ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΕΞΗ ΠΟΥ ΝΑ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ;

Στην Πορτογαλία, ο πρωθυπουργός κάλεσε προ μηνών τους νέους αν δεν βρίσκουν δουλειά, να μεταναστεύσουν…

Στην Ισπανία του 25% των ανέργων, η χώρα μπήκε και επισήμως σε μνημόνιο νέας λαϊκής λεηλασίας ως «αντισταθμιστικό» για την παροχή νέου πακτωλού δισεκατομμυρίων στις τράπεζες…

Στη Γαλλία, οι φορείς οργάνωσης συσσιτίων ζήτησαν επιπλέον 5 εκατομμύρια ευρώ ενίσχυση, αφού αδυνατούν πλέον να ανταποκριθούν στην αυξημένη ζήτηση μερίδων σίτισης προς τους απόρους που πολλαπλασιάζονται…

Στην Ιρλανδία, νέες μειώσεις στα κοινωνικά βοηθήματα προς αναπήρους, στα επιδόματα τέκνων και αυξήσεις στο πετρέλαιο θέρμανσης για ευπαθείς οικονομικά ομάδες…

Στην Ιταλία, οι υπηρεσίες αγνοούν τον πραγματικό αριθμό των χιλιάδων αυτοκτονιών λόγω της κρίσης…

Στη Γερμανία, οι δαπάνες για τους εκμισθωμένους από τα «δουλεμπορικά» γραφεία εργαζόμενους, από τα πολυεθνικά πιράνχας, όπως η «Ζήμενς», δεν εγγράφονται στις δαπάνες για μισθούς, αλλά στις «δαπάνες για υλικά»…

Αυτή είναι η «Ευρώπη» τους…

Οσο για την Αμερική των δεκάδων εκατομμυρίων πάμφτωχων, ανασφάλιστων και περιθωριοποιημένων, ο «δημοκράτης» Ομπάμα , ο… σύμμαχος των κάθε λογής εγχώριων «διαπραγματευτών» μας, επικύρωσε το νόμο που προβλέπει την εκταμίευση πάνω από 660 δισ. δολάρια για την ενίσχυση της πολεμικής ετοιμότητας των ΗΠΑ…

Υπάρχει, άραγε, λέξη που να περιγράφει όλη αυτή

την απανθρωπιά,

την αγριότητα,

τον «παραλογισμό» και

τη βαρβαρότητα;

Υπάρχει. Μία και μόνο λέξη: «Καπιταλισμός».

Του Ν. Μπογιόπουλου (www.rizospastis.gr)


 

Οι κοινωνικο-ταξικές αλλαγές στην Ελλάδα (1981 - 1991)

Οι κοινωνικο - ταξικές αλλαγές στην Ελλάδα

(1981 - 1991)

Τα κριτήρια ανάλυσης της ταξικής διάρθρωσης της ελληνικής κοινωνίας είναι ένα ζήτημα πολύ σπουδαίας σημασίας. Είναι το πρόβλημα - κλειδί, γύρω από το οποίο και σήμερα συνεχίζεται η ιδεολογική πάλη ανάμεσα στην αστικο - σοσιαλρεφορμιστική και τη μαρξιστικο - λενινιστική θεωρία. Γι' αυτό και η επιστημονική μελέτη του προβλήματος αυτού βρίσκεται στο κέντρο της προσοχής μας.

Οι εξελίξεις που συντελέστηκαν στην ελληνική οικονομία την τελευταία 15ετία 1980 - 1994, προκάλεσαν τις αντίστοιχες αλλαγές και στην ταξική σύνθεση της ελληνικής κοινωνίας. Οι ανακατατάξεις αυτές, όμως, δεν ερμηνεύονται αντικειμενικά και σωστά από όλους. Σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά οι εκπρόσωποι της αστικής τάξης, της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού προσπαθούν να "αποδείξουν" τη δήθεν μείωση της εργατικής τάξης γενικά και στην Ελλάδα ειδικότερα.

Οι οικονομικές και ταξικές αλλαγές, όπως ήταν φυσικό, δεν επέφεραν ριζικές μεταβολές στον καπιταλισμό της χώρας μας ως κοινωνικο - οικονομικού συστήματος. Γι' αυτό και δε βρήκαν τη λύση τους τα σοβαρά προβλήματα και οι αντιθέσεις στην κοινωνικο - οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδας.

Στη διάρκεια των τελευταίων χρόνων, κάτω από την επίδραση πολλών παραγόντων εντάθηκε το αντικειμενικά συντελούμενο προτσές της προλεταριοποίησης και του χωρισμού των άμεσων παραγωγών από τα μέσα παραγωγής και της μετατροπής τους σε μισθωτούς εργάτες - προλετάριους.

Η πιο γενική μορφή εμφάνισης των ταξικών αλλαγών στη σύνθεση της ελληνικής κοινωνίας είναι η αύξηση της μισθωτής εργασίας στο σύνολο του οικονομικά ενεργού πληθυσμού της χώρας. Υπάρχει διαλεκτική σχέση ανάμεσα στο βαθμό διάδοσης της μισθωτής εργασίας και του αντίστοιχου επιπέδου ανάπτυξης του καπιταλισμού. Η αλληλοεξάρτηση και η αλληλοεπίδραση αυτή είναι ευθέως ανάλογη. Η "βάση του σύγχρονου οικονομικού καθεστώτος είναι η αγοραπωλησία της εργατικής δύναμης" (1). Και "ίσως τη μεγαλύτερη σημασία στο ζήτημα της ανάπτυξης του καπιταλισμού να την έχει ο βαθμός διάδοσης της μισθωτής εργασίας... Η βασική τάση του καπιταλισμού είναι να χρησιμοποιεί στην παραγωγή όλες τις εργατικές δυνάμεις της εθνικής οικονομίας μονάχα ύστερα από αγοραπωλησία τους από μέρους των επιχειρηματιών" (2).

Επιβεβαίωση για την ορθότητα και αυτής της λενινιστικής θέσης είναι η σύγχρονη ελληνική ταξική πραγματικότητα. Η σύγχρονη κοινωνικο - ταξική εικόνα της χώρας μας από τις αλλαγές αυτές είναι η εξής:

Πρώτο: Αυξήθηκε ο συνολικός αριθμός του οικονομικά ενεργού πληθυσμού της Ελλάδας. Από 3.519.469 άτομα το 1981 έφτασε στα 4.120.611 άτομα το 1991, δηλαδή αυξήθηκε κατά 17,1%.

Σε σύγκριση με τον συνολικό πληθυσμό της χώρας μας, ο οικονομικά ενεργός πληθυσμός αυξήθηκε από 36,17% στο 40,39%.

Δεύτερο: Η ίδια η αυξητική τάση ισχύει και για τη μισθωτή εργασία, η οποία κατά προσέγγιση ανήλθε από 1.987.981 άτομα το 1981, στα 2.571.613 άτομα το 1991. Δηλαδή αυξήθηκε κατά 29,4%. Το δε ειδικό της βάρος στον οικονομικά ενεργό πληθυσμό της χώρας αυξήθηκε αντίστοιχα από 56,4% στο 62,4%.

Τρίτο: Η ταξική διάρθρωση του οικονομικά ενεργού πληθυσμού της Ελλάδας δείχνει ότι:

"Στο βαθμό που αναπτύσσεται η αστική τάξη, δηλαδή το κεφάλαιο, στον ίδιο βαθμό αναπτύσσεται και το προλεταριάτο, η τάξη των σύγχρονων εργατών, που ζουν μονάχα τόσο, όσο βρίσκουν δουλιά και που βρίσκουν τόσο δουλιά, όσο η δουλιά τους αυξάνει το κεφάλαιο. Αυτοί οι εργάτες, που είναι αναγκασμένοι να πουλιούνται κομματάκι κομματάκι...(3).

Οι κοινωνικο - ταξικές αλλαγές προκάλεσαν σημαντικές εξελίξεις στην εργατική τάξη (προλεταριάτο). Με τη λέξη προλεταριάτο εννοούμε την τάξη των σύγχρονων μισθωτών εργατών που, επειδή δεν κατέχουν καθόλου δικά τους μέσα παραγωγής, είναι αναγκασμένοι να πουλούν την εργατική τους δύναμη για να μπορούν να ζήσουν (4).

Οι παραπάνω αλλαγές είχαν ως αποτέλεσμα την απόλυτη και τη σχετική αύξηση των γραμμών της εργατικής τάξης, που είναι η κυριότερη παραγωγική δύναμη και αντικειμενικά από τη θέση της στην κοινωνική παραγωγή, η επαναστατική τάξη στην Ελλάδα. Από 1.470.080 άτομα ή το 41,7% το 1981 αυξήθηκε στα 2.026.956 άτομα, δηλαδή στο 49,1% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, το 1991. Τα στοιχεία αυτά δίνουν την καλύτερη απάντηση σε όλους εκείνους που προσπαθούν να "αποδείξουν" τον περιορισμό του ρόλου της εργατικής τάξης στην κοινωνική και πολιτική ζωή της χώρας μας. Η εργατική τάξη είναι εδώ. Υπάρχει, αναπτύσσεται ποιοτικά και ποσοτικά, δυναμώνει τις γραμμές της... και παλεύει. Τα τελευταία χρόνια μεγάλωσε η συγκέντρωσή της στο εμπόριο και στις υπηρεσίες. Παρατηρείται ακόμα και μια σχετική μείωση του εργοστασιακού προλεταριάτου.

Τέταρτο: Οι αλλαγές στην ταξική δομή της ελληνικής κοινωνίας αφορούν και την αστική τάξη, που είναι η κυρίαρχη τάξη της χώρας μας. Με τη λέξη αστική τάξη εννοούμε την τάξη των σύγχρονων καπιταλιστών, που είναι κάτοχοι των κοινωνικών μέσων παραγωγής και που εκμεταλλεύονται ξένη εργασία (5).

Η τάξη αυτή, αν και ελάχιστα, αυξήθηκε απόλυτα από τα 212.345 άτομα το 1981 στα 221.206 άτομα το 1991, δηλαδή κατά 4,17%. Την ίδια περίοδο, όμως, μειώθηκε σχετικά το ποσοστό της στον οικονομικά ενεργό πληθυσμό, από το 6,03% στο 5,37% αντίστοιχα.

Πέμπτο: Σε ό,τι αφορά στους μισοπρολετάριους του χωριού και αυτοί αυξήθηκαν κατά 7,98% και από τα 221.160 άτομα το 1981 έφτασαν στα 238.850 άτομα το 1991. Ταυτόχρονα μειώθηκε αντίστοιχα η ποσοστιαία συμμετοχή τους στον οικονομικά ενεργό πληθυσμό από 6,28% στο 5,80%.

Εκτο: Σε ό,τι αφορά στα μεσαία κοινωνικά στρώματα πρέπει να τονίσουμε ότι αυτά δε συνιστούν μια ξεχωριστή κοινωνική τάξη. Κατέχουν μια ενδιάμεση θέση ανάμεσα στην αστική και την εργατική τάξη. Με την έννοια αυτή δεν εντάσσονται σε καμιά από τις δύο βασικές κοινωνικές τάξεις του καπιταλισμού. Είναι βασικά μικροϊδιοκτήτες και η οικονομική τους βάση ύπαρξης είναι η απλή εμπορευματική παραγωγή.

Σαν μικρούς ιδιοκτήτες τους συνδέει με την αστική τάξη το γεγονός ότι είναι ατομικοί ιδιοκτήτες μέσων παραγωγής (αν και πρόκειται για ιδιοκτησία που βασίζεται στην προσωπική τους εργασία). Με την εργατική τάξη τους συνδέει το γεγονός ότι ως εργαζόμενοι υφίστανται και αυτοί την εκμετάλλευση του μεγάλου κεφαλαίου στις συνθήκες του μονοπωλιακού καπιταλισμού.

Από τη θέση τους στους διάφορους τομείς της οικονομίας τα μεσαία στρώματα χωρίζονται σε τρεις ομάδες:

1. Τα παλαιά μεσαία στρώματα της υπαίθρου αποτελούνται κυρίως από τη μικρή και μεσαία αγροτιά. Η κατηγορία αυτή συρρικνώθηκε και απόλυτα και σχετικά. Από 668.366 άτομα το 1981 μειώθηκε στα 470.021 άτομα το 1991. Περιορίστηκε και το μερίδιό της στον οικονομικά ενεργό πληθυσμό αντίστοιχα από 19,0% στο 11,4%.

2. Τα παλαιά μεσαία στρώματα της πόλης είναι βασικά οι μικρομεσαίοι (βιοτέχνες, επαγγελματίες, έμποροι, επισκευαστές ψυγείων, τηλεοράσεων, μαγνητοφώνων, εξοπλισμού κουζίνας), αλλά και ελεύθεροι επαγγελματίες γιατροί, δικηγόροι, συμβολαιογράφοι κ.ά. Η ομάδα αυτή από 648.178 άτομα το 1981 έφθασε τα 850.602 άτομα στο 1991. Αυξήθηκε, επίσης, και το ποσοστό συμμετοχής τους στον οικονομικά ενεργό πληθυσμό αντίστοιχα από 18,4% στα 20,6%.

3. Τα νέα μισθωτά μεσαία στρώματα αποτελούνται από μισθωτούς, οι οποίοι από την άποψη του ρόλου τους στην οργάνωση της εργασίας, όσο και από το ύψος του εισοδήματός τους, βρίσκονται μεταξύ της αστικής τάξης και της εργατικής τάξης, όπως και τα παλαιά μεσαία στρώματα. Πρόκειται για νέα μισθωτά μεσαία στρώματα, που αποτελούνται από μισθωτούς που υπάρχουν κύρια στις μεγάλες επιχειρήσεις και στον κρατικό μηχανισμό (ΔΕΗ, ΟΤΕ), στα μεγάλα τραπεζικά συγκροτήματα, ασφαλιστικές εταιρίες, π.χ. προϊστάμενοι διαφημίσεων, λογιστηρίων, σύμβουλοι διαφόρων επιχειρήσεων κ.ά.

Υστερα από όλα αυτά είναι εμφανές ότι από την ανάλυση των επίσημων στοιχείων από τις απογραφές του πληθυσμού στην Ελλάδα το 1981 και 1991 διαγράφονται καθαρά δύο βασικές και αντίθετες τάσεις στην εξέλιξη του οικονομικά ενεργού πληθυσμού της χώρας μας.


Από τη μια μεριά έχουμε ένα τμήμα του οικονομικά ενεργού πληθυσμού που αυξήθηκε απόλυτα και σχετικά και από την άλλη μεριά έχουμε τα άλλα τμήματα του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, στα οποία σημειώθηκε απόλυτη ή ακόμα και ποσοστιαία μείωση.

Όσον αφορά, δε, εκείνο το μέρος του οικονομικά ενεργού πληθυσμού που έχει άμεση σχέση με την αύξηση των παλαιών μεσαίων στρωμάτων της πόλης και των νέων μισθωτών μεσαίων στρωμάτων ισχύει απόλυτα η θέση του Β. Ι. Λένιν, σύμφωνα με την οποία:

"Οι μικροπαραγωγοί που καταστρέφονται και οι εργάτες που δε βρίσκουν δουλιά μετατρέπονται (κάποτε προσωρινά) σε μικρεμπόρους, γυρολόγους, υπενοικιαστές δωματίων και κρεβατιών (πρόκειται επίσης για "επιχειρήσεις" που καταχωρούνται από τη στατιστική ισόβαθμα με τις κάθε λογής άλλες επιχειρήσεις!) κλπ..." (6).

Τέλος, οι παραπάνω αλλαγές στην ταξική διάρθρωση της σημερινής ελληνικής κοινωνίας μας δείχνουν ότι οι δύο βασικές κοινωνικές τάξεις - η αστική και η εργατική - αναπτύσσονται και βρίσκονται αντιμέτωπες ανταγωνιστικά η μια προς την άλλη.

Μας δείχνουν ακόμα και την αντιφατική πορεία εξέλιξης των μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων, τα οποία από τη μια μεριά ο καπιταλισμός αναπότρεπτα ρίχνει στις γραμμές του προλεταριάτου, και από την άλλη τα ξαναδημιουργεί για να καλύψει τις ανάγκες της μεγάλης βιομηχανίας.

Το ΚΚΕ, που είναι το κόμμα της εργατικής τάξης, μελετώντας αυτές τις αλλαγές στην ταξική σύνθεση της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας, θα καθορίσει την τακτική του στο επικείμενο 15ο Συνέδριό του, στον αγώνα για τη δημιουργία του αντιμονοπωλιακού και αντιιμπεριαλιστικού δημοκρατικού μετώπου πάλης, για την κατάκτηση της πλειοψηφίας της εργατικής τάξης και των συμμάχων της και την πραγματοποίηση της σοσιαλιστικής επανάστασης, για το πέρασμα στο σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Γιώργος ΠΟΛΥΜΕΡΙΔΗΣ

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

1. Β. Ι. ΛΕΝΙΝ: ΑΠΑΝΤΑ, τ. 3, σελ. 614.

2. Στο ίδιο, σελ. 609.

3. Κ. Μαρξ - Φρ. Ενγκελς: Διαλεκτά Εργα, τ. 1, σελ. 27,

Εκδοτικό "ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ", 1951.

4. Κ. Μαρξ - Φρ. Ενγκελς: Διαλεκτά Εργα, τ. 1, σελ. 20, Εκδοτικό "ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ", 1951.

5. Κ. Μαρξ - Φρ. Ενγκελς: Διαλεκτά Εργα, τ. 1, σελ. 19 - 20, Εκδοτικό "ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ", 1951.

6. Β. Ι. ΛΕΝΙΝ: ΑΠΑΝΤΑ, τ. 4, σελ. 210.


πηγή: fanthis.blogspot.gr

Η ταξική πάλη ως είδηση (με αφορμή ένα άρθρο του tvxs)

Ο "αντικειμενικό" και δήθεν αριστερής απόχρωσης site tvxs ασκεί άλλη μια φορά το δημοσιογραφικό του "λειτούργημα" ...

Σε άρθρο του λοιπόν με τίτλο «Χαλυβουργία: οκτώ μήνες απεργία και διαμάχες», ο συντάκτης του αποδεικνύει πως μπορείς να γίνεις δημοσιογράφος-παπαγαλάκι χωρίς τύψεις.

Διαβάστε παρακάτω έναν εύστοχο σχολιασμό του blog   2310net το οποίο αντλήσαμε μέσω του Redfly Planet

" Όταν έχεις ένα site το οποίο είναι από τα πρώτα σε αναγνωσιμότητα και υποτίθεται ότι απευθύνεται σε ένα «αριστερό», «δημοκρατικό» ή και «ριζοσπαστικό» κοινό, θα έπρεπε να δαπανάς περισσότερο χώρο στην μεγαλύτερη απεργία που έγινε ποτέ στην Ελλάδα, έτσι για επαναστατικό ξεκάρφωμα βρε αδερφέ. Όταν επιλέγεις να γράψεις για την Χαλυβουργική μόνο για να τονίσεις ότι υπάρχουν διαμάχες μεταξύ των απεργών και των απεργοσπαστών τότε παίρνεις ταξική θέση και (ακόμα και χωρίς να το θέλεις) ταυτίζεσαι με την ίδια ‘νομιμότητα’ που επικαλούνται και οι εργοδότες, ότι δηλαδή κάποιος θα πρέπει να μπορεί να δουλεύει ακόμα κι αν το σωματείο του απεργεί. Εκτός αυτού όμως, παραβιάζεις και ανοιχτές θύρες. Φυσιολογικό είναι να υπάρχουν και εργαζόμενοι που διαφωνούν με την απεργία, είτε επειδή φοβούνται είτε επειδή τα έχουν βρει με τους εργοδότες. Θα πίστευε κανείς ότι μια τέτοια απεργία θα γινόταν χωρίς αντιπαραθέσεις με τους απεργοσπάστες;

Σε τεχνικό επίπεδο το κείμενο αποδεικνύει τον κεκαλυμμένο σκοπό του με μια πιο προσεκτική ματιά. Η δήλωση του προέδρου του Σωματείου καταλαμβάνει μία σειρά ενώ στην απεργοσπάστρια αφιερώνεται περισσότερο από το μισό κείμενο. Όμως ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχουν τα γραφόμενα:

Στην περίπτωση των απεργοσπαστών έχουμε μια ομάδα εργαζομένων που διεκδικεί το δικαίωμα στην εργασία, όμως τους επιτίθενται συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που πληρώνουν τους απεργούς για να απεργήσουν και όχι τους απεργούς που θέλουν να δουλέψουν τους οποίους αφήνει εκτεθιμένους στον κίνδυνο της διακοπής υδροδότησης επειδή δεν τους γουστάρει η Παπαρήγα. Αυτοί, οι απεργοσπάστες, ζουν με δανεικά και όχι σαν βασιλιάδες όπως οι απεργοί οι οποίοι όπως μας αποκαλύπτει η απεργοσπάστρια που θέλει να εργαστεί κάνουν απεργία χωρίς λόγο, αφού το εργοστάσιο δεν θα μπορέσει να δουλέψει χωρίς τους απολυμένους και θα αναγκαστεί να τους επαναπροσλάβει. Και μάλιστα κάνουν απεργία εκβιάζοντας τους συναδέλφους τους, αφού τους δίνουν το χαρτάκι που θα ψηφίσουν, μιας και προφανώς, εκτιμά η απεργοσπάστρια, ότι μόνοι τους δεν μπορούν να διακρίνουν το ΝΑΙ από το ΟΧΙ.

Το συμπέρασμα δηλαδή είναι ότι οι απεργοί είναι τρελοί, τα παίρνουν από το ΚΚΕ για να απεργήσουν, ασκούν βία κατά των συναδέλφων τους και παίρνουν αποφάσεις με βία και νοθεία.

Από την άλλη οι απεργοί εμφανίζονται ως εκείνοι που κρατάνε Θερμοπύλες. Ωραία η αναγωγή δε λέω, αλλά διαβάζοντας κανείς το κείμενο των 1000+ λέξεων, βρίσκει ελάχιστες αναφορές στα αιτήματα της απεργίας κι αυτές τόσο γενικόλογες που αποδυναμώνονται, καμία αναφορά στον τρόπο με τον οποίο τα βγάζουν πέρα οι απεργοί, καμία αναφορά σε πιθανή απάντηση των απεργών στις κατηγορίες των απεργοσπαστών. Όταν λοιπόν ο δημοσιογράφος θεωρεί καθήκον την προβολή όλων των απόψεων και γι’ αυτό το λόγο δίνει βήμα στους απεργοσπάστες, στην πραγματικότητα εννοεί την προβολή μόνο μιας άποψης, αλλά για τυπικούς λόγους κάνει αναφορές και στις δύο.

Ακόμα πιο προφανές γίνεται αυτό αν δει κανείς τα δύο βίντεο. Στο ένα, αυτό των απεργών μιλάει ο Πρόεδρος και ο Αντιπρόεδρος του Σωματείου ενώ στο άλλο «απλοί άνθρωποι, εργαζόμενοι, αριστεροί που σέβονται το δικαίωμα στην απεργία» που με ένα στόμα μια φωνή συμπεραίνουν ότι το ΠΑΜΕ τους απαγορεύει να δουλέψουν και η Παπαρήγα είναι με το κεφάλαιο. Θα ήταν αστείο αν δεν ήταν θλιβερό!

Προφανώς στον χώρο των εναλλακτικών, μεταμοντέρνων ΜΜΕ η έννοια της ταξικής πάλης έχει εξαφανιστεί. Ακόμα και η αναφορά σε αυτή θα συνιστούσε πιθανόν συνέργεια στο έγκλημα του ΚΚΕδισμού! Σε ένα site που αρέσκεται να προσδιορίζεται στα αριστερά της ενημέρωσης προφανώς χωράει ένας Ζίζεκ ή ένας Χάρβει, αρκεί να δηλώνουν ότι το μέλλον είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι όμως ένας εργάτης που απεργεί με πάθος και αυταπάρνηση γιατί έχει συνειδητοποιήσει ότι το μόνο που έχει να χάσει είναι οι αλυσίδες του.

Εκεί όμως που η χυδαιότητα αγγίζει ταβάνι είναι ότι αυτό και πιθανώς και άλλα ενημερωτικά ή πολιτικά sites, είναι έτοιμα από καιρό να βγάλουν στην επιφάνεια όλη τους την υπερεπαναστατικότητα σε αντίστοιχες κινητοποιήσεις στο εξωτερικό. Ενδεικτικός είναι ο τρόπος με τον οποίο το ίδιο site καλύπτει τις κινητοποιήσεις των Ισπανών ανθρακωρύχων (δες εδώ και εδώ ). Φαντάζομαι ότι θα ακολουθήσει κάποια στιγμή ρεπορτάζ με δηλώσεις της αντίστοιχης κυρίας Καταβάτη που θα λέει ότι το ισπανικό ΠΑΜΕ κρύβεται πίσω από τους δήμους που δίνουν στέγη και τροφή στους διαδηλωτές-απεργούς και πως πρέπει να σεβαστούν το δικαίωμά της στην εργασία. Μπα! Καλή η ταξική πάλη, αλλά όσο πιο μακριά γίνεται τόσο πιο πολύ την αγαπάμε!

Γι αυτό το κείμενο δεν είναι ένοχος μόνο ο συντάκτης του, άλλωστε αυτός προσπάθησε να απαλλαγεί από τις δημοσιογραφικές τύψεις παρουσιάζοντας και τις δύο πλευρές όπως του έμαθαν στις έγκριτες σχολές δημοσιογραφίας, αλλά ένα πολύ μεγάλο μέρος του τύπου. Υπάρχει μια μεγάλη ομοιότητα στον τρόπο με τον οποίο ο τύπος αντιμετωπίζει τις εργατικές κινητοποιήσεις: αρχικά επιστρατεύει το καρότο και το μαστίγιο, τονίζοντας την συνταγματικότητα του δικαιώματος της απεργίας, αλλά και αυτήν της εργασίας και στη συνέχεια ‘χρεώνει’ κάθε απεργό στο ΠΑΜΕ που εγείρει διαρκώς παράλογα αιτήματα και διαστρεβλώνει, όχι μόνο τις σχέσεις κεφαλαίου και εργασίας, αλλά και τις σχέσεις των εργαζομένων μεταξύ τους. Οι λόγοι που συμβαίνει αυτό είναι δύο: πρώτον, η σαφής ταξική θέση που παίρνουν οι δημοσιογράφοι-όργανα του συστήματος είτε από επιλογή είτε από μεταμοντέρνα αντίδραση σε αυτήν την παρωχημένη ιδέα ότι ζεις σε ένα κόσμο ταξικά διαχωρισμένο και πρέπει να αγωνιστείς για τα δικαιώματά σου και δεύτερον από ένα έμφυτο μίσος που τρέφουν κάποιοι προς το ΚΚΕ, τέτοιο που είναι ικανοί να υποστηρίξουν ακόμα και τον φεουδάρχη που μαστιγώνει τον δούλο αρκεί να μην αναγνωρίσουν έστω και κάτι καλό στο ΚΚΕ. Είναι ακριβώς η ίδια λογική που οδηγεί διάφορους δημοσιολόγους, αρθρογράφους, αναλυτές, παντογνώστες να μιλούν για κρίση χρέους, κρίση αξιών, κρίση δανεισμού, κρίση του πολιτικού συστήματος, κρίση κοινωνική, κρίση ανθρωπιστική, αλλά ΠΟΤΕ για κρίση του καπιταλισμού! Όσο αδυνατούν ή αρνούνται να δουν τον κόσμο με τα μάτια του εργάτη θα συνεχίσουν να τον βλέπουν με τα μάτια του απεργοσπάστη, που έχασε λίγο χρόνο «απασχόλησης» και ανυπομονεί να επιστρέψει στην προσφιλή του συνήθεια, αυτή του γλειψίματος στο αφεντικό! "

Ο ΓΟΛΓΟΘΑΣ ΤΟΥ ΑΝΤ. ΣΑΜΑΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΒΡΕΙ ΚΡΕΒΒΑΤΙ ΣΤΟ ΑΤΤΙΚΟ

Πήγε για εγχείριση στο μάτι ο νέος πρωθυπουργός. Πραγματικά εντυπωσιάστηκα !!!

Για πότε πήρε τηλέφωνο στον ειδικό αριθμό και έκλεισε ραντεβού για να τον εξετάσει ο γιατρός....
Για πότε ξεμπέρδεψε από την ουρά που περίμενε για να τον εξετάσει ο γιατρός...

Σε χρόνο dt βρήκε κρεβάτι για να εγχειρισθεί...

Δεν περίμενε καθόλου στην ουρά για να γίνουν οι απαραίτητες ενέργειες εισαγωγής του στο Νοσοκομείο ... αμέσως πήγε και ξάπλωσε...

Για πότε βρήκε τα απαραίτητα φάρμακα που του έγραψε ο γιατρός...

Αλλά γιατί απορώ;

Αφού τόσοι και τόσοι ψηφοφόροι της ΝΔ, και ιδίως οι μεγαλύτεροι, το βιώνουν καθημερινά: άμεσα βρίσκουν κρεβάτι να εγχειρισθούν, τα φάρμακα τα βρίσκουν αβίαστα και σε λογικές τιμές, δεν περιμένουν στην ουρά, δεν τους αντιμετωπίζουν ως βαρίδια,  δεν, δεν, δεν...

Και έχεις μετά τους Κομμουνιστές να λένε κάτι αναχρονιστικά για σύστημα Υγείας που νοσεί και τα λοιπά. Ήθελα να ήξερα που ζούνε... Ας ρωτήσουν κανέναν για να πειστούν...

Aristeri Poria

Υ.Γ. Σχετικά με την ταυτόχρονη, τυχαία, εισαγωγή σε νοσοκομείο Πρωθυπουργού και Υπουργού Οικονομικών θα σχολιάσουμε σε επόμενα κείμενα μας.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ "ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΟ ΑΝΕΜΟ" ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΥΜΝΟΥΣ ΣΤΟΝ ΝΕΟ ΥΠΟΥΡΓΟ ΝΑΥΤΙΛΙΑΣ

ΛΑΪΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ Βορείου Αιγαίου, 22 Ιουνίου 2012

ΑΠΑΝΤΗΣΗ  ΣΤΟΝ  ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ  ΤΟΥ "ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΟΥ ΑΝΕΜΟΥ "                                               

για τον   “ύμνο” του στον διορισμό του κ. Κ. Μουσουρούλη στη θέση του Υπουργού Ναυτιλίας και Αιγαίου.

Ο κ. Γιαννίρης αγνοεί ή θέλει να αγνοεί ορισμένα πολύ απλά πράγματα:

1. Η νεο-ορκισθείσα κυβέρνηση είναι δογματικά προσηλωμένη στη Ε.Ε., την συμμαχία του μεγάλου κεφαλαίου των χωρών μελών της και των πολυεθνικών. Δηλαδή είναι κατά των συμφερόντων του λαού μας, αφού ή ο σκύλος θα είναι χορτάτος ή η πίτα θα είναι ολάκερη......

Συνεπώς τα όποια μέτρα θα πάρει για τα νησιά μας θα είναι σε όφελος του κεφαλαίου και όχι των κατοίκων τους.

2. Κατά κανόνα τον υπουργό Εμπορικής Ναυτιλίας τον διορίζει η Ένωση Ελλήνων Εφοπλιστών και όχι ο πρωθυπουργός. Λες ο ....πολέμιος των εφοπλιστών Α. Σαμαράς να έσπασε την παράδοση; Κακά τα ψέματα! Και μόνο η επαναφορά του Υπουργείου Ναυτιλίας, ενός κατ'εξοχή οργάνου στην υπηρεσία των εφοπλιστών, δείχνει το σφιχταγκάλιασμα της κυβέρνησης - και του κ. Μουσουρούλη - με τους εφοπλιστές.

3. Έπειτα από 32 χρόνια ένταξης της χώρας μας στην ιμπεριαλιστική και φυσικά αντιλαϊκή Ευρωπαϊκή Ένωση όφειλε ο κ. Γιαννίρης να έχει βγάλει τα συμπεράσματά του και ως προς την πολιτική της ΕΕ για τα νησιά -κυρίως για τους κατοίκους των νησιών μας- και να μη συμβάλει στην καλλιέργεια αυταπατών.

4. Ως άνθρωπος των εφοπλιστών, ο κ. Μουσουρούλης θα προτάξει τα συμφέροντά τους και όχι αυτά των κατοίκων των νησιών μας, εισηγούμενος ακόμα μεγαλύτερες επιδοτήσεις στους εφοπλιστές και προωθώντας ακόμα πιο αντεργατικά μέτρα, ακόμα μεγαλύτερη ασυδοσία για το εφοπλιστικό κεφάλαιο στον τομέα της ρύπανσης και μόλυνσης του Αιγαίου και ευρύτερα της Μεσογείου όπου ρίχνουν 100δες χιλιάδες τόνους λάδια και πετρέλαια, γιατί έτσι μεγιστοποιούν τα κέρδη τους.

Σημασία δεν έχει από πού κατάγεται κάποιος αλλά το ποιά πολιτική υπηρετεί. Εξάλλου είναι γνωστή η θέση του κ. Μουσουρούλη υπέρ της εγκατάστασης των γιγάντιων ανεμογεννητριών στα νησιά μας και η προκλητική υποστήριξή του στην πολυεθνική IBERDROLA-ROKAS.

Αλλά αυτά και πολλά άλλα είναι μάλλον ψιλά γράμματα για τον "Οικολογικό Άνεμο".........

Εμείς, ως ΚΚΕ και «Λαϊκή Συσπείρωση» καλούμε τους ναυτεργάτες - όπως και όλο το λαό μας - σε εγρήγορση και άμεση κινητοποίηση για επαναλειτουργία του "Οίκου του Ναύτου", την οφειλόμενη χρηματοδότησή του για να πληρωθούν τα φάρμακα τους, την κρατική χρηματοδότηση του ΝΑΤ και την καταβολή των οφειλόμενων εισφορών από τους εφοπλιστές, την κατάργηση των αντιναυτεργατικών νόμων και μέτρων που κάνουν τη ζωή τους κόλαση. Ούτε ένα λεπτό αναμονής!!!

" Αφού βλέπεις τον τορό τι τον θές το λύκο; "

Επικεφαλής της «Λαϊκής Συσπείρωσης» Β. Αιγαίου

 

Στρατής Κόρακας

ΤΑ ΜΟΝΑ ΨΑΡΙΑ ΠΟΥ ΠΑΝΕ ΟΠΟΥ ΠΑΕΙ ΤΟ ΡΕΥΜΑ, ΕΙΝΑΙ ... ΤΑ ΨΟΦΙΑ

Του Μάνου Δούκα *

 

 

Τι να γράψω τώρα; Τι να πω που να μη θεωρηθεί δικαιολογία, πρόφαση, υπεκφυγή, παρηγοριά; Θα προσπαθήσω να μαζέψω το μυαλό μου και να πω δυό τρία λόγια. Σκόρπια όμως τώρα. Κι «αύριο» τα λέμε πιο αναλυτικά.

 

 

1. Μια πρώτη γνώμη για το αποτέλεσμα των εκλογών, έχω φροντίσει να γράψω και πριν τις εκλογές με το άρθρο  «ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ... ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΤΟ «ΠΡΙΝ», ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΤΟ «ΜΕΤΑ». ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ «ΠΑΝΤΑ». (Αν το γράψετε στο google θα το βρείτε στο blog «Αριστερά στη Μυτιλήνη»   ή σε προηγούμενο φύλο του «Νέου Εμπρός»). Έλεγα εκεί εν ολίγοις ότι η ορθότητα μιας γνώμης δεν κρίνεται από το πόσοι την υιοθετούν. Απόδειξη ο Γαλιλαίος. Έτσι και τώρα: Έχω μια γνώμη. Ένα όραμα. Μια πεποίθηση. Θα την αλλάξω αν βρεθεί κάποιος να με πείσει ότι έχω άδικο. Το ότι οι περισσότεροι ψήφισαν κάτι άλλο για οποιοδήποτε άλλο λόγο, δεν αποτελεί απόδειξη ότι χρειάζεται εγώ να αλλάξω γνώμη.

 

2. Μια πρώτη γνώμη πάνω ακριβώς σ΄ αυτό έγραψα πάλι σε άρθρο προεκλογικό με τίτλο:  «ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ; ΓΙΑΤΙ; ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΠΟΙΟ ΛΟΓΟ;». Μπορείτε να το βρείτε πάλι με τον ίδιο τρόπο στο internet. Έλεγα σ΄ αυτό άρθρο ακριβώς αυτό που λέει ο τίτλος.

3. Έχω μια «περίεργη» γνώμη για το «τι είναι νίκη και τι είναι ήττα». Λέω ότι πολλές φορές στην ιστορία, αυτός που «νικάει» στη μάχη δεν είναι απαραίτητα αυτός που κερδίζει τον πόλεμο ή τη δικαίωση της ιστορίας. Παράδειγμα: πέστε μου ποιός Ρωμαίος στρατηγός νίκησε και σταύρωσε το Σπάρτακο; Ποιός τον θυμάται; Κι όποιος τον θυμάται τον ξέρει σαν «αυτόν που σκότωσε το Σπάρτακο». Ποιός είναι ο νικητής της ιστορίας; Ο Ρωμαίος ή ο Σπάρτακος; Έτσι και τώρα. Η ιστορία θα γράψει ότι κατάφεραν να ρίξουν το ΚΚΕ. Αλλιώς δεν έκαναν και τίποτα σπουδαίο όλοι τους! Πολύ φασαρία για το τίποτα. Γιατί κάνανε πολύ φασαρία και πήγαμε πάλι στα ίδια. Και κυρίως γιατί μ΄αυτές τις δοκιμασμένες λύσεις των κομμάτων που θέλουν να διαχειριστούν την κρίση και δώσουν ανάσες στο σύστημα ... δε λύνεται τίποτα. Ούτε τα προβλήματα του λαού. Ούτε η κρίση του συστήματος. Επομένως αύριο θα δικαιωθεί πάλι η γνώνη του ΚΚΕ που είπε ότι το πρόβλημα δε λύνεται με κυβερνήσεις διαχείρισης της κρίσης. Δε μπορεί να βρεθεί λύση μέσα στα πλαίσια του συστήματος αυτού και της Ε.Ε.

4. Η προεκλογική περίοδος είχε σαν κύριο χαρακτηριστικό της την πρωτοφανή επίθεση ενάντι στο ΚΚΕ. Στόχος τους ήταν να εξαφανίζουν αν μπορούσαν το ΚΚΕ. Ακόμα και τις τελευταίες μέρες, όταν υποτίθεται ότι το «σύστημα φοβόταν μήπως βγεί ο ΣΥΡΙΖΑ», η επίθεση συνέχιζε να γίνεται στο ΚΚΕ. Μ΄ όλους τους τρόπους. Με τα γκάλοπ, με τις διαδόσεις, με την τρομοκρατία, με όλα. Ακόμα κι όταν τα δικά τους γκάλοπ έλεγαν ότι το ΚΚΕ θα είναι πολύ πεσμένο. Οι Χρυσαυγίτες έξω απ΄ τα σχολεία κι οι «αναρχικοί» ή «αντιεξουσιαστές» φίλοι τους πετούσαν τρυκάκια ενάντια στο ΚΚΕ.

5. Είναι εύκολη σκέψη και ιστορικά επιβεβαιωμέν η επανειλημμένα: όταν το σύστημα ξετυλίγει επίθεση ενάντια στο λαό και στα δικαιώματά του, όταν προσπαθούν να δώσουν χρόνο στο ετοιμοθάνατο σύστημά τους, το πρώτο πράγμα που φροντίζουν πάντα είναι το χτύπημα των κομμουνιστών. Χτύπημα και στην ύπαρξή τους, αλλά και στην στρατηγική του ΚΚΕ. Τους ενοχλεί όχι το ότι υπάρχει ΚΚΕ. Κομουνιστικό Kόμμα υπάρχει και σε κάποιες άλλες χώρες, κι αποτελεί τη χαρά του συστήματος. Τους ενοχλεί το ότι το ΚΚΕ μιλά ενάντιας στην ΕΕ και στον καπιταλισμό. Ότι δείχνει το δρόμο για την άλλη κοινωνία.

6. Σ΄ αυτό το σχέδιο εξόντωσης του ΚΚΕ, πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξε ο ΣΥΡΙΖΑ. Πολλά παραδείγματα δε χρειάζονται. Ας πάρουμε μόνο το τελευταίο:

Αυτό το site που βγήκε σαν επίσημο της ΚΕ του ΚΚΕ κι έγραφε ότι «Η ΚΕ του ΚΚΕ καλεί όλο τον ελληνικό λαό, αύριο να στηρίξει με την ψήφο του τον ΣΥΡΙΖΑ». Θέλω κάποιος να μου πει: Ποιός μπορεί να έφτιαξε αυτό το site; Ο ΣΥΡΙΖΑ ο ίδιος; Ή οι μυστικές υπηρεσίες (όπως μου είπε κάποιος φίλος ΣΥΡΙΖΑΙΟΣ); Θέλω κάποιος να μου πει: ποιός οφελείται από αυτό το site; Γιατί στην πολιτική λέμε ότι κρίνεται το ποιός το έκανε από το ποιός οφελείται απ΄ αυτό! Αν θέλετε να πείτε ότι το έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ τότε ομολογείτε ότι έβλάψαν το ΚΚΕ με κάθε ανέντιμο τρόπο. Αν πάλι θέλετε να πούμε ότι το έφτιαξαν οι «μυστικές υπηρεσίες», τότε κατά τη γνώμη μου τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα (και έτσι είναι): ο ΣΥΡΙΖΑ συμμετέχει αντικειμενικά ή συνειδητά στην οργάνωση της συστηματικής επιχείρησης που ξεκινά από διάφορα κέντρα του συστήματος για να βλάψουν το ΚΚΕ. Κι ο ΣΥΡΙΖΑ σ΄ αυτή την επίθεση είναι η αιχμή του αντικομουνιστικού δόρατος.

7. Πάντως, ιδιαίτερα με βάση όλη αυτή την επίθεση που ξετυλίχτηκε όλο αυτό τον καιρό, μπορούμε να πούμε ότι γενικά αντέξαμε. Όμως έχουμε πολλά να πούμε, πολλά να ψάξουμε, πολλά λάθη και αδυναμίες να καταλογίσουμε στην ηγεσία μας, στον εαυτό μας, παντού. Αυτή τη δουλειά θα την κάνουμε ήσυχα κι απλά όπως πάντα. Κι αν χρειάζετασι κάτι να αλλάξουμε, κάτι να βελτιώσουμε, κάτι να διορθώσουμε, θα το κάνουμε. Αλλά να ξεκαθαρίσουμε από την πρώτη στιγμή προς κάθε κατεύθυνση ότι: Δε θα αλλάξουμε στρατηγική. Το ΚΚΕ «δεν είναι σπορά της τύχης». Είναι «ώριμο τέκνο της ανάγκης». Είναι κοινωνική ανάγκη να υπάρχει και να έχει ακριβώς αυτή τη στρατηγική που έχει. Αν ήταν να αλλάξουμε στρατηγική, τότε δε θα είμασταν ΚΚΕ ούτε εμείς που τώρα είμαστε. Για την ακρίβεια ... δε θα ήταν κανένας ΚΚΕ. Δε θα χρειαζόταν. Κόμματα του ρεαλισμού και του ευρωμονόδρομου δεκάδες. Άλλο ένα δεν είναι απαραίτητο σε κανέναν. Αντίθετα είναι απαραίτητο ένα κόμμα που να δείχνει τον άλλο δρόμο.

8. Στη συζήτηση αυτή να θυμηθούμε όλοι ότι το ΚΚΕ έλεγε απ΄ την αρχή ότι η κρίση κι η εξαθλίωση δε φερνουν αυτόματα τη ριζοσπαστικοποίηση. Αντίθετα μπορεί να οδηγήσουν σε ακραία συντηριτικοποίηση εξ΄ αιτίας του φόβου. Κι αυτό ακριβώς έγινε.

9. Αναρωτιόμασταν με κάποιους συντρόφους έξω απ΄ το εκλογικό τμήμα των ετεροδημοτών: Υπάρχει κάποιο άλλο κόμμα που αυτοί που δε το ψηφίζουν έχουν τόση αγωνία για το πως θα τα πάει; Που αυτοί που δε το ψηφίζουν έχουν τόσες απαιτήσεις απ΄ αυτό; και λέγαμε ότι αυτό κατ΄ αρχήν είναι θράσος. Αλλά τελικά δείχνει αυτό που κάποιες φορές λέμε κι εμείς και οι εκθέσεις της αμερικάνικης πρεσβείας: ότι η επιρροή του ΚΚΕ είναι πολύ μεγαλύτερη από το εκλογικό του ποσοστό. Πόσο μάλλον φέτος που κατάφεραν οι ψεύτες να πείσουν ένα κόσμο ότι μπορεί να λέει ότι είναι ΚΚΕ αλλά τώρα θα ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ. Κι είναι πολύς αυτός ο κόσμος. Ας σκεφτούμε τι ψέμματα του είπαν. Ας σκεφτούμε όμως και το τι δεν του είπαμε εμείς. Κι ότι μάλλον εμείς δεν τον βρήκαμε καν για να του πουμε την αλήθεια. Όχι μόνο προεκλογικά, αλλά όλο το προηγούμενο διάστημα.

10. Αυτές οι εκλογές δημιούργησαν νέα δεδομένα για το τι είναι «δικός μας». Πάντως αυτός που δεν καταλαβαίνει ότι άλλο πράγμα είναι το ΚΚΕ κι άλλο ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι δικός μας. Δικαιούται να είναι, αλλά δεν είναι δεδομένος.

11. Μια «ήττα» πάντα μπορεί να βγεί και σε καλό. Ας το φροντίσουμε. Ας μάθουμε απ΄ την κατραπακιά τι έφταιξε κι ας γίνουμε καλύτεροι. Πάντως είναι στην πάγια γνώμη μας, ότι «η κρίση δεν ξεπερνιέται με εκλογές». Κι η κρίση είναι μπροστά μας. Αύριο είναι άλλη μέρα. Μεθαύριο δε θα θυμάται κανένας ούτε το αποτέλεσμα των εκλογών. Όπως σήμερα κανένας πια δε θυμάται τον Παπαδήμο που μόλις πριν από τρεις μήνες είχε μια παντοδύναμη κυβέρνηση που όμως δε μπόρεσε να σταθεί ούτε έξι μήνες. Η κρίση θα φάει κι άλλες κυβερνήσεις, κι αλλά κόμματα, κι άλλα πρόσωπα. Και κυρίως θα συνεχίσει να τρώει το μεδούλι του λαού. Ειδικά μετά απ΄ αυτό το αποτέλεσμα των εκλογών. Ας είμαστε εκεί που είμασταν πάντα. Δίπλα στο λαό.

12. Να θυμάστε: το πιο μαύρο σκοτάδι συμβαίνει λίγο πριν το πιο όμορφο γλυκοχάραμα. Σκεφτείτε: η πιο δύσκολη στιγμή για το ΚΚΕ τον προηγούμενο αιώνα ήταν λίγο πριν το 1940. Είχε καμμιά 300 μέλη κι ήταν όλα φυλακή και εξορία. Όχι μόνο δε μας έσβησαν, αλλά μέσα σε δυο χρόνια από τότε το ΚΚΕ έφτιαξε την αντίσταση. Τι νομίζετε λοιπόν; Ότι τώρα μπορεί να γιγαντωθεί η κρίση χωρίς να οργανωθεί η αντίσταση του λαού; Φρούδες ελπίδες του συστήματος. Εμείς θα είμαστε εκεί.

αναδημοσίευση από το  Νέο Εμπρός τ. 964

* Ο Μάνος Δούκας είναι μαθηματικός, μέλος της Πανελλαδικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών, και μέλος του Γ.Σ της ΑΔΕΔΥ. 

Σχόλιο του blog μας:

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΙΣΠΑΝΟΥΣ ΑΝΘΡΑΚΩΡΥΧΟΥΣ ΚΑΙ ΕΡΓΑΤΕΣ ΣΤΙΣ ΜΕΤΑΦΟΡΕΣ

Μήνυμα αλληλεγγύης στον αγώνα των ανθρακωρύχων της Ισπανίας απέστειλε το ΚΚΕ, στο οποίο σημειώνει:

«Το βάθεμα της κρίσης, οι τελευταίες εξελίξεις και η είσοδος της Ισπανίας στο μηχανισμό στήριξης αποδεικνύουν ότι οι εργαζόμενοι στην Ισπανία χωρίς Μνημόνιο, αλλά με μέτρα αντιλαϊκά διαρκείας που εφαρμόζονται εδώ και χρόνια έχουν πληρώσει πολύ ακριβά τη βαρβαρότητα της κρίσης. Οι εργαζόμενοι της Ελλάδας έχουν βιώσει και βιώνουν την ίδια βαρβαρότητα όπως είναι γνωστό.

Ο σκληρός αγώνας των ανθρακωρύχων στην Ισπανία, όπως και η απεργία των χαλυβουργών μετά από 234 μέρες επισημαίνουν την αναγκαιότητα ο ορυκτός πλούτος να μετατραπεί σε λαϊκή περιουσία και ο πλούτος που παράγουν οι εργαζόμενοι να γίνει δικό τους κτήμα. Ευχόμαστε να έχετε τη δύναμη να συνεχίσετε τον αγώνα σας κάτι που δίνει ώθηση στην κοινή πάλη μας για τα δίκαια της τάξης μας που θα κριθούν στους τόπους δουλειάς, για να μπει τέλος στην καπιταλιστική εκμετάλλευση».

Επίσης, σε μήνυμά του προς τους εργαζόμενους στις Μεταφορές στη επαρχία Αστούριας της Ισπανίας, που απεργούν εδώ και βδομάδες για την υπογραφή ικανοποιητικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, το ΚΚΕ σημειώνει: «Σε μια περίοδο που βαθαίνει η καπιταλιστική κρίση και η επιθετικότητα της ΕΕ, των κυβερνήσεων και του κεφαλαίου, η πάλη για την υπεράσπιση των Συλλογικών Συμβάσεων και για να διασωθούν τα εργασιακά δικαιώματα, η Κοινωνική Ασφάλιση, έχει ιδιαίτερη σημασία.

Στην Ελλάδα, οι βιομήχανοι μαζί με τους συμβιβασμένους συνδικαλιστές προσπαθούν να γενικεύσουν την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων και να προωθήσουν τις ατομικές συμβάσεις με όρους σκλαβιάς. Η οργάνωση και η ταξική δράση των εργατών στην Ελλάδα, παρά τον αρνητικό συσχετισμό δύναμης και τις δυσκολίες, έχει φέρει επιτυχίες σε μια σειρά κλάδους και χώρους δουλειάς μέσα από αγώνες και σκληρές απεργίες, όπου οι εργαζόμενοι βάζουν εμπόδια στη γενίκευση των ατομικών συμβάσεων όπως για παράδειγμα στους κλάδους των Ποτών και Τροφίμων, του Μετάλλου κ.λπ.

Πιστεύουμε ακράδαντα ότι εξοπλισμένοι με την ταξική ενότητα, απομονώνοντας τους συμβιβασμένους συνδικαλιστές, η πάλη μας μπορεί να είναι νικηφόρα. Είναι μια πάλη δίκαιη ενάντια στη βαρβαρότητα που η ΕΕ, οι βιομήχανοι και οι κυβερνήσεις συντηρητικές και σοσιαλδημοκρατικές προσπαθούν να επιβάλουν. Οι κομμουνιστές της Ελλάδας να ξέρετε ότι θα είναι στο πλευρό σας».

www.rizospastis.gr

ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΣΤΑ ΧΩΡΙΑ ΤΗΣ ΛΕΣΒΟΥ

Διαβάστε από το σημερινό φύλλο του Νέου Εμπρός (www.neo-empros.net) τα αποτελέσματα του Νομού  μας ανά Δημοτική Ενότητα και χωριό.

 Νέο Εμπρός φ.964, 20-6-2012

Διαβάστε ακόμα:

- Πρώτη τοποθέτηση της Κ.Ε. του ΚΚΕ για το αποτέλεσμα της 17ης Ιούνη (σελ. 2-3)

- Μνήμες Αγωνιστών: Ελευθερία Παρασκευαίδου - Λιαρούτσου, του Παν. Κουτσκουδή (σελ. 9)

- Τα μόνα ψάρια που πάνε όπου πάει το ρεύμα, είναι ... τα ψόφια, του Μάνου Δούκα (σελ. 10)

- Τροφή για προβληματισμό, του ψαχτήρ - αναδημοσίευση από το Redfly planet (σελ. 11).

Δείτε το Νέο Εμπρός εδώ: φ.964, 20-6-2012

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΜΑΡΚΟ ΡΙΤΣΟ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΛΑΪΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ - ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ (ΙΤΑΛΙΑ)

ΧΩΡΙΣ ΑΡΧΕΣ XΤΙΖΕΙΣ ΜΟΝΟ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΑΜΜΟ...

του Μάρκο Ρίτσο, Γραμματέας του ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΛΑΪΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ-ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ (ΙΤΑΛΙΑ) προς το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας-ΚΚΕ. www.comunistisinistrapopolare.com

Ευχαριστώ τους συντρόφους, ευχαριστώ την Αλέκα, το αποτέλεσμα των εκλογών παρέρχεται, αλλά οι αρχές παραμένουν. Στον κόσμο του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, οι εκλογές και η δημοκρατία δεν υπάρχουν, ή μάλλον, υπάρχουν μόνο όταν κερδίζουν “αυτοί” (όπως αποδεικνύεται και από τη δολοφονία του Αλιέντε). Με τα Μ.Μ.Ε. μπορούν να μετακινήσουν στο μέγιστο βαθμό την στήριξη από το ένα κόμμα στο άλλο, από το ένα στρατόπεδο στο άλλο, αλλά πάντα μέσα στα πλαίσια του συστήματος. Αυτό συμβαίνει και στην Ιταλία, όπου νέα κινήματα μπορούν να εισβάλουν στην πολιτική σκηνή και να αποσπάσουν ακόμη και την σχετική πλειοψηφία.

Αλλά είναι ψήφοι χωρίς ρίζες, συναινέσεις που υπαγορεύονται περισσότερο από το χαμόγελο ή καλύτερα από την οδοντόπαστα που χρησιμοποιεί, την προσωπικότητα που προωθεί ένα πολιτικό «προϊόν» σαν να ήταν ένα εμπόρευμα προς πώληση.

Οι κομμουνιστές διαφέρουν ριζικά. Έχουν μια πρόταση συνολικής αλλαγής της κοινωνίας. Προβάλουν ένα άλλο σύστημα στη θέση του εκφυλισμένου παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού ο οποίος έχει όλο και πιο συχνά κρίσεις και προσπαθεί να επιβιώσει με καταστροφή του περιβάλλοντος και με συχνούς ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Οι πραγματικοί κομμουνιστές δεν κοροϊδεύουν τον λαό, τα αποτελέσματα που αλλάζουν τις ζωές των ανθρώπων δεν είναι τα εκλογικά, είναι αυτά που αλλάζουν τους συσχετισμούς δύναμης στην κοινωνία.

Τι θα αλλάξει τώρα που έχει αντικατασταθεί ο Σαρκοζί από τον Ολάντ; ή αντίστροφα, τι άλλαξε όταν ο Θαπατέρο αντικαταστάθηκε από τον Ραχόι; ή από την κυβερνητική εναλλαγή μεταξύ Πρόντι και Μπερλουσκόνι;

Για τον λαό δεν άλλαξε τίποτα, και ούτε θα αλλάξει κάτι, τα νήματα συνεχίζουν να τα κινούν η ΕΕ, η ΕΚΤ, οι μονοπωλιακοί καπιταλιστικοί όμιλοι και το τραπεζικό σύστημα. Φυσικά θα αλλάξουν οι αυλοκόλακες που περιτριγυρίζουν τους πολιτικούς αρχηγούς ατόμων που σκέφτονται μόνο το προσωπικό τους συμφέρον.

Γι' αυτό θέλουμε να σας ευχαριστήσουμε αδέρφια μας στο ΚΚΕ, έχετε κρατήσει ψηλά τη σημαία των αρχών, της ανάγκης για την μοναδική και πραγματική αλλαγή, τη σοσιαλιστική-κομμουνιστική. Χάσατε ψήφους, αλλά αυτές πάνε και έρχονται. Όποιος ψήφισε σήμερα στην Ελλάδα το ΚΚΕ δεν είναι μόνο ένας ψηφοφόρος, είναι ένας άνθρωπος στρατευμένος, που συμμετέχει ενεργά στους αγώνες. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που έχουν αλλάξει και θα αλλάξουν τον κόσμο. Οι ψήφοι των άλλων κομμάτων “αθροίζονται”, ενώ οι ψήφοι των κομμουνιστών έχουν εντελώς άλλη βαρύτητα.

Με αυτά τα λόγια θέλω να δεχθείτε την δική μου αλληλεγγύη και των μελών του ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΛΑΪΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ -ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ της Ιταλίας. Φυσικά, ως κομμουνιστές πρέπει να εργαστούμε για να ενισχύσουμε την αποτελεσματικότητα της προπαγάνδας μας, την εκλαΐκευση μας, αλλά δεν θέλουμε καμία σχέση με εκείνους τους οπορτουνιστές όπου εδώ στην Ιταλία όπως και στην Ελλάδα και την Ευρώπη, είναι έτοιμοι να ανταλλάξουν τις «αρχές» τους με καρέκλες.

Να εργαστούμε άμεσα για τον συντονισμό των πραγματικών Κομμουνιστικών Κομμάτων.

Ξεκινάμε από την Ευρώπη, από τις χώρες που έχουν πληγεί περισσότερο από την καπιταλιστική κρίση.

Ζήτω το ΚΚΕ, Ζήτω ο κομμουνισμός!

Senza principi si costruisce solo sulla sabbia.

Marco Rizzo, Segretario di Csp-PARTITO COMUNISTA al Partito Comunista di Grecia-KKE

Grazie compagni, grazie Aleka, il risultato di una elezione passa ma i principi restano. Nel mondo del capitalismo globalizzato il voto e la democrazia non esistono, o meglio, esistono solo se vincono “loro” (come dimostra l’uccisione di Allende). Con i mezzi di comunicazione di massa si possono spostare enormi consensi da un partito all’altro, da uno schieramento all’altro, ma sempre sotto il comando del sistema. Capita anche in Italia dove movimenti nuovi possono irrompere nella scena e cogliere persino la maggioranza relativa. Ma sono voti senza radici, consensi dettati più dal sorriso o meglio dal dentifricio usato dal personaggio che sponsorizza un ‘prodotto’ politico tanto quanto fosse una merce da vendere. I comunisti sono un’altra cosa. Hanno un progetto di cambiamento generale della società. Prefigurano un altro sistema contro quello degenerato del capitalismo globalizzato che va sempre di più in crisi e che cerca di sopravvivere distruggendo l’ambiente e facendo la guerra imperialista. Ai veri comunisti non piace prendere in giro il popolo, i risultati che cambiano le vite delle persone non sono quelli elettorali, sono quelli che spostano realmente i rapporti di forza nella società. Cosa cambia adesso che Hollande ha sostituito Sarkozy o viceversa cosa è cambiato dopo che Zapatero è stato sostituito da Rajoy o qundo Prodi e Berlusconi governavano una volta l’uno, una volta l’altro. Per il popolo non cambiava e non cambierà nulla , saranno sempre la UE , la BCE, i monopoli capitalisti e le banche a dettare la lezione. Certo cambieranno le ‘corti’ che circondano le leadership di gente che pensa solo al proprio destino individuale. Per questo vogliamo ringraziarvi fratelli e sorelle del KKE, avete tenuto alta la bandiera dei principi, della necessità dell’unico e vero cambiamento, quello socialista-comunista. Avete perso dei voti, ma quelli possono andare e poi tornare. Chi ha votato oggi in Grecia per il KKE non è solo un elettore, è una persona che milita, si impegna. Sono queste le persone che hanno cambiato e cambieranno il mondo. I voti degli altri partiti si “contano”, quelli dei comunisti si “pesano”.

Con queste parole vogliate avere la solidarietà mia e dei militanti di Csp-PARTITO COMUNISTA dall’Italia. Certo, come comunisti dobbiamo lavorare per rendere più efficace la nostra propaganda, la nostra comunicazione, ma non vogliamo a vere nulla a che fare con quegli opportunisti che qui , in Italia come in Grecia ed in Europa, sono pronti a barattare i ‘principi’ per il calcolo delle poltrone in Parlamento.

Lavoriamo da subito per un Coordinamento dei veri Partiti Comunisti.

Cominciamo dall’Europa, dai paesi più attaccati dalla crisi del capitalismo.

Viva il KKE, Viva il Comunismo!

αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα του tasosnastos.blogspot.gr

Η Ιστοσελίδα του ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΛΑΪΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ -ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ της Ιταλίας www.comunistisinistrapopolare.com

ΔΗ.ΜΑΡ: ΣΕ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΟΥ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΝΔ ΚΑΙ ΠΑΣΟΚ ΔΕΝ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ

Ο γνωστός μειλίχιος και πράος κ.κ. Κουβέλης, που συγκινεί πολύ κόσμο της "αριστεράς", πάλαι ποτέ ηγέτης της Ανανεωτικής πτέρυγας του Συνασπισμού, δεν είναι παρά ένα δευτερεύον εργαλείο του συστήματος να εγκλωβίζει τον κόσμο, να τον εμποδίζει να ριζοσπαστικοποιηθεί με τη δήθεν "ήρεμη" και "προσγειωμένη" και "μετριοπαθή" στάση του.
Ορίστε οι δηλώσεις του στο twitter στις 3 Μάη:

Σε άλλη περίπτωση θα έγραφα: "μετά απ' αυτό διαλύονται όλες οι αυταπάτες για το ρόλο του Κουβέλη" κλπ κλπ. Δυστυχώς σ' αυτές τις εκλογές διδαχτήκαμε με τρόπο οδυνηρό, ότι όχι απλώς δεν διαλύονται τόσο εύκολα οι αυταπάτες αλλά δυναμώνουν και περισσότερο.

Αγαπητοί "αριστεροί" ψηφοφόροι του Κουβέλη, να χαίρεστε τη νέα μνημονιακή σας κυβέρνηση. Καλή απαγκίστρωση!

από το e-globbing.blogspot.gr