Εκεί που τους έστειλαν, στο Μανταμάδο, δεν πάτησαν ποτέ οι Γερμανοί. Δεν πάτησαν ποτέ οι Άγγλοι. Κι η Αμερικάνικη επέμβαση που την είχαν πει εμφύλιο, τέλειωσε σ’ αυτά τα μέρη τρία χρόνια μετά από την πτώση του Γράμμου.
Τα βασιβουζούκια(*) του Λεπέτυμνου γνωρίστηκαν με τα σπρέι πιπεριού και με τα κρότου λάμψης. Λύκος στα πρόβατα. Την Τετάρτη η Καράβα έγινε Βιετνάμ. Οι θρασύδειλοι μπάτσοι, αφού έδειραν, ψέκασαν, έκαψαν το δάσος, έριξαν πλαστικές σφαίρες σε ευθείες βολές, πέταξαν δακρυγόνα από ελικόπτερα σε πλατείες και σε σχολεία, έσπασαν αυτοκίνητα χωρίς λόγο, έβρισαν τις μάνες και τις αδερφές μας, απείλησαν ότι… θα πηδήξουν εμάς τους τουρκόσπορους γκασμάδες… στο τέλος παρακαλούσαν να ανοίξουν τα μπλόκα για να φύγουν. Και τους κατευόδωναν τα γιουρούκια του Λεπέτυμνου (*) με το σύνθημα “βάλε βαζελίνη κι έλα Μυτιλήνη”.
Άλλους 43 τους είχαν στείλει νωρίτερα πίσω… στο νοσοκομείο.
“Ντροπή”… είπα. Αλλά μου είπαν ότι κάνει καλό στο σύγκαμα. Ε! Τότε εντάξει. Πάλι καλά. Όχι σαν τους Χιώτες που τους έβγαλαν ακόμα κι από τα ξενοδοχεία που κοιμόντουσαν.
Κι όταν υποχώρησαν τα ΜΑΤ, τότε καταλάβαμε γιατί ρίχνανε τις βόμβες τους στο δάσος και βάζανε φωτιά. Ο άπειρος κόσμος που βλέπαμε στα βιντεάκια να κλείνει το δρόμο, ήταν ο… λίγος κόσμος. Ο πολύς κόσμος ήταν στο δάσος. Βγήκαν στο τέλος από κει εκατοντάδες. Μόνο οι μπάτσοι ξέρουν τι τους έκαναν αυτοί οι αγρότες με τις ασπρόμαυρες μαντήλες. Αυτοί που ξέρουν στην Καράβα κι άλλους δρόμους εκτός από αυτούς που γράφει το google map. Τους δρόμους που χαράζουν τα πρόβατά τους εδώ και χίλια χρόνια. Αυτοί που μια φορά αντάρτες, πάντα αντάρτες. Αυτοί που μια φορά go back, πάντα go back.
ΜΙΑ ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΘΕΙΣΑ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ…
Τι ήρθαν να κάνουν όμως τα “παλληκάρια” της τσάμπα μαγκιάς; Ποια “μάχη” ήρθαν να κερδίσουν;
Ήρθαν να επιβάλλουν τις ηλίθιες ακροδεξιές ονειρώξεις του Μητσοτάκη, για το πώς θα εφαρμοστεί η άθλια συνθήκη ΕΕ – Τουρκίας, που υπέγραψε ο Τσίπρας.
Κι ήρθαν αυτούς τους τσαμπουκάδες να τους πουλήσουν σ’ εκείνους που έσωσαν, που μάζεψαν, που τάισαν και που ζέσταναν “τα μουρέλια” μέσα από τη θάλασσα. Αυτούς που ζουν ακόμα σε εφιάλτες την περισυλλογή των νεκρών στα δίχτυα τους.
Σ’ εκείνους που πάνω από πέντε χρόνια πληρώνουν το κόστος για λογαριασμό όλης της χώρας κι όλης της Ευρώπης.
Σ’ αυτούς που τους κορόιδεψαν και δυο και τρεις φορές για το μέλλον, δυο και τρεις διαφορετικές κυβερνήσεις, της πάντα μίας ΕΕ.
Σ’ αυτούς που έχουν τη εμπειρία από τις υποσχέσεις, που μόνιμα αφήνουν πίσω τους ακόμα πιο πολλούς πρόσφυγες, σε ακόμα μεγαλύτερα και περισσότερα στρατόπεδα συγκέντρωσης, με ανθρώπους που ζουν σε ολοένα και αθλιότερες συνθήκες. Που αφήνουν πίσω τους μόνιμα πιο σοβαρά προβλήματα στη ζωή και στην οικονομία των νησιωτών.
