Προφορική αφήγηση του Νίκου Μαρμαρινού (Γύφτου)Του Δημήτρη Π. Καρατζιτζή
συνέχεια από Δ΄ μέρος
ζ) Μετά τη σύλληψη…
Στο δρόμο πηγαίνοντας για τα κρατητήρια, περάσαμε από τα Σουμούρια, μας γυροφέρνανε εκεί πέρα, οι γυναίκες κλαίγανε στο χωριό του Μπούρα και βρίζανε: «Τον φάγανε, τον σκότωσαν» κ.λπ. Μας δέσανε χειροπόδαρα, μας ρίξανε στο κρατητήριο μέσα. Εκεί στο κρατητήριο κάνανε αυτοί το λάθος και μας βάλανε και τους τρεις μαζί. Οι άλλοι δεν είχανε εμπειρία, εγώ είχα κάποια πείρα και τους λέω: «Αυτοί κάνανε την κουταμάρα και μας βάλανε όλους μαζί, αύριο θα μας πάρουν έναν - έναν και θα μας ρωτάνε, από πού ήρθατε, που μένανε, τι κάνατε και αυτά και επειδή θα τρώμε ξύλο απεριόριστο, να έχουμε μια ενιαία στάση. Θα πούμε ότι ήρθαμε οπό το «Τσαμλίκι», ο Μπούρας μας έφερε πρωί - πρωί στο σπίτι και δεν είδαμε άνθρωπο». Συμφωνήσαμε έτσι.
Εγώ και ο έρμος ο Παναγιώτης Κουλιαδέλλης ο Στυψιανός, αυτό το τροπάρι και να ξύλο. Επί μια βδομάδα τρώγαμε ξύλο καθημερινά, μέναμε στο ίδιο τροπάρι. Μας πήγανε στη Μυτιλήνη. Μας κράτησαν ένα μήνα στην Ασφάλεια και απ΄ εκεί με δικογραφία μας πήγανε στις φυλακές Αβέρωφ. Αλλά φαίνεται κάνανε λάθος, έπρεπε να μας πάνε στη Μακρόνησο κατ΄ ευθείαν και ύστερα από δύο μέρες μας παίρνουν και μας πάνε στη Μακρόνησο. Εκεί μας χωρίσανε. Εμένα με ρίξανε στα ανήλικα που είχανε φέρει τότε, από τη Γιούρα. Ύστερα από λίγο καιρό μας πήρανε τα ανήλικα και μας πήγανε στο 3ο Τάγμα (σ.σ. Γ.Ε.Τ.Ο. = Γ΄ Ειδικό Τάγμα Οπλιτών της Μακρονήσου, υπήρχε και το Β.Ε.Τ.Ο. και Α.Ε.Τ.Ο.) και μας ντύσανε φαντάρους. Αρχίσανε τη στρατιωτική πειθαρχία και τα τέτοια και κάθε μέρα βγάζανε και έναν στην εξέδρα και έλεγε για τους κομμουνιστές, ότι σκότωσαν τον πατέρα του, ότι πήραν τη μάνα του και διάφορα τέτοια. Τους βασάνιζαν με το γνωστό αντικομμουνιστικό τροπάριο, αυτό που το γράφανε στο Α2 (σ.σ. Το 2ο γραφείο - υπηρεσία που κύριο έργο της ήταν ο αντικομμουνισμός για την ασφάλεια υποτίθεται του στρατεύματος) για να λέει. Ευτυχώς έφυγα γρήγορα για το στρατοδικείο και δεν πέρασα τέτοια δοκιμασία.
η) Στο Στρατοδικείο
Αρχές Νοέμβρη 1949 και αν θυμάμαι καλά 6 Νοεμβρίου ήταν η δικάσιμος του στρατοδικείου. Εμένα με τον Κουλιαδέλλη μας είχανε μαζί, τον άλλον δεν τον πήρανε, ξεχωρίσανε την υπόθεση. Πήγα εγώ με τον Κουλιαδέλλη. Περάσαμε στρατοδικείο, έξι (6) φορές σε θάνατο από το έκτακτο στρατοδικείο Μυτιλήνης. Αφού μας δικάσανε μας πήγανε στις φυλακές. Στις φυλακές μας βάλανε στον «Αράπη», ο θάλαμος των μελλοθάνατων, ήταν ένα κελί και περιμέναμε και συνήθως σε 3 μέρες γινόταν η εκτέλεση, αλλά στη Μυτιλήνη δε γινόταν τότε εκτελέσεις.
Γιατί μετά τους 7 που εκτέλεσαν το 1947, ξεσηκώθηκαν, όπως λένε, διάφοροι παράγοντες και ο λαός και δε θέλανε να γίνονται στη Μυτιλήνη εκτελέσεις και έτσι τους στέλνανε στις φυλακές Αβέρωφ και απ΄ εκεί στο Γουδί. Νομίζω και εγώ, ότι μετά τη μαζική εκτέλεση που κάνανε το 1947, δεν εκτελέσανε άλλους στη Μυτιλήνη. Τότε είχαν εκτελέσει αυτούς που πιάσανε στη μάχη του «Αητού»…
θ) Στις φυλακές Αβέρωφ και η 2η δίκη στο Κακουργιοδικείο Μυτιλήνης
Μας κράτησαν μερικές μέρες εκεί, στον «Αράπη», και μετά μας πήγαν στις φ. Αβέρωφ. Εκεί στις φυλακές κάθισα ένα χρόνο περίπου και εκεί αντάμωσα τον Τηλέμαχο Μεταξωτό από τον Μανταμάδο. Τον αντάμωσα ξανά στην Κέρκυρα, στην Κεφαλονιά και τελευταία στην Αίγινα.
Μετά από ένα χρόνο με καλούν πάλι να δικαστώ σε Κακουργιοδικείο, τα έκτακτα στρατοδικεία είχαν καταργηθεί και τις υποθέσεις τις είχαν ρίξει σε πολιτικά δικαστήρια. Οι κατηγορίες συγκεκριμένες - σύσταση ένοπλης συμμορίας, απόσπαση ελληνικής επικράτειας, κομμουνιστική ανταρσία - ήτανε το κατηγορητήριο, ένα μέρος από αυτό που «πέρασα» στο στρατοδικείο αλλά τώρα είχαν προσθέσει και άλλα.
Μάλιστα υποχρεώσανε ορισμένους χωριανούς μου και Αγιαπαρασκευιώτες να πουν ότι πήραμε πρόβατα, κάναμε ληστείες και διάφορα τέτοια. Εμείς ό,τι παίρναμε, το παίρναμε φανερά και απ΄ αυτούς που είχαν, τους προύχοντες των χωριών. Τους λέγαμε ότι θέλαμε, ας πούμε, μια προβατίνα και μας βοηθούσαν οι άνθρωποι. Οι χωριανοί μας, που υποχρεώθηκαν να μας κατηγορήσουν, τους βάλανε αυτεπάγγελτα μάρτυρες κατηγορίας. Εισαγγελέας ήταν ο Βασιλόπουλος, ένας έξαλλος χαρακτήρας και μάλιστα Σαμιώτης, καπετάνιος ήτανε, ο Σοφούλης, κάθε μέρα πέρναγε δικαστήριο και κάθε μέρα εισέπραττε θανατικές. Αυτά στο Κακουργιοδικείο Μυτιλήνης, υποτίθεται ότι δίκαζαν ένορκοι.Η δίκη στο κακουργιοδικείο το κατηγορητήριο ήταν στερεότυπο. Το διάβασε ο Πρόεδρος και την ερώτηση που έκανε ήταν, τι γνώμη έχετε για το παιδομάζωμα και τα τέτοια.
Μόλις πήγα να πω τα δικά μου, ότι δεν αποδέχομαι τις κατηγορίες, με διέκοψε και δεν με άφησε να μιλήσω. «Τα ξέρουμε. Τα ξέρουμε. Δε χρειάζεται» φώναξε ο εισαγγελέας.
Μετά καλεί τους μάρτυρες κατηγορίας, οι οποίοι μετατράπηκαν σε μάρτυρες υπεράσπισης, μέχρι που φθάσανε στο σημείο να πούνε, ότι το παιδί ήταν καλό και ότι τα αποσπάσματα καθημερινά τον δέρνανε και έτσι αναγκάστηκε να φύγει στο βουνό. Τότε σηκώνεται πάνω ο Εισαγγελέας και έξαλλος άρχισε να φωνάζει: «Ιδού οι εθνικόφρονες. Ιδού οι υπερασπιστές της πατρίδας και της οικογένειας. Αυτοί είναι που τροφοδοτούσαν τους αντάρτες!!!».
Όλοι τους ήταν προύχοντες του χωριού, ο ένας ήταν ο γραμματικός και ο άλλος είχε κτήματα. Ο ένας από αυτούς, είτε από φόβο, είτε γιατί δε μπορούσε να κάνει αλλιώς, στο ντάμι του όταν πηγαίναμε βρίσκαμε ψωμιά και μάλιστα είπε ότι μας είχε αφήσει και το κλειδί κάπου για να μπαίνουμε και να παίρνουμε ότι χρειαζόμαστε.
Στην αγόρευσή του ο Εισαγγελέας τους έκανε κουρέλι: «Θα σας στείλω στη Χίο, στο δικαστήριο. Θα σας χώσω μέσα». Οργίασε!!!
Οι άνθρωποι ζεματίστηκαν. Δεξιοί ήταν, αλλά αυτό που έκανε εντύπωση, ήταν ότι, όλοι με υποστηρίξανε. Μάλιστα ένας είπε, ότι δεν είμαστε σίγουροι αν τα πήραν οι αντάρτες τα πρόβατα, γιατί εκείνη την εποχή δρούσε μια ομάδα Γελεγώτικη από ΜΑΥδες με επικεφαλής το Θράσο Τριανταφύλλου και κλέβανε, σφάζανε φανερά μέχρι και δαμάλια και γι΄ αυτό ο Εισαγγελέας εξεμάνη.
Βγήκε η απόφαση. Δύο φορές σε θάνατο εμένα. Από Κακουργιοδικείο στις φυλακές Μυτιλήνης. Με πήγανε στο θάλαμο που ήμουνα στην απομόνωση, όπου ήμασταν πότε 10, πότε 15, γιατί φέρνανε πότε Σαμιώτες και πότε Ικαριώτες. Μετά από λίγες μέρες δικάστηκε και ο Λιαρούτσος με το Νικόδημο σε θάνατο και μείναμε εκεί στην απομόνωση παραπάνω από μήνα. Ήρθε και ο Θεοχάρης, δικασμένος σε θάνατο, το 1951, μάλλον Ιούνης ή Ιούλης, ήταν πάντως καλοκαίρι.
....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου