Ψέματα σχετικά με την ιστορία της ΕΣΣΔ - Μέρος 1ο

Η ιστορία των εκατομμυρίων των ανθρώπων που ήταν – σύμφωνα με ισχυρισμούς – έγκλειστοι και πέθαναν στα στρατόπεδα εργασίας της Σοβιετικής Ένωσης και ως αποτέλεσμα του λιμού επί εποχής του Στάλιν

 

Σε αυτόν τον κόσμο που ζούμε, ποιος μπορεί να αποφύγει τις φοβερές ιστορίες περί θανάτων και δολοφονιών στα στρατόπεδα εργασίας-γκουλαγκ της Σοβιετικής Ένωσης;

Ποιος μπορεί να αποφύγει τις ιστορίες περί εκατομμυρίων που λιμοκτόνησαν έως θανάτου και των αντιπάλων που εκτελέσθηκαν στη Σοβιετική Ένωση κατά τη διάρκεια της εποχής του Στάλιν;

Στον καπιταλιστικό κόσμο αυτές οι ιστορίες διαρκώς επαναλαμβάνονται στα βιβλία, τις εφημερίδες, στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση, και στις ταινίες, και οι μυθικοί αριθμοί περί «εκατομμυρίων θυμάτων του σοσιαλισμού» έχουν αυξηθεί αλματωδώς τα τελευταία 50 χρόνια.

Αλλά από πού στην πραγματικότητα προέρχονται αυτές οι ιστορίες, και αυτοί οι αριθμοί; Ποιος είναι πίσω από όλα αυτά;

Και μια άλλη ερώτηση: Πόση αλήθεια υπάρχει σε αυτές τις ιστορίες;

Και ποιες πληροφορίες βρίσκονται στα αρχεία της Σοβιετικής Ένωσης, μυστικές στο παρελθόν αλλά διαθέσιμες για ιστορική έρευνα από την εποχή του Γκορμπατσώφ το 1989;

Οι μυθοπλάστες (και όσοι αναπαρήγαγαν αυτούς τους μύθους) πάντοτε ισχυρίζονταν ότι όλες οι ιστορίες τους περί εκατομμυρίων θανάτων στη Σοβιετική Ένωση του Στάλιν θα επιβεβαιώνονταν τη μέρα που τα αρχεία θα ανοίγονταν.

Αλλά τι συνέβη τελικά; Επιβεβαιώθηκαν στην πραγματικότητα;

Το ακόλουθο άρθρο μας παρουσιάζει (λόγω όγκου το δημοσιεύουμε σε 8 μέρη) από πού προέρχονται αυτές οι ιστορίες περί εκατομμυρίων θανάτων λόγω της πείνας και στρατόπεδων εργασίας στη Σοβιετική Ένωση επί Στάλιν και ποιος είναι πίσω από αυτές.

Ο συντάκτης του, έχοντας μελετήσει τις εκθέσεις της έρευνας που έχει γίνει στα αρχεία της Σοβιετικής Ένωσης, είναι σε θέση να παρέχει τις πληροφορίες υπό μορφή συγκεκριμένων στοιχείων για:

• Τον πραγματικό αριθμό φυλακισμένων,
• τα έτη που πέρασαν στη φυλακή
• και τον πραγματικό αριθμό εκείνων που πέθαναν κι εκείνων που καταδικάστηκαν σε θάνατο

στη Σοβιετική Ένωση του Στάλιν.

Η αλήθεια είναι αρκετά διαφορετική από το μύθο.

Υπάρχει μια άμεση ιστορική σύνδεση ως εξής:

Από τον Χίτλερ στον Χερστ κι από τον Κόνκουεστ στον Σολζενίτσιν.

Το 1933, πραγματοποιήθηκε στη Γερμανία πολιτική αλλαγή που επρόκειτο να αφήσει το σημάδι της στην παγκόσμια ιστορία για πολλές δεκαετίες.

Στις 30 Ιανουαρίου ο Χίτλερ έγινε πρωθυπουργός και μια νέα μορφή διακυβέρνησης, που περιλαμβάνει βία και περιφρόνηση στους νόμους, άρχισε να παίρνει μορφή.

Από την Έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων του Βερολίνου 1936 – Η προώθηση του ναζιστικού καθεστώτος με τις ευλογίες της Δύσης

Προκειμένου να παγιωθεί η εξουσία τους, οι Ναζί προκήρυξαν εκλογές για τις 5 Μαρτίου, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα προπαγάνδας που είχαν στον έλεγχό τους για να εξασφαλίσουν τη νίκη.

Μια εβδομάδα πριν από τις εκλογές, στις 27 Φεβρουαρίου, οι Ναζί έβαλαν φωτιά στο Κοινοβούλιο και κατηγόρησαν τους κομμουνιστές ως υπαίτιους.

Στις εκλογές που ακολούθησαν, οι Ναζί εξασφάλισαν 17,3 εκ. ψήφους και 288 βουλευτές, περίπου 48% του εκλογικού σώματος (το Νοέμβριο είχαν εξασφαλίσει 11,7 εκ. ψήφους και 196 βουλευτές).

Αφού απαγόρευσαν το Κομμουνιστικό Κόμμα, οι Ναζί άρχισαν να διώκουν τους σοσιαλδημοκράτες και το συνδικαλιστικό κίνημα, και τα πρώτα στρατόπεδα συγκέντρωσης άρχισαν να γεμίζουν με αριστερούς άνδρες και γυναίκες.

Στο μεταξύ, η δύναμη του Χίτλερ στο Κοινοβούλιο συνέχισε να αυξάνεται, με τη βοήθεια της Δεξιάς.

Στις 24 Μαρτίου,ο Χίτλερ υπέβαλε προς ψήφιση ένα νομοσχέδιο στο Κοινοβούλιο που του έδινε την απόλυτη δύναμη να κυβερνήσει τη χώρα για 4 έτη χωρίς την ύπαρξη Κοινοβουλίου.

 

Από κει κι έπειτα άρχισε την ανοικτή δίωξη των Εβραίων. Αποκήρυξε τις διεθνείς συμφωνίες του 1918 που είχαν επιβάλει περιορισμούς στον εξοπλισμό και τη στρατιωτικοποίηση της Γερμανίας.

Ο επανεξοπλισμός της Γερμανίας πραγματοποιήθηκε με μεγάλη ταχύτητα.

Αυτή ήταν η κατάσταση στο διεθνή πολιτικό χώρο όταν άρχισαν να τίθενται από κοινού οι μύθοι σχετικά με εκείνους που πεθαίνουν στη Σοβιετική Ένωση.

Η Ουκρανία ως γερμανική επαρχία

Στο πλευρό του Χίτλερ ήταν ο Γκέμπελς, ο Υπουργός Προπαγάνδας, το άτομο που ήταν υπεύθυνο για να εντυπώσει το ναζιστικό όνειρο στους Γερμανούς.

Το «όνειρο» αυτό είχε ως εξής:

Φυλετικά «καθαροί» άνθρωποι ζουν σε μια Μεγάλη Γερμανία, μια χώρα με lebensraum, ένα ευρύ χώρο να ζουν.

Ένα μέρος αυτού του lebensraum, μια περιοχή στα ανατολικά της Γερμανίας που ήταν, στην πραγματικότητα, πολύ πιο μεγάλη και από την ίδια τη Γερμανία, έπρεπε να κατακτηθεί και να ενσωματωθεί στο γερμανικό έθνος.

Ήδη από το 1925, στον «Αγώνα Του» ο Χίτλερ είχε υποδείξει την Ουκρανία ως αναπόσπαστο μέρος αυτού του γερμανικού «ζωτικού χώρου».

Η Ουκρανία και άλλες περιοχές της Ανατολικής Ευρώπης έπρεπε να ανήκουν στο γερμανικό έθνος έτσι ώστε να μπορούν να χρησιμοποιηθούν κατά τρόπο «κατάλληλο».

Σύμφωνα με τη ναζιστική προπαγάνδα, το «ναζιστικό ξίφος» θα «ελευθέρωνε» αυτά τα εδάφη εκ μέρους της γερμανικής φυλής.

Με τη γερμανική τεχνολογία και τις γερμανικές επιχειρήσεις, η Ουκρανία θα μετασχηματιζόταν σε μια περιοχή που θα παρήγαγε δημητριακά για τη Γερμανία.

Αλλά πρώτα οι Γερμανοί έπρεπε να ελευθερώσουν την Ουκρανία από τα «κατώτερα όντα» που την κατοικούσαν, τα οποία , σύμφωνα με τη ναζιστική προπαγάνδα, θα είχαν το ρόλο τους ως εργατικό δυναμικό σκλάβων στα γερμανικά σπίτια, εργοστάσια και χωράφια – όπου απαιτούσε η γερμανική οικονομία.

Η κατάκτηση της Ουκρανίας και άλλων περιοχών της Σοβιετικής Ένωσης απαιτούσε πόλεμο ενάντια στη Σοβιετική Ένωση, και αυτός ο πόλεμος έπρεπε να προετοιμαστεί καλά εκ των προτέρων.

Για τον σκοπό αυτό, το ναζιστικό Υπουργείο Προπαγάνδας, υπό τον Γκέμπελς, άρχισε μια εκστρατεία γύρω από μια υποτιθέμενη γενοκτονία, που προκλήθηκε από τους Μπολσεβίκους στην Ουκρανία, μια φοβερή περίοδο καταστροφικής πείνας που προκλήθηκε σκόπιμα από το Στάλιν προκειμένου να αναγκαστεί η αγροτιά να δεχτεί τη σοσιαλιστική πολιτική.

Ο σκοπός της ναζιστικής εκστρατείας ήταν να προετοιμαστεί η παγκόσμια κοινή γνώμη για την «απελευθέρωση» της Ουκρανίας, από τα γερμανικά στρατεύματα.

Παρά τις τεράστιες προσπάθειες και παρά το γεγονός ότι μερικά από τα γερμανικά κείμενα προπαγάνδας δημοσιεύθηκαν στον αγγλικό Τύπο, η ναζιστική εκστρατεία γύρω από την «γενοκτονία» στην Ουκρανία δεν ήταν πολύ επιτυχής σε παγκόσμιο επίπεδο.

Ήταν σαφές ότι ο Χίτλερ και ο Γκέμπελς χρειάζονταν βοήθεια στη διάδοση των δυσφημιστικών τους φημών ενάντια στη Σοβιετική Ένωση. Βοήθεια που βρέθηκε από τις ΗΠΑ…

Γ. Χερστ – Ο δυτικός φίλος του Χίτλερ

Γουίλιαμ Ράντολφ Χερστ είναι το όνομα ενός πολυεκατομμυριούχου ο οποίος επιδίωξε να βοηθήσει τους Ναζί στον ψυχολογικό πόλεμό τους ενάντια στη Σοβιετική Ένωση.

Ο Γουίλιαμ Χερστ

Ο Hearst ήταν ένας γνωστός ιδιοκτήτης αμερικανικών εφημερίδων, γνωστός και ως «πατέρας» του αποκαλούμενου «κίτρινου Τύπου».

Άρχισε τη σταδιοδρομία του ως συντάκτης εφημερίδων το 1885 όταν τον έβαλε ο πατέρας του, George Hearst, ένας εκατομμυριούχος βιομήχανος μεταλλείας, γερουσιαστής και ιδιοκτήτης εφημερίδων, υπεύθυνο στην εφημερίδα San Francisco Daily Examiner.

Αυτό ήταν η έναρξη της αυτοκρατορίας Hearst, μιας αυτοκρατορίας που επηρέασε έντονα τη ζωή και τη σκέψη των αμερικανών.

Αφότου πέθανε ο πατέρας του, ο William Hearst πώλησε όλες τις μετοχές βιομηχανίας μεταλλείας που κληρονόμησε και άρχισε να επενδύει το κεφάλαιο που συσσώρευσε, στο χώρο της δημοσιογραφίας.

Η πρώτη αγορά του ήταν η New York Morning Journal, μια παραδοσιακή εφημερίδα που ο Hearst μετασχημάτισε εντελώς σε ένα εντυπωσιοθηρικό κουρέλι.

Αγόραζε τις ιστορίες του σε οποιαδήποτε τιμή, και όταν δεν υπήρχε καμία αγριότητα ή έγκλημα στα ρεπορτάζ, επέβαλλε στους δημοσιογράφους και τους φωτογράφους του να «καλλωπίσουν» τα θέματα.

Είναι αυτό που χαρακτηρίζει στην πραγματικότητα τον «κίτρινο Τύπο»:

«Ανακαλύπτει» αγριότητες και τις παρουσιάζει ως αληθινές.

Αυτά τα ψέματα του Hearst τον έκαναν εκατομμυριούχο και μια πολύ σημαντική προσωπικότητα στον κόσμο των εφημερίδων.

Η Μιντιακή αυτοκρατορία του Χερστ

Το 1935 ήταν ένα από τα πλουσιότερα άτομα στον κόσμο, με μια περιουσία που υπολογίστηκε σε 200 εκατομμύρια δολάρια.

Μετά από την αγορά της Morning Journal, ο Hearst αγόρασε και δημιούργησε ημερήσιες και εβδομαδιαίες εφημερίδες σε όλες τις ΗΠΑ.

Στη δεκαετία του ’40, ήταν κάτοχος 25 ημερησίων εφημερίδων, 24 εβδομαδιαίων εφημερίδων, 12 ραδιοσταθμών, 2 παγκόσμιων πρακτορείων ειδήσεων, μιας επιχείρησης που παρείχε στοιχεία από τις ειδήσεις για να γίνουν ταινίες, της Cosmopolitan film company και πολλών άλλων.

Το 1948 αγόρασε έναν από τους πρώτους τηλεοπτικούς σταθμούς των ΗΠΑ, τον BWAL-TV στη Βαλτιμόρη.

Οι εφημερίδες του Hearst πουλώντας 13 εκατομμύρια φύλλα ημερησίως είχαν σχεδόν 40 εκατομμύρια αναγνώστες.

Σχεδόν το ένα τρίτο του ενήλικου πληθυσμού των ΗΠΑ διάβαζε τις εφημερίδες του Hearst κάθε ημέρα.

Επιπλέον, πολλά εκατομμύρια ανθρώπων παγκοσμίως ενημερώνονταν από τον Όμιλο Hearst μέσω των πρακτορείων ειδήσεών του, των ταινιών και μιας σειράς άρθρων εφημερίδων που μεταφράζονταν και δημοσιεύονταν σε εφημερίδες σε όλο τον κόσμο.

Οι αριθμοί που αναφέρονται ανωτέρω καταδεικνύουν πώς η αυτοκρατορία Hearst ήταν σε θέση να επηρεάσει την αμερικανική πολιτική, και την παγκόσμια πολιτική, κατά τη διάρκεια πάρα πολλών ετών – σε ζητήματα όπως:

• Την αντίθεση στη συμμετοχή των ΗΠΑ στο Β’ Π.Π. στο πλευρό της Σοβιετικής Ένωσης
• αλλά και την υποστήριξη στο αντικομμουνιστικό, μακαρθικό κυνήγι μαγισσών τη δεκαετία του ’50.

Οι απόψεις του William Hearst ήταν ακραία συντηρητικές, εθνικιστικές και αντικομμουνιστικές.

Το 1934 ταξίδεψε στη Γερμανία, όπου τον υποδέχτηκε ο Χίτλερ ως φίλο και φιλοξενούμενό του.

Μετά από αυτό το ταξίδι, οι εφημερίδες του Hearst έγιναν ακόμη περισσότερο αντιδραστικές, έχοντας πάντα άρθρα ενάντια στο σοσιαλισμό, ενάντια στη Σοβιετική Ένωση και ειδικά ενάντια στο Στάλιν.

 

Ο Hearst προσπάθησε επίσης να χρησιμοποιήσει τις εφημερίδες του για προπαγάνδα υπέρ των Ναζί, δημοσιεύοντας μια σειρά άρθρων του Γκέρινγκ (το δεξί χέρι του Χίτλερ).

Οι διαμαρτυρίες πολλών αναγνωστών, εντούτοις, τον ανάγκασαν να σταματήσει τέτοια πράγματα.

Μετά από την επίσκεψή του στον Χίτλερ, oι εφημερίδες του Hearst γέμισαν με «αποκαλύψεις» για φοβερά και τρομερά που συνέβαιναν στη Σοβιετική Ένωση – δολοφονίες, γενοκτονίες, σκλαβιά, πολυτέλειες για τους κυβερνήτες και λιμός για τους ανθρώπους.

Όλα αυτά ήταν τα πρώτα θέματα σχεδόν κάθε ημέρα.

Το υλικό προερχόταν απο τη Gestapo, την πολιτική αστυνομία της ναζιστικής Γερμανίας.

Στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων συχνά εμφανίζονταν καρικατούρες και πλαστές φωτογραφίες από την Σοβιετική Ένωση, με το Στάλιν να απεικονίζεται ως δολοφόνος που κρατά ένα στιλέτο στο χέρι του.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτά τα άρθρα διαβάζονταν κάθε ημέρα από 40 εκατομμύρια ανθρώπους στις ΗΠΑ και εκατομμύρια άλλους παγκοσμίως!

Ο Μύθος περί λιμού στην Ουκρανία

Μια από τις πρώτες εκστρατείες του Ομίλου Hearst ενάντια στη Σοβιετική Ένωση είχε να κάνει με το θέμα των εκατομμυρίων που υποτίθεται ότι πέθαιναν απο την πείνα στην Ουκρανία.

Αυτή η εκστρατεία άρχισε στις 8 Φεβρουαρίου 1935 με ένα πρωτοσέλιδο στην Chicago American:

«Έξι εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν της πείνας στη Σοβιετική Ένωση».

 

Χρησιμοποιώντας υλικό που του παρείχε η ναζιστική Γερμανία άρχισε να δημοσιεύει κατασκευασμένες ιστορίες για μια γενοκτονία που υποτίθεται ότι έχει διαπραχτεί σκόπιμα από τους Μπολσεβίκους και είχε θανατώσει αρκετά εκατομμύρια στην Ουκρανία.

Η πραγματικότητα όμως είναι εντελώς διαφορετική.

Αυτό που συνέβη στη Σοβιετική Ένωση στην αρχή της δεκαετίας του ’30 ήταν μια μεγάλη ταξική σύγκρουση στην οποία οι φτωχοί άκληροι αγρότες εξεγέρθηκαν ενάντια στους πλούσιους γαιοκτήμονες, τους κουλάκους, και είχαν αρχίσει μια προσπάθεια για την κολεκτιβοποίηση, μια προσπάθεια να διαμορφώσουν κολχόζ.

Αυτή η μεγάλη ταξική σύγκρουση, που αφορούσε άμεσα ή έμμεσα περίπου 120 εκατομμύρια αγρότες, προκάλεσε βεβαίως αστάθεια της γεωργικής παραγωγής και ελλείψεις τροφίμων σε μερικές περιοχές.

Η έλλειψη τροφίμων αποδυνάμωσε τους ανθρώπους, και οδήγησε σε μια αύξηση στον αριθμό των θυμάτων από επιδημικές ασθένειες.

Αυτές οι ασθένειες ήταν εκείνη την περίοδο δυστυχώς κοινές σε όλο τον κόσμο.

Μεταξύ 1918 και 1920 μια επιδημία της ισπανικής γρίπης προκάλεσε το θάνατο 20 εκατομμυρίων ανθρώπων στις ΗΠΑ και την Ευρώπη, αλλά κανείς δεν κατηγόρησε τις κυβερνήσεις αυτών των χωρών για δολοφονία των πολιτών τους.

Το γεγονός είναι ότι δεν υπήρχε τίποτα που αυτή η κυβέρνηση θα μπορούσε να κάνει για επιδημίες αυτού του είδους.

 

Μόνο με την ανάπτυξη της πενικιλίνης κατά τη διάρκεια του Β’ ΠΠ, στάθηκε δυνατό τέτοιες επιδημίες να αντιμετωπισθούν αποτελεσματικά.

‘Ομως, δεν διατέθηκε γενικά μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ’40.

Τα άρθρα του Ομίλου Hearst που ισχυρίζονται ότι εκατομμύρια πέθαιναν της πείνας στην Ουκρανία – μια πείνα σκόπιμα προκληθείσα από τους κομμουνιστές – προχωρούσαν σε γραφικές και εντυπωσιοθηρικές λεπτομέρειες.

Ο Όμιλος Hearst χρησιμοποίησε όλα τα μέσα για να κάνει τα ψέματά του να φανούν αληθινά, και πέτυχε να μεταστρέψει την κοινή γνώμη στις κεφαλαιοκρατικές χώρες αισθητά ενάντια στη Σοβιετική Ένωση.

Αυτή ήταν η προέλευση των πρώτων κατασκευασμένων μύθων.

Μπροστά στο κύμα διαμαρτυριών, ενάντια στην δήθεν προκληθείσα από τους κομμουνιστές πείνα, που ο δυτικός Τύπος εξαπέλυσε, κανένας δεν ενδιαφέρθηκε να ακούσει τις διαψεύσεις και την κατάρριψη των μύθων του Ομίλου Hearst από τη Σοβιετική Ένωση.

Αυτή η κατάσταση επικράτησε από το 1934 έως το 1987 !

Για περισσότερο από 50 έτη γενεές και γενεές ανθρώπων παγκοσμίως μεγάλωσαν με αυτές τις διαστρεβλώσεις της πραγματικότητας για να αποκτήσουν αρνητική άποψη του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση.

Η αυτοκρατορία των ΜΜΕ του Hearst το 1998

Ο William Hearst πέθανε το 1951 στο σπίτι του στο Beverly Hills, στην Καλιφόρνια, αφήνοντας μια αυτοκρατορία ΜΜΕ, που ως και σήμερα συνεχίζει να διαδίδει τα αντιδραστικά μήνυματά του σε όλο τον κόσμο.

Ο Όμιλος Hearst είναι μια από τις μεγαλύτερες εταιρίες στον κόσμο, με περισσότερες από 100 επιχειρήσεις που απασχολούν 15.000 άτομα.

Συνεχίζεται με το 2ο Μέρος

Του Mario Sousa,
Μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Σουηδίας
Πηγή: Mariossousa.se

Αναδημοσίευση από www.rovespieros.gr