Εχω ζήσει πολλές εκλογικές μάχες από τη μεταπολίτευση και μετά.
Ο αέρας της πτώσης της χούντας το '74 αλλά και το γεγονός ότι ήταν η πρώτη φορά που βίωνα έστω και σαν παιδί εκλογές, έδινε ένα τόνο μοναδικό που δεν ξεχνιέται εύκολα. Η ατμόσφαιρα της αλλαγής το '81 ήταν το ίδιο ή και περισσότερο εντυπωσιακή, τόσο που αν ήσουν και μια στάλα σοσιαλδημοκράτης μπορεί να νόμιζες ότι ήσουν από τους τυχερούς που ζούσαν ιστορικες επαναστατικές στιγμές.
Υστερα πέρασαν μια σειρά από εκλογές που οι περισσότερες έμοιαζαν φυσιολογικές, τόσο φυσιολογικές που στο τέλος γινόντουσαν εντελώς βαρετές, αφού τίποτα δεν αλλαζε και τίποτα καινούργιο δεν λεγόταν. Η δρόμος για την Ευρώπη είχε χαραχτεί από νωρίς, και είχε γίνει στη συνείδηση των πολλών κάτι σαν αξιωμα που ήταν αδύνατο να αμφισβητηθεί ό,τι κι αν έλεγε το "βαρετό" ΚΚΕ που είχε μείνει μόνο του να φωνάζει σε αυτιά που δεν άκουγαν σε σημείο που να καταντάει ενοχλητικό, για την "Ευρώπη των μονοπωλίων" και άλλα τέτοια γραφικά. Ετσι το ΠΑΣΟΚ κάλπαζε ανενόχλητο μέσα στα χρόνια, η ΝΔ το διαδεχόταν σε σύντομα διαλείμματα, η τηλεόραση ΄πολτοποιούσε τα μυαλά, ο καπιταλισμός όργωνε τις συνειδήσεις με τα καινούργια του εργαλεία μοιράζοντας υποσχέσεις, φλασάτα περιτυλίγματα χωρίς περιεχόμενο, δανεικά και μελοντικά χρέη, η Ελλάδα περπατούσε σε λήθαργο με τα μάτια δεμένα κι εμείς μαθαίναμε να γινόμαστε θεατές στην ίδια μας τη ζωή που πια δεν ήταν δική μας, δεν μας αφορούσε όπως άλλοτε, ήταν κάτι ανάμεσα σε ζωή και σειρά της τηλεόρασης που απλά παρακολουθούσαμε ανελλιπώς τη συνέχεια.
Δεν υπάρχει αμφιβολία οτι αυτές οι εκλογές έχουν κάτι διαφορετικό. Οι άνθρωποι θέλοντας και μή ξυπνάνε από ΄μια βαθιά νάρκωση και φαίνεται να τεντώνουν ξανά αυτια για να ακούσουν προσεκτικά από την αρχή. Όλα αυτά που μέχρι τώρα μπορεί να είχαν απλά και μόνο θεωρητική ή και καθόλου σημασία τώρα έχουν αποκτήσει κυριολεκτικα σάρκα και οστά, έχουν γίνει χωρίς υπερβολή "ζητήματα ζωής και θανάτου" Ετσι μάθαμε από την αρχή και συζητάμε για την Ευρώπη, για το ευρώ, για το Μάαστριχτ, για το χρέος, το έλλειμμα (σιγά να μην ήξερε έστω κι 1 στους 10000 το 2008 τί είναι χρέος και τί έλλειμμα) για τον καπιταλισμό (τι απαγορευμένη λέξη μέχρι πριν λίγο) και εσχάτως και για το σοσιαλισμό μετά από τόσα χρόνια.Η ποιότητα του πολιτικού διαλόγου φτάνει μερικές φορές σε πραγματικά μεγάλα ύψη, αρκεί να υπάρχουν βεβαια στους συνομιλητές υποψήφιοι ή αναλυτές της Αριστεράς και του ΚΚΕ, τόσο που πραγματικά μέσα στο τόσο σκοτάδι της κρίσης να αρχίζει να αχνοφαίνεται κάποιο φώς. Δικο μας φώς βέβαια. Μικρά φαναράκια αυτών που φαίνεται σιγά-σιγά να καταλαβαίνουν πως είναι ώρα να νοιαστούν και να πάρουν τη ζωή τους στα χερια τους γιατί δε γίνεται αλλιώς..
Την περασμένη Δευτέρα στο enikos.gr είχαμε τους 3 αρχηγούς της Αριστεράς. Και τότε ξαφνικά συνειδητοποιήσαμε ότι όλο το "ζουμί" αυτών των εκλογών δεν είναι πια στο δίπολο ΠΑΣΟΚ-ΝΔ αλλά στην Αριστερά! Και μάλιστα όχι το ίδιο μοιρασμένο στα 3 κόμματα αλλά στο τι διάολο συμβαίνει με τους κομμουνιστές. Θα συνεργαστούν; Δε θα συνεργαστούν; Γιατί τέλος πάντων το ΚΚΕ με το παρελθόν του ΕΑΜ και της ΕΔΑ, της λογικής των συνεργασιών των αντιμονοπωλιακών δυνάμεων, που χωρις αμφιβολία στάθηκε στο πλάι του λαού όλα αυτα τα άγονα χρόνια και νοιάστηκε για τα καθημερινά λαικά προβλήματα, τώρα στηλώνει τα πόδια και λέει ΟΧΙ στην πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για έναν συνασπισμό εξουσίας με κέντρο την Αριστερά που να ανακουφίζει το λαό από τα όσα απίστευτα έχει υποστεί τα 2 τελευταία χρόνια. Μια προταση που σε πρώτη επαφή και παρατήρηση φαίνεται να "περνάει" με ευκολία στις μαζες και να αρέσει στους περισσότερους.
Ακολούθησαν κι άλλες συνεντεύξεις, παρουσιάσεις των θέσεων των 2 ειδικά κομμάτων, ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, και αυτό που ήταν στο κέντρο της συζήτησης ήταν αυτή η ερώτηση που έγινε και από τον Ν.Χατζηνικολάου που έλεγε. "Γραμματέα πες μας. Τι θα κάνετε αν την επόμενη των εκλογων σας δώσει ο λαός εντολή κυβέρνησης;"
Εντυπωσιακή και απίστευτη ερώτηση, λογική όμως μέσα στο πλαίσιο που έχει διαμορφωθεί. Οχι γιατί υπάρχει τέτοια πιθανότητα βέβαια, αλλά γιατί επιτέλους μετά από τόσες δεκαετίες ο δικομματισμός σπάει και καταρρέει και ο λαός αρχίζει να βλέπει τον εαυτό του έξω από τα διλημματικά τείχη που τον εγκλώβιζαν τόσον καιρό.Κι έτσι επιτέλους η πολιτική συζήτηση για πρώτη φορά ανεβαίνει σε ένα άλλο ποιοτικο επίπεδο που ποτέ μέχρι τώρα δεν είχε μπορέσει να αγγίξει. Ο απλός κόσμος αρχίζει να συζητάει το ζήτημα της εξουσίας!
Κοινοβουλευτική εξουσία, πραγματική εξουσία, εξουσία του λαού και των εργαζόμενων, εργατική εξουσία είναι έννοιες που πηδάνε από τα μαρξιστικά βιβλία στις οθόνες κι απλώνουν ξαφνικά σαν επικίνδυνος λεκές στο γυαλί της τηλεόρασης. Κι οι φίλοι , οι γείτονες, οι συγγενεις κι εμείς οι ίδιοι που περίπου τυπικά συμμετείχαμε στις περισότερες εκλογές εκφράζοντας πολιτικές απόψεις με έναν τρόπο όμως περισσότερο οπαδικό, αρχίσαμε να συζητάμε και να συνειδητοποιούμε οτι τα 2 τελευταια χρόνια με τρόπο σωστό ή λάθος αλλά επίμονο και συνεχή, δεν παλέψαμε απλά για να μην περάσει το μνημόνιο ή το μεσοπρόθεσμο αλλά κάναμε ίσως κάτι πολύ πιο ουσιαστικό. Αρχίσαμε δειλά μεν αλλά συστηματικά να αμφισβητούμε το μέχρι τώρα αναμφισβήτητο. Την αστική εξουσία.
Κάτι που βέβαια όχι μόνο δεν πρέπει να σταματήσει στις 7 Μάη αλλά πρέπει να συνεχιστεί και μάλιστα με τρόπο καταιγιστικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου