Η κατακόκκινη Λίλα, άρθρο του δημοσιογράφου Μανώλη Δημελλά

Τέτοιος Μάης ούτε στα πιο διάσημα παραμύθια!

Μήνας παράξενος, παθιασμένος και ταυτόχρονα τόσο συντηρητικός, μοιάζει με σεμνότυφο έρωτα, που μπήγεται σαν αιχμηρό καρφί, και τρυπά όλες τις αισθήσεις μας.

Αυτός ο κανακάρης μας φορτώνει γνωστά και άγνωστα πρόσωπα, που δεν σταματούν να χαϊδεύουν το μετωπιαίο λοβό μας. Φλερτάρουν ασύστολα, μόνο στην ιδέα ότι αξίζουν, και πρέπει να τους δώσουμε μια ξεχωριστή ευκαιρία για να κυβερνήσουν!

Μοιάζουν με επιβήτορες, όμως δεν έχουν άλογα! Εμείς, οι ψηφοφόροι, παραμένουμε οι ιπποκόμοι, από τα δικά μας άδολα χεράκια, περνάει το μαύρο, το σίγουρο γυαλισμένο γκανιάν, που αν το καβαλήσουν, υπόσχονται σίγουρες ανακουφίσεις και σε μερικές περιπτώσεις ακόμη και αυτόματες (πάντα δικές τους) εκτονώσεις.

Δεν είναι όλα ίσα κι όμοια, δεν πιστεύουν όλοι σε λύσεις μέσα σε αυτό το συγκεκριμένο πολιτικό matrix. Ούτε θέλουν να φουσκώσουν σα “ποτάμια” και να γίνουν “γέφυρες”, καρποφόρα δέντρα ή ότι άλλο θα μπορούσαν να μασκαρευτούν, κι όλα αυτά να λένε πως γίνονται για τη δική μας χάρη!

Στη περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου τη διαφορά σε όλα τα πρόσωπα που κατεβαίνουν διεκδικώντας ψήφο από τα 48 νησιά, την κάνει μια γυναίκα.

Ξεχωριστή, χαρισματική πολιτική οντότητα η Λίλα, και είναι πολλοί που διαφωνούν a priori μαζί της. Θεωρούν ότι δεν είναι της δικής τους ταξικής καταγωγής. Ίσως, ακόμη χειρότερα, ασφυκτιούν και νιώθουν άβολα, τρομάζουν με τη φανταστική πιθανότητα να τους αρπάξουν βίαια, κάτι από το ιδρωμένο βιός τους, μπορεί δίχως γνώσεις, να πιστεύουν σε υποθετικά ξύλινα τσιτάτα και σκουριασμένα κόκκινα κονσερβοκούτια.

Αξίζει να σταθούμε και να ακούσουμε με προσοχή, την ίδια και το κόμμα με το πιο μεγάλο, το μαζικότερο κίνημα. Να δούμε που και αν, διαφωνούμε τελικά μαζί τους. Αλήθεια πόσο και για ποιους, είναι δημοκρατία, αυτό που ζούμε σήμερα;

Η κομουνίστρια Λίλα Καφαντάρη, κατεβαίνει μπροστάρισσα στον συνδυασμό της Λαϊκής Συσπείρωσης. Κόρη ενός αντάρτη του ΕΛΛΑΣ, και μιας Επονίτισσας. Βύζαξε τις πολιτικές κουβέντες με το πρώτο γάλα! Αυτό είναι η Λίλα, που κοκκινίζουν τα μάτια της, και δεν το βάζει κάτω, όταν μιλά για αγώνες.

Μα οι λέξεις πάλη και αγώνας ήταν πάντα στη μόδα. Ειδικά σήμερα, όσο συζητάμε για διεκδικήσεις, όλοι πετάγονται σα τσίτες από τις καρέκλες, παραδέχονται την ανάγκη για δράσεις και σκίζουν μνημόνια. Φτάνει αυτές να μην βρωμάνε χνώτα “ταξικού μίσους” ή να μην ξεφυτρώνουν παραφυάδες από “κόκκινες συνειδήσεις”. Τότε αυτόματα γεννιούνται τα ονομαστά “άκρα”.

Δεξιοί και κεντρώοι (πρώην Πασοκ), μιλούν αόριστα για “συντεταγμένες και με τάξη” εφικτές διεκδικήσεις, ενώ οι Συριζαίοι βγάζουν φλόγες και δαγκώνουν, θέλουν να τα αλλάξουν όλα, πάντα μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων του υπάρχοντος συστήματος!

Μια κοινή πορεία με παρόμοια πολιτική ταυτότητα, παρουσιάζουν όλα τα πολιτικά κόμματα μέσα στο ελληνικό κοινοβούλιο και την Ευρωβουλή.

Εκτός από τους αιρετικούς κομμουνιστές, εδώ τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά.

Απέναντι στην δικτατορία των αστών, το ΚΚΕ δεν έπαψε ποτέ να μιλάει για τη δικτατορία του προλεταριάτου. Εξακολουθεί να βλέπει λύση και διέξοδο μόνο αν τα μέσα παραγωγής, περάσουν στα χέρια των εργαζόμενων και αν οι πολλοί κάνουν το κουμάντο.

Δεν υπάρχει καμιά μεσοβέζικη ελπίδα, ο καρκίνος του συστήματος που ζούμε, του καπιταλισμού, δεν θεραπεύεται με ελαφριές διορθωτικές κινήσεις και ροζουλί υποκατάστατα.

Αριστεροί και δεξιοί, γκουρού της οικονομίας και της πολιτικής, με τη βοήθεια των ΜΜΕ, εξακολουθούν να ρίχνουν στάχτη στα μάτια και να μοσχοπουλούν “παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του”. Κάθε μέρα που περνά επιβεβαιώνει πως δεν γίνεται να κρατήσουμε την ψωροπερήφανη μικροαστική βολή μας.

Αλήθεια σήμερα ποιος παραδέχεται ότι είναι εργάτης και προλετάριος; Σε αυτήν, τη σχεδόν τυφλή και παραπλανημένη τάξη, απευθύνεται το ΚΚΕ και εκείνους θέλει να υπηρετεί!

Με τη Λίλα Καφαντάρη δεν υπήρχαν όρια στη κουβέντα, από τον Στάλιν και την αυτοκριτική του ΚΚΕ μέχρι στην πολιορκία της Κυριακάτικης αργίας. Δεν κατεβαίνει άλλωστε για να αποκτήσει ταυτότητα και πολιτικό πρόσωπο. Είναι μια πολιτική οντότητα, ανοίγει δρόμους σε εποχές που δεν θέλουν τέτοιους πρωταγωνιστές, όμως αγωνιωδώς ψάχνουμε τους κινηματογραφικούς σούπερ ήρωες.

Σήμερα αναζητούμε με το κερί τους ηθικούς, τους δήθεν άχρωμους πολιτικούς, θέλουμε μάλιστα να μοιάζουν και λίγο με ηθοποιούς. Και να που βρήκαμε μια επαγγελματία ηθοποιό, που είναι φύση πολιτικοποιημένη και κατακόκκινη. 

Επιμένει να επαναλαμβάνει η κόκκινη Λίλα:

“Η Περιφέρεια έδωσε κυριολεκτικά «γην και ύδωρ», στο μεγάλο κεφάλαιο, με την καθιέρωση συνθηκών Ειδικής Οικονομικής Ζώνης στο Ν. Αιγαίο.

Ο στόχος είναι τόσο οι Δήμοι, όσο και οι περιφέρειες, να βασίζονται μόνο στα χρήματα που θα παίρνουν από τους πολίτες. Να κοπεί κάθε χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό και τα όποια περιστασιακά χρήματα από την Ευρωπαϊκή ένωση, που άλλωστε δεν καταλήγουν στον πολύ κόσμο, όλο και θα μειώνονται.

Στο τελευταίο χωροταξικό πρόγραμμα, που μόνο ενημερωτικά παρουσιάστηκε στην περιφέρεια, φανερώνει τη πρόθεση να μην απομείνει τίποτε όρθιο. Δεν μιλάμε πια για ξεπούλημα σε Μαρίνες και Αεροδρόμια. Θα φέρουν τα πάντα στα μέτρα τους, δίχως να δώσουν λογαριασμό σε κανέναν, όπως θα βάλουν ανεμογεννήτριες μέσα σε παραδοσιακούς οικισμούς.

Όσο για τις εργασιακές σχέσεις, φέρνουν νέες έξυπνες λέξεις, για να κρύψουν τη τακτική του εργασιακού μεσαίωνα. Όπως η γνωστή “μαθητεία” και η “πρακτική”, που βάζουν στα ξενοδοχεία με στόχο ακόμη πιο χαμηλά μεροκάματα, συνθήκες μεταναστών, ενώ τρίβουν τα χέρια τους και μιλούν αόριστα για αλληλεγγύη, χορηγίες και εθελοντισμούς”.

Η Λίλα Καφαντάρη μας περιγράφει την εικόνα που βίωσε μέσα στο τελευταίο περιφερειακό συμβούλιο,

“Όλα γίνονται με τέτοιο τρόπο που έχει τελικό αποτέλεσμα να εξυπηρετηθεί το μεγάλο κεφάλαιο που δραστηριοποιείτε στη περιοχή.

Ακόμη λοιπόν και αν είσαι περιφερειάρχης και έχεις καλή θέληση, δεν μπορείς να κάνεις απολύτως τίποτα. Μέσα σε αυτή τη κατάσταση οι αντίπαλοι διεκδικούν μόνο τη καρέκλα. Καμαρώνουν που σπρώχνουν και θα συνεχίσουν να σπρώχνουν, τα πάντα στο μεγάλο κεφάλαιο και θα συνεχίσουν να διαλύουν ότι δικαίωμα έχει απομείνει στους νησιώτες. Π.χ. η απορροφητικότητα του ΕΣΠΑ το 2011 έφτασε στο 73%, όμως ο μεγάλος όγκος αυτών των χρημάτων δεν πήγε για δημόσια έργα ανακούφισης των λαϊκών αναγκών, αλλά στις ιδιωτικές επενδύσεις και όχι βέβαια σε αυτοαπασχολούμενους, βιοτέχνες, εμπόρους και αγρότες. Με αποτέλεσμα ο Πρωτογενής Τομέας (γεωργία, κτηνοτροφία, αλιεία) να απαξιώνεται, να παρουσιάζει φθίνουσα πορεία και ταυτόχρονα να γεμίζει η ντόπια αγορά με ομοειδή εισαγόμενα προϊόντα.

Ότι θέματα ανέβαζε η Λαϊκή Συσπείρωση, ο Μαχαιρίδης δεν δεχόταν να τα κουβεντιάσει. Ούτε ένα θέμα για εργαζόμενο δεν δέχτηκε να μπει σε συζήτηση, πάντα με την ίδια δικαιολογία, ότι δεν ήταν στη δικαιοδοσία της περιφέρειας. Όσο για τον ΣΥΡΙΖΑ, στη κουβέντα για αυτό το χωροταξικό, το περιέγραφε σαν αναπτυξιακό εργαλείο και αναρωτιόταν γιατί δεν υλοποιήθηκε το προηγούμενο χωροταξικό πρόγραμμα. Και όταν ξεσηκώθηκε η Σαντορίνη για τη πώληση του αεροδρομίου, έτρεχαν να πάρουν θέση μπροστά στα μικρόφωνα, να κάνουν μια κωλοτούμπα, και να δείξουν το γνήσιο ευκαιριακό τους πρόσωπο”.

Ποιος μπορεί να είναι ο ρόλος της Λαϊκής Συσπείρωσης; αφού δεν βλέπει αποτέλεσμα σε ένα στημένο σύστημα; γιατί λοιπόν να ψηφιστεί;

” Στις προηγούμενες εκλογές κατεβήκαμε στη Ρόδο και με το τσιγκέλι μαθαίναμε τις συμπεριφορές των αφεντικών, μόνο μπράβους δεν μας έφερναν οι ξενοδόχοι, ενώ οι υπάλληλοι κρύβονταν στα δωμάτια και τις αποθήκες. Σήμερα και μετά από πολύ δουλειά αγωνιστών συντρόφων, γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να μας σταματήσουν. Οι οργανώσεις έχουν δυναμώσει, και ο κόσμος δεν κρύβεται, όταν νιώθει ότι έχει κάτι να πει δεν διαστάζει, βγαίνει μπροστά. Εμείς λοιπόν δεν ζητάμε ψήφο για να υλοποιήσουμε αποφάσεις, εμείς πάμε για να καταφέρουμε να μην περάσουν τα σχέδια τους. Θέλουμε να τους εμποδίσουμε, και όλοι μαζί να κοιτάξουμε να σταματήσουμε και να ανατρέψουμε αυτή τη πολιτική.

Θα μπούμε μπροστά εμείς, αλλά όχι μόνοι μας, πρέπει ο κόσμος να καταλάβει, να συνειδητοποιήσει τη δύναμη του.

Είναι μονόδρομος, και πρέπει, οφείλουμε να είμαστε μέσα στη περιφέρεια, να μαθαίνουμε τους στόχους τους και να τους ξεμπροστιάζουμε.

Όσο προχωράμε δυναμώνουμε το μαζικό κίνημα, που μόνο αυτό μπορεί να υψωθεί απέναντι τους. Και ναι, μέσα από δυσκολίες και με το κόσμο πολύ στριμωγμένο, τα μηνύματα είναι ενθαρρυντικά”.

Η Κόκκινη Λίλα δεν έχει αυταπάτες, βλέπει όπως όλοι, ότι το σημερινό σύστημα κατασπαράσσει τις σάρκες του, και παλεύει να μας κάνει όλο και περισσότερο μόνους, ακίνητους και συντηρητικούς.

Ωστόσο δεν έρχεται με μπαμπακάκι και οινόπνευμα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, να γιατρέψει τις θανατερές πληγές του.

Μόνο στην ευθεία ανατροπή, υπάρχει φωτεινό μονοπάτι και αληθινή εξέλιξη.

Οι ψηφοφόροι της Λίλας δεν ακολουθούν συγγενικές σχέσεις, ούτε βλέπουν καλούς και κακούς ανθρώπους στα ψηφοδέλτια.

Μιλούν πολιτικά και χαράσσουν οικονομικές γραμμές.

Κάποτε, στα χρόνια που ήταν φορτωμένα λίπος, μπαινοβγαίναμε σε κότερα και νοικιασμένες ξαπλώστρες στη Μύκονο, τότε ήταν οι γραφικοί Κουκουέδες. Σήμερα μήπως πρέπει να μελετήσουμε τις συνθήκες και αφού κοιτάξουμε έναν καθρέφτη, έπειτα επιβάλλεται, να πάρουμε μια ώριμη θέση που θα τη χρεωθούμε; Αυτοί είναι οι κόκκινοι, εμείς;

www.irodos.info