Με τα δραματικά γεγονότα της 17ης Νοέμβρη 1973 άρχισε η διαδικασία αποκαθήλωσης της εφτάχρονης αμερικανοστήριχτης δικτατορίας των απέραντα ηλιθίων συνταγματαρχών, η οποία σφραγίστηκε με την τραγωδία της διχοτόμησης της Κύπρου.
Η εγκαθίδρυση κι εδραίωση της δικτατορίας των συνταγματαρχών, οι οποίοι πρόλαβαν ένα αντίστοιχο πραξικόπημα στρατηγών καθοδηγούμενο από το αμαρτωλό Παλάτι της δυναστείας των Γλύξμπουργκ, δεν ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία. Παρά το γεγονός ότι είχαν προηγηθεί πολυετείς και πολυεπίπεδες αναμίξεις των δυνάμεων της ανωμαλίας- δολοφονία Λαμπράκη, πολύνεκρη έκρηξη στο Γοργοπόταμο, προβοκάτσια του Παπαδόπουλου στον Έβρο, ΙΔΕΑ, ΑΣΠΙΔΑ κλπ- την ώρα που τα τανκς της Χούντας έκαναν την εμφάνισή τους στους δρόμους της Αθήνας η ΑΥΓΗ κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδο άρθρο της υπό τον τίτλο: ‘Γιατί δεν θα γίνει Δικτατορία’. Λόγω της λεγκαλιστικής τακτικής της ηγετικής, οπορτουνιστικής ομάδας του ΚΚΕ (η οποία αργότερα στη 12η Ολομέλεια του ΚΚΕ αποσχίστηκε από το Κόμμα εγκαταλείποντας οριστικά τις αρχές του Μαρξισμού-Λενινισμού), που δρούσε στις γραμμές της ΕΔΑ και η οποία είχε αξιώσει, πράγμα το οποίο κατόρθωσε, την διάλυση των κομματικών οργανώσεων του ΚΚΕ, χιλιάδες κομμουνιστές κι άλλοι αγωνιστές της ευρύτερης Αριστεράς πιάστηκαν κυριολεκτικά στον ύπνο και οδηγήθηκαν στις φυλακές και τους τόπους εξορίας.
Ο κυριότερος παράγοντας που ώθησε τα συμφέροντα της αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής να επαναδραστηριοποιηθούν τόσο έντονα στο χώρο της ευρύτερης περιοχής της Ν.Α Μεσογείου ήταν τα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής και η ανάθεση στο Ισραήλ ρόλο χωροφύλακα στην περιοχή. Ο μετέπειτα γνωστός ως ‘Πόλεμος των 7 ημερών’ ανάμεσα στην Αίγυπτο και το Ισραήλ είναι αμφίβολο αν θα είχε σαν αποτέλεσμα την ολοκληρωτική επικράτηση των δυνάμεων του Μοσέ Νταγιάν χωρίς την αμέριστη και έμπρακτη βοήθεια των ΗΠΑ. Οι αμερικανικές βάσεις των ΗΠΑ στην Ελλάδα-Ελληνικό, Σούδα, Άκτιο, αλλά και οι αντίστοιχες νατοϊκές στην Κύπρο ήταν εντελώς απαραίτητες. Η κατάσταση στην Κύπρο ήταν τόσο περίπλοκη, ώστε ουδείς μπορούσε να προβλέψει την έκβαση από την ένταση των συγκρούσεων ανάμεσα στις δύο κοινότητες. Στην Ελλάδα η αδυναμία της αστικής τάξης να ‘εκσυγχρονίσει’ το πολιτικό προσωπικό της είχε φέρει ένα τμήμα της σε ανοικτή σύγκρουση με τις ίντριγκες του Παλατιού. Η ανάμειξη αυτή της δυναστείας των Γλύξμπουργκ στα πολιτικά πράγματα της χώρας, τα οξυμένα οικονομικά προβλήματα του Λαού, η πάνδημη απαίτησή του για εκδημοκρατισμό της πολιτικής ζωής (άρση των αντιδημοκρατικών συνεπειών μετά τη λήξη του Εμφυλίου Πολέμου, απελευθέρωση όλων ανεξαιρέτως των πολιτικών κρατουμένων, η επιστροφή των πολιτικών προσφύγων, η κατάργηση του πιστοποιητικού κοινωνικών φρονημάτων) είχαν σαν αποτέλεσμα ν’ αναπτυχθεί ένα συνεχώς ογκούμενο πλατύ δημοκρατικό κι αντιαμερικανικό κύμα απεργιακών κινητοποιήσεων. Τα συμφέροντα των αμερικάνικων πετρελαϊκών, κι όχι μόνο, πολυεθνικών ήταν τεράστια για να ρισκάρουν με την αδυναμία της αστικής τάξης στην Ελλάδα. Όθεν και προέκυψε η συμμορία του Παπαδόπουλου. Η ανοιχτή δικτατορία είναι μια μορφή πολιτικής αστικής διακυβέρνησης όταν η αστική τάξη-κι όσοι κρύβονται από πίσω- μιας χώρας βλέπει ότι το πολιτικό της προσωπικό αδυνατεί να της εξασφαλίσει τα συμφέροντα, όταν βλέπει ότι η άνοδος του λαϊκού κινήματος, ακόμα κι όταν δεν έχει στο στόχαστρό του την Λαϊκή Εξουσία, αποτελεί σοβαρό εμπόδιο στην υλοποίηση των αντιλαϊκών της στόχων.
Παρά τον αρχικό αιφνιδιασμό των κομμουνιστών και των άλλων αντιδικτατορικών δυνάμεων, το αντιδικτατορικό κίνημα άρχισε να οργανώνεται και να κάνει αισθητή την παρουσία του τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό όπου σε πολλές χώρες αναπτύχθηκε ένα πλατύ αντιδικτατορικό κίνημα. Προϊόντος του χρόνου η απομόνωση της δικτατορίας γινόταν όλο και πιο έντονη. Μέχρι που τελικά το Συμβούλιο της Ευρώπης απέβαλε την Ελλάδα των επίορκων συνταγματαρχών από τους κόλπους του. (Αργότερα η αποβολή αυτή της δικτατορίας από το ΣτΕ χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από τους θιασώτες της ένταξης της Ελλάδας στην ΕΟΚ, ως ένα από τα επιχειρήματα για την ένταξη στην ΕΟΚ, διότι τάχα μου αυτή θα μας απάλλασσε από το φόβο επιβολής δικτατοριών).
Η αποχώρηση των ρεφορμιστικών-αναθεωρητικών δυνάμεων από το ΚΚΕ είχε σαν αποτέλεσμα την αναδιοργάνωση των παράνομων κομματικών οργανώσεων του Κόμματος, την Ίδρυση της ΚΝΕ, πράγμα που έδωσε μια νέα ποιοτική στροφή στον αντιδικτατορικό αγώνα. Στο λυκόφως της δεκαετίας του ’70 το φοιτητικό κίνημα άρχισε να προβάλλει δειλά-δειλά, με αιχμή την αξίωση για ελεύθερες φοιτητικές εκλογές και την απομάκρυνση των διορισμένων από τη Χούντα διοικήσεων των φοιτητικών συλλόγων. Τα ηρωικά γεγονότα του Πολυτεχνείου ήταν η κορύφωση, όπως αποδείχτηκε του αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος. Το αντάμωμα του φοιτητικού κινήματος με τους εργάτες, τους αγρότες από τα Μέγαρα, τους ιδιωτικούς υπάλληλους και τα άλλα κοινωνικά στρώματα, η κοινή αγωνιστική τους σύμπλευση εκείνες τις τρεις ηρωικές μέρες, ήταν το στοιχείο εκείνο το οποίο προσδίδει στα γεγονότα μια ξεχωριστή ποιότητα σε σχέση με παλιότερες φοιτητικές κινητοποιήσεις, όπως τα γεγονότα στη Νομική. Αυτό το πάντρεμα όλων των αντιδικτατορικών δυνάμεων λειτούργησε ως καταλύτης στη μαζικοποίηση του τριημέρου.
‘ Έξι χρόνια αρκετά, δεν θα γίνουνε εφτά’, ‘Δεν σε θέλει ο Λαός, παρ’ τη Δέσποινα κι εμπρός’, ‘ Κάτω η Χούντα’, ήταν ορισμένα από τα συνθήματα που κυριάρχησαν τις δραματικές εκείνες μέρες. Όμως δύο ήταν τα συνθήματα που δόνησαν την ατμόσφαιρα της χουντοκρατούμενης Αθήνας. ‘ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ’ και για όσους αντιαμερικάνικους λόγους αναφέραμε προηγούμενα το ‘ ΈΞΩ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ –ΦΟΝΙΑΔΕΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ’.
Όπως δεν ήρθε μόνη της η δικτατορία, έτσι και δεν έφυγε μόνη της. Κατέρρευσε κάτω από τον ασίγαστο αντιδικτατορικό αγώνα του ελληνικού λαού, όχι όλου για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους, με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές, αλλά και του εθνικού εγκλήματος της παράδοσης του 38% της Κυπριακής επικράτειας στις δυνάμεις του Αττίλα.
Είναι γεγονός ότι ακούστηκε και γράφτηκε στους τοίχους το σύνθημα ‘ΛΑΟΚΡΑΤΙΑ’, όπως και διάφορα άλλα, ήσσονος δημοσιότητας συνθήματα π.χ. ‘ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ’. Όμως το κίνημα έγκαιρα απομόνωσε τόσο τα συνθήματα, όσο και τις ολιγομελείς ομάδες οι οποίες τα πρόβαλαν. Όχι μόνο γιατί επιζητούσε τη μέγιστη κοινωνική συμπαράσταση και τέτοια συνθήματα ‘απενεργοποιούσαν’ την αγωνιστική διάθεση μαζών, που υπό καθεστώς στυγνής δικτατορίας κατέβαιναν στους δρόμους για πρώτη φορά. Αλλά και εκ του γεγονότος, ότι ένα φοιτητικό κίνημα σε καθεστώς δικτατορίας, όσο μαζικό κι αν είναι δεν μπορεί από μόνο του να θέσει θέμα αλλαγής της τάξης που ασκεί την εξουσία. Αυτό είναι θέμα των πολιτικών δυνάμεων.
Έτσι προέκυψε η λεγόμενη Μεταπολίτευση, με την παράδοση της εξουσίας από τους δικτάτορες στη αποκληθείσα ‘Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας’ υπό τον επανακάμψαντα από την αυτοεξορία του Κ. Καραμανλή, στην οποία συμμετείχαν οι λοιπές αστικές δυνάμεις.
Το ΚΚΕ, από χρόνια defacto νομιμοποιημένο στη συνείδηση του λαού μέσα από τους αγώνες του, υποχρέωσε την αστική τάξη να προχωρήσει και στην dejure νομιμοποίησή του, στα πλαίσια των προσπαθειών της να εμφανιστεί ότι άλλαξε προσωπείο.
Κι αφού οι αστοί ‘εκσυγχρόνισαν’, μέσα από πολλές δυσκολίες είναι αλήθεια, το πολιτικό τους σύστημα και έβαλαν τις βάσεις για την ασύδοτη δράση του δικομματισμού, κατά πως αρμόζει σε μια καθωσπρέπει δυτικού τύπου δημοκρατία, όταν έφτασε το πλήρωμα του χρόνου πλάσαραν το μύθο της ΕΟΚ, της δήθεν μεγάλης ευρωπαϊκής οικογένειας (κατά τους δεξιούς οππορτουνιστές εγγυήτριας της δημοκρατίας, σκοπίμως αποσιωπώντας τον επιθετικό προσδιορισμό ‘αστική’) εντός της οποίας οι Έλληνες θα έτρωγαν με χρυσά κουτάλια. Το ΚΚΕ αντιτάχθηκε στην είσοδο της χώρας στην ΕΟΚ. Έγκαιρα και σωστά είδε το χαρακτήρα της, σαν μια διαδικασία καπιταλιστικής ολοκλήρωσης μέσα από την οποία η Ελλάδα θα έμπαινε ως ο αδύναμος κρίκος της, αφού η οικονομία της ήταν πλήρως εξαρτημένη από το ξένο κεφάλαιο. Το ΚΚΕ έγκαιρα ενημέρωσε τον ελληνικό λαό για τις συνέπειες της ένταξης σε κάθε ξεχωριστό τμήμα του-εργατική τάξη, αγροτιά, μικρομεσαίους, εθνική κυριαρχία κ.α.
Ένα μήνα περίπου πριν την 38η επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου σύμφωνα με καταγγελίες συλλόγων διδασκόντων και μαρτυρίες γονέων δεκάδες μαθητές δημοτικών σχολείων λιγοθυμούν στις τάξεις και μεταφέρονται στα νοσοκομεία, όπου διαπιστώνεται ασιτία. Ένα εκατομμύριο περίπου εγγεγραμμένοι άνεργοι προστίθενται στις δεκάδες χιλιάδες αστέγων στην Αθήνα, ενώ το αμέσως προσεχές τρίμηνο 150.000 νέοι άνεργοι αναμένεται να κοσμήσουν τις λίστες των επίσημων ανέργων. Ένας στους τέσσερις Έλληνες ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, ενώ χιλιάδες είναι αυτοί οι οποίοι σιτίζονται από τα συσσίτια είτε ορισμένων μητροπόλεων, είτε ορισμένων δήμων.
Το σύνθημα εκείνων των ημερών ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ είναι σήμερα περισσότερο επίκαιρο από ποτέ. Όχι μόνο γιατί οι μισθοί κατακρεουργούνται τη στιγμή που οι τιμές στα είδη διατροφής, ένδυσης, υπόδησης, θέρμανσης, φωτισμού, κίνησης και των άλλων ειδών πρώτης ανάγκης ξεπερνούν κατά πολύ αυτές του Λονδίνου, του Παρισιού και των Βρυξελλών. Όχι μόνο γιατί η Παιδεία έχει γίνει μια πανάκριβη πολυτέλεια για τη λαϊκή οικογένεια, μέσα από διάφορους ταξικούς φραγμούς, προς όφελος της επιχειρηματικότητας των μονοπωλίων. Αλλά γιατί η κυβέρνηση Λουκά Παπαδήμου αποτέλεσμα της βούλησης και των πιέσεων της πλουτοκρατίας και της λεγόμενης Τρόικας αγγίζει τα όρια της συνταγματικής νομιμότητας, αν δεν έχει παραβιάσει τη λαϊκή βούληση. Η μόνη ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ την οποία προσφέρει η άρχουσα τάξη στους Έλληνες –εξαιρουμένων των κομμουνιστών-είναι η πειθαρχημένη διαβίωση από τον καναπέ, άντε το πολύ από καμμιά πλατεία, στα πλαίσια του δήθεν ‘δημοκρατικού’ ευρωμονόδρομου.
Φαντάζεστε πόσο προκλητικά ανιαρή και μίζερη θα ήταν η ζωή μας σήμερα χωρίς ΑΠΕΙΘΕΙΑ, ΑΝΥΠΑΚΟΗ κι ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ στις επιταγές της εγχώριας και αλλοδαπής ολιγαρχίας της διεθνούς αλητείας των τοκογλύφων, οι οποίοι παρουσιάζουν ως δήθεν εθνική υπόθεση την κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου;
Ρωμύλος Αβδής, στρατευμένος φοιτητής επί Χούντας, μέλος της ΑΝΤΙ-ΕΦΕΕ και της ΚΝΕ, νυν και αεί μαχόμενος κομμουνιστής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου