Προφορική αφήγηση του Νίκου Μαρμαρινού (Γύφτου)
Του Δημήτρη Π. Καρατζιτζή
συνέχεια από Ε΄ μέρος
ι) Από τις φυλακές Μυτιλήνης σε αυτές της Κέρκυρας
Μετά μας πήρανε, εμένα, το Λιαρούτσο και το Νικόδημο και μας πήγαν στις φυλακές της Κέρκυρας μέσω μεταγωγών Πειραιά. Στο διάστημα, αυτό μάθαμε που πήγανε να πάρουνε από του Αβέρωφ το Μεταξωτό και τους άλλους που, με την υπόθεση «Μπάρμπα» της Ο.Π.Λ.Α., είχαν καταδικαστεί σε θάνατο για να τους εκτελέσουν. Μεταξύ αυτών και οι Σπύρος Αντύπας, ο Παντελής Κιουρτσής … 7 άτομα.
Του Δημήτρη Π. Καρατζιτζή
συνέχεια από Ε΄ μέρος
ι) Από τις φυλακές Μυτιλήνης σε αυτές της Κέρκυρας
Μετά μας πήρανε, εμένα, το Λιαρούτσο και το Νικόδημο και μας πήγαν στις φυλακές της Κέρκυρας μέσω μεταγωγών Πειραιά. Στο διάστημα, αυτό μάθαμε που πήγανε να πάρουνε από του Αβέρωφ το Μεταξωτό και τους άλλους που, με την υπόθεση «Μπάρμπα» της Ο.Π.Λ.Α., είχαν καταδικαστεί σε θάνατο για να τους εκτελέσουν. Μεταξύ αυτών και οι Σπύρος Αντύπας, ο Παντελής Κιουρτσής … 7 άτομα.
Επειδή όμως είχαν σταματήσει οι εκτελέσεις, είμαστε όλοι υπό αναστολή. Αυτούς όμως, στις 11 Σεπτέμβρη το 1951, πήγε ο Ι.Δ.Ε.Α. και με πίεση του να τους αρπάξουν με σκοπό να τους εκτελέσουν. Τους φωνάξανε για εκτέλεση, αλλά πήρε είδηση ο κόσμος και πρώτοι οι φυλακισμένοι δεν τους άφηναν να παρουσιαστούν στη Διεύθυνση. Αμέσως βγήκανε με τα χωνιά στα παράθυρα και να καλούνε τον κόσμο, ήταν και η «Δημοκρατική Ένωση» τότε που βοήθησε αποτελεσματικά, αν θυμάμαι καλά. Πήρανε το σύνθημα απέναντι οι φυλακισμένες γυναίκες και έτσι ματαιώθηκε η εκτέλεση.
Στις φυλακές Κέρκυρας κάθισα μέχρι τον Μάη του 1953. Μάλιστα μετά την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη και με διεθνή κατακραυγή που ξεσηκώθηκε, ψηφίσανε ένα νόμο τον 2058 του 1952 επί Πλαστήρα, που έριχνε τις θανατικές ποινές σε ισόβια και αν σε θεωρούσανε νομοταγή, ακίνδυνο κ.λπ, με τον ίδιο νόμο σε απολύανε υπό όρους, να δίνεις παρόν κ.λπ.
Ο νόμος αυτός ψηφίστηκε λίγες μέρες μετά την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη.
Στις φυλακές Κέρκυρας κάθισα μέχρι τον Μάη του 1953. Μάλιστα μετά την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη και με διεθνή κατακραυγή που ξεσηκώθηκε, ψηφίσανε ένα νόμο τον 2058 του 1952 επί Πλαστήρα, που έριχνε τις θανατικές ποινές σε ισόβια και αν σε θεωρούσανε νομοταγή, ακίνδυνο κ.λπ, με τον ίδιο νόμο σε απολύανε υπό όρους, να δίνεις παρόν κ.λπ.
Ο νόμος αυτός ψηφίστηκε λίγες μέρες μετά την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη.
Αυτοί κάθε λίγο ανακατώνανε τις φυλακές για να μη γνωριζόμαστε και εξοικειωνόμαστε με τους φύλακες γιατί αν πιάσεις σχέσεις, σου φέρνανε και εφημερίδες και περιοδικά, γι΄ αυτό και κάθε λίγο κάνανε αυτό το ανακάτεμα. Το 1953 μας αρπάξανε, καμιά 100αριά από την Κέρκυρα και μας πήγαν στην Κεφαλονιά. Η Κεφαλονιά είχε και άλλους κρατούμενους βαρυποινίτες. Εκεί έγινα νοσοκόμος. Με πήρανε στο αναρρωτήριο. Είχαμε κρατούμενους γιατρούς, το Μανώλη Σιγανό, το Ψαλιδόπουλο και τον Καναβό και άλλους γιατρούς αλλά και πολλούς του ιατρικού επαγγέλματος που δεν είχανε πάρει δίπλωμα και δεν είχαν ασκήσει το επάγγελμα του γιατρού.
ιβ) Στην Κεφαλονιά μας βρήκε ο μεγάλος σεισμός.
Ο πρώτος σεισμός, αυτός της Κυριακής, αν και είχε ορισμένα θύματα και καταστροφές μπορούσες να πεις ότι ήταν προειδοποιητικός. Την Τρίτη μας βρίσκει ένας αρκετά μεγαλύτερος σεισμός με πολλά θύματα και καταστροφές και στη φυλακή άρχισαν να γκρεμίζονται τα διάφορα μέρη. Ξεσηκωθήκαμε. Βγήκαμε στα παράθυρα, στο προαύλιο και φωνάζαμε να μας βγάλουν έξω. Αυτοί διστάζανε, δεν αναλαμβάνανε την ευθύνη κανένας, ούτε Εισαγγελέας, ούτε κανείς άλλος. Τελικά ανέλαβε την ευθύνη ο Διευθυντής των φυλακών, κάποιος Μπουζάκης, που ήταν παλιοτόμαρο, όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση ανέλαβε την ευθύνη να μας βγάλει έξω με την υποχρέωση να έχουμε στη μέση τους ποινικούς κρατούμενους για να μη φύγουν.
Μας βγάλανε σε ένα αλσύλλιο στην παραλία και εκεί στήσαμε τα καζάνια και τις σκηνές (…). Εγώ ήμουνα, ας πούμε, κηδεμόνας του Φώτη Αγγουλέ, τον είχα υπό την προστασία μου γιατί ήταν άρρωστος. Είχε το στομάχι του και μέχρι που ήμασταν στο αναρρωτήριο του έφτιαχνα «μουχαλεμπί», γιατί ήταν μεσανατολίτης και είχε μελετήσει πολλά πράγματα και ήξερε από «αράπικα φαγητά», ήθη και έθιμα, συνταγές μαγειρικής κ.λπ. Μουχαλεμπί, ήτανε ρυζάρευλο και το έκανα χυλό και αυτό μόνο μπορούσε να φάει. Όταν βγήκαμε έξω (σ.σ. στο αλσύλλιο), αναγκαστικά έφαγε και ρέγκα και τυρί. (…).
ιγ) Στις φυλακές Αλικαρνασσού στο Ηράκλειο ΚρήτηςΤον Αύγουστο 9, 11 και 13, αν θυμάμαι καλά γίνανε οι σεισμοί, εμείς φύγαμε στις 17 Αυγούστου 1953. Νομίζω ότι στις φυλακές Αλικαρνασσού στο Ηράκλειο Κρήτης, ήταν μέχρι τότε γυναικείες και τις αδειάσανε και στείλανε εμάς. Εκεί οι φυλακές είναι τριώροφες σε σχήμα Π, με κοινό προαύλιο εσωτερικό, ένα διάδρομο και τα κελιά επάνω και όταν κοιτάζεις νομίζεις ότι είναι στον «αέρα» το κτίριο. Στην πορεία μας χωρίσανε και αυτούς που θεωρούσανε στελέχη τους πήγαιναν στις φυλακές Καλάμι Χανίων, το λεγόμενο Ιτζεδίν και εκεί στείλανε τον Τηλέμαχο Μεταξωτό, πάντως στην Αλικαρνασσό δεν ήταν. (…) Ύστερα από λίγο καιρό μας πήρανε και φέρανε άλλους από τις φυλακές της Κέρκυρας και μας πάνε στις φυλακές Τρικάλων, το 1954.
ιγ) Στις φυλακές Αλικαρνασσού στο Ηράκλειο ΚρήτηςΤον Αύγουστο 9, 11 και 13, αν θυμάμαι καλά γίνανε οι σεισμοί, εμείς φύγαμε στις 17 Αυγούστου 1953. Νομίζω ότι στις φυλακές Αλικαρνασσού στο Ηράκλειο Κρήτης, ήταν μέχρι τότε γυναικείες και τις αδειάσανε και στείλανε εμάς. Εκεί οι φυλακές είναι τριώροφες σε σχήμα Π, με κοινό προαύλιο εσωτερικό, ένα διάδρομο και τα κελιά επάνω και όταν κοιτάζεις νομίζεις ότι είναι στον «αέρα» το κτίριο. Στην πορεία μας χωρίσανε και αυτούς που θεωρούσανε στελέχη τους πήγαιναν στις φυλακές Καλάμι Χανίων, το λεγόμενο Ιτζεδίν και εκεί στείλανε τον Τηλέμαχο Μεταξωτό, πάντως στην Αλικαρνασσό δεν ήταν. (…) Ύστερα από λίγο καιρό μας πήρανε και φέρανε άλλους από τις φυλακές της Κέρκυρας και μας πάνε στις φυλακές Τρικάλων, το 1954.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου