Σκουριές και Μάρμαρα...

Η Ελλάδα τον Αύγουστο παράγει πολιτικές και κοινοβουλευτικές ειδήσεις με ρυθμό μεγάλης εσωτερικής τουριστικής ανάπτυξης, δηλαδή παράγει κόμματα εντός των κομμάτων, διά σχισμάτων και άπειρων κοινοβουλευτικών βιντεοκλίπ που κατακλύζουν το διαδίκτυο. Ανάμεσα στα μπάνια του λαού και τα μπάνια του ιδρώτα των ανέργων ξεφυτρώνουν πρωταγωνιστές και κομπάρσοι με προεξασφαλισμένο το κοινό των οχιναίδων, αυτής της περήφανα τρομοκρατημένης λαϊκής πλειοψηφίας που με συνεκτικό κρίκο το φαντασιακό ευρώ ήρθε και κόλλησε το όχι με το ναι, τους γερμανοτσολιάδες με τους συριζοτσολιάδες και έφτιαξε με την ανοχή της ως μάζα το απαραίτητο κουκλοθέατρο για να παίζει τα άπαιχτα.

 

Οι οχιναίδες είναι μια ρευστή και συνάμα κρίσιμη μάζα που αυτοπολτοποιήθηκε σα ροδάκινο απούλητο στους Ρώσους λόγω εμπάργκο. Οι οχιναίδες είναι αυτοί που είτε συνειδητά είτε ωχαδερφίστικα θεώρησαν εξωραϊσμό της αριστεράς τη σύμπραξη του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ, και ταυτόχρονα εξαγνισμό της άκρας δεξιάς την ίδια αυτή σύμπραξη. Είναι αυτοί οι οχιναίδες, οι εθισμένοι στη νίκη. Μπορεί να παίζουν όλη τους την περιουσία, το μισθό, τη σύνταξη, τον τάφο της μάνας τους στο ξυστό για να μπορούν να καυχιούνται στο καφενείο ότι κέρδισαν 500 ευρώ, έστειλαν το ΣΔΟΕ στο διάολο και μπορούν να γράφουν την ΑΝΤΑΡΣΙΑ με ύψιλον, να μασάνε δε μπάρες «μαρς» κάτι σαν την ξηρά τροφή των 300 στις Θερμοπύλες.

Μια περήφανα τρομοκρατημένη μάζα που πιθηκίζει ευρωσυμπεριφορές και μπαίνει στα θέατρα ανάλογα με την ποσότητα σε λαμπιόνια που διαθέτει η κάθε μαρκίζα, παράχθηκε σε εξαιρετικά συμπυκνωμένο χρόνο και λειτούργησε ως δούρειος ίππος των ίδιων της των προσδοκιών, μεταφέροντας και εντός Κοινοβουλίου όλους όσοι προέτρεπαν ή ανέχονταν εκείνο το... επαναστατικό αξίωμα της αποκτήνωσης «να καεί να καεί το μπορντέλο η Βουλή».

 

Θα φανεί παράξενο να θέσει κανείς προς σκέψη και χωρίς καμία διάθεση συνωμοσιολογίας ότι η σύμπτυξη του πληθυσμού σε μία κρίσιμη μάζα οχιναίδων είναι κάτι σαν ευρωπαϊκό κατόρθωμα. Οι Ελληνες, λες και εξέλαβαν τη συμμετοχή στην ευρωενωσιακή καπιταλιστική ομογενοποίηση ως υποχρέωση να απολαμβάνουν τις κωλοτούμπες, τις πιρουέτες, τα μαϊμουδίσματα κ.λπ. όταν τα μονοπώλια και τα αστικά αντιπροσωπευτικά τους εργαλεία - καθεστώτα τούς χορεύουν στο ταψί. Κι εκεί που υπάρχοντος ΚΚΕ βαράει το ξυπνητήρι και μπορεί και κάποιοι να ξυπνήσουν απ' τη μέθη ή και τη μαστούρα της αυτοκτονικής ιδεολογικής προσαρμογής, ο ευρωπαϊκός σχεδιασμός της χοροεσπερίδας των αέναων μνημονίων επιστρατεύει μετά τους δήμιους της χρυσαυγής και τους αυτοσχέδιους κλόουν του οπορτουνισμού με το κλασικό «πάρε κι εσύ ένα κόμμα, να 'χεις να παίζεις».

Ετσι, η επίδραση της μακράς παραμονής μιας χώρας και μιας οικονομίας σαν τη μετεμφυλιακή και μεταχουντική Ελλάδα, κατ' ευφημισμόν αποκαλούμενη μεταπολιτευτική, στην Ευρωπαϊκή Ενωση και την Ευρωζώνη φαίνεται πάνω, μέσα και γύρω απ' το βασικό της πολιτισμικό υλικό. Το μάρμαρο. Αυτό που την εικονίζει ή και απεικονίζει, αποθεώνει και πολλές φορές ταυτόχρονα απαξιώνει στο παγκόσμιο πολιτισμικό και πολιτικό γίγνεσθαι. Γίναμε τόσο Ευρωπαίοι, δηλαδή χειραγωγημένοι εντάξει μικροαστοί που υποχώρησε στην εποχή των οχιναίδων εκείνο το βαθιά περήφανο «σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει» και στη βρυξελλιώτικη ερώτηση «πόσο πάει το μάρμαρο;» απαντάμε «εμείς το πληρώνουμε» κι εκδίδουμε πλαστά τιμολόγια ευρωπαϊκής ιδεολογικής πίστης. Και σε ευρώ και σε δραχμές γιατί και σκουριασμένο το μάρμαρο κάτι πιάνει.

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ