Ο ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΜΝΗΜΟΝΕΥΕΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ...

Πρόσφατα μάθαμε – δημοσιεύτηκε άλλωστε σε εφημερίδες και διαδικτυακούς τόπους – πως στα μέσα του Σεπτέμβρη θα διοργανωθούν δύο συναυλίες, αναφορά στον Στέλιο Καζαντζίδη. Στις 18 Σεπτεμβρίου στο Καλλιμάρμαρο και στις 23 του ίδιου μήνα στο Καυταντζόγλειο Στάδιο της Θεσσαλονίκης.
Γιώργος Νταλάρας, Πασχάλης Τερζής, Δημήτρης Μητροπάνος, Χάρις Αλεξίου, Γλυκερία και φυσικά η Μαρινέλλα ενώνουν τις φωνές τους σε μια παράσταση την οποία σκηνοθετεί ο Σταμάτης Φασουλής και της οποίας επιμελείται ο Ανδρέας Καραχάλιος.

Η συναυλία μας ενδιαφέρει, στο βαθμό που καθίσταται ένα γεγονός πανελλαδικής εμβέλειας και αφορά στον Καζαντζίδη. Ξεφεύγοντας από το καθαυτό καλλιτεχνικό γεγονός, είναι ευκαιρία να διατυπώσουμε κάποιες σκέψεις και ανησυχίες.
Είναι ευχάριστο το γεγονός ότι κάποιοι σημαντικοί και διαχρονικά εμπορικοί τραγουδιστές, μετέχουν μιας τέτοιας προσπάθειας. Δεν αμφιβάλουμε ούτε για τις αγαθές προθέσεις κάποιων, ούτε αμφισβητούμε πως επιλέχθηκαν σημαντικοί μουσικοί ώστε το μουσικό κομμάτι, αισθητικά, να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες των περισσοτέρων.

Ποιο θα είναι όμως, το αποτέλεσμα όλης αυτής της προσπάθειας;
Όσο και αν κάποιοι απαντώντας, θα επικαλεστούν την απότιση φόρου τιμής στη μνήμη του σημαντικότατου τραγουδιστή καθώς και το φιλανθρωπικό χαρακτήρα των εκδηλώσεων, αφού τα έσοδα θα διατεθούν στο μη κερδοσκοπικό σωματείο «ΑΡΩΓΗ» με σκοπό την ανέγερση και τον εξοπλισμό ξενώνα για ορφανά και απροστάτευτα παιδιά με ειδικές ανάγκες, το ερώτημα για όλους εμάς, τους λάτρεις της λαϊκής μουσικής παράδοσης, θα παραμένει αναπάντητο.

Η «ευαισθησία» και η «φιλανθρωπία» τέτοιου τύπου μας αφήνει παγερά αδιάφορους, καθώς το μόνο που προσφέρει είναι παροδική άμβλυνση των προβλημάτων και εφυσηχασμό. Σύγκαιρα, μας απασχολεί έντονα το ποιοι είναι εν τέλει οι τιμητές του Στέλιου και κατά πόσο το αφιέρωμα αυτό θα προβάλει την προσφορά του Καζαντζίδη και τις όποιες επιδιώξεις είχε, όσο ήταν στην ζωή.

Γιατί ο Καζαντζίδης πρότεινε κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που οι τραγουδιστές, που θα μετάσχουν στο αφιέρωμα, πρεσβεύουν.

Ο Καζαντζίδης αξίζει να μνημονεύεται για να επαναπροσδιορίζεται ο κοινωνικός ρόλος του καλλιτέχνη, να επανατοποθετείται η έννοια του λαϊκού τραγουδιστή, να ενισχύεται η συνδικαλιστική δράση στα καλλιτεχνικά δρώμενα, να υπάρχει πάντα η αντιπρόταση σε ότι αφορά στη διασκέδαση και στη δισκογραφική διαδικασία. Τον Καζαντζίδη δεν έχει νόημα να τον αναφέρουμε απλά ως έναν ακόμα «μεγάλο», πλάι στους πολλούς «μεγάλους» που δεν αναδείχθηκαν στον τόπο αυτό, μα επιβλήθηκαν μεθοδευμένα και εξαναγκαστικά. Εκεί πρέπει να δοθεί προσοχή, ώστε να αποκτήσει νόημα η όποια απόπειρα προβολής της καλλιτεχνικής παρουσίας και της πολυσχιδούς προσωπικότητας του Καζαντζίδη.

Άνθρωποι που δεν κατανόησαν ποτέ το καλλιτεχνικό μέγεθος του Καζαντζίδη, την ουσιαστική προσφορά του, το όραμά του, που δεν εκτίμησαν σωστά την αμφίδρομη σχέση του με τις ευρύτερες μάζες αλλά υποτίμησαν - και συνεχίζουν να το κάνουν – το κοινό του, είναι δύσκολο, έως ακατόρθωτο, να πραγματοποιήσουν ένα αφιέρωμα διαφορετικό από τα όσα αποτυχημένα έχουμε μέχρι τώρα παρακολουθήσει.
Τι αξία έχει να αναμασήσουμε πέντε – δέκα λόγια, μελωδίες και στίχους όταν λίγους μήνες μετά οι δισκογραφικές θα συνεχίσουν να παράγουν στα πρότυπα της διεθνούς δισκογραφίας, η μουσική παράδοση θα χάνεται στις εναλλακτικές μουσικές σκηνές, στις μεγάλες πίστες και τα τηλεοπτικά «γλέντια» και ο Καζαντζίδης – και ο κάθε Καζαντζίδης – θα παραμένει γνωστός στις νεότερες γενιές, για το πολύ δέκα τραγούδια του;

Μακάρι να διαψευσθούμε.

αναδημοσίευση από το stelioskazantzidis.blogspot.com

.