, έχουμε ονόματα και σας περιμένουμε.

Η ΟΛΜΕ μετά από πρόταση του ΠΑΜΕ και κάτω απ΄ την πίεση των αποφάσεων δεκάδων ΕΛΜΕ, παίρνει απόφαση για στάση εργασίας, την οποία συμπληρώνουν οι ΕΛΜΕ με δική τους στάση για να γίνει 24ωρη απεργία.
Και τότε οι γελοίοι ( το λέω όχι «γενικά» αλλά γιατί τους ξέρω προσωπικά ) ΠΑΣΟΚοι της ηγεσίας της ΔΟΕ, μαζί με τους ΔΑΚΙΤΕΣ, αποφασίζουν 24 ωρη απεργία στις … 16 Δεκέμβρη. Καλύτερη απόδειξη του αντικομμουνισμού τους δε μπορούσαν να δώσουν. Δείχνουν ποιόν θεωρούν αντίπαλο. Καλύτερη απόδειξη της ανοησίας τους δε μπορούσαμε να περιμένουμε. Υπάρχει κάποιος που δεν καταλαβαίνει ; Ο πρόεδρος ενός Συλλόγου Δασκάλων στη Νέα Ιωνία έλεγε σε δασκάλους : «Αν πηγαίναμε στις 17 θα ήταν σαν να παραδεχόμαστε ότι μας τραβάει το ΠΑΜΕ απ΄ τη μύτη».
Αυτοί που ήταν οι πρώτοι που ωρύονταν ενάντια σε κάθε … διαμαρτυρία απέναντι στην κυβέρνησή τους, είναι οι ίδιοι που αναγκάστηκαν να προκηρύξουν απεργία. Γιατί καλέ απεργία ; Πως και τέλειωσε έτσι γρήγορα η υπομονή κι η κατανόηση ; Σας τράβηξε το ΠΑΜΕ όπως φοβόταν ο Λοβέρδος ;

Την απεργία η ηγεσία της ΔΟΕ την ονειρεύτηκε σαν έναν τρόπο να βάλει εμπόδια στην απεργία του ΠΑΜΕ στο χώρο των δασκάλων, να μπερδέψει τον κόσμο, να διασπάσει, να κοροϊδέψει, να αποπροσανατολίσει. Κούνια που τους κούναγε : το ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών ανακοινώνει ότι μετατρέπει την 24 ωρη απεργία στις 17/12 σε 48 ωρη στις 16 και 17 Δεκέμβρη. Μπράτηδες στα … κρεβάτια σας.
Η ΠΑΣΚ της ΔΟΕ βγάζει ανακοίνωση που μιλά … για τον Πλουμπίδη … για το Στάλιν και άλλα τέτοια συνηθισμένα για κομπλεξικούς αντικομμουνιστές ή για μαθητές των μεθόδων της ασφάλειας του εμφυλίου και του Γκαίμπελς (θα μου πείτε, το ένα δεν αποκλείει το άλλο). Το χάσιμο της ψυχραιμίας συνοδεύεται πάντα από μπόλικο αντικομμουνισμό. Ιδιαίτερα όταν κάποιος υπηρετεί συνειδητά το πέρασμα της αντιλαϊκής και αντιεκπαιδευτικής πολιτικής.
Τώρα πια είμαστε στην προετοιμασία της απεργίας. Όταν θα κυκλοφορήσει αυτό το άρθρο, η απεργία δεν θα έχει γίνει ακόμα. Η ουσία όμως είναι μία :
Η ομερτά έσπασε. Κι ο διάλογος πήγε περίπατο

Από κει που μας είχαν στη «συζήτηση» για το τι λένε οι «αγορές», οι «εταίροι», οι «οργανισμοί» κι οι «υπηρεσιακοί παράγοντες», για το τι αποφάσισαν τα Παπαγκαλάκια και τα Αλμουνάκια, τώρα συζητάμε για την απεργία, το κίνημα, το πώς και το γιατί.
Ο ρόλος του ΠΑΜΕ επιβεβαιώνεται ακόμα μια φορά πανηγυρικά :
Δεν φιλοδοξούμε να εκφράσουμε το μέσο όρο και την κοινή λογική. Προσπαθούμε να την αλλάξουμε. Και την αλλάζουμε κάθε μέρα.
Η εργατική τάξη έχει δικαίωμα να υψώνει τη φωνή της ενάντια στις «ανταγωνιστικότητες», παραγωγικότητες», τους μονόδρομους και τις απειλές. Κριτήριό μας είναι μόνο και αποκλειστικά οι ανάγκες της λαϊκής οικογένειας. Αυτές καθορίζουν το «αυτονόητό» μας. Αυτές «ρυθμίζουν» το ρεαλισμό μας. Εδώ δεν είναι … Ιταλία. Εδώ υπάρχει το ΠΑΜΕ.

Η «ομοιομορφία» τους δε θα περάσει ποτέ. Δε μας εκφράζει. Η εργατική τάξη διαφέρει και θα διαφέρει. Ξεχωρίζει γιατί έχει ιστορική αποστολή. Χτίζει τον κόσμο της. Διεκδικεί τη ζωή και την κοινωνία. Διεκδικεί τη φύση και την οικονομία. Το σοσιαλισμό. Εδώ υπάρχει το ΠΑΜΕ.

Μάνος Δούκας

...