«Είμαι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και ακριβώς για την ιδιότητά μου αυτή
δικάζομαι, γιατί το κόμμα μου παλεύει και χαράζει το δρόμο της Ειρήνης,
της Ανεξαρτησίας και της Ελευθερίας. Στο πρόσωπό μου δικάζεται η
πολιτική του ΚΚΕ.»
1952 Η ώρα είναι 3 μετά τα
μεσάνυχτα, το ημερολόγιο γράφει 30 Μάρτη 1952. Στις φυλακές της
Καλλιθέας επικρατεί νεκρική σιγή. Ακούγονται τα βαριά βήματα του
δεσμοφύλακα. Φτάνει στο κελί του Νίκου Μπελογιάννη. Το ξεκλειδώνει, τον
ξυπνάει. Δίπλα του στέκει, όπως ένα μακάβριο φάντασμα, ο βασιλικός
επίτροπος συνταγματάρχης Αθανασούλης. Διαβάζει στον Μπελογιάννη την
απόφαση να τον οδηγήσουν μαζί με τους συγκρατουμένους του Ν. Καλούμενο,
Η. Αργυριάδη και Δ. Μπάτση στην εκτέλεση. Στις 3 και 20 η φάλαγγα βγήκε
από τις πόρτες των φυλακών κατευθυνόμενη με δαιμονισμένη ταχύτητα προς
το «συνήθη τόπο των εκτελέσεων», το Γουδή.
Το απόσπασμα παρατάσσεται με τα όπλα «επί σκοπόν». Είναι σκοτάδι
ακόμα. Οι αρχιδήμιοι στρέφουν τους προβολείς των αυτοκινήτων στα πρόσωπα
των μελλοθανάτων. Ώρα 4 και 12 λεπτά. Ακούγονται οι δολοφονικές
ομοβροντίες. Το έγκλημα της κυβέρνησης Πλαστήρα ολοκληρώθηκε. Οι
εφημερίδες θα γράψουν ότι ο Μπελογιάννης είχε ακούσει ήρεμος μ' ένα
πικρό χαμόγελο την καταδίκη του σε θάνατο, αποχαιρέτησε τους
συγκρατουμένους του στις φυλακές και μπρος στο εκτελεστικό απόσπασμα
αρνήθηκε να του δέσουν τα μάτια. Ζητωκραύγασε για το ΚΚΕ και έπεσε από
τις σφαίρες του αποσπάσματος. Ήταν 37 χρόνων.
«Η πληγή μας μεγαλώνει μέρα με τη μέρα, το ίδιο κι η πίστη μας.
Θα
φέρουμε την κληρονομιά σου στους ώμους μας,
ως την πόρτα του ήλιου,
Μπελογιάννη. Καλημέρα αδέρφια μου.
Καλημέρα ήλιε
Καλημέρα κόσμε.
Ο
Μπελογιάννης μας έμαθε άλλη μια φορά
πώς να ζούμε και πώς να
πεθαίνουμε.»
Γ. Ρίτσος «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου