ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΤΟΥ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ

Τον τελευταίο καιρό ακούμε συζητήσεις επί συζητήσεων στα ΜΜΕ για το πρόβλημα της μετανάστευσης. Διαβάζουμε ατέλειωτα άρθρα και μελέτες για το άλυτο ζήτημα της παράνομης μετανάστευσης. Ενημερωνόμαστε σχετικά με αλλαγές, τροποποιήσεις, καινούρια νομοσχέδια για τη μεταναστευτική πολιτική των ευρωπαϊκών χωρών. Γιορτάζουμε επίσημα ως Ευρωπαϊκή Ένωση την παγκόσμια ημέρα για την αντιμετώπιση της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού και …λεκτικά … στηρίζουμε πάντα τους αδύναμους επιδεικνύοντας ιδιαίτερα αλτρουιστικά αισθήματα. Η θεωρητική προσέγγιση των προβλημάτων μπορεί να είναι εξαιρετικά διατυπωμένη και πολλά υποσχόμενη.

Εμείς όμως οι μαθητές του Γυμνασίου Πυθαγορείου Σάμου θα σας πούμε τι βλέπουμε στην πράξη. Την Πέμπτη, 11 Φεβρουαρίου, στην παραλία του Πυθαγορείου εκβράστηκαν πτώματα ανθρώπων που προσπάθησαν να περάσουν στη χώρα μας. Αυτά είδαμε το πρωί που ξεκινήσαμε για το σχολείο. Νεκρά σώματα ανδρών, γυναικών κι ενός παιδιού στην ηλικία μας που κάποιοι έριξαν στη θάλασσα μια βραδιά απίστευτης θαλασσοταραχής, πείθοντάς τους πώς αν φτάσει απέναντι το περιμένει… ο παράδεισος; ΑΝ!!!!

Προφανώς κανείς από τους μεγαλόσχημους ειδήμονες της μεταναστευτικής πολιτικής δεν έχει δει συνεργεία του Δήμου και άνδρες του Λιμενικού να περισυλλέγουν νεκρούς. Κανείς δεν είδε «την παραλία του», τη χαρά των καλοκαιρινών του διακοπών να μετατρέπεται σε θλιβερό νεκροταφείο. Αναρωτιόμαστε λοιπόν τι άλλο πρέπει να συμβεί ώστε να γίνει αντιληπτό ότι δεν μπορούμε, δε δικαιούμαστε πια να εθελοτυφλούμε μπροστά σε ένα θέμα που έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Πόσοι ακόμη άνθρωποι πρέπει να έχουν την ίδια τύχη; Πόσο λίγο μπορεί να αξίζει η ανθρώπινη ζωή; Πόσο χρειάζεται να σας φωνάξουμε: «ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ…»;

πηγή: εφημ. "Χαραυγή" (www.xaravgi-samos.gr)

ΓΙΑ ΤΟ 10ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΚΝΕ

Προς τους συντρόφους της ΚΝΕ
συνέχεια από Α΄μέρος

Καλή επιτυχία λοιπόν σύντροφοι της ΚΝΕ στο Συνέδριό σας. Και να θυμάστε πάντα καθώς συζητάτε :
· Για να δείτε τι άλλαξε και πόσο αποτέλεσμα έχει η δουλειά μας, μη χωρίζετε το χρόνο σε μικρά διαστήματα, αλλά σε μεγαλύτερα. Τότε μόνο «βλέπεις» εκείνες τις αλλαγές που συμβαίνουν μέσα σε δεκάδες χρόνια, αλλά αποτελούν τη σπορά του γεγονότος που θα συμβεί μέσα σε μια στιγμή και θα αλλάξει τον κόσμο. Τότε νοιώθεις ότι ο αγώνας σου δεν έχει σχέση με τη διάρκεια της ζωής σου, αλλά η ζωή σου είναι ενταγμένη στον ιστορικό χρόνο που χρειάζεται ο αγώνας σου. Κι αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να είναι χρήσιμη στην ιστορία η ζωή του καθενός μας. Το σίγουρο πάντως είναι ότι αυτή η οργάνωσή μας, η ΚΝΕ, γράφει ιστορία πλάι στο ΚΚΕ, σαν αποτέλεσμα και συνισταμένη της ζωής και της δράσης όλων μας. Και μη μετράτε μόνο τα χρόνια απ΄ το 1968 μέχρι σήμερα. Κι η ΟΚΝΕ δική σας είναι. Κι η ΕΠΟΝ. Κι οι Λαμπράκηδες. Και το Πολυτεχνείο. Κι η ΑΝΤΙΕΦΕΕ. Κι η ΜΟΔΝΕ.

· Να ξέρετε ότι όλοι εμείς, αλλά ακόμα κι εκείνοι που κάποτε ήταν στην ΚΝΕ και μετά κουράστηκαν, έφυγαν, αδρανοποιήθηκαν, χωρίς να γίνουν εχθροί του ΚΚΕ και της ΚΝΕ (κι είναι δεκάδες χιλιάδες ), έχουν τα μάτια τους στραμμένα πάνω σας. Για να καμαρώσουν φανερά ή κρυφά. Για να θυμηθούν και να ζηλέψουν. Όχι κυρίως τα «νιάτα» σαν «ηλικία». Αλλά την ενεργητικότητα, το πάθος και την αποφασιστικότητα της ηλικίας.

· Να ξέρετε ότι όταν λέμε εμείς οι παλιότεροι ότι «η ΚΝΕ είναι σχολείο», δεν το λέμε γιατί «έτσι θέλουμε να είναι». Αλλά γιατί πράγματι είναι έτσι. Το νοιώθουμε όταν γνωρίζουμε σήμερα μεγάλους πια ανθρώπους που καταλαβαίνουμε ότι πέρασαν κάποτε απ΄ την ΚΝΕ απ΄ την συγκρότηση της σκέψης και του λόγου τους, απ΄ την ικανότητα να ξεχωρίζουν το κύριο απ΄ το δευτερεύον, απ΄ την σοβαρότητα και της επάρκειά τους, απ΄ τον τρόπο που ξέρουν να συζητούν και να προσπαθούν να καταλήγουν σε συμπεράσματα. Το νοιώθουμε όταν παλιοί μας σύντροφοι μας περιγράφουν πόσο τους βοήθησε ακόμα και στην επαγγελματική σταδιοδρομία τους το «πέρασμά» τους απ΄ την ΚΝΕ. Αυτό το πέρασμα που σε «φορτώνει» ικανότητες πολιτικής ανάλυσης, οργανωτικότητας, συγκροτημένης και προσανατολισμένης δράσης.

· Κι όταν λέμε «οπαδός του Κόμματος», να ξέρετε ότι όλοι αυτοί που σήμερα αποτελούν «στρατό» ( και όχι εφεδρικό ) στην υπηρεσία του κόμματος και της δράσης του και αυτοχαρακτηρίζονται «οπαδοί του κόμματος». Όλοι αυτοί που αποτελούν την πλειοψηφία των δυνάμεών μας στα διάφορα ψηφοδέλτια των σωματείων, των δήμων, των διάφορων συσπειρώσεων και κινήσεων. Αυτοί λοιπόν στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι κάποιοι που κάποτε ήταν μέλη και στελέχη της ΚΝΕ και δεν συνέχισαν για διάφορους λόγους την οργανωμένη δράση τους. Μπορεί να «έφυγαν» απ΄ την ΚΝΕ (όπως μας λένε χαιρέκακα διάφοροι καλοθελητές), αλλά δεν έχουν πάει πουθενά. Οι πιο πολλοί τους είναι εδώ και βοηθάνε και καμαρώνουν τα παιδιά τους που είναι σήμερα μέλη και στελέχη της ΚΝΕ.

· Και να διαβάζετε. Βιβλία. Τη θεωρία μας. Το Μάρξ και το Λένιν. Και τους ποιητές μας και τους λογοτέχνες μας μη τους υποτιμήσετε ποτέ. Κομμουνιστής για να είσαι θα πει καλοσύνη κι ευαισθησία. Θα πει η λογική σου να πηγάζει και απ΄ το συναίσθημα. Γιατί τα συναισθήματά σου δεν είναι ανεξάρτητα απ΄ τη λογική σου κι απ΄ τη συνείδηση της αναγκαιότητας. Οι ποιητές μας το λένε πολύ πιο καλά από μένα όλο αυτό. Ψάξτε τους. Θα μαγευτείτε απ΄ το Χικμέτ, το Λόρκα, το Νερούδα, το Μαγιακόφσκυ, τον Ελυάρ. Και τους Έλληνες. Το Ρίτσο, το Βάρναλη, τον Αγγουλέ. Όλους. Θα τα βρείτε όλα. Και τον έρωτα και την επανάσταση.

· Και ιστορία. Είναι καμάρι μας και δίδαγμα. Είναι δική μας και μας καλεί να συνεχίσουμε να τη γράφουμε. Είναι αποτέλεσμα της οργανωμένης προσπάθειας των λαών κι ΄χοι των «ηγετών». Κι αν μιλήσουμε για τον τελευταίο αιώνα, είναι σφραγισμένη κι υπογραμμισμένη απ΄ την δράση των κομμουνιστών όπου γής, που ήταν σαν εσάς : Αθώοι και ονειροπόλοι. Αποφασισμένοι κι αποφασιστικοί. Συγκροτημένοι και οργανωμένοι. Προσανατολισμένοι πάντα να σπρώχνουν τον τροχό της ιστορίας και να υπηρετούν με πάθος το φωτεινό της μέλλον, τον κομμουνισμό.

· Και να ρωτάτε. Ποτέ δεν τα ξέρουμε όλα. Εγώ ας πούμε τα πιο σημαντικά πράγματα που θυμάμαι απ΄ τη θεωρία μας ή την πολιτική μας, είναι κάποιες «ωραίες» «ατάκες» που πήρα από στελέχη του κόμματος τότε που ήμουν μικρός και ΚΝΙτης και ρωτούσα. Κι αυτές τις «συμβουλές» που τώρα σας δίνω σα «γέρος» κάποτε τις πήρα κι εγώ από κάποιον «κολοσσό» του κόμματος που το έλεγαν Σάρλη, ή Βασάλο, ή Λουλέ. «Τύχη βουνό» για μας αυτές οι μορφές που ζούσαν και δρούσαν τότε στα χρόνια μας.

· Και να μην είστε «ρεαλιστές». Το όριο της δράσης μας, σίγουρα δεν είναι αυτό που έχουμε συνηθίσει. Αλλά δεν είναι ούτε αυτό που ονειρευόμαστε και σχεδιάζουμε. Είναι αυτό που οι αντίπαλοι φοβούνται ότι μπορούμε να ξεπεράσουμε. Το να κάνεις πράγματα πιο τολμηρά κάθε φορά είναι ο τρόπος για να σε αντιγράψει μια μέρα η ιστορία. Και κάθε φορά να δοκιμάζεις να πας πιο πέρα τα όρια της δικής σου αντοχής, τα όρια της δράσης μας και τα όρια της αστικής νομιμότητας. Κάθε φορά που είσαι μπροστά σε μια καινούρια πρόκληση και νοιώθεις σαν να πετάει μέσα στην κοιλιά σου ένα χελιδόνι, να σφίγγεις τα δόντια και να τραβάς μπροστά. Τολμηρά. Με αισιοδοξία και εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του κόμματος και της ΚΝΕ.

· Και να μην είστε «Ευγενικοί» με την αστική έννοια του όρου. Η δική μας ευγένεια είναι η απασχόλησή μας με την υπόθεση της εργατικής τάξης. Είναι η αφοσίωσή μας στο «εμείς». Είναι η προσήλωση στο δίκιο του αδυνάτου. Ευγένεια είναι η διάθεση για προσφορά και θυσίες στην ευγενική υπόθεση της εργατικής τάξης. Στο φωτεινό μέλλον της ανθρωπότητας. Η δική τους ευγένεια είναι καθωσπρεπισμός και υποκρισία. Γι αυτό ο Μαγιακόφσκυ «δεν έχει ούτε μια άσπρη τρίχα στη ψυχή του. Κι ούτε σταγόνα γεροντίστικης ευγένειας». Κι ο Γι αυτό «Ο λαός δεν έχει κλανένα λόγο να είναι ευγενικός. Ευγενικοί είναι όσοι σκοπεύουν με τον ένα ή άλλο τρόπο να προδώσουν». (Τσε)

· Και να ξέρετε : ο ρόλος σας (μας) μερικές φορές δεν είναι διαφορετικός απ΄ αυτόν του Γαλιλαίου. Η αλήθεια δεν είναι πάντα προφανής στο κάθε αυτί. Το 1992 όλοι κορόιδευαν το ΚΚΕ που μιλούσε ενάντια στη συμφωνία του Μάαστριχτ και ζητούσε δημοψήφισμα. Τώρα ; Επειδή η αλήθεια σας στηρίζετε στην επιστημονική αλήθεια, μπορεί μερικές φορές να μην είναι ... «εύπεπτη». Να ξέρετε ότι η επιστήμη ποτέ δεν είναι καλές σχέσεις με την «κοινή γνώμη». Ούτε η αλήθεια είχε καλές σχέσεις με την «κοινή λογική». Και καμμιά φορά ο ρόλος σας δεν θα είναι διαφορετικός απ΄ αυτόν της Κασσάνδρας. Η οποία έλεγε την αλήθεια στους Τρώες, αλλά δεν άρεσε στον «κόσμο» γιατί ήταν «μάντης κακών». Λες και για το Δούρειο Ίππο έφταιγε η Κασσάνδρα κι όχι η αφέλεια των Τρώων. Λες και για τα χάλια που περιγράφουμε, για το άθλιο καπιταλιστικό σύστημα, φταίμε εμείς που το περιγράφουμε κι αγωνιζόμαστε να το ανατρέψουμε. Λες και φταίει μόνο το ότι «έχουμε ξύλινη γλώσσα» και «όλο γκρινιάζοτυμε» και δε φταίει το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που τρώει το μεδούλι των εργαζόμενων.

· Και πάνω απ΄ όλα, αν κάποια στιγμή κάποιος από σας «χάσει το μπούσουλα» για κάποιο «περίεργο» λόγο, προσωπικό ή πολιτικό, να έχετε εμπιστοσύνη στο κόμμα, στα όργανά του και στις αποφάσεις του. Είναι φρικτή η εμπειρία να βρεθείς στο δρόμο χωρίς «στήριγμα» στο κόμμα και στην ιδεολογία του. Κι είναι φοβερή ανακούφιση να ξαναβρίσκεις την αυτοπεποίθηση και την πορεία σου. Πώς να σας το πω : όλοι όσοι κάποια στιγμή «το είδαν αυτό το έργο», θα προτιμούσαν να γυρίσουν τη ζωή τους πίσω για να μη λείψουν ούτε μια μέρα απ΄ τι γραμμές του ΚΚΕ και της ΚΝΕ. Κι ας χάσουν και τόσα χρόνια όσα τους λείπουν σήμερα που πάλι μετρούν την ηλικία τους και τη ζωή τους όχι με κεράκια αλλά με συνέδρια της ΚΝΕ, και τους λείπουν μερικά χρόνια. Ξέρετε, μια μέρα το βλέπω : όλοι εμείς οι παλιοί ΚΝΙτες θα κάνουμε συλλόγους να μαζευόμαστε και να λέμε τις ιστορίες μας απ΄ την ζωή μας στην ΚΝΕ. Κάτι σαν νέα ΠΕΑΕΑ δηλαδή. Γιατί κι η ΚΝΕ στο πέρασμα των χρόνων, ήταν και είναι και θα είναι η φύτρα της νέας αντίστασης. Κι εμείς καμαρώνουμε που είμασταν κι εμείς σ΄ αυτή την οργάνωση κάποτε. Όπως θα καμαρώνετε κι εσείς αργότερα. Όταν θα έχετε γράψει τη δική σας πορεία και ιστορία και θα βλέπετε την ΚΝΕ από μακριά σαν μέλη και στελέχη τότε του ΚΚΕ, με κάποια δόση νοσταλγίας.

Μάνος Δούκας

manosdoukas@hotmail.com

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΜΜΕ ΛΕΣΒΟΥ

ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΙΑ ΑΙΟΛΙΚΑ ΝΕΑ – ΕΙΚΟΣΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ

Μετά την αργυρή επέτειο λειτουργίας των είκοσι ετών, μετά τις γιορτές και τα πανηγύρια, μετά την συγκίνηση από την αναπόληση της πετυχημένης διαδρομής, μετά το τραπέζωμα της «καλής» κοινωνίας, μετά τους πανηγυρικούς, μετά τα χωρίς φειδώ εγκώμια, μετά τις βραβεύσεις εργαζομένων…, ακολουθεί το κλείσιμο της εφημερίδας, η απαξίωση των εργαζομένων, η κατασυκοφάντηση του συνδικαλισμού και της συνδικαλιστικής δράσης, η διάκριση των εργαζομένων σε παλιούς και νέους, η διάκριση των εργαζομένων σε μαύρα πρόβατα και λίγα καλά άσπρα, η ανάδειξη του πατρικού και παιδαγωγικού ρόλου του εργοδότη.

Δεν πρόκειται απλά για είκοσι απολύσεις, για είκοσι οικογένειες που οι συνθήκες διαβίωσής τους θα επιδεινωθούν ραγδαία αλλά αποτελεί την μεγαλύτερη ύβρη προς το δικαίωμα της εργασίας. Όχι απλά κλείνει μια κερδοφόρα επιχείρηση επειδή γουστάρει ο εργοδότης αλλά και φορτώνει την ευθύνη αυτής της εξέλιξης στους «βραβευμένους» μισθοσυντήρητους και στον «κακό» συνδικαλισμό. Βέβαια άλλο γούστα και άλλο καπρίτσια. Ο κος Κονδυλούδης ίσως αισθάνεται ότι δεν τιμάται επαρκώς, ότι δεν του φέρονται με όση δουλοπρέπεια και φόβο του αρμόζει, αλλά δεν θα «κάψει τα ρημάδια τα λεφτά του», δεν θα τινάξει την κερδοφόρα επιχείρηση στον αέρα. Κατά διακριτική δήλωσή του επιδιώκει την μεταβίβαση μέρους ή όλης της επιχείρηση ή αλλαγή του εταιρικού σχήματος, ενώ παράλληλα βγάζει το γινάτι του στους εργαζόμενους.

Όλα αυτά τα χρόνια ο κος Κονδυλούδης δεν ήταν ο Αρχάγγελος της νομιμότητας και των εργατικών δικαιωμάτων, ατελείωτα ωράρια, απλήρωτες υπερωρίες και καταστρατήγηση των συλλογικών συμβάσεων ήταν η εργασιακή μας πραγματικότητα.

Το Σωματείο μας είναι η μεγάλη τομή στους χώρους εργασίας μας, είναι ο καταλύτης για την βελτίωση των συνθηκών εργασίας και τον περιορισμό της εργοδοτικής αυθαιρεσίας. Το κερασάκι στο σκηνικό είναι η εξάρτηση των αποζημιώσεων των εργαζομένων με τις απαιτήσεις της επιχείρησης από πρώην πελάτες. Φτάνει πια ο χλευασμός, φτάνουν τα επιχειρηματικά και άλλα παιγνιδάκια στις πλάτες αυτών που έβγαζαν επί είκοσι έτη την εφημερίδα. Η μεταξύ μας αλληλεγγύη καθώς και αυτή με τους εργαζομένους άλλων χώρων είναι το δικό μας κεφάλαιο. Με το Σωματείο και την Αλληλεγγύη των Εργαζομένων συνεχίζουμε.

Από το Διοικητικό Συμβούλιο του ΣΕΜΜΕΛ

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΑ "ΑΙΟΛΙΚΑ ΝΕΑ" ΚΑΙ ΣΤΑ "ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΑ ΑΙΟΛΙΚΑ"

Ξαφνικά έβαλαν λουκέτο τα "Αιολικά Νέα" και τα "Κυριακάτικα Αιολικά". Στην ανακοίνωση της διοίκησης της εταιρείας αναφέρεται πως με "πόνο ψυχής" λαμβάνουν αυτή την απόφαση και πως οι λόγοι δεν είναι οικονομικοί αλλά η ... ακαταλληλότητα του προσωπικού των εφημερίδων (!).

Εμείς σας παραθέτουμε την ανακοίνωση των εργαζομένων στις εφημερίδες, και τα συμπεράσματα δικά σας...

" Εμείς οι εργαζόμενοι στα ΑΙΟΛΙΚΑ ΝΕΑ ΚΑΙ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΑ ΑΙΟΛΙΚΑ, με έκπληξή μας σήμερα το πρωί διαπιστώσαμε προσερχόμενοι στον χώρο εργασίας μας ότι η πόρτα όχι μόνο ήταν κλειδωμένη αλλά είχαν αντικατασταθεί και οι κλειδαριές!! Λίγες ώρες αργότερα και χωρίς να έχουμε καμία ενημέρωση από τους εργοδότες μας, πληροφορηθήκαμε από συναδέλφους άλλων εφημερίδων, την αποστολή δελτίου Τύπου από τους εκδότες Γιώργο και Τζούντυ Κονδυλούδη. Από την ανακοίνωσή τους αυτή ενημερωθήκαμε για την αναστολή έκδοσης των εντύπων με το αιτιολογικό ότι «με το υπάρχον προσωπικό δεν ήταν δυνατόν να συνεχιστεί η έκδοσή τους με την εγκυρότητα και την γνωστή σε όλους ποιότητα που τις χαρακτηρίζει εδώ και 20 χρόνια».
Η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική.

Η εγκυρότητα, η ποιότητα και η οικονομική ευρωστία των δύο αυτών εφημερίδων οφείλονται στη δουλειά μας. Το υπάρχον προσωπικό είναι αυτό που δημιούργησε και διατήρησε το «ισχυρό όνομα» των δύο εκδόσεων, το οποίο τονίζουν στην ανακοίνωσή τους οι εκδότες.
Όλοι εμείς εργαστήκαμε φιλότιμα και σκληρά χωρίς ποτέ να διεκδικήσουμε ούτε καν τα νόμιμα δικαιώματά μας, προσφέροντας εργασία υπό αντίξοες και άκρως ανθυγιεινές συνθήκες. Όταν κάποιοι από εμάς αποφασίσαμε να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα, δεχτήκαμε ωμούς εκβιασμούς και μας ασκήθηκε ψυχολογική βία, του τύπου «ή υποχωρείτε ή κλείνω». Σήμερα 20 εργαζόμενοι δεν έχουμε δουλειά.

Είναι τουλάχιστον ανήθικο από πλευράς του εκδοτικού ζεύγους να επικαλείται ανυπόστατους λόγους για το κλείσιμο των εφημερίδων, όταν προφανώς οι σκοποί είναι άλλοι. Λυπούμαστε για τον «πόνο ψυχής» τους !

ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΤΩΝ «ΑΙΟΛΙΚΩΝ ΝΕΩΝ» ΚΑΙ «ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΩΝ ΑΙΟΛΙΚΩΝ»

.................................

Με δήλωσή του, το μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Σωματείου Εργαζομένων Μ.Μ.Ε. Λέσβου (ΣΕΜΜΕΛ), εκπρόσωπος του Σωματείου στο Παλλεσβιακό Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο και απολυμένος από τα «Αιολικά Νέα», Θράσος Αβραάμ, σημειώνει μεταξύ άλλων:
"Το ΣΕΜΜΕΛ, πέρα από τις νομικές ενέργειες, θα προχωρήσει και σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις για να πληροφορηθεί η τοπική μας κοινωνία για τους πραγματικούς λόγους αναστολής της λειτουργίας. Καλούμε σε συμπαράσταση σωματεία, πολιτικά κόμματα, φορείς και εργαζομένους."

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΝΑ... ΖΗΣΕΙΣ

Ορατός είναι ο κίνδυνος απώλειας ανθρώπινων ζωών ανά πάσα στιγμή μετά την άρνηση όλων των ιδιωτικών αεροπορικών εταιρειών ν’ αναλάβουν αεροδιακομιδές, με αποτέλεσμα τα μεν επείγοντα περιστατικά να περιμένουν μέχρι και τρεις με τέσσερις ώρες μέχρι να βρεθεί διαθέσιμο στρατιωτικό αεροπλάνο («ντακότα»), τα δε χρόνια περιστατικά να περιμένουν… ένα επείγον για να μεταφερθούν και αυτά στην Αθήνα.

Οι φορείς της υγείας κάνουν λόγο για σοβαρή υποβάθμιση της παροχής υγείας στους πολίτες του νησιού, αλλά και για άμεσο κίνδυνο να θρηνήσουμε ζωές εξ αιτίας αυτής της τριτοκοσμικής κατάστασης. Μετά την ιδιωτικοποίηση της Ολυμπιακής που ήταν η μόνη εταιρεία η οποία αναλάμβανε τις αεροδιακομιδές, η νέα Olympic Air αρνείται να τ’ αναλάβει και τώρα πλέον οι κάτοικοι του νησιού βρίσκονται στο έλεος... της ντακότας.

«Υπάρχουν τέσσερα τέτοια διαθέσιμα αεροσκάφη για όλη την Ελλάδα, τα οποία χρειάζεται καθημερινά να κάνουν το γύρο του Αιγαίου. Όταν δηλαδή εμείς ειδοποιήσουμε για επείγουσα αερομεταφορά, μπορεί να έχουν προγραμματίσει στο ενδιάμεσο άλλες δυο μεταφορές ασθενών και να έρθουν σε εμάς μέχρι και τρεις με τέσσερις ώρες μετά», λέει ο διευθυντής της Ιατρικής Υπηρεσίας του Νοσοκομείου Μυτιλήνης, Νίκος Μαυρουδής. Ο ίδιος υπογραμμίζει πως «ευτυχώς το Νοσοκομείο διαθέτει τη ΜΕΘ και μπορεί να “κρατάει” τα βαριά περιστατικά μέχρι να έρθει το αεροπλάνο, διαφορετικά τώρα θα είχαμε θρηνήσει πολλές ανθρώπινες ζωές».

Η «χρόνια» κατάσταση

Ακόμη χειρότερη, όμως, είναι η κατάσταση ως προς τα χρόνια περιστατικά, αλλά και τις μεταφορές νεογνών σε θερμοκοιτίδες. Ούτε τα νεογνά αναλαμβάνουν να μεταφέρουν οι ιδιωτικές αεροπορικές εταιρείες. «Θα πρέπει να προκύψει ένα επείγον ή να το έχουμε προγραμματίσει καιρό πριν για να μπορέσουμε να βρούμε διαθέσιμο αεροσκάφος να μεταφέρει τα χρόνια περιστατικά ή τα νεογνά στην Αθήνα. Είναι πολύ δύσκολο να έρθει τη στιγμή που θα το ειδοποιήσεις το αεροσκάφος για ένα τέτοιο περιστατικό. Στα χρόνια περιστατικά μπορούμε να πούμε ότι δεν υπάρχει καθόλου ικανοποιητική κάλυψη, πράγμα που από πλευράς ΕΚΑΒ ίσως και να είναι δικαιολογημένο, όμως αν αναλάμβαναν οι αεροπορικές εταιρείες τις αεροδιακομιδές δε θα υπήρχε ζήτημα, γιατί δε θα ταλαιπωρούνταν με αυτό τον τρόπο οι ασθενείς, που αισθάνονται άνθρωποι τρίτης κατηγορίας», τονίζει ο διευθυντής της Ιατρικής Υπηρεσίας του Νοσοκομείου Μυτιλήνης.

Ο κ. Μαυρουδής έχει ενημερώσει αναλυτικά με επιστολές του για το πρόβλημα, εδώ και ενάμιση μήνα περίπου, τόσο τον υφυπουργό Μεταφορών, Υποδομών και Δικτύων Νίκο Σηφουνάκη, όσο και τους βουλευτές του νομού, χωρίς όμως να έχει υπάρξει κάποια εξέλιξη ή οποιαδήποτε παρέμβαση προκειμένου να βρεθεί λύση για το πολύ σοβαρό πρόβλημα. «Μπορεί το υπουργείο Μεταφορών στις συμβάσεις που υπογράφει με τις εταιρείες να επιβάλλει τον όρο ν’ αναλαμβάνουν τις αεροδιακομιδές. Νομίζω ότι είναι ο μόνος τρόπος για να λυθεί το πρόβλημα», λέει ο κ. Μαυρουδής.

Ερώτηση Βαγγέλη Παλαιολόγου

Το θέμα της έλλειψης αεροδιακομιδών έχει ζητήσει να τεθεί προς συζήτηση στο Νομαρχιακό Συμβούλιο επανειλημμένως, με ερωτήσεις του, ο επικεφαλής της νομαρχιακής παράταξης ΝΑΣ, Βαγγέλης Παλαιολόγος. Ο ίδιος σημειώνει και την έλλειψη νευροχειρουργικής κλινικής, ώστε κάποια βαριά περιστατικά να μπορούν ν’ αντιμετωπίζονται στο νησί.

«Ένας συμπολίτης μας που τραυματίζεται σοβαρά στο κεφάλι από ατύχημα είναι σχεδόν καταδικασμένος να πεθάνει κάτω από τις απαράδεκτες κρατούσες συνθήκες και δυστυχώς μόνο φέτος είχαμε αρκετά τέτοια περιστατικά και μάλιστα νέων ανθρώπων.

Οι αιτίες κατά την άποψή μας είναι:

- Η αδυναμία από πλευράς Νοσοκομείου άμεσης παροχής των αναγκαίων νευροχειρουργικών παρεμβάσεων λόγω ανυπαρξίας νευροχειρουργικής κλινικής, πλήρως εξοπλισμένης και στελεχωμένης με το κατάλληλο ιατρονοσηλευτικό προσωπικό.

- Η απαράδεκτη κατάσταση των αεροδιακομιδών με στρατιωτικά αεροπλάνα (ντακότες) που ξεκινούν από την Αθήνα, τις περισσότερες φορές με μεγάλες καθυστερήσεις, και πολλές φορές επίσης εκτός από τις καθυστερήσεις κάνουν το γύρο του Αιγαίου για να πάρουν και από άλλα νησιά ασθενείς ή τραυματίες, όπως έχει συμβεί επανειλημμένα.»

Καταλήγοντας, ο κ. Παλαιολόγος καλεί την πρόεδρο του Νομαρχιακού Συμβουλίου να φέρει το σοβαρό αυτό θέμα προς συζήτηση στο Συμβούλιο, κάτι που - όπως σημειώνει - έχει υποσχεθεί, χωρίς όμως να το έχει πράξει εδώ και μήνες. Δεύτερος νευροχειρουργός στο Βοστάνειο

Της Π. Γιακουμή από την εφημ. "Εμπρός"

ΤΑ ΔΕΚΑ ΣΥΝΕΔΡΙΑ ΤΗΣ ΚΝΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ

10ο Συνέδριο της ΚΝΕ. Πώς πέρασαν τόσα χρόνια ; Κι είμαι κι εγώ ένα απ΄ τα «παιδιά» εκείνα που δε μετρούν αυτά τα χρόνια με κεράκια σε τούρτες, αλλά με συνέδρια, με κινητοποιήσεις και εκλογικές αναμετρήσεις. Ένας «γέρος» που σαν ξεμωραμένος έχει την ίδια αγωνία που είχε ο Μαγιακόφσκυ, όταν αναρωτιόταν «τι θα δείξει όταν θα παρουσιαστεί στου φωτεινού σας μέλλοντος την κεντρική επιτροπή» αγαπητοί σύντροφοι της ΚΝΕ. Ένας μεσήλικας που παρακαλάει να μοιραστείτε σύντροφοι της ΚΝΔΕ τις αναμνήσεις του, μήπως και κλέψει έτσι λίγο απ΄ τη ζωντάνια σας και τη νεανική σας ορμή. Που έχει πάντα και «το νου του» γιατί «τα στερνά τιμούν τα πρώτα».

Η ΚΝΕ ιδρύθηκε τον Αύγουστο του ‘68 μετά από απόφαση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Ένα απ΄ τα ιδρυτικά της μέλη ήταν ο Σταύρος ο Σκοπελίτης. Τότε ήταν χούντα κι εγώ ήμουν ακριβώς 10 χρόνων. Ήξερα μόνο ό,τι άκουγα απ΄ τους δικούς μου στο σπίτι κι απ΄ το ραδιοφωνικό σταθμό της Μόσχας που άκουγε ο πατέρας μου κρυφά. Για τη Χούντα, για το Πολυτεχνείο, για την «αριστερά», για την εξορία που είχε πάει ο παππούς μου. Και πολλά ωραία τραγούδια. «Βρέχει στη φτωχογειτονιά» ήταν το πρώτο που έμαθα και το πρώτο που θυμάμαι. Τη λέξη «ΚΚΕ» την άκουγα μόνο όταν ο μπαμπάς μου συζητούσε με τον παππού μου και μόνο όταν ήταν οι δυο τους και νόμιζαν ότι δεν τους ακούει κανείς.

Το πρώτο Συνέδριο της ΚΝΕ έγινε το Φλεβάρη του 1976. Ήμουν μαθητής της ΣΤ΄ Γυμνασίου (Δηλαδή σημερινή Γ΄ Λυκείου) και ήμουν ήδη ΚΝΙτης απ΄ το 1974. Ας είναι καλά ο Γιάννης ο Τηνιακός. Μαζί με το Μανώλη και το Μάριο. Οι πρώτοι ΚΝΙτες μαθητές στη Λέσβο. Μάλιστα ήμουν Γραμματέας της ΚΝΕ Μαθητών της Λέσβου (Τομέα είχαμε τότε). Κι ήμουν αφάνταστα στενοχωρημένος που δεν καθυστέρησαν το Συνέδριο ένα χρόνο ή έστω μισό για να προλάβω κι εγώ να είμαι στην Αθήνα όταν θα γινότανε. Είχα σκοπό «να περάσω». Και πέρασα στο Μαθηματικό. Ο.Β. πρώτου έτους. Εγώ, η Κούλα απ΄ τον Πειραιά κι Χριστίνα απ΄ την Κέρκυρα. Τρία «ψάρια» που κάναμε το … συνδικαλιστή. Που μάθαμε τι είναι «δράση», «ζύμωση», «προπαγάνδα». Στο μεγάλο σχολείο που λέγεται Σπουδάζουσα της ΚΝΕ. Στην οργάνωση της Σωτηρίας Βασιλακοπούλου. Τότε σκοτώθηκε. Εκείνα τα χρόνια. Κι ήμουν εκεί. Η Σωτηρία στην ΕΤΜΑ κι εγώ παραδίπλα στη SOFTEX. Φρικτή στιγμή. Τραγική. Ηρωική. Ηρωική έτσι απλά. Χωρίς καμιά προσπάθεια. Η Σωτηρία μας δεν αποφάσισε να γίνει ηρωίδα. Έγινε.

Το δεύτερο Συνέδριο της ΚΝΕ έγινε τον Απρίλη του 1979. Κι ήμουν προσκεκλημένος σαν παρατηρητής. Τότε ήμουν γραμματέας της Ο.Β. Μαθηματικού Αθήνας της ΚΝΕ. Ήταν η χρονιά των κινητοποιήσεων ενάντια στο νόμο 815 για την «ανασυγκρότηση της Ανώτατης παιδείας». Η χρονιά που πρώτη φορά ζήσαμε τη σύγκρουση ανάμεσα στη «συνειδητή αντίσταση» και τον σκληρό κι επίμονο αγώνα και στην «αυθόρμητη εκτόνωση». Η χρονιά που μάθαμε τι θα πει «προβοκάτσια», στο Χημείο. Πάντα με την «βοήθεια» των «Αναρχοαυτόνομων» και της ΠΑΣΠ. Σ΄ αυτό το διάστημα έφαγα και την πρώτη μου απόλυση. Δούλευα σε μια εταιρεία δίσκων κι απολύθηκα γιατί συμμετείχα στην απεργία που οργάνωσαν τα ΣΕΔΟ και ΣΑΔΕΟ, έξω και σε αντίθεση με τη πουλημένη ηγεσία της ΓΣΕΕ. ( Κάτι σαν την απεργία της 17 Δεκέμβρη ). Μετά απ΄ αυτό το Συνέδριο της ΚΝΕ πήγα στην καθοδήγηση των νησιών του Αιγαίου. Λήμνο, Χίο, Σάμο, Ικαρία, Ρόδο, Κω, Κάλυμνο, Σύρο, Πάρο, Νάξο.

Το τρίτο Συνέδριο της ΚΝΕ έγινε το Δεκέμβρη του 1983. Ήμουν σύνεδρος, εκλεγμένος απ΄ την Τ.Ο. της Ικαρίας. Κρατάω ακόμα την κάρτα μου και την ομιλία που έκανα πρώτη φορά στη ζωή μου μέσα στη μεγάλη αίθουσα συνεδρίων του κόμματος στον περισσό. Είχα μιλήσει εκείνη τη μέρα για τη μεγάλη απεργία των ξενοδοχοϋπάλληλων που είχε γίνει στη Ρόδο ένα χρόνο πριν. Για το ρόλο των δυνάμεων της ΚΝΕ σ΄ αυτή την απεργία που ήταν πραγματικά πρωτοπόρος, τολμηρός κι αποτελεσματικός. Για το «υλικό» που φέραμε στα αρχεία της ΚΝΕ με χιλιάδες φωτογραφίες και βίντεο που είχαμε απ΄ αυτή την απεργία που κράτησε ένα μήνα (Αύγουστο). Μια δράση που κατέληξε σε μια εντυπωσιακή εκδήλωση που την είπαμε «Εργατικό Φεστιβάλ» και την κάναμε στη Ρόδο βέβαια. Μίλησα ακόμα για την εμπειρία των εκδηλώσεων αλληλεγγύης στον Τούρκικο λαό, ενάντια στην «χούντα του Εβρέν», που κάναμε «παρέα» με τον Τούρκο Κομμουνιστή (παράνομο τότε και φιλοξενούμενο της ΚΝΕ) σ΄ όλα τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Θυμάμαι ακόμα τις λέξεις «DAYANYSMA»( Αλλυλεγγύη) και «DOSTLUR»(Φιλία). Μίλησα και για τη γνωριμία μου με το Γιάννη Ρίτσο που έγινε στη Σάμο, με αφορμή αυτές τις εκδηλώσεις. Γνωριμία που τη θεωρώ τύχη στη ζωή μου και το μεγαλύτερο «κέρδος» που είχα απ΄ τη ζωή μου σαν ΚΝΙτης.

Το τέταρτο Συνέδριο της ΚΝΕ έγινε τον Ιούνιο του 1988. Μόλις είχε απολυθεί απ΄ το στρατό. Εκεί που βρέθηκα στην πρώτη φουρνιά φαντάρων που πήγαμε στην πορεία του πολυτεχνείου με τη στολή μας και με δικό μας μπλοκ, σπάζοντας το φόβο και την απαγόρευση. Η πρώτη φορά που στρατιώτες και υπαξιωματικοί των τεθωρακισμένων κατέθεσαν στεφάνι στο πολυτεχνείο. Η πρώτη μας επαφή με το τι είναι η «αστική νομιμότητα» και «πως τη σπάμε». Ήταν τα χρόνια που βγάζαμε το περιοδικό «ΘΗΤΕΙΑ». Που προσπαθούσαμε να σπάσουμε την απαγόρευση κυκλοφορίας των εφημερίδων στα στρατόπεδα, την υποχρεωτική προσευχή, τα καψόνια. Τότε που παλεύαμε για τη διεύρυνση των δικαιωμάτων των στρατευμένων. Ήταν τότε που κι εγώ έγραψα πρώτη φορά στη ζωή μου άρθρο με την υπογραφή μου σε κάποια εφημερίδα : «Λοχίας Τ.Θ. Δούκας Μάνος» υπέγραφα κι ήταν στην εφημερίδα «ΕΜΠΡΟΣ» που τότε ήταν η εφημερίδα της ΝΕ Λέσβου του ΚΚΕ.

Το 5ο Συνέδριο της ΚΝΕ έγινε τον Ιανουάριο του 1990. Κι ήταν έκτακτο, αφού ήταν αποτέλεσμα της «πρώτης κρίσης». Της διάσπασης των «μορμόνων» του ΝΑΡ, όπως τους λέγαμε τότε. Κι ήταν μια φράξια που λειτουργούσε … κανονικά μέσα στην ΚΝΕ και στο κόμμα. Τότε εγώ ήμουν στο κόμμα, υπεύθυνος για την καθοδήγηση της ΚΝΕ στις ιδιωτικές σχολές της Αθήνας ( ΣΒΙΕ, ΚΟΡΕΛΚΟ, ΞΥΝΗ, ΚΛΠ ). Τους γνώρισα καλά τους διασπαστές. Κι ήταν όλοι τους παλιοί φίλοι μου. (Ακόμα είναι). Όμως έκαναν λάθος. Πήραν το δρόμο της «μικροαστικής ανυπομονησίας» που οδηγεί στην επαναστατική φρασεολογία χωρίς αντίκρισμα. Ίσως εν μέρει πολιτικά να είχαν δίκιο, αφού ήταν τότε ο καιρός που στο κόμμα κυριαρχούσαν οι Ανδρουλάκηδες κι οι Αλαβάνοι. Ο καιρός της «κάθαρσης», της «συμμετοχής», της «διαχείρισης». Ο καιρός του «ενιαίου Συνασπισμού» και του «δεξιού λάθους». Όμως προσπάθησαν να λύσουν ένα πρόβλημα του κόμματος και του κινήματος έξω απ΄ το κόμμα. Και κυρίως σε αντίθεση με το κόμμα.

Το 6ο Συνέδριο της ΚΝΕ έγινε το Μάρτη του 1993. Ο καιρός που οι περισσότεροι από μας «είχαμε χάσει τα αυγά και τα πασχάλια». Που είχε φύγει το έδαφος κάτω απ΄ τα πόδια μας. Ο καιρός των ανατροπών και του πισωγυρίσματος της ιστορίας. Πολλοί έφυγαν. Ακόμα περισσότεροι «πήγαν στα σπίτι τους». Πολλοί την είχαμε δει τότε «ρεαλισμός», «βελούδινη γλώσσα» και «προσαρμογή». Όμως οι περισσότεροι δε χάσαμε το ταξικό μας ένστικτο, όπως φάνηκε στη συνέχεια της ζωής μας. Δεν γίναμε εχθροί του κόμματος. Η ΚΝΕ όμως πέρναγε δύσκολες ώρες. Άρχιζε ουσιαστικά απ΄ την αρχή τη συγκρότησή της.

Το 7ο Συνέδριο της ΚΝΕ έγινε το Μάη του 1997. Δε ξέρω πολλά να σας πω γι αυτό το Συνέδριο. Ήμουν ακόμα «στον κόσμο μου», έξω απ΄ την οργανωμένη ζωή. Ήταν ο καιρός που μου λείπει ακόμα όταν μετρώ τα χρόνια μου. Ήταν ο καιρός που είχα αρχίσει να τα «παίρνω». Τότε που μου έφταιγαν όλα μέχρι να καταλάβω ότι δε μου φταίει τίποτα άλλο παρά μόνο εγώ. Που ήμουν σαν το ψάρι έξω απ΄ το νερό. Τότε βρέθηκα μετά από καιρό σε μια «επίσημη» ( της ΓΣΕΕ δηλαδή ) διαδήλωση ενάντια στον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, κρατώντας μια σημαία της Σερβίας. Βρέθηκα να «διαδηλώνω» μαζί με όσους είχαν βάλει την υπογραφή τους στο βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας (Λαλιώτηδες, κλπ). Και δεν το άντεχα. Πήρα το «καπέλο» μου, δηλαδή τη σημαία μου, και πήγα με τους «κόκκινους» στη «χωριστή» (τεράστια μεν, χωριστή δε απ΄ του πουλημένους ΠΑΣΟΚους της ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ και τους ρεαλιστές του ΣΥΝ). Το «μαζί» δεν έπαιζε κανένα ρόλο. Κυρίως μ΄ ένοιαζε και μ΄ έκαιγε ο προσανατολισμός. «Με ποιόν» ; Και ήταν τότε που αναρωτιόμουν : «Που βρίσκουν το κουράγιο αυτά τα παιδιά της ΚΝΕ μέσα στον καρό της ήττας ;» Κι αναγκάστηκα να ανασύρω πάλι στο προσκήνιο της σκέψης μου την κοσμοθεωρία μας και την ιστορική αισιοδοξία που πρέπει να μας χαρακτηρίζει (αν ξέρουμε στοιχειωδώς αυτή τη θεωρεία μας).

Το 8ο Συνέδριο της ΚΝΕ έγινε το Δεκέμβριο του 2001. Ήμουν πάλι «εδώ» και «κανονικά», απ΄ το 1998. Είχα ήδη αποκτήσει σταθερή δράση σ΄ όλα τα μέτωπα της ζωής μου μαζί με τους κομμουνιστές και με τους ΚΝΙτες. Κι ήταν ο καιρός που η ΚΝΕ άρχισε πάλι να κάνει αισθητή την δράση της, μετά από σχεδόν δέκα χρόνια αδύναμης παρουσίας. Εγώ ήδη ήμουν καθηγητής στα φροντιστήρια. Πάλι με τη νεολαία. Κι έβλεπα την ΚΝΕ και τους ΚΝΙτες να είναι καλύτεροι από μας : «Αυτοί οι «καινούριοι» (έλεγα) δε στρατολογήθηκαν από «μόδα», από «κλίμα», από «αισιοδοξία» ή από «συναίσθημα», όπως γινόταν στα δικά μας χρόνια που η ΚΝΕ ήταν πρώτη δύναμη στα σχολειά και τα Πανεπιστήμια. Γινόταν μέσα στην ήττα κι ήταν σκέτη απόφαση και τσαμπουκάς. Ήταν βήμα κόντρα στο ρεύμα». Μου έμοιαζε για πιο μεγάλη μαγκιά αυτή. Κι έτσι μου μοιάζει ακόμα.

Το 9ο Συνέδριο της ΚΝΕ έγινε το Μάη του 2006. Μάλλον εσείς οι σημερινοί ΚΝΙτες ξέρετε πιο πολλά από μένα και γι αυτό το Συνέδριο. Είναι το «σημερινό». Το «τελευταίο». Αυτό που εφαρμόζετε τα τέσσερα τελευταία χρόνια της δουλειάς σας που σας έχω δει και μ΄ έχετε δει στον κοινό μας αγώνα, μέσα σε σχολεία, σε γειτονιές, σε χωριά, σε Πανεπιστήμια. Κι απ΄ αυτή τη δράση σας κατάλαβα κι εγώ ποιες ήταν οι «ολόσωστα κομματικές» αποφάσεις του 9ου Συνεδρίου σας. Αυτές τις αποφάσεις που έχουν κάνει πάλι την ΚΝΕ καμάρι μας και τη μοναδική πολιτική οργάνωση της νεολαίας που πραγματικά υπάρχει κα δρα στους χώρους της νεολαίας σταθερά.

Το 10ο Συνέδριο της ΚΝΕ θα γίνει στις 7-9 Μαΐου του 2010. Αυτή τη φορά έχω διαβάσει τις θέσεις της ΚΝΕ για το συνέδριο. Και συμφωνώ απόλυτα. Σκοπεύω να κάνω κάποιες παρατηρήσεις κυρίως όσο αφορά τη δουλειά μας στους μαθητές. (Αν και κυρίως αυτές οι παρατηρήσεις που θέλω να κάνω αφορούν τους κομμουνιστές εκπαιδευτικούς και το ρόλο τους μέσα στα σχολεία). Και κάποιες γενικότερες «παρατηρήσεις» ή ας πούμε «συμβουλές» ή ας πούμε σκέψεις, που σκοπεύω να τις δημοσιεύσω στο επόμενο φύλλο. Σας εύχομαι καλή επιτυχία στο Συνέδριό σας αγαπητοί σύντροφοι. Και να είστε καλά, να συνεχίζεται να είστε το καμάρι μας. Κουράγιο γιατί δεν είναι καθόλου εύκολο. Είναι ... ηρωικό.

Μάνος Δούκας

Β΄μέρος: ΓΙΑ ΤΟ 10ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΚΝΕ

ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ !

http://www.edupame.gr

...

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΤΗΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑΣ ΠΑΤΡΑΣ ΤΟΥ ΠΑΜΕ

Χθες το βράδυ «κάποιοι» θρασύδειλοι-κρυμμένοι πίσω από την απόκρυψη στοιχείων- τηλεφώνησαν στον Αντώνη Ταβουλάρη, Υπεύθυνο της Γραμματείας Πάτρας του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου, απειλώντας το ταξικό εργατικό κίνημα και το ΠΑΜΕ «να μην τολμήσει να υποστηρίξει τον αγώνα των εργαζόμενων ενάντια στις απολύσεις στο Μάκρο».

Οι πολυεθνικές απολύουν και τρομοκρατούν. Ο μηχανισμός τρομοκράτησης της εργατικής τάξης στήνεται με τη συνενοχή της κυβέρνησης και του εργαοδοτικού συνδικαλισμού, γιατί το ΠΑΜΕ τους χαλάει τη σούπα της ταξικής συναίνεσης και υποταγής.
Αυτές οι ενέργειες δείχνουν τον φόβο και τον πανικό της πλουτοκρατίας μπροστά στην ανασύνταξη και στην αντεπίθεση του εργατικού κινήματος.
Τα στελέχη του ΠΑΜΕ δεν χαμπαριάζουν από απειλές. Το ταξικό εργατικό κίνημα θα τους αναγκάζει να πάρουν πίσω τις απολύσεις.

Οι εργάτες παράγουμε τον πλούτο. Εμείς έχουμε την δύναμη να μπλοκάρουμε και να αντρέψουμε την αντεργατική πολιτική κυβέρνησης-κεφαλαίου-ΕΕ και των κομμάτων που υποστηρίζουν τον Ευρωμονόδρομο.

ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΣΤΙΣ 6 ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΓΕΩΡΓΙΟΥ.
ΟΛΟΙ ΜΕ ΤΟ ΠΑΜΕ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 24/2 ΚΑΙ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΣΤΙΣ 11 ΤΟ ΠΡΩΙ.

pamepatras.blogspot.com

...

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΛΕΦΤΑ ;

Πώς γεννιέται το δημόσιο χρέος; «υπάρχουν λεφτά»; ποιοι τα λυμαίνονται; σε ποιους ανήκουν;

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας, το Ενεργητικό του τραπεζικού τομέα στην Ελλάδα ανερχόταν στα τέλη του 2000 στα 233 δισ. ευρώ.
Προσέξτε:
Μετά από μια θητεία του ΠΑΣΟΚ κι άλλη μία της ΝΔ, στα τέλη του 2009, το σύνολο του Ενεργητικού του τραπεζικού τομέα, δηλαδή ο συνολικός πλούτος που έχουν ενθυλακώσει οι τράπεζες, υπερδιπλασιάστηκε και εκτοξεύτηκε στο αστρονομικό ποσό των 579 δισεκατομμυρίων ευρώ! Αυξήθηκε, δηλαδή, κατά 148% έναντι του 2000 και κατά 110% έναντι του 2004, όταν το Ενεργητικό των τραπεζών αποτιμήθηκε στα 275 δισ. ευρώ.

Με άλλα λόγια:
Όση ακριβώς είναι η εκτίναξη του δημόσιου χρέους, κοντά στα 300 δισ., τόση (και ακόμα παραπάνω!) είναι η αύξηση του αμύθητου πλούτου που ομολογούν ότι απέσπασαν οι τράπεζες μέσα στην αντίστοιχη δεκαετία!
Σύμφωνα δε με τα στοιχεία του Σεπτέμβρη του 2009, από αυτά τα 579 δισ., τα 400 (!)
έχουν καταληστευθεί (σ.σ.: «νόμιμα και ηθικά») από επτά μόνο τράπεζες, τις Εθνική, Eurobank, Alpha, Πειραιώς, ΑΤΕ, Εμπορική, Marfin!

Γιατί, επομένως, «ψάχνουν» να βρουν, τάχα, πώς προέκυψε το δημόσιο χρέος;
Νάτο, εδώ μπροστά τους είναι που ορθώνεται «ολοζώντανο» και «ακέραιο» το δημόσιο χρέος της Ελλάδας! Τα λεφτά που «βούτηξε» πριν και μετά την κρίση η χρηματιστική ολιγαρχία (δηλαδή, η σύμφυση τραπεζικού και βιομηχανικού κεφαλαίου που συνθέτουν το χρηματιστικό κεφάλαιο) ανέρχονται στα 346 δισ. ευρώ (!) από το 2000 και στα 304 δισ. ευρώ από το 2004!

Το δημόσιο χρέος, δεν είναι παρά τα λύτρα μιας πολιτικής ομηρίας που υπέστη ο ελληνικός λαός, λύτρα τα οποία μετατράπηκαν σε ιδιωτικό πλούτο για μια «παρέα» χρυσοκάνθαρων με ξεχειλισμένα σεντούκια και παραγεμισμένες θυρίδες!

Να, λοιπόν, ποιοι τα «έφαγαν»! Να ποιοι τα κατέχουν! Έχουν ονοματεπώνυμα, έχουν διευθύνσεις!
Να από ποιους να πάνε να τα ζητήσουν!
Να πού βρίσκονται όσα δημιούργησαν οι εργαζόμενοι, να ποιοι καρπώθηκαν τον πλούτο που γέννησε η δουλειά του λαού.
Και να ποιοι είναι αυτοί που πρέπει να πληρώσουν, αλλά που ο «σοσιαλιστής» κ. Παπανδρέου δεν τους ζητάει πεντάρα...

Θα το επαναλάβουμε:
Το επιπλέον ποσό των 350 δισ. ευρώ που «άρμεξε» μια κάστα πλουτοκρατών
- μιλάμε για τον πλούτο μόλις μιας ντουζίνας τραπεζών που ξεπερνά ολόκληρο το ετήσιο ΑΕΠ της χώρας (!) - ισούται επί το 10πλάσιο με το δημοσιονομικό έλλειμμα του προϋπολογισμού και ξεπερνάει το σύνολο του δημόσιου χρέους της χώρας!
Πέρα, όμως, από τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας, που αποτυπώνουν τον αμύθητο πλούτο που έχει σφετεριστεί μια κάστα ολιγαρχών και ταυτόχρονα δηλώνει τη σαθρή βάση της καπιταλιστικής οικονομίας αφού μια χούφτα πλουτοκρατών παίζοντας με το «πλασματικό χρήμα» και κερδοσκοπώντας πάνω σε «φούσκες», απαιτεί να κατέχει πλούτο υπερδιπλάσιο ολόκληρου του ΑΕΠ της χώρας, υπάρχει μακρά αλυσίδα αποδείξεων, εξίσου αποκαλυπτικών σχετικά με το περίφημο ερώτημα «αν υπάρχουν λεφτά».

Συγκεκριμένα:
1. Ως γνωστόν, μέσω των «οφ σορ» δεν κάνουν τις συναλλαγές τους ούτε συνταξιούχοι, ούτε άνεργοι, ούτε μισθωτοί. Άλλοι τις κάνουν... Σύμφωνα, λοιπόν, με τις αναφορές από το λεγόμενο Παγκόσμιο Δίκτυο Φορολογικής Δικαιοσύνης, αλλά και εκτιμήσεις των επιτελών του τμήματος Οικονομικών Ερευνών του ΣΔΟΕ (εφημερίδα «Νέα», 11/5/2009), οι ελληνικών συμφερόντων «οφ σορ» εταιρείες υπερβαίνουν τις 10.000 (!) και διακινούν ετησίως περί τα 500 δισ. ευρώ! «Αυτά είναι λεφτά»!

2. Οι καταθέσεις και οι συμφωνίες επαναγοράς (τα περίφημα repos) των επιχειρήσεων στις τράπεζες από 160 δισ. ευρώ το 2004 εκτινάχτηκαν στα 277 δισ. ευρώ μέχρι το Νοέμβρη του 2009. Δηλαδή, σύμφωνα με την Τράπεζα της Ελλάδας, οι «ραντιέρηδες» (κατά τη ρήση του Αντρέα Παπανδρέου) αύξησαν σε μια πενταετία το χρήμα που διαθέτουν κατά 117 δισ. ευρώ (ποσοστό αύξησης 73%). «Είναι πολλά τα λεφτά»!

3. Οι καταθέσεις προθεσμίας των επιχειρήσεων και των ιδιωτών στις τράπεζες, όπως βεβαιώνει και πάλι η Τράπεζα της Ελλάδας, από 36 δισ. ευρώ το 2004 έφτασαν στα 136 δισ. ευρώ το Νοέμβρη του 2009. Εκείνες οι καταθέσεις δηλαδή που κατά τεκμήριο αφορούν σε μορφή κατάθεσης των πλουσιότερων κοινωνικά στρωμάτων, αυξήθηκαν σε μια πενταετία κατά 100 δισ. ευρώ (ποσοστό αύξησης 278%). Κι άλλα λεφτά!

4. Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα και σύμφωνα με τα στοιχεία του ΙΚΑ, ο ένας στους δύο εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα αμείβεται με κάτω από 1.090 ευρώ ενώ περίπου 250.000 εργαζόμενοι αμείβονται με το κατώτατο ημερομίσθιο των 33 ευρώ, ήτοι, μηνιαίως 740 ευρώ. Την ίδια ώρα το επίσημο Ενεργητικό των μεγαλύτερων επιχειρήσεων στη χώρα, όπως καταγράφεται στα στοιχεία της ICAP, έχει φτάσει στα 700 δισ. ευρώ. «Ωκεανός» από λεφτά!

5. Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι «δεν υπάρχει σάλιο» για τους ανέργους (χωρίς βέβαια να εξηγεί πώς τα χρήματα των εργαζομένων που παρακρατούνται στην πηγή «κάνουν φτερά» μέχρι να φτάσουν στον ΟΑΕΔ). Την ίδια ώρα η κυβέρνηση έχει ανακοινώσει τη χρηματοδότηση με 10 δισ. ευρώ των μεγαλοεπιχειρηματιών μέσω του ΕΣΠΑ, με άλλα 7,2 δισ. ευρώ μέσω του Επενδυτικού Νόμου, με άλλα 6 δισ. ευρώ μέσω των περιβόητων «Συμπράξεων Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα», με άλλα 4 δισ. ευρώ που χαρίζονται για τις πληρωμές των ασφαλιστικών εισφορών που οφείλουν οι εργοδότες. «Βρέχει» λεφτά!

6. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία που κατατέθηκαν για τη φοροδιαφυγή στη Βουλή από το υπουργείο Οικονομικών (31/3/2007), από τα 17,7 δισ. ευρώ βεβαιωμένα και ληξιπρόθεσμα χρέη προς τις εφορίες, τα 15 δισ. ευρώ, δηλαδή πάνω από το 85% της φοροδιαφυγής, προέρχονται από 6.000 μεγαλο-οφειλέτες (υπάρχουν διευθύνσεις και ονόματα) που απαρτίζουν τον κόσμο της «ευπατρίδου» πλουτοκρατίας. Γιατί δεν τους ζητούν τα λεφτά;

7. Το έλλειμμα των 30 δισ. ευρώ ισούται, σύμφωνα με την εφημερίδα «Καθημερινή» (8/9/2009), με μια και μόνο παραγγελία των Ελλήνων εφοπλιστών ύψους 30 δισ. για τη ναυπήγηση των νέων 777 ποντοπόρων πλοίων τους εντός του 2009! Το ποσό δηλαδή για το οποίο ο ελληνικός λαός θα βυθιστεί σε ένα ακόμα τούνελ τετραετούς διάρκειας, είναι ίσο με το ποσό μιας και μόνο παραγγελίας των εφοπλιστών για την ανανέωση του στόλου τους! Πω, πω λεφτά!

8. Το έλλειμμα ισούται με τα ακόμα 30 δισ. ευρώ των ανενεργών καταθέσεων του εφοπλιστικού κεφαλαίου στις εγχώριες τράπεζες και φυσικά ισούται - παρά κάτι - με το ποσό των 28 δισ. ευρώ που εγγυήθηκε το ελληνικό κράτος στις τράπεζες για να «σωθούν» από την κρίση! «Υπάρχουν λεφτά»;!

9. Το έλλειμμα ισούται - παρά κάτι - με την απόφαση του Συμβουλίου Αμυνας για εξοπλιστικά προγράμματα ΝΑΤΟικού χαρακτήρα ύψους 27 δισ. ευρώ για την περίοδο 2006 - 2015, όταν ήδη οι εξοπλιστικές δαπάνες της προηγούμενης δεκαετίας, 1996 - 2005, ξεπέρασαν τα 20 δισ. ευρώ, και χωρίς να υπολογίζονται οι γαλλικές φρεγάτες που θα φορτωθούμε επιπλέον ως επιστέγασμα της... στήριξης του Σαρκοζί ή το 1 εκατομμύριο ημερησίως που στοιχίζει η «εθνική κυριαρχία» στο... Αφγανιστάν! Κι άλλα λεφτά!

10. Το έλλειμμα ισούται με τα... μισά (!) και μόνο καθαρά κέρδη που βάσει των ισολογισμών τους σημείωσαν τη δεκαετία 2000 - 2009 οι εισηγμένοι στο χρηματιστήριο βιομήχανοι, εργολάβοι, τραπεζίτες και εφοπλιστές και τα οποία ξεπερνούν τα 60 δισ. ευρώ! «Τρελαθήκανε» στα λεφτά!

Έτσι δημιουργούνται τα χρέη και τα ελλείμματα στο δημόσιο ταμείο, το οποίο δεν αποτελεί παρά δοχείο μέσω του οποίου ο πλούτος που παράγει ο ελληνικός λαός «μεταγγίζεται» στα ιδιωτικά ταμεία της πλουτοκρατίας.
Η απάντηση στο ερώτημα «αν υπάρχουν λεφτά» είναι προφανής.
Και φυσικά, τα λεφτά αυτά υπάρχουν. Ούτε εξανεμίστηκαν, ούτε εξαερώθηκαν.
Τα έχουν εκείνοι στους οποίους κάνουν πλάτες το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, ο ΛΑ.Ο.Σ.
Αλλά δεν τους ανήκουν.

Ανήκουν στον ελληνικό λαό! Σε αυτόν ανήκει και η απόφαση: Να τα πάρει πίσω! Να μην τους επιτρέψει να του κλέψουν ούτε ένα ευρώ πλέον! Να οργανωθεί, να αντισταθεί, να τους ανατρέψει και να βάλει τέλος σε αυτήν τη ληστεία!

"Ρ", 21/02/2010

.....

ΜΙΑ ΓΙΑΓΙΑ ΑΠ΄ ΤΗΝ ΑΓΙΑΣΟ ΡΩΤΑΕΙ...

"Πώς να μαζέψου γιεμ, χίλια διακόσια ευρώ αποδείξεις;
Απ΄τα ιξακόσια πινήντα ευρώ σύνταξ που παίρνου του μήνα χαρτζιλικώνου τσι τα γκόνιαμ αφού τα μουράμ είνι άνιργα.
Τα γκόνιαμ όμους ένεχιν απουδείξεις να μ΄δώσιν.
Τι να κάνου;
Να τσ΄καρφώσου σν ιφουρεία;"

Εμείς έχουμε χρέος ν΄απευθύνουμε το ερώτημα της γιαγιάς απ΄την Αγιάσο, στο ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ και το ΛΑΟΣ που, για να "σώσουν την πατρίδα", στηρίζουν τα μέτρα της κυβέρνησης που παίρνει απ΄τους απάτρηδες εργαζόμενους και συνταξιούχους και τα δίνει στους πατριώτες μεγαλοεπιχειρηματίες.
Η γιαγιά απ΄την Αγιάσο περιμένει απάντηση. Να τους καταδώσει στην Υπηρεσία Ειδικών Ελέγχων;

Νέο Εμπρός, 17/02/2010

....

ΕΙΠΑ ΚΑΙ ΄ΓΩ...

Είπα και ΄γω.
Τι "έρωτας" και αυτός με το περιβάλλον και τον άνθρωπο!
Γιατί άραγε τόση προσπάθεια να μας πείσει, τόσο άγχος να μας "προστατεύσει";
Γέμισαν εφημερίδες, περιοδικά, τηλεοράσεις με διαφημίσεις και νουθετήσεις πως "αν το μοντέλο της οικονομικής ανάπτυξης δεν συμβάλλει στην πρόοδο της κοινωνίας, δεν μπορεί να είναι πετυχημένο".
Ανακάλυψαν άλλη μια φορά τον τροχό !!!

Και να ΄σου "... οι ροζ σελίδες της εφημερίδας να μετασχηματίζονται σε ένα χάρτινο πουλί origami που συναντά τα παιδιά στο παιχνίδι, τους φοιτητές στο πανεπιστήμιο, τους ανθρώπους στο χώρο εργασίας τους. Ταξιδεύει σε μουσεία και σε τοπία υψηλού φυσικού κάλλους, φτάνει μέχρι τις ακριτικές περιοχές της πατρίδας μας, μεταφέροντας το αισιόδοξο μήνυμα που τοποθετεί τους απρόσωπους οικονομικούς δείκτες στη συναισθηματική τους διάσταση (τι είπες τώρα !!!) και οδηγεί την ανάπτυξη στην πρόοδο. Πρόκειται για μια επικοινωνιακή εκστρατεία που, όπως υπογραμμίζουν οι εμπνευστές της, δεν βασίζεται σε υποσχέσεις αλλά σε πράξεις."
Αυτή η τελευταία λέξη από την παραπάνω φράση είναι και το κλειδί !

Ευτυχώς η απορία μου λύθηκε σύντομα και συγχρόνως το άγχος μου μη τυχόν ήρθε ο σοσιαλισμός και δεν το πήρα χαμπάρι σταμάτησε:
" Είναι καιρός, χρέος και καθήκον της επιχειρηματικής κοινότητας να ανοίξουμε όλοι τα πανιά μας, να επενδύσουμε στη χώρας μας, να αναλάβουμε ρίσκα, γιατί πάνω από όλα προέχει το καλό του τόπου», τόνισε ο πρόεδρος της Τράπεζας Πειραιώς κ. Μ. Σάλλας, κατά τη διάρκεια της παρουσίασης του στοχευμένου προγράμματος Πράσινης Ανάπτυξης, μέσω της ΕΤΒΑ ΒΙΠΕ, σε συνεργασία με το υπουργείο Οικονομίας και το υπουργείο Περιβάλλοντος.

Η συνολική επένδυση που θα γίνει μέσω της σύμπραξης των τριών φορέων (τα δύο υπουργεία 35% και της Τράπεζας Πειραιώς 65%) ανέρχεται στο 1,5 δισ. ευρώ και αφορά στη δημιουργία ενός σύγχρονου θεσμικού πλαισίου για την Πράσινη Επιχειρηματικότητα, την μετεγκατάσταση επιχειρήσεων σε οργανωμένες βιομηχανικά περιοχές και την ενίσχυση της Πράσινης Ανάπτυξης."

Είπα και ΄γω...

Aristeri Poria

Υ.Γ. Μια ιδέα από το μετοχολόγιο της Τράπεζας Πειραιώς μπορείτε να πάρετε εδώ

ΤΙ ΝΑ ΓΡΑΨΩ ; *

ΤΙ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΓΙ ΑΥΤΟΥΣ ;
Τους πιο μεγάλους ψεύτες της ιστορίας. Αυτούς που έχουν για «ορίζοντά τους» τα παπούτσια των ευρωπαϊκών αφεντικών τους, έτσι όπως είναι μόνιμα σκυμμένοι και γονατιστοί μπροστά τους. Αυτούς που έταζαν πριν τις εκλογές λαγούς με πετραχήλια για να έρθουν τώρα να γδάρουν τους αφελείς που τους εμπιστεύτηκαν. Αυτούς που ξεκίνησαν την πολιτική τους καριέρα με το κλεμμένο σύνθημα «Όχι στην ΕΟΚ των μονοπωλίων» για να φτάσουν σήμερα να είναι παπαγαλάκια των μονοπωλίων και μισθωτοί υπάλληλοι των κεφαλαιοκρατών και της Ε.Ε. Αυτούς που λένε χωρίς να ντρέπονται ότι «Χάσαμε μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας» την ώρα που αυτοί πήραν τα αργύρια απ΄ το ξεπούλημά της. Αυτούς που κλείνουν το Σκαραμαγκά και τα άλλα ναυπηγεία την ώρα που οι «Έλληνες» εφοπλιστές κάνουν γιγάντιες παραγγελιές πλοίων σε ναυπηγεία ανά τον κόσμο. Αυτούς που αφήνουν απλήρωτους τους άνεργους προκειμένου να δώσουν λεφτά στους βιομήχανους για να διευκολυνθούν να κάνουν κι άλλες απολύσεις. Αυτούς που μιλάνε για «Εθνική κρίση» την ώρα που γδέρνουν το λαό για να τα δώσουν δώρο στους εργολάβους του έθνους τους και στους προστάτες τους. Αυτούς που ξεπούλησαν την Ολυμπιακή, τον ΟΤΕ, τη ΔΕΗ, τον ΟΣΕ, την ΕΥΔΑΠ, τα δάση, τις θάλασσες, τις ακτές, την περιουσία του λαού, για να αυξήσουν την κερδοφορία των αφεντικών τους. Αυτούς που τα παίρνουν χοντρά απ΄ τον κοσμάκη για να αυξηθούν οι εξαγωγές κεφαλαίων στην Ελβετία. Αυτούς τους αλήτες που ονομάστηκαν «υπουργοί» και φιλοδοξούν να τους πούμε και «Σωτήρες». Αυτούς τους μασκαράδες που δεν περιμένουν τις απόκριες για να ντυθούν σκουλήκια. Είναι μασκαρεμένοι όλο το χρόνο.

ΚΑΙ ΣΕ ΠΟΙΟΥΣ ΝΑ ΤΑ ΠΟΥΜΕ ;
Σ΄ αυτούς που τα βλέπουν όλα αυτά, αλλά τρέφουν ακόμα … ελπίδες ; Δηλαδή αυταπάτες. Σ΄ αυτούς που μετρούν πιο πολύ τα 70 ευρώ μιας απεργίας απ΄ τα 2.500 ευρώ το χρόνο που πάει να τους πάρει ο γιός της Μαργαρίτας; Σ΄ αυτούς που φοβούνται να πουν μια κουβέντα μη τυχόν και χάσουν την συμπάθεια του νταβατζή τους ; Σ΄ αυτούς που δε διστάζουν να πουλήσουν την ψήφο τους και τα παιδιά τους στα ρουσφέτια προκειμένου να έχουν μια επίφαση «σιγουριάς»; Σ΄ αυτούς που ψάχνουν προφάσεις για να μη σηκώσουν το κεφάλι τους ; Σ΄ αυτούς που τρέχουν με τα σάλια τους χύμα πίσω απ΄ τα λαμόγια της όποιας κυβέρνησης, υπουργείου, δημάρχου, νομάρχη κλπ ; Σ΄ αυτούς που είναι έτοιμοι να αναπαράγουν την όποια αντικομμουνιστική κραυγή προκειμένου να μη μπουν στον κόπο να σκεφτούν τι είναι σωστό και τι είναι λάθος, τι είναι δίκιο και τι είναι άδικο. Σ΄ αυτούς μετά το σεισμό της Αθήνας και το πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας είχαν χαρά γιατί «θα ανέβαιναν οι μετοχές των κατασκευαστικών» ; Αυτούς που ονειρεύονται να αναρριχηθούν αδιαφορώντας για τις πλάτες πάνω στις οποίες θα πατήσουν ; Αυτούς που νομίζουν ότι θα τους αφήσει το σύστημα να γίνουν «κάτι», επειδή το υπηρετούν με υπερβάλλοντα ζήλο ; Αυτούς που θυσιάζουν κάθε ελπίδα και αγωνία των τριγύρω τους, προκειμένου να έχουν μια προσωπική απολαβή απ΄ τα ματωμένα και βρώμικα οφέλη τους συστήματος ;

Ή ΝΑ ΤΑ ΠΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ
Αυτούς που κόλλησαν κάποτε με την «ΕΟΚ των εργαζομένων» κι εξακολουθούν να μη βλέπουν μπροστά τους ότι το ιδεολόγημά τους έχει γίνει πια στάχτη και μπούλμπερη. Αυτούς που ξέκοψαν απ΄ το κίνημα κι έγιναν κολαούζοι των πουλημένων συνδικάτων την ώρα που όλοι μαζί πουλάνε τους εργάτες ακόμα μια φορά. Αυτούς που δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβουν ότι ο καπιταλισμός δεν διορθώνεται όσο κι αν τον γλύφουν με τις αριστερές τους ρεβεράντζες ; Αυτούς που συνεχίζουν να διατυπώνουν προτάσεις για τη «σωτηρία» του «έθνους» και του συστήματος που πίνει το αίμα του λαού; Αυτούς που δεν έχουν αποφασίσει ακόμα με ποιόν είναι ; Με το λαό ή με το σύστημα;

ΚΑΙ ΤΙ ΑΛΛΟ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΟΥΜΕ ;
Τους είπαμε για την κρίση πριν να συμβεί. Τους προειδοποιήσαμε για το Μάαστριχ, για την ΕΕ, για το Ευρώ, για την ΟΝΕ. Τους προειδοποιήσαμε για το ΠΑΣΟΚ και για τη ΝΔ. Τους είπαμε ότι το ΠΑΣΟΚ είναι ίδιο κι απαράλλακτο. Θα τολμούσα πια να πω : είναι και χειρότερο, απ΄ την άποψη ότι ελέγχοντας το συνδικαλισμό περνά τα πιο αντιδραστικά πράγματα με τον πιο ανώδυνο για το σύστημα τρόπο. Τους δείχνουμε το φεγγάρι κι αυτοί κοιτούν το δάχτυλό μας (που μπορεί καμιά φορά να έχει μαύρο στο νύχι). Όπως κάνουν όλοι οι ηλίθιοι. Τους κάνουμε πάντα την … Κασσάνδρα που πάντα έλεγε την αλήθεια, αλλά δυστυχώς ήταν … «μάντης κακών». Όχι επειδή εκείνη ήταν … «γουρσούζα», αλλά επειδή οι Τρώες ήταν αφελείς.

ΚΑΙ ΤΙ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ;
Αυτούς που θυσιάζουν χρόνο, κόπο, προσωπικές στιγμές, για να σηκώσουν στην πλάτη τους την αμαρτία όλων αυτών των ραγιάδων. Αυτούς που πάνε στην αγωνία και στον αγώνα με τα πιο ανιδιοτελή αισθήματα για να εισπράξουν κραυγές απ΄ τα κοράκια του συστήματος. Αυτούς που ενώ είναι γίγαντες ηθικής και πολιτικής υπεροχής, γίνονται καθημερινά νάνοι κι υπηρέτες των πολλών, των κοιμισμένων, των γονατισμένων, ακόμα και των πουλημένων. Σ΄ αυτούς που έρχεται η ώρα που θέλουν να πούνε «Ρε δε πάτε στο διάολο κωθώνια». Κι ύστερα πάλι απ΄ την αρχή, να εξηγήσουν στο διπλανό τους, να σηκώσουν τον πεσμένο, να ξεσηκώσουν τον καταπιεσμένο, να εμψυχώσουν τον απογοητευμένο. Σ΄ αυτούς που ξέρουν ότι η ανταμοιβή τους είναι μόνο η ικανοποίηση της προσφοράς κι η συντροφικότητα.

ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΤΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ;
Το βρίσκουν στη φύση και στη ζωή. Εκεί που τίποτα δε μένει ίδιο. Όλα αλλάζουν. Κι οι αλλαγές αυτές υπακούουν σε διαλεκτικούς νόμους και νομοτέλειες. Έτσι κι η κοινωνία. Πάντα άλλαζε και πάντα θα αλλάζει.
Το βρίσκουν στην ιστορία των ανθρώπων. Που λέει ότι η εξέλιξη γράφετε μόνο με εξεγέρσεις. Εξεγέρσεις που μπορεί να τις καταπνίγουν με χίλιους τρόπους οι εκάστοτε καταπιεστές, αλλά πάντα στο τέλος γίνεται αυτό που θέλει ο λαός. Αυτό που έχει ανάγκη η κοινωνία κι η οικονομία των πολλών. Κι αυτό ακολουθεί επίσης κάποιους νόμους, Σαν αυτούς που επέβαλαν την εξέλιξη απ΄ την δουλοκτητική κοινωνία στη φεουδαρχία κι από κει στον καπιταλισμό. Αυτούς τους νόμους που δεν άφησαν περιθώρια να μη συμβεί κάπου αυτή η νομοτελειακή αλλαγή.
Το βρίσκουν στην πολιτική οικονομία. Που λέει ότι ο καπιταλισμός κι η συγκέντρωση των μέσων παραγωγής σε λίγα χέρια, εμποδίζει την ανάπτυξη προς όφελος του λαού. Κι αυτό είναι η κύρια εγγύηση ότι όλο αυτό το κατασκεύασμα ( οικονομικό και πολιτικό ) θα φύγει απ΄ τη μέση ( φυσικά χωρίς τη θέλησή του). Που λέει ότι η απελευθέρωση των παραγωγικών δυνάμεων και των παραγωγικών σχέσεων έρχεται με το σοσιαλισμό. Κι αυτός θάρθει θέλουν δε θέλουν. Κι αν «απέτυχε» κάποια στιγμή, δε ξεχνάμε πόσες αποτυχημένες προσπάθειες έκαναν οι άνθρωποι και πόσα χρόνια χρειάστηκαν, μέχρι να καταφέρουν ένα αεροπλάνο να πετάει.
Το βρίσκουν στους ποιητές και στους φιλοσόφους. Σ΄ αυτούς που λένε «Η μοίρα του κόσμου είναι και δική μας μοίρα». Σ΄ αυτούς που λένε «Τις καλύτερες μέρες μας δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα». Σ΄ αυτούς που λένε «Οι άνθρωποι είναι ζώα που μυρίζουν ιδιόμορφα. Κι ύστερα πάλι λέω δεν πειράζει, έχω κι εγώ την ίδια μυρουδιά». Σ΄ αυτούς που λένε «Αν δε καώ εγώ, αν δε καείς εσύ, αν δε καούμε εμείς, πως θα γίνουν τα σκοτάδια φως ;». Σ΄ αυτούς που λένε «Το να σωθεί ο κόσμος είναι δική σου υπόθεση. Κι αν πάλι δε σωθεί, να λες : εγώ φταίω».
Το βρίσκουν στους θεωρητικούς. Που λένε ότι οι αλλαγές είναι συχνά και για μεγάλα διαστήματα βασανιστικά αργές και ανεπαίσθητες. Όμως για άλλα διαστήματα είναι ραγδαίες και καταιγιστικές. Το που θα βγάλουν τότε αυτές οι «αλλαγές» εξαρτάται απ΄ το τι σπόρο σπέρναμε τον καιρό των βασανιστικά αργών ημερών της «ρουτίνας». Που λένε ότι μια αλλαγή που «θάρθει» σε μια ώρα, δε μπορεί να γίνει ούτε σε εκατό χρόνια. Όμως για να έρθει αυτή «η μια ώρα», χρειάζεται να προηγηθούν τα εκατό χρόνια της σκληρής, βασανιστικής ή και απελπιστικά ρουτινιάρικης προσπάθειας.
Το βρίσκουν στην επαφή με το λαό. Αυτό το λαό που τραβά τα πάνδεινα και όμως αντέχει. Αυτό το λαό που έχει μέσα στο σπίτι του τη φωτογραφία του αγωνιστή παππού του, αλλά φοβάται να τον μιμηθεί γιατί λογαριάζει το κόστος που είχε τραβήξει εκείνος. Αυτό το λαό που διστάζει να αγανακτήσει γιατί φοβάται την οργή του. Αυτό το λαό που προτιμά να παριστάνει ότι δεν καταλαβαίνει, γιατί αλλιώς πρέπει να σπάσει, να ρημάξει, να σκοτώσει, να ματώσει. Αυτό το λαό που βουλιάζει μπροστά στην τηλεόραση και να προτιμά τους «εργολάβους», γιατί εμείς του ζητάμε να συμμετέχει στον αγώνα και στη θυσία. Αυτό το λαό που μπορούν κάποιοι να κοροϊδεύουν το μεγαλύτερο μέρος του και για μεγάλο διάστημα. Αλλά κανένας δε μπορεί να τους κοροϊδεύει όλους για πάντα. Γι αυτό τον φοβούνται.
Το βρίσκουν στην επαφή με το λαό. Που τους βοηθά να καταλαβαίνουν πότε και πόσο αντίστοιχη είναι η πράξη μας με τα λόγια μας. Πότε και αν είμαστε παράδειγμα και υπόδειγμα αγωνιστή. Που μας βοηθά να καταλαβαίνουμε τις ευθύνες μας και τα λάθη μας. Να δοκιμάζουμε την ορθότητα της γραμμής μας. Αυτό το λαό που όποτε του μιλάμε μας ακούει. Κι όποτε μας ακούει μας πιστεύει. Αρκεί μαζί με τα λόγια μας να βλέπει να το πρωτοπόρο παράδειγμά μας. Κι αρκεί επίσης να ξέρουμε ότι όταν μιλάμε δεν απευθυνόμαστε σ΄ όλους. Και να μη μας απογοητεύουν οι φορές εκείνες που πέφτουμε σε ντουβάρια συζητώντας με πουλητάρια, με παπαγαλάκια και με ραγιάδες.
Το βρίσκουν μέσα τους. Στο αίσθημα δικαίου που κουβαλούν. Στο αίσθημα καλοσύνης που τους πνίγει και που σηματοδοτεί το να είσαι αγωνιστής και κομμουνιστής. Στην ιστορική αισιοδοξία και την εμπιστοσύνη στο λαό και στα δίκια του. Το δανείζονται απ΄ τις ανάγκες των παιδιών τους για να ξεχρεωθούν απέναντι στους παππούδες τους.
Το βρίσκουν στους … «προηγούμενους». Σ΄ αυτούς που κάποτε δε θυσίαζαν μόνο χρόνο και … υπομονή σαν εμάς, αλλά ολόκληρες οικογένειες, παιδιά, ζωές, καριέρες. Σ΄ αυτούς που ήξεραν – όπως ξέρουμε κι εμείς – ότι ο σκληρός και βασανιστικός αγώνας της κάθε μέρας θα φέρει αποτέλεσμα. Αποτέλεσμα που μπορεί να μη το έζησαν εκείνοι, αλλά ήρθε σ΄ άλλους. Σ΄ αυτούς που μπόρεσαν να δουν τη ζωή τους ενταγμένη στον βαθύ ιστορικό χρόνο κι όχι μίζερη, εγωιστική κι αποκομμένη με διάρκεια καμιά εβδομηνταριά ( άντε ογδόντα ) χρόνια. Σ΄ αυτούς που ήξεραν ότι η ζωή τους κι η πράξη τους αλλάζει πάντα την ιστορία.

Το βρίσκουν πάνω απ΄ όλα στη συνείδηση ότι αυτό που λέμε, αυτό που κάνουμε, αυτό που ζητάμε απ΄ το λαό, είναι αυτό που μπορεί να κάνει και τη δική μας ζωή καλύτερη. Είναι η απόλυτη ταύτιση του εγώ με το εμείς. Η απόλυτη πειθαρχία μας στο συλλογικό.

Του Μάνου Δούκα

(manosdoukas@hotmail.com)

....

ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΘΕΣΙΝΗ ΑΠΕΡΓΙΑ

....

Απεργία...

Κι όμως, ελπίδα υπάρχει! Αν μάλιστα πιστέψουμε τους διάφορους δημοσιολόγους, τότε, όχι μόνο υπάρχει ελπίδα, αλλά την έχουμε κιόλας βρει στις εξαγγελίες του κυρ πρωθυπουργού. Βέβαια, σύμφωνα πάντα με τους ίδιους δημοσιολόγους, για να εφαρμοστούν σωστά τα μέτρα, θα πρέπει να είμαστε όλοι ενωμένοι, να μη διαμαρτυρόμαστε και εν τέλει να δείξουμε, βρε αδελφέ, μια φορά τι αξίζουμε σαν ράτσα και μονιασμένοι να πολεμήσουμε όλους αυτούς που θέλουν το κακό μας, μπας και δε χρεοκοπήσει η χώρα. Εντάξει λες και σκέφτεσαι πως δε γίνεται να μας λένε τόσα φούμαρα. Δεν μπορεί! Η χώρα όντως θα βρίσκεται αντιμέτωπη με κάποιο τεράστιο πρόβλημα! Οντως θα κινδυνεύει με χρεοκοπία! Ακούς και τις βαρύγδουπες αναλύσεις ότι κινδυνεύει η εθνική κυριαρχία και λες: Ε, αν είναι έτσι, ας θυσιαστούμε, για το καλό της πατρίδος.

Πριν, όμως, προλάβεις να πεις «θυσιάζομαι», πας στη δουλειά και ο Αχμέτ, ο μετανάστης για τα κουβαλήματα, δεν είναι εκεί. Ρωτάς. «Τον απέλυσαν». Καλό παιδί ήταν, αλλά τι τα θες; Αφού δεν ήξερε τη γλώσσα. Δεν μπορούσες να συνεννοηθείς μαζί του. Καλά έκαναν στην τελική, λες από μέσα σου και σκύβεις το κεφάλι. «Εντάξει είμαστε», σκέφτεσαι και γυρίζεις στο σπίτι. Ακούς στις οκτώ το βράδυ αυτούς που σου λένε για την ανεργία που ανεβαίνει, για την πατρίδα που κινδυνεύει και για την απόλυση στη γωνία που σε περιμένει και σε ζώνουν τα φίδια. Ε, σκέφτεσαι, καλύτερα θα ήταν να μη μιλάς και πολύ τώρα που είναι δύσκολες οι μέρες.

Την επόμενη μέρα, πας στη δουλειά και δε βλέπεις την Γεωργία, τον Βασίλη και τον Γιάννη. «Πού πήγαν τα παιδιά;», ρωτάς ένα συνάδελφο. «Πού ζεις;», σου λέει. «Απολύθηκαν κι αυτοί». Δε λες τίποτα. Κατεβάζεις το κεφάλι, συνεχίζεις τη δουλειά και σκέφτεσαι πως αυτοί σίγουρα δεν ήταν μετανάστες, σίγουρα μιλούσαν τη γλώσσα και σίγουρα ήταν καλοί στη δουλειά τους. Τώρα, θα μου πεις, εσύ θα λύσεις το πρόβλημα; Η ζωή συνεχίζεται.
Μαζί με τη ζωή συνεχίζεται και το ίδιο βιολί για κάμποσες μέρες. Θα απολύθηκαν συνολικά καμιά δεκαπενταριά απ' την παραγωγή. Τους ήξερες. Είχατε πιει και καφεδάκι στο διάλειμμα ή κάνα ποτήρι κρασί μετά τη δουλειά. Εσύ, βέβαια, δε φοβάσαι. Ξέρεις πως ήσουν τύπος και υπογραμμός όλα αυτά τα χρόνια. Κανείς δεν έχει παράπονο από σένα. Ποτέ σου δεν έκανες κάτι που θα έβλαπτε την εταιρεία. Απεργία; Ποτέ! Εδώ φυλλάδια μοίραζαν μια φορά έξω απ' το εργοστάσιο και συ τους τα πέταξες στα μούτρα. (Δε σου έφταιγε και τίποτα ο άνθρωπος, αλλά, να, έσπασε ο διάολος το ποδάρι του κι εκείνη τη στιγμή ήταν μπροστά το αφεντικό).

Περνάει άλλη μια βδομάδα και ο κύριος Γιώργος - ο προϊστάμενος - σε φωνάζει στο γραφείο. «Μάλλον θα με προβιβάσουν», σκέφτεσαι και περιμένεις «εύφημον μνεία» για τη στάση σου στη δουλειά όλα αυτά τα χρόνια. Ελα όμως που αρχίζει αυτός ο κύριος Γιώργος να σου λέει διάφορα περίεργα. Πως «η κρίση αγγίζει την εταιρεία», πως «πρέπει να βρεθούν χρήματα», πως «γίνεται μείωση προσωπικού» και πως «όλοι πρέπει να θυσιαστούμε» στο «όνομα της ανταγωνιστικότητας». Κι ενώ σου τα λέει αυτά, εσύ θυμάσαι τον πρωθυπουργό που έλεγε ότι όλοι πληρώνουν την κρίση.

Κι όταν σου λέει το «απολύεσαι», το μόνο που σκέφτεσαι είναι τη στιγμή που πέταξες τα φυλλάδια στα μούτρα εκείνου που σου έλεγε για την απεργία...

του Κώστα Τρακοσα

....

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΧΡ. ΜΕΝΤΗ ΣΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΕΝΑΕ

Ομιλία του εκπροσώπου της ΝΑΣ (Νομαρχιακής Αγωνιστικής Συνεργασίας) Χρήστου Μεντή στο 14ο Τακτικό Συνέδριο της ΕΝΑΕ

«… Δεν έχουμε εμπειρία από τον ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ; Γιατί δεν ακούστηκε τίποτε; Δεν πήραν τους παιδικούς σταθμούς; Τι σήμαινε; Ίσον, τροφεία, φόρος δηλαδή στον κόσμο. Δεν πήραν πρόνοια, «Βοήθεια στο σπίτι» και άλλες τέτοιες δομές; Τι σημαίνει; 11, 12, 15, 18 και 20 μήνες απλήρωτοι οι εργαζόμενοι. Δεν πήραν πρώτοι ως Τοπική Αυτοδιοίκηση Α’ και Β’ βαθμού στις εργασιακές σχέσεις που ανοίξανε για το Δημόσιο; Τι έχουμε σήμερα; Δεν είναι εργαζόμενοι ανασφάλιστοι το stage όπου δήθεν τους πήραν με τη μεγάλη καρδιά για να τους απασχολήσουν ως μαθητευόμενους και βγαίνουν σήμερα μετά από 2, 3, 4, 5 χρόνια που τους απασχολούσαν ν’ απαντήσουν ότι έκαναν την κύρια δουλειά;…»

Συναδέλφισσες και συνάδελφοι, έχουμε καταθέσει ως Νομαρχιακή Αγωνιστική Συνεργασία ψηφίσματα για τις θέσεις της παράταξής μας για το ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ, όμως θα θέλαμε να πούμε δυο σκέψεις και με όσα ακούστηκαν σήμερα εδώ.
Ακούσαμε για «κόκκινες γραμμές» στην κόκκινη γραμμή. Ακούσαμε για περιφερειακή συνείδηση, ότι πρέπει ν’ αποκτήσουμε. Χτες μας έλεγαν για νομαρχιακή συνείδηση, για συνείδηση των Δήμων. Παραπροχθές μας έλεγαν για ευρωπαϊκή συνείδηση. Εμείς έχουμε μια συνείδηση και όλοι ο λαοί έχουν μια συνείδηση. Αυτός ο κατακερματισμός που θέλουν να επιβάλλουν έχει να κάνει με το να μπερδεύουν τον κόσμο για να περάσουν την πολιτική. Μια πολιτική που έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τα λαϊκά συμφέροντα.

Ακούσαμε ότι πρέπει εδώ εμείς να μιλάμε ως αυτοδιοικητικοί και να μη μιλάμε με κομματική γλώσσα. Οι οποίοι το λένε αυτό; Όταν εδώ μέσα είναι τα πρωτοκλασάτα στελέχη των κομμάτων; Που σημαίνει ότι υπάρχει διγλωσσία. Άλλα εδώ, άλλα στο κόμμα, άλλα παραπέρα.
Αγαπητοί συνάδελφοι, τι είναι ο ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ; Αυτό που γνωρίζουν οι περισσότεροι: Ο ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ έρχεται να κάνει μια νέα αναδιάρθρωση στο κράτος γιατί το έχει ανάγκη και το γνωρίζετε πολύ καλά και είναι το επόμενο βήμα από τον ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ γιατί αναδιαρθρώσεις έχουν γίνει και από το προηγούμενο διάστημα αγαπητοί συνάδελφοι.

Και έρχεται σήμερα να ισχυροποιηθεί το κράτος, να δώσει βεβαίως κάποιες αρμοδιότητες στην Τοπική Αυτοδιοίκηση τέτοιες που ν’ απαλλαγεί αυτός ως κράτος και να πάρει η Τοπική Αυτοδιοίκηση την ευθύνη της αντιλαϊκής επιβολής που θα γίνει και από την Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Μέτρα αντιλαϊκής κατεύθυνσης. Δεν έχουμε εμπειρία από τον ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ; Γιατί δεν ακούστηκε τίποτε; Δεν πήραν τους παιδικούς σταθμούς; Τι σήμαινε; Ίσον, τροφεία, φόρος δηλαδή στον κόσμο. Δεν πήραν πρόνοια, «Βοήθεια στο σπίτι» και άλλες τέτοιες δομές; Τι σημαίνει; 11, 12, 15, 18 και 20 μήνες απλήρωτοι οι εργαζόμενοι.

Δεν πήραν πρώτοι ως Τοπική Αυτοδιοίκηση Α’ και Β’ βαθμού στις εργασιακές σχέσεις που ανοίξανε για το Δημόσιο; Τι έχουμε σήμερα; Δεν είναι εργαζόμενοι ανασφάλιστοι το stage όπου δήθεν τους πήραν με τη μεγάλη καρδιά για να τους απασχολήσουν ως μαθητευόμενους και βγαίνουν σήμερα μετά από 2, 3, 4, 5 χρόνια που τους απασχολούσαν ν’ απαντήσουν ότι έκαναν την κύρια δουλειά;

Δεν είναι οι ίδιοι που απασχολούν με 4ωρη απασχόληση και πάρα πολύς κόσμος είναι σήμερα απλήρωτος; Δεν ακούγεται προφανώς κάτι τέτοιο γιατί, αγαπητοί συνάδελφοι, υπάρχει άλλο στη λογική των στελεχών των δύο κυρίως μεγάλων κομμάτων: Να προχωρήσει η πολιτική που λέει ότι όπως ο προϋπολογισμός των Νομαρχιακών Αυτοδιοικήσεων δεν ήταν στραγγαλισμένος από την πολιτική του κρατικού προϋπολογισμού;

Αγαπητοί συνάδελφοι, ακούστηκε ότι πρέπει να δούμε και τις αμοιβές των εργαζομένων. Δεν ακούστηκε για τις ευέλικτες μορφές που έχουν επιβάλλει. Δεν υπάρχει αγαπητοί φίλοι αναξιοπιστία ως προς την κυβέρνηση τη χθεσινή και τη σημερινή που οι μεν σήμερα λένε για τον Παυλόπουλο, την αναξιοπιστία, για το σχέδιο ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ ΙΙ που έλεγε για τους πόρους στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και από την άλλη μεριά ακούμε ότι τη δέσμευση του Πρωθυπουργού για την Τοπική Αυτοδιοίκηση που θα δώσει πόρους, δημοκρατία κτλ. Και πότε; Σήμερα.

Σήμερα που ο ίδιος διέγραψε τα τρία «δεν» που έλεγαν όλο το προηγούμενο διάστημα και τα πρωτοκλασάτα στελέχη βεβαίως στη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση, τα τρία «δεν» για το Ασφαλιστικό. Και «κόκκινη γραμμή» είχαμε ακούσει και για τη ΓΣΕΕ ότι έχει βάλει ως όριο. Πολύ «κόκκινη γραμμή» ρε παιδιά, τι γίνεται;
Κόκκινη γραμμή την οποία, αγαπητοί συνάδελφοι, τραβήξανε και τα πετάξανε πέρα. Έχουμε χρέος ως Τοπική Αυτοδιοίκηση να συμπαραταχθούμε με τους εργαζομένους γι’ αυτό το χτύπημα των εργασιακών σχέσεων; Εμείς λέμε ότι έχουμε.

Αγαπητοί συνάδελφοι, το μπάχαλο το κάνουν αυτοί που κυβέρνησαν, και οι χθεσινοί και οι σημερινοί. Δεν το έκανε ο λαός και η προσπάθεια που γίνεται να ταυτιστούμε ότι όλοι φταίμε, όχι, δε φταίμε όλοι… Δε φταίει ο λαός, φταίνε αυτοί που κυβερνάνε, αυτοί που έχουν την ευθύνη και αυτοί που σέρνονται από τέτοιες πολιτικές.
Αγαπητοί συνάδελφοι δε θέλω να μακρηγορήσω. Πρόσφατα ακούσαμε ότι –και γίνονται- κλέψανε συμμορίες στα ταχυδρομεία, στις Τράπεζες, τα λεφτά για ίδιο όφελος. Καταπάτησαν δημόσιες εκτάσεις για ίδιο όφελος. Εν πάση περιπτώσει αυτό το κλέψιμο.

Τι σημαίνει για την εκλογική διαδικασία; Δεν είναι κλέψιμο οι έδρες όταν δεν υπάρχει απλή αναλογική; Δεν πρέπει να το πούμε έτσι όπως λέγεται συνάδελφοι; Δεν είναι κλέψιμο; Είναι θεσμοθετημένο; Βεβαίως. Ο ισχυρός θεσμοθετεί για ίδιο όφελος.
Αγαπητοί συνάδελφοι, όντως χρειάζεται ριζική αναδιάρθρωση και η Τοπική Αυτοδιοίκηση. Όμως εκείνο που χρειάζεται, είναι ριζική ανατροπή αυτής της πολιτικής, μια πολιτική που γεννάει φτώχια και γι’ αυτό σήμερα και μεθαύριο είναι οι εργαζόμενοι στην κινητοποίηση, οι αγρότες είναι 20 μέρες στους δρόμους κι έχουμε και ψήφισμα.

Κύριε Πρόεδρε είναι γεγονός, ότι δρακόντεια μέτρα θα πάρουν για να επιβληθεί αυτή η πολιτική και δυστυχώς είναι γεγονός ότι και η Τοπική Αυτοδιοίκηση, κάποιοι θα τρέξουν προς αυτή την κατεύθυνση. Είναι ανάγκη να έρθουμε σε ριζική αντίθεση μ’ αυτή την πολιτική, να προχωρήσουμε στην αντεπίθεση και να πάρει ο κόσμος αυτά που δικαιούται.
Σας ευχαριστώ.

Σημείωση: Ο Χρήστος Μεντής ήταν επικεφαλής της παράταξης ΝΑΣ και υποψήφιος Νομάρχης Ιωαννίνων στις τελευταίες αυτοδιοικητικές εκλογές.

πηγή: www.Lefkada News

...

ΜΕ ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ !

Τέσσερις μήνες ήταν αρκετοί στη νέα κυβέρνηση για να δείξει τις πραγματικές της προθέσεις να εξυπηρετήσει τις απαιτήσεις του κόσμου του πλούτου και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με ένα μοναδικό στα σύγχρονα πολιτικά πράγματα της χώρας «διάγγελμα», κήρυξε τον «κοινωνικό πόλεμο» στους εργαζομένους, καταργώντας εργασιακά δικαιώματα και επιχειρώντας να επιβάλει παντού εργασιακό μεσαίωνα.

Ταυτόχρονα, στέλνει τελεσίγραφο στους εργαζομένους, στους αγρότες και στη νεολαία, προειδοποιώντας ότι «Δεν έχουμε περιθώρια ως έθνος και ως λαός να αντέξουμε παρατεταμένα μπλόκα, στάσεις και απεργίες. Δεν έχουμε περιθώρια για μικροδιευθετήσεις και συντεχνιακές διεκδικήσεις.»!
Στην εποχή του «αστικού κοινοβουλευτισμού» - και με επανεκλεγμένο πρόεδρο -, η αμφισβήτηση και η κάθε διεκδίκηση πρέπει να κατασταλεί! Δε χωρά αντίλογος στο λόγο του κατεστημένου, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε όλους αυτούς που δημιούργησαν την οικονομική κρίση, την οποία χρησιμοποιούν σαν αιτία και αφορμή για να δώσουν ένα νέο συντριπτικό χτύπημα στους εργαζομένους, υποτάσσοντάς τους και εντείνοντας σε πρωτόγνωρα μεγέθη την εκμετάλλευση...

Σα νέος Βοναπάρτης, ο Γιωργάκης, το κόμμα του και η κυβέρνησή του επιχειρούν, με την αγαστή συνεργασία της Ν.Δ. και του ΛΑΟΣ, των μεγαλοεκδοτών, βιομηχάνων και των καναλαρχών, να ξεπεράσουν το γεγονός ότι «οι 10 μονάδες διαφορά από τη Ν.Δ., την οποία ο λαός μας “μαύρισε” με πρωτόγνωρο για τη μεταπολίτευση πολιτικό μίσος», οφείλονται σε σειρά δεσμεύσεών του, με πρωταρχική ότι δε θα εφαρμόσει την πολιτική που μόλις εξήγγειλε!!!
Μια πολιτική που ξεπερνά κατά πολύ σε αντεργατικό μένος το προεκλογικό πρόγραμμα του Καραμανλή, που εξ αιτίας του, ο κόσμος έστειλε στα αζήτητα της ιστορίας...

Είχαν πει ότι δε θα αυξήσουν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης. Τώρα εξισώνουν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης των γυναικών με εκείνα των ανδρών και παράλληλα αυξάνουν για όλους τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης. Για μια ακόμη φορά αποκαλύπτεται ότι ο «κοινωνικός διάλογος» που στη συγκεκριμένη περίπτωση διαφήμισαν για το ασφαλιστικό είναι προσχηματικός, στοχεύει στην αποδοχή των αντιασφαλιστικών μεθοδεύσεων ΠΑΣΟΚ - Ν.Δ. - Ε.Ε. - Κεφάλαιου και αν δε συμφωνήσουμε, καιροφυλακτεί το... κλομπ του ΜΑΤατζή!

Αρχικά η κυβέρνηση είχε δεσμευτεί ότι δε θα παγώσει τους μισθούς, για να το αναθεωρήσει και να δηλώσει ότι θα προχωρήσει σε πάγωμα των μισθών στο Δημόσιο, μόνο για μισθούς μεγαλύτερους των 2.000 ευρώ χωρίς τα επιδόματα. Τώρα αποφάσισαν γενικό πάγωμα των μισθών στο Δημόσιο και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα...

Το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης έλεγε ότι θα αυξήσει το φόρο μόνο στα ποτά και τσιγάρα.Τώρα ανακοινώνουν αύξηση του φόρου κατανάλωσης και στα καύσιμα! Και όλα αυτά μέσα στην καρδιά του χειμώνα, απογειώνοντας το κόστος θέρμανσης και τις τιμές των ειδών πρώτης ανάγκης, δημιουργώντας ακόμη μεγαλύτερα αδιέξοδα στην εργατική οικογένεια, στους συνταξιούχους και τους μικρούς αγρότες.

Ο Γ. Παπανδρέου εξήγγειλε ότι σε δέκα μέρες θα παρουσιάσει το νέο φορολογικό νομοσχέδιο, επιβάλλοντας νέους φόρους. Τέλος, προχωρούν στην περικοπή των επιδομάτων στους δημόσιους υπαλλήλους κατά 10%...Το πρωθυπουργικό διάγγελμα ενημέρωσε ότι και οι περιβόητες... δημόσιες δαπάνες θα περικοπούν κατά 10%, οι προσλήψεις στο Δημόσιο θα παγώσουν, δημιουργώντας τρομερά αδιέξοδα στη δημόσια υγεία, παιδεία κ.λπ., ωθώντας στην ακόμη μεγαλύτερη επιχειρηματοποίηση - εμπορευματοποίηση - ιδιωτικοποίηση κάθε κοινωνικού αγαθού!

Ήδη γνωστοί Ευρωπαίοι επιστήμονες επισημαίνουν ότι στην Ελλάδα υπάρχει κίνδυνος «να χυθεί αίμα»! Τα κανιβαλικά αντεργατικά μέτρα είναι δυνατόν και πρέπει να προκαλέσουν την εκδήλωση μαχητικής και μαζικής αμφισβήτησής τους από τα κινήματα της εργαζόμενης πλειοψηφίας! Τα αγροτικά μπλόκα που αντέχουν βδομάδες τώρα τον «κοινωνικό αυτοματισμό» που οργάνωσε η κυβέρνηση και διαφημίζουν τα Μ.Μ.Ε., είναι στιγμιότυπο αυτών των μεγάλων κοινωνικών αναμετρήσεων...
Το διάγγελμα του πρωθυπουργού, που περιελάμβανε μέτρα που δεν προβλέπονται ούτε στις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης, αλλά ούτε και στο βάρβαρο αντιλαϊκό «Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης», αποκαλύπτει την ωμότητα της ταξικής τους πολιτικής.

Πλέον, μέσα από το λάκκο της κοινωνικής μας εξαθλίωσης, ο λαός μας άρχισε (;) να συνειδητοποιεί ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι η κότα με τα χρυσά αυγά, αλλά η καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική Ένωση με το βαθύ αντεργατικό-αυταρχικό-πολεμικό περιεχόμενο......

ο Δανιήλ, εφημ. "Εμπρός", 6/2/2010

ΣΕΑ ΑΓΡΟΤΩΝ ΛΕΣΒΟΥ

Καρτέλ, διάλυση των μηχανισμών ελέγχου της αγοράς και παντελή έλλειψη οποιουδήποτε προστατευτικού μέτρου για το αγροτικό εισόδημα κατήγγειλε ο πρόεδρος του Συνεταιρισμού Μανταμάδου, Παναγιώτης Σταμάτης. Όλα αυτά ειπώθηκαν κατά τη διάρκεια της συνάντησης αντιπροσωπείας της Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα Αγροτών με τον υφυπουργό Υποδομών Νίκο Σηφουνάκη και το γενικό γραμματέα Αιγαίου, Δημήτρη Χαλκιώτη.

Η συνάντηση της αντιπροσωπείας της ΣΕΑ, επικεφαλής της οποίας ήταν ο πρόεδρός της και βουλευτής του Κ.Κ.Ε., Σταύρος Σκοπελίτης, κράτησε μισή ώρα και κατά τη διάρκειά της ο κ. Σηφουνάκης άκουσε τα προβλήματα του αγροτικού κόσμου της Λέσβου.
Ο κ. Σκοπελίτης, αναφερόμενος στα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ελαιοκομία, τόνισε ότι σήμερα για να καλλιεργήσει ένας παραγωγός τα χωράφια του θα πρέπει να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη. Στη συνέχεια, προσέθεσε ότι ακόμη και η ελαιοσυλλογή έχει καταστεί ασύμφορη από τις εξαιρετικά χαμηλές τιμές παραγωγού. Ειδικά φέτος ανέφερε ότι η κατάσταση είναι δραματική για όλα τα αγροτικά προϊόντα που παράγονται στη Λέσβο και αυτό έχει άμεσες συνέπειες στο σύνολο της τοπικής οικονομίας. Με χαρακτηριστικότερη έκφανση αυτής την καθίζηση της εμπορικής κίνησης.

Στη συνέχεια, ο πρόεδρος της ΣΕΑ υπογράμμισε ότι η κατάσταση αυτή είναι αποτέλεσμα της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής που θέσπισε η Ευρωπαϊκή Ένωση και η οποία έχει τη σύμφωνη γνώμη όλων των ελληνικών κυβερνήσεων.

Κατώτερες τιμές
Τα στελέχη της ΣΕΑ ζήτησαν να θεσπιστούν κατώτερες τιμές για τα αγροτικά προϊόντα, που να εξασφαλίζουν το εισόδημα του παραγωγού. Να μη γίνει διαχωρισμός των κατά κύριο επάγγελμα αγροτών από τους μη και να μην κοπούν οι επιδοτήσεις από τους μικρούς παραγωγούς, επισημαίνοντας ότι αυτές οι δύο πρακτικές θα έχουν καταστροφικές συνέπειες για τους μικρούς παραγωγούς των νησιών μας. Ο υφυπουργός είπε ότι στο πλαίσιο μιας ελεύθερης αγοράς δεν μπορεί να ληφθούν προστατευτικά μέτρα, γι’ αυτό θα πρέπει οι παραγωγοί και οι συνεταιρισμοί τους να καθετοποιήσουν την παραγωγή τους. Δηλαδή να παράγουν και να τυποποιούν τα προϊόντα τους ώστε να μεγάλο μέρος της προστιθέμενης αξίας να εισπράττεται από τους ίδιους και να μην καταλήγει στους μεσάζοντες.

Προβλήματα κτηνοτρόφων
Στο σημείο αυτό παρενέβη ο πρόεδρος του Συνεταιρισμού Μανταμάδου, Παναγιώτης Σταμάτης, αναφερόμενος στα σημαντικά ζητήματα που απασχολούν τους κτηνοτρόφους. Κατήγγειλε ότι στη Λέσβο λειτουργούν καρτέλ, τόσο στο γάλα όσο και στο κρέας. Γι’ αυτό οι τιμές του γάλακτος στη Λέσβο είναι στα 0,88 ευρώ το κιλό όταν στην ηπειρωτική Ελλάδα η τιμή παραγωγού κυμαίνεται από 1,05 έως 1,10 ευρώ το κιλό. Τα αρνιά αυτή την περίοδο πωλούνται προς τέσσερα ευρώ το κιλό και πριν τα Χριστούγεννα πωλούνταν προς 4,5 ευρώ το κιλό, όταν την ίδια περίοδο στην ηπειρωτική Ελλάδα πωλούνταν προς 5,5 ευρώ. Ο κ. Σταμάτης αμέσως μετά σημείωσε: «Στο κρέας είναι τρεις χονδρέμποροι που τα έχουν βρει μεταξύ τους και επιβάλλουν τις τιμές που θέλουν. Όταν συμβαίνουν αυτά, για ποια ελεύθερη αγορά μπορούμε να μιλάμε; Η ΕΑΣ Ηρακλείου τυποποιεί λάδι από την Τυνησία και χτυπάει τις τιμές και ανταγωνίζεται την ΕΑΣ Λέσβου, που είναι κι αυτή συνεταιριστική επιχείρηση. Στη Λέσβο κυκλοφορεί λευκό τυρί Βουλγαρίας που πωλείται ως ελληνική φέτα και τα τυριά που παράγουμε εμείς μένουν απούλητα. Αυτή είναι η αλήθεια. Έχουμε φθάσει στο σημείο να μη λειτουργεί κανένας νόμος. Αν θέλει η κυβέρνηση μπορεί να πάρει μέτρα προστασίας για τους αγρότες και ας μην επικαλείται μονίμως την Ευρωπαϊκή Ένωση.»

Συμβολικό κλείσιμο δρόμου

Το μπλόκο στη Λάρσο, 5/2/2010

Η κινητοποίηση που διοργάνωσε η ΣΕΑ ξεκίνησε λίγο πριν τις 11 το πρωί στην εθνική οδό Μυτιλήνης - Καλλονής, στη διασταύρωση της Γέρας (περιοχή Λάρσου). Εκείνη την ώρα τα μέλη της ΣΕΑ έβαλαν κάθετα στο δρόμο τα αυτοκίνητά τους, κλείνοντας και τα δύο ρεύματα κυκλοφορίας. Η Αστυνομία είχε πάρει θέση εγκαίρως και έκοβε την κυκλοφορία των οχημάτων λίγο πιο πριν στη διασταύρωση στις Λαρσαίες Πέτρες. Το κλείσιμο του δρόμου ήταν συμβολικό, αφού κράτησε μόλις μια ώρα.

Στις 12 το μεσημέρι άνοιξε το μπλόκο και τα μέλη της ΣΕΑ δημιούργησαν μια αυτοκινητοπομπή από αγροτικά αυτοκίνητα, η οποία πέρασε μέσα από την πόλη της Μυτιλήνης και έφθασε στα γραφεία της γενικής γραμματείας Αιγαίου του υπουργείου Υποδομών, όπου είχαν συνάντηση με την πολιτική ηγεσία.

"Εμπρός", 6/2/2010

...