Δύο Ερωτήματα
Πρώτο ερώτημα:
Πολλοί από τους νέους, μοντέρνους καναπεδάκηδες που γουστάρουν καπιταλισμό αλλά ξενερώνουν που η κρίση δεν τους επιτρέπει να γίνουν Ωνάσηδες, σου προβάλλουν ως δικαιολογία για την αδράνειά τους την περίφημη κομματικοποίηση, των χρωματισμό των διαδηλώσεων, το καπέλωμα από το ΠΑΜΕ, το ΚΚΕ, άντε τον ΣΥΡΙΖΑ κοκ. Σήμερα όλοι αυτοί πήγαν ή τουλάχιστον έτσι άφησαν να εννοηθεί στον τοίχο τους, σε μια πορεία ενάντια στον φασισμό. Πρώτη μούρη ο κύριος Τζήμερος. Προφανώς εκεί δεν υπάρχει καπέλωμα ή χρωματισμός!
Όμως πόσο Τζήμερος μπορεί να είσαι για να κατεβαίνεις σε μια πορεία και ταυτόχρονα να αποχωρείς σε ένδειξη διαμαρτυρίας από αυτή;
Δεύτερο ερώτημα:
Γιατί απορείτε που τα μίντια αφιέρωσαν είκοσι λεπτά για τα δολοφονημένα παιδιά στις ΗΠΑ και ούτε 2 λεπτά για τους νεκρούς μετανάστες (έξω από τη Λέσβο); Οι ειδήσεις είναι δημιουργία συνείδησης δια του θεάματος. Ο Έλληνας δεν μπορεί να ταυτιστεί με τον μετανάστη που διασχίζει με μια βάρκα τη θάλασσα γιατί δεν φαντάζεται ότι κάτι τέτοιο μπορεί να του τύχει. Μπορεί αντίθετα να ταυτιστεί με την εικόνα κάποιου να σκοτώνει το παιδί του, γιατί είναι πολύ πιο εξοικειωμένος με αυτήν.
Την συνηθίσαμε την ωμότητα, την βία, την εν ψυχρώ δολοφονία καθώς την είχαμε πάντα συνδεδεμένη με την “καλή κοινωνία”. Αντίθετα ποτέ δεν συνηθίσαμε την φιλοξενία, την ανθρωπιά, την προστασία των συνανθρώπων μας. Απλά υποκρινόμασταν το αντίθετο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου