Εκδηλώσεις για τη βία στα σχολεία έγιναν σ’ ολόκληρη τη χώρα στις 6 Μάρτη του 2012. Πρόκειται για μια ακόμα αντιεπιστημονική και αντιπαιδαγωγική φιέστα αποπροσανατολισμού της μαθητικής κοινότητας - κι ευρύτερα της κοινωνίας μας - από τα πραγματικά αίτια της ταξικής πολιτικής στα σχολεία μας. Στις φιέστες αυτές μετέχει ένα ευρύ φάσμα αντιλαϊκών κι αντιδραστικών δυνάμεων που ξεκινά από ‘στελέχη’ της εκπαίδευσης, απεργοσπάστες καθηγητάδες - Ηλίας Παπασταύρου και ο Σύλλογος Διδασκόντων του 66ου Γυμνασίου Αθηνών, οι οποίοι στις 29 Φεβρουαρίου τιμώρησαν με μονοήμερη αποβολή μαθητή επειδή στις 10 Φεβρουαρίου -ημέρα απεργίας- ενημέρωνε τα τμήματα του σχολείου για την απεργιακή κινητοποίηση - συνδικαλιστάδες - Φάσσαρης Γιάννης, Πρόεδρος της Α’ ΕΛΜΕ Αθήνας, ο οποίος όχι μόνο κάλυψε την αντιπαιδαγωγική-απεργοσπαστική απόφαση του εν λόγω Συλλόγου, αλλά απαίτησε από το ΠΑΜΕ να ζητήσει συγγνώμη από τους εκπαιδευτικούς για την αναστάτωση που προκάλεσε η καταγγελία του γεγονότος. Τι άλλο θ’ ακούσουμε άραγε από επαγγελματίες απεργοσπάστες το πρωί-αγανακτισμένους το βράδυ, μέχρι να πεθάνουμε;
Στις εν λόγω φιέστες μετέχουν επίσης γονείς, οι οποίοι στηρίζουν την πολική του ‘ευρωμονόδρομου’, βοηθούμενοι από διάφορες Μη Κυβερνητικές -αλλά κρατικοδίαιτες - Οργανώσεις (ΜΚΟ), άλλες δήθεν επιστημονικές επιτροπές και τέλος, από διαφημιζόμενες στο διαδίκτυο ‘πατριωτικές περιπολίες ελληνόψυχων’. Κάθε καρυδιάς καρύδι.
Σε κάθε περίπτωση η σφαλιάρα, το σύννεφο, το πάλεμα ανάμεσα σε γαύρους, βάζελους και αεκτζήδες έδιναν κι έπαιρναν στις μέρες μου - μέχρι πέτρες ριπτόμενες επί μαθητικών κεφαλών μπορούσες ν’ απολαύσεις. Αυτό όμως δε μας εμποδίζει να βρισκόμαστε στις μέρες μας κατά καιρούς και να θυμόμαστε τα παλιά. (Μιλώ για την έκτη τάξη του 14ου Γυμνασίου Αθήνας στην οδό Χιλ, στην Πλάκα).
Από το 1967 όταν κι αποφοίτησα, άλλα πράγματα έχουν αλλάξει κι άλλα παραμένουν τα ίδια. Η αστική τάξη εξακολουθεί να ασκεί την εξουσία, αλλάζοντας το πολιτικό της προσωπικό. Οι αμερικανοκίνητοι και ημιμαθείς συνταγματάρχες παρέδωσαν την εξουσία σ’ αυτούς από τους οποίους -υποτίθεται- ότι ήθελαν να μας απαλλάξουν. Τους πολιτικούς της ΕΡΕ και Ένωσης Κέντρου. Η Ελλάδα εντάχθηκε στη λυκοσυμμαχία της ΕΟΚ, από ανισότιμη θέση, όπως ακριβώς έγινε και με την είσοδο στη ζώνη του Ευρώ. Στη ζωή του νεοέλληνα μπήκαν τα μεγάλα ιδιωτικά τηλεοπτικά Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης (ΜΜΕ), τα οποία δια της καθημερινής και πολυώρου πλύσεως του εγκεφάλου του παθητικού θεατή τον έχουν πείσει ότι για την κατάντια του φταίνε οι οικονομικοί μετανάστες-θύματα μιας άγριας, δουλεμπορικής εκμετάλλευσης –ότι φταίνε οι μαϊμού συντάξεις, οι μίζες, οι διεφθαρμένοι 300- ναι καλά διαβάζετε, παρά το γεγονός ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας ούτε το Μάαστριχτ ψήφισε, ούτε κανένα από τα αντεργατικά και άκρως αντιλαϊκά μέτρα, μιας και παλεύει για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων και την εγκαθίδρυση της Λαϊκής Εξουσίας. Οι νεοέλληνες αντικατέστησαν το ΕΜΕΙΣ με το ΕΓΩ, υιοθετώντας την πρακτική της ατομικής ρουσφετολογικής λύσης.
Από κοινωνία αλληλεγγύης, φιλίας και αλληλοσεβασμού σταδιακά μεταβληθήκαμε -εξαιρουμένων των κομμουνιστών που αντιπαλεύουν τις αστικές αξίες και την αστική εξουσία συνολικά - σε μια κοινωνία ρατσιστική, ξενοφοβική μια κοινωνία βίαιης αντισυνταγματικής -ακόμα και με τα κριτήρια της αστικής δημοκρατίας - ανατροπής εισοδημάτων, εργασιακών σχέσεων, περίθαλψης, κοινωνικής ασφάλισης. Πως λοιπόν η βία μιας τέτοιας κοινωνίας θέλαμε να μείνει έξω από τα σχολεία;
Στατιστικά το φαινόμενο της σχολικής βίας δεν πρέπει να φοβίζει. Αυτό που πρέπει να προβληματίζει περισσότερο είναι η ολοένα και αυξανόμενη αβεβαιότητα που αισθάνονται οι μαθητές των Λυκείων στη χώρα μας, από τους οποίους το 30% δηλώνει απογοητευμένο από τη σχολική ζωή, με το ποσοστό να ανεβαίνει στο 40% για τους λυκειακούς μαθητές, οι οποίοι δηλώνουν αβέβαιοι για το μέλλον τους σε ποσοστό 83%-σύμφωνα με την κατά παραγγελία του Υπουργείου Παιδείας(;) έρευνα της VPRC. Η βίαιη ανατροπή των εργασιακών και μισθολογικών σχέσεων, η αυξανόμενη ανεργία, το αυξανόμενο κύμα μετανάστευσης των νέων αποσιωπούνται από τους παχυλά αμειβόμενους παρουσιαστές των απόψεων της εγχώριας και διεθνούς ολιγαρχίας. Κι όμως είναι τα πιο βασικά αίτια αυτής της δυσαρέσκειας.
Πώς να μην μπει η βία στα σχολεία όταν οι νέοι μαθαίνουν ότι ο πατέρας τους απολύθηκε, ότι ο αδελφός τους έφυγε για να εργαστεί στο εξωτερικό, ότι δεν έχει θέρμανση το σχολείο, ότι δεν υπάρχει χαρτί για φωτοτυπίες, όταν τα παιδιά πάνε στο ταξικό σχολείο της ημιμάθειας υποσιτιζόμενα μέχρι λιποθυμίας; Στο ταξικό σχολείο της ημιμάθειας και της φανφάρας επιτρέπονται τα πάντα, εκτός από την αμφισβήτηση της κυριαρχίας της αστικής τάξης. Επιτρέπεται ακόμα και η εγκατάλειψη του σχολείου, ώστε οι εργοδότες να βρουν φτηνό εργατικό δυναμικό με μισθούς κατά πολύ μειωμένους για νέους και νέες κάτω των 25 χρόνων. Όλα είναι μελετημένα. Αλλά κι αυτοί που συνεχίζουν το σχολείο με μύρια βάσανα καλούνται να μετατραπούν σε ‘ρουφιάνους’ καταδίδοντας στη διεύθυνση του σχολείου αυτούς οι οποίοι διασαλεύουν την ‘ομαλή’ λειτουργία του, την παραγωγή δηλαδή πειθήνιων οσφυοκαμπτών στο σύστημα. Απαγορεύεται η ‘αμφισβήτηση’. Εκατοντάδες είναι οι ‘αριστεροί’ προοδευτικοί καθηγητές, οι οποίοι λοιδορούν το ΚΚΕ και την ΚΝΕ για τη θέση τους ενάντια ΣΥΝΟΛΙΚΑ στα ναρκωτικά και τον απατηλό διαχωρισμό τους σε ‘μαλακά’ και ‘σκληρά’, υποστηρίζοντας το ‘αναφαίρετο’ δικαίωμα στην αυτοκαταστροφή. Μέχρις εκεί έχουμε φτάσει, λες και το κάπνισμα δεν βλάπτει την υγεία είτε καπνίζεις τσιγάρα με φίλτρο είτε χωρίς φίλτρο.
Στρατιές ολάκερες από μαθητές αγνοούν ότι ζουν σε μια ταξική κοινωνία, η οποία ψευδεπίγραφα ονομάζεται δημοκρατία, αντί του σωστού κι επιστημονικού όρου ‘αστική δημοκρατία’. Χιλιάδες μαθητές αγνοούν ότι η εποχή μας διακρίνεται από την αντίθεση ανάμεσα στη μισθωτή εργασία και το κεφάλαιο, από τάξεις με διαμετρικά αντίθετα συμφέροντα; Χιλιάδες μαθητές έχουν την εντύπωση ότι η Ελλάδα τελεί ‘υπό γερμανική κατοχή’, αυτό συμφέρει στους αόρατους μεν, γνωστούς δε εργοδότες των αστικών κομμάτων που χειρίζονται τις τύχες των εργαζομένων αυτής της χώρας, νομοθετώντας κατά τα συμφέροντα των εργοδοτών τους. Μόνο οι μαθητές, οι οποίοι είναι μέλη της ΚΝΕ γνωρίζουν ότι η αντιλαϊκή πολιτική, μπροστά στην οποία ωχριά η κατάσταση των νέγρων στις βαμβακοφυτείες του αμερικάνικου Νότου την εποχή της δουλεμπορίας, δεν οφείλεται στις αξιώσεις της Τρόικα, αλλά είναι αποτέλεσμα ΣΥΝΕΙΔΗΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ των αστικών κομμάτων και των συμπληρωμάτων τους.
Υπάρχει σήμερα Βία στα σχολεία, αλλά όχι από τους μαθητές. Η βία αυτή ανήκει στο καπιταλιστικό σύστημα, το οποίο στο όνομα της κερδοφορίας του κεφαλαίου υποχρηματοδοτεί τη Δημόσια Εκπαίδευση. Δεν είναι μιας μορφής ταξικής βίας η αποστολή του σχολείου ως εργαλείου για την αναπαραγωγή των αστικών ιδεολογημάτων;
Δεν είναι η αγωνία του συστήματος η υπεράσπιση ‘δήθεν’ αδύναμων μαθητών από πιο εύσωμους και πιο δυνατούς συμμαθητές τους-υπάρχουν σε περιορισμένη κλίμακα και τέτοια φαινόμενα. Η αγωνία του συστήματος είναι το πώς θα δημιουργήσει μαθητές που δεν θα αμφισβητούν την ταξική εκμετάλλευση, μαθητές χωρίς συνείδηση των δικαιωμάτων τους, μαθητές που δεν θα πρωτοστατούν στην οργάνωση μαθητικών κινητοποιήσεων, μαθητών που δεν θα συμπορεύονται με τις άλλες κοινωνικές ομάδες στο καμίνι της ταξικής πάλης.
ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ στην Ελλάδα τέτοιο μαθητικό δυναμικό. Το ΣΧΟΛΕΙΟ δέχεται επίθεση από την Μαύρη αντίδραση. Ας το υπερασπίσουμε. Μην αφήσουμε τις ψυχές των παιδιών μας ΑΝΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου