Το ΟΧΙ του ελληνικού λαού, το ΝΑΙ σε ΟΛΑ του οπορτουνισμού και η εναλλακτική πρόταση του ΚΚΕ (Του Μάρκου Σκούφαλου).

Αν μελετήσει κανείς  την πορεία των τελευταίων μηνών και αν  ανήκει στους πληβείους αυτής της ζωής, θα δει πως ξεκίνησε  με την ελπίδα  ότι κάτι επιτέλους θα αλλάξει σ’ αυτόν τον έρμο τόπο   με την κατάργηση των μνημονίων με ένα μόνο νόμο, ένιωσε περηφάνια, γιατί νόμιζε πως όλους αυτούς τους μήνες γινόταν  ισχυρή  διαπραγμάτευση για τη ζωή του και το μέλλον των παιδιών του, θυμό,  γιατί στην πορεία έβλεπε την αμείλικτη στάση των δανειστών, που θα χόρευαν πεντοζάλη ειρήσθω εν παρόδω, πείσμα για την αισχρή χειραγώγηση των μεγαλοκαναλαρχών, εγχώριων και ξένων,  οι οποίοι  γνήσια ζυμάρια της αστικής τάξης, σάρκα από τη σάρκα του καπιταλισμού, έδωσαν με τα παπαγαλάκια τους,  τους συστημικούς δημοσιογράφους, επάξια τη μάχη της υποταγής του λαού μας στο ντόπιο και ευρωπαϊκό κεφάλαιο.

Συνισταμένη όλων αυτών,  να  συνθλιβεί  ο λαός , ανάμεσα σε  ένα  « Ναι» σε όλα για την πατρίδα- κεφάλαιο  και  στο κυβερνητικό ψευδεπίγραφο  «όχι», που κατέληξε στο «Ναι» από όλο το φάσμα των αστικών δυνάμεων στη βουλή, που κομπορημονούν για τη διάσωση της πατρίδας και την εκτέλεση με αργό θάνατο του λαού.

Τελικό αποτέλεσμα, για τους «κολασμένους» του Ναι και του Όχι,  μούδιασμα, απογοήτευση, τρόμος για το αύριο μιας χώρας που υποφέρει από τη σιδερένια μπότα του καπιταλισμού και των  συμφέροντων που εκπροσωπεί.

Οι θεωρίες και οι κουβέντες πολλές:. «Οι δανειστές μας φταίνε, που είναι εκβιαστές, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ που λέγανε μόνο ναι, η απειρία του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν είχε σχέδιο Β΄, χέρι που δεν μπορείς να το δαγκώσεις φίλα το, το καημένο το παλικάρι (Τσίπρας) δεν το ήθελε να φτάσουμε μέχρι εδώ, τον ανάγκασαν...» και πολλά άλλα που ορίζουν την πλειοψηφική προς το παρόν κοινωνική και πολιτική συνείδηση του λαού μας, το διαβρωτικό ρόλο των αστικών δυνάμεων, τον καταλυτικό ρόλο του οπορτουνισμού δεξιού (ΣΥΡΙΖΑ) και αριστερού (ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ) και σαφώς υποδεικνύουν τη δουλειά, τα καθήκοντα  και τα πρέπει του κόμματος που αντικειμενικά απέμεινε να φυλάει από τη σκοπιά της εργατικής τάξης τις  Θερμοπύλες, του ΚΚΕ.

 Σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής σκηνής είχαμε  τέσσερις συστημικές τοποθετήσεις με κοινή συνισταμένη τον εγκλωβισμό του λαού με αποπροσανατολιστικές διαφοροποιήσεις μεν, καθαρά εντός των τειχών του  αστικού πολιτικού συστήματος δε.

·         ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΠΟΤΑΜΙ και νεκραναστημένοι παραπόταμοι (ΔΗΜΑΡ) δήλωσαν και ψήφισαν,  οι συμμετέχοντες  από αυτούς στη βουλή, το  «είμαστε εδώ και σας στηρίζουμε στην παραμονή της χώρας στην ΕΕ και στο ευρώ»,  άλλως πως και τεχνηέντως, το έθεσε ο κ. Μεϊμαράκης εκ μέρους της ΝΔ, «εμείς στηρίζουμε με την ψήφο μας, εσείς εφαρμόζετε», αποδεικνύντας το «τοις κείνων (του κεφαλαίου) ρήμασι πειθόμενοι.»

·         Η φασιστική εγκληματική οργάνωση «Χρυσή Αυγή» πιστή στη χιτλερική γραμμή της πατριδοκαπηλίας, περιέγραψε την Ελλάδα του καπιταλισμού με δραχμή, του «πατριωτικού» κεφαλαίου που σέρνει στα ευρωπαϊκά δικαστήρια τους άλλους καπιταλιστές, της πρόσδεσης σε άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα πχ Ρωσία, της εθνικής παραγωγής από εθνικόφρονα αφεντικά, (Μιχαλολιάκος) και του κράτους εκτάκτου ανάγκης για τον καπιταλισμό. (Πουλαντζάς για το φασισμό)

·          

   ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ με πόνο ψυχής, δακρύβρεχτα, με συναισθηματικούς τόνους αλά Μάρθα Βούρτση, προχώρησαν εξ αντικειμένου ως κυβέρνηση στην ψήφιση του πιο επαχθούς μέχρι τώρα μνημονίου 3, ενώ ευτράπελη νότα αποτέλεσε η ομάδα Λαφαζάνη με τους 32 τσάμπα μάγκες - αφού ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΠΟΤΑΜΙ ψήφιζαν ναι, γιατί να «καούν» άλλωστε - οι οποίοι καταψήφισαν τα μέτρα, αλλά στηρίζουν την κυβέρνηση  που παίρνει τα μέτρα, ξεπερνώντας το γνωστό «και με τον αστυφύλαξ και με το χωροφύλαξ, ορίζοντας την επιτομή του οπορτουνισμού- καιροσκοπισμού.

·         Σε ρόλο απατημένης συζύγου μέσα σε όλο αυτό το πολιτικό τοπίο η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλα δίκτυα και «νέα» κινήματα της παρηγορητικής πολιτικής «ιατρικής» του καπιταλισμού, που για πολλοστή φορά έπαιξαν του ρόλο του μαϊντανού του ΣΥΡΙΖΑ,  για να διαψευστούν οικτρά. Αμετανόητοι καλούν  «να μη γίνει το όχι του λαού ναι», δείχνοντας, πως δεν πήραν είδηση τα χαλκεία των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ! Αυτό που αποτελεί γεγονός, είναι ότι τα «μαξιλαράκια» της επόμενης μέρας είναι εδώ, το σύστημα μελετά  τρόπους να αποκόψει τη ριζοσπαστικοποίηση του λαού, την προσέγγιση των κομμουνιστών και είναι σίγουρο πως αξιοποιεί τους πρόθυμους να ενδώσουν είτε συνειδητά είτε με αυταπάτες.

Από όλα τα παραπάνω προκύπτει η ανάγκη να δώσουμε τη δική μας απάντηση με βάση, όχι βολουνταριστικές και νεομαρξιστικές θεωρήσεις που σαν χάρτινοι πύργοι έχουν καταρρεύσει, αλλά με τον ταξικό μπούσουλα. Αναφέρει ο Λένιν στις συστατικές πηγές του μαρξισμού:

«Οι άνθρωποι ήταν πάντα και θα είναι πάντα τα απλοϊκά  θύματα της  εξαπάτησης και της αυτό-εξαπάτησης στην πολιτική,  ωσότου μάθουν  να  ανακαλύπτουν τα  συμφέροντα τούτης  ή εκείνης της τάξης πίσω από όλες τις ηθικές, θρησκευτικές, πολιτικές και κοινωνικές  φράσεις διακηρύξεις  και υποσχέσεις. Οι  υποστηρικτές των μεταρρυθμίσεων και των βελτιώσεων  θα εξαπατούνται πάντα από τους υπερασπιστές  του παλιού  ωσότου συνειδητοποιήσουν ότι  κάθε παλιός  θεσμός, όσο βάρβαρος και σάπιος μπορεί  να φαίνεται πωςείναι, διατηρείται από τις δυνάμεις  τούτων ή εκείνων των κυρίαρχων τάξεων. Και υπάρχει μόνο ένας τρόπος για νασπάσουμε την αντίσταση αυτών των τάξεων: να βρούμε μέσα στην ίδια την κοινωνία που μας περιβάλλει τις δυνάμεις εκείνες που μπόρούν – και λόγω της  κοινωνικής τους θέσης οφείλουν- να αποτελέσουν τη δύναμη  την  ικανή να σαρώσει το παλιό και να δημιουργήσει το νέο, και να διαφωτίσουμε και να οργανώσουμε αυτές τις  δυνάμεις για την πάλη.» (Προσβεστσένιγιε, Νο 3, Μάρτιος 1913 Πηγή: Λένιν, Collected Works,  Progress Publishers, Μόσχα 1977, τομ 19 σελ 21-28)

Ας αναρωτηθούμε λοιπόν με βάση το Λένιν,η ΕΕ είναι ευαγές ίδρυμα ή   άντρο της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, ένωση του κεφαλαίου που ξεκίνησε ως  συνθήκη χωρών του χάλυβα και του άνθρακα;

Η Μέρκελ, ο Σόιμπλε, ο Ολάντ, ο Ντράγκι, ο Ντάινσεμπλουμ  και το υπόλοιπο πολιτικό προσωπικό της ΕΕ,  είναι απλά σκληροί και μοχθηροί ως άνθρωποι, μισέλληνες ή πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα είναι καπιταλιστές, που περιφρουρούν την κερδοφορία του κεφαλαίου  τόσο ανά χώρα που εκπροσωπούν, όσο και σε επίπεδο ένωσης;

H διαπραγμάτευση είτε με ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, είτε με ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αφορούσε τελικά στα ζωτικά συμφέροντα των πληβείων ή των πατρικίων;

Τα μεγάλα ναι και τα μεγάλα  όχι, ως νοηματοδοτήσεις της αστικής τάξης και των κομμάτων της, τι αποτελέσματα έφεραν αν ιδωθούν στη βάση  της βασικής αντίθεσης που αφορά στην αντίθεση κεφαλαίου εργασίας; 

Κριτήριο της επιστημονικής αλήθειας θα είναι η πράξη ή η πολιτική σχιζοφρένεια τύπου Λαφαζάνη και  λοιπών που έχουν αναγάγει σε επιστήμη τον πολιτικό ερμαφροδιτισμό;

Ο Γληνός έγραφε για το κράτος, «Η θεωρία το κράτος υπεράνω των τάξεων τη στιγμή που υπάρχουν τάξεις, είναι καθαρό ξεγέλασμα για να κρύψει την πραγματικότητα, δηλαδή το κράτος υπέρ της άρχουσας τάξης…».

Δεν είναι λοιπόν καθαρό ξεγέλασμα, οι θεωρίες των κομμάτων του αστικού φάσματος, που με δακρύβρεχτες κορόνες, κόπτονται για την εθνική συνεννόηση, για να σωθεί η πατρίς, όταν ο λαός τσακίζεται και σώνονται, τραπεζίτες , χρηματιστές και επιχειρηματικοί όμιλοι;

Γλαφυρά ο Μαρξ αναφέρει, «Το κεφάλαιο το τρομάζει η έλλειψη κέρδους ή το πολύ μικρό κέρδος. ..Όταν το κεφάλαιο έχει το ανάλογο κέρδος γίνεται κάτι παραπάνω από τολμηρό. Με 10% αισθάνεται τον εαυτό του σίγουρο και μπορεί να το χρησιμοποιήσει  κανείς παντού. Μες 20% γίνεται ζωηρό. Με 50% γίνεται θετικά παράτολμο. Με 100% τσαλαπατά όλους τους ανθρώπινους νόμους.Με 300% δεν υπάρχει έγκλημα που να μη ριψοκινδυνεύει να το διαπράξει ακόμα και με κίνδυνο να πάει στην κρεμάλα.» (Το Κεφάλαιο, τόμος 1,  σελ 785 Σύγχρονη εποχή).

Το ΚΚΕ, ως κόμμα της εργατικής τάξης, με αυτά τα μεθοδολογικά εργαλεία, ανέλυε και αναλύει τη σύγχρονη πραγματικότητα σε επίπεδο χώρας, ΕΕ και στον κόσμο. Γι αυτό και  αντικειμενικά έπρεπε να πάρει την ξεκάθαρη θέση για ακύρωση στην πράξη του ψευτοδιλήμματος του δημοψηφίσματος. Έπρεπε το κόμμα,  μετά την άρνηση της κυβέρνησης να συμπεριλάβει και το ερώτημα του ΚΚΕ στο ψηφοδέλτιο του δημοψηφίσματος,  να αποκαλύψει τις ταξικές ορίζουσες της απάτης που συντελούνταν σε βάρος του λαού, που  από την αρχή τον καλούσαν οι αστοί και όλα τα κόμματά τους- ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ, και η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, να ψηφίσει  ένα μεγάλο ναι στον καπιταλισμό, ναι στον αφανισμό του, ναι στο μνημόνιο 3, για να παραμείνει στη λυκοσυμμαχία της ΕΕ, με άλλα λόγια να υπογράψει δήλωση μετανοίας  στο σύστημά τους. Αν το ΚΚΕ δεν είχε αυτή τη στάση στην ουσία θα συνέπραττε, θα ήταν συνένοχο στο έγκλημα.

Με την ίδια λογική, το ΚΚΕ απορρίπτει και το δήθεν σχέδιο Β΄ της λεγόμενης «αριστερής πλατφόρμας», της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ, που ενώ το προηγούμενο διάστημα  με επαναστατικές κορόνες, μιλούσαν για την κατάργηση του μνημονίου και στήριζαν ως σκαλοπάτι για τη δήθεν ρήξη τη διαπραγμάτευση της συγκυβέρνησης, προωθούσαν  επί της ουσίας το σχέδιο για μια καπιταλιστική Ελλάδα της δραχμής, που σημαίνει νέα δεινά, νέες εξαρτήσεις, σημαίνει ο λάος και πάλι να διαλέξει ξένη σημαία να υπηρετήσει, αυτή των τμημάτων της αστικής τάξης στη χώρα μας που θα επιλέξουν μια τέτοια προοπτική.

Η μαρξιστική-λενινιστική ανάλυση του ΚΚΕ, για την οποία κάποιοι βγάζουν σπυράκια μόλις την ακούν , το οδήγησε το 2012 να απορρίψει τα καλέσματα του ΣΥΡΙΖΑ για ενότητα της αριστεράς και για αντίστοιχη κυβέρνηση, θέση που πλήρωσε εκλογικά το ΚΚΕ, αλλά δε μετάνιωσε ρούπι, γιατί το δίκιο δεν είναι συνάρτηση εκλογικών ποσοστών, αλλά ταξικής ανάλυσης και θέσης. Ένα μαρξιστικό κόμμα οφείλει να περιφρουρεί την αυτοτέλεια του, να βρίσκεται μέσα στο λαό, να παλεύει μαζί του και για τα άμεσα τωρινά, τα καθημερινά άλλά  και για τα μεγάλα ιστορικά μελλούμενα, όμως  δεν μπορεί είναι σπορά της τύχης , έρμαιο του τακτικισμού, της  λογικής το κίνημα είναι το παν , ο τελικός στόχος, τίποτε.(Bernstein).

 

Από εδώ πηγάζει και ο ιστορικός του ρόλος να εμπνεύσει την εργατική τάξη, ώστε ή ίδια να παλέψει, να αγωνιστεί, για να απελευθερώσει όχι μόνο τον εαυτό της μα και το σύνολο του καταπιεσμένου λαού.

Γι αυτό η πρόταση του ΚΚΕ,  είναι η πραγματική εναλλακτική λύση για να σταματήσει ο σημερινός κατήφορος για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, αφού στηρίζεται σε δύο βασικούς και διαλεκτικά συνδεδεμένους πυλώνες. Τη Λαϊκή συμμαχία από τη μια, δηλαδή τη συμμαχία του εργάτη, του υπάλληλου, του αγρότη, του μικροεπαγγελματία, του καταπιεσμένου με αιχμή τη ρήξη με τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και τη λαϊκή εξουσία και οικονομία από την άλλη, που σημαίνει το λαϊκό κράτος της κοινωνικής συμμαχίας, συγκεντρώνει τα κοινωνικοποιημένα μέσα παραγωγής στα χέρια του, ο λαός γίνεται αφέντης στον πλούτο που παράγει, αποδεσμεύεται η χώρα από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, διαγράφεται μονομερώς το χρέος, σταματά η σημερινή απομόνωση, η χώρα έχει ισότιμες και αμοιβαία επωφελείς σχέσεις με όλους, στηριγμένη στις παραγωγικές της δυνάμεις, στο λαό της, στην κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Η λύση που προτείνει στο λαό το ΚΚΕ, γιατί μόνο αν το αποφασίσει εκείνος μπορεί να υλοποιηθεί, αφού εκείνος θα είναι ο πρωταγωνιστής και ο εγγυητής μιας δύσκολης και γεμάτο θυσίες και αγώνες πορείας, δε διαπραγματεύεται με τους καπιταλιστές για τα χρέη που οι ίδιοι δημιούργησαν, γιατί δεν τα αναγνωρίζει, δεν κλείνει τις  τράπεζες και τις επιχειρήσεις, γιατί τα κοινωνικοποιεί και τα μετατρέπει σε λαϊκή ιδιοκτησία, δε συναγελάζεται - εξευτελίζεται στα σαλόνια της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, γιατί αποχωρεί.

Η λύση του  ΚΚΕ θα ανασυγκροτήσει παραγωγικά τη χώρα , θα την κάνει αυτάρκη στα βασικά διατροφικά προϊόντα, θα ανασυγκροτήσει τη βαριά και τη μεταποιητική βιομηχανία,θα αξιοποιήσει ολόπλευρα τον πλούσιο  ορυκτό πλούτο, θα απαλύνει τα βάρη του λαού μας μέσα από ένα καθολικό, δημόσιο και δωρεάν σύστημα Παιδείας, Υγείας και Πρόνοιας, θα προστατέψει το περιβάλλον και την πολιτιστική μας κληρονομιά, όχι με μαγικό ραβδί μα με σκληρή πάλη το λαού σε πολλά μέτωπα, με θυσίες για μια ανθρώπινη κοινωνία που η εργατική δύναμη δεν θα είναι εμπόρευμα. 

Σήμερα που τα φασιστικά σκυλιά αλυχτούν, σήμερα που οι αστοί και το πολιτικό τους προσωπικό σε αγαστή συνεργασία με τους μεγαλοκαναλάρχες, την υποδουλωμένη δημοσιογραφία και την εξαγορασμένη συνειδησιακά πανεπιστημιακή διανόηση, βυσσοδομούν πάνω στο σώμα του λαού, προσπαθώντας να τον πείσουν για το μονόδρομο της καπιταλιστικής ζούγκλας, για μια ζωή χωρίς μέλλον, σήμερα πρέπει αυτός ο λαός να σηκώσει το ανάστημά του. Να γράψει ξανά στις σημαίες του τα συνθήματα της αλληλεγγύης, του αγώνα, της διεκδίκησης, της ταξικής πάλης, της  ρήξης και ανατροπής.

ΜΑΡΚΟΣ ΣΚΟΥΦΑΛΟΣ

ΔΗΜΟΤΙΚΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΧΙΟΥ ΤΗΣ ΛΑΙΚΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ