Οι κομμουνιστές εναντιώνονται στις επενδύσεις, αρνούνται την ανάπτυξη. Πώς όμως θα αντιμετωπιστεί έτσι η ανεργία, πώς θα ανοίξουνε δουλειές;

Οι κομμουνιστές δεν «αρνούνται την ανάπτυξη», αλλά ίσα ίσα θέτουν στο επίκεντρο της παρέμβασής τους το βασικό ζήτημα: Ανάπτυξη για ποιον;

 

Ο σημερινός δρόμος, ο δρόμος της ανάπτυξης με κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος, το κέρδος των επιχειρηματικών ομίλων, είναι ο δρόμος που φέρνει τεράστιο πλούτο στα χέρια της μειοψηφίας της κοινωνίας από τη δουλειά των εργαζομένων, είναι ο δρόμος της ανεργίας, της υποαπασχόλησης, της «ευελιξίας», του διαρκούς χαρατσώματος του λαού για τη «στήριξη των επενδύσεων».

Η πείρα από τους ίδιους τους κλάδους, όπου ξεχωρίζουν τα «εθνικά αναπτυξιακά σχέδια» τόσο της «δίκαιης ανάπτυξης» του ΣΥΡΙΖΑ όσο και της «βιώσιμης ανάπτυξης» της ΝΔ, επιβεβαιώνει ότι οι επενδύσεις και τα «ρεκόρ» του κεφαλαίου δεν έχουν καμία σχέση με τη μόνιμη και σταθερή δουλειά, με σύγχρονα δικαιώματα, πόσο μάλλον με την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.

Αυτά αποδεικνύονται από:

-- Το «θαύμα» του Τουρισμού, όπου χιλιάδες εργαζόμενοι ξεζουμίζονται σε άθλιες συνθήκες, σε ένα διαρκή κύκλο μεταξύ εντατικοποίησης και ανεργίας, ενώ για τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού ακόμα και οι διακοπές λίγων ημερών αποτελούν απλησίαστη «πολυτέλεια».

-- Τον κλάδο του Φαρμάκου, όπου διευρύνεται η πανσπερμία εργασιακών σχέσεων, με διαρκή επιδείνωση για τους νέους εργαζόμενους, ενώ ο λαός βάζει όλο και πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη για τα φάρμακα που έχει ανάγκη. Στον αγροτοδιατροφικό τομέα, για τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων οι μικρομεσαίοι αγροτοκτηνοτρόφοι δυσκολεύονται όλο και περισσότερο να μείνουν στα χωριά τους, ενώ τα προϊόντα φτάνουν πανάκριβα στα ράφια για τη λαϊκή κατανάλωση...

-- Το γεγονός ότι οι «αναπτυξιακοί νόμοι» και τα διάφορα «επενδυτικά πακέτα», που προωθήθηκαν από τη σημερινή κυβέρνηση και τους προκατόχους της, όχι μόνο δεν καταπολέμησαν την ανεργία, αλλά είναι άρρηκτα δεμένα με την κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης.

-- Την πείρα που δείχνει ότι τα κάθε είδους προνόμια, οι διάφορες χρηματοδοτήσεις προς το μεγάλο κεφάλαιο, οι φοροαπαλλαγές, οι εισφοροαπαλλαγές κ.ο.κ., μεταφράζονται σε ένταση της αντιλαϊκής φοροληστείας, σε νέα χτυπήματα στα ασφαλιστικά ταμεία, νέο πετσόκομμα των κρατικών κονδυλίων για την Παιδεία, την Υγεία κ.ο.κ. Η άρση «γραφειοκρατικών εμποδίων» για τις καπιταλιστικές επενδύσεις σημαίνει την εξάλειψη και των όποιων δεσμεύσεων είχαν απομείνει σε ό,τι αφορά περιβαλλοντικούς όρους, μέτρα Υγείας και Ασφάλειας στην Εργασία κ.ά., με τραγικές συνέπειες για την ασφάλεια των εργαζομένων, για το περιβάλλον μέσα στο οποίο δουλεύουν και ζουν οι ίδιοι και οι οικογένειές τους.

Η ανάπτυξή τους είναι τέτοιου είδους που αφήνει χωρίς υποδομές, απροστάτευτα λαϊκά νοικοκυριά απέναντι σε φυσικά φαινόμενα και «αφύσικες» καταστροφές σε πλημμύρες, πυρκαγιές.

Και φυσικά αφού οι καπιταλιστές φάνε με το τσουβάλι τα διάφορα πακέτα, μια σειρά... επιχειρήσεις που παρουσιάζονται συχνά ως «μοντέλα ανάπτυξης», ως «αγαπημένες οικογένειες» που φροντίζουν τους εργαζόμενους, μόλις οι πλουτοκράτες δουν ότι μπορούν αλλού να έχουν ακόμα μεγαλύτερα κέρδη, κλείνουν, μετακινούνται σε άλλες χώρες ή σε άλλες δραστηριότητες, πετώντας τους εργαζόμενους στο δρόμο.

Εξάλλου, η ανεργία είναι σύμφυτη με μια οικονομία που έχει ως σκοπό το κέρδος των επιχειρηματικών ομίλων, σύμφυτη δηλαδή με τον καπιταλισμό, τόσο στη φάση της κρίσης όσο και στη φάση της οικονομικής ανάκαμψης που γεννά και την επόμενη κρίση.

 

Οι εργαζόμενοι έχουν πλούσια πείρα από όλα τα τελευταία χρόνια: Τόσο από την απογείωση της προϋπάρχουσας ανεργίας στα χρόνια της κρίσης, όσο και από τη διατήρηση υψηλών ποσοστών ανεργίας και την απογείωση της «ευελιξίας» τώρα, στη φάση της ανάκαμψης, που είναι αναιμική.

Σήμερα, που η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά επιτελεία καταγράφουν ανάκαμψη των καπιταλιστικών κερδών, προώθηση διεθνών επενδυτικών πρότζεκτ, «εμβληματικών» ιδιωτικοποιήσεων κ.τ.λ., σήμερα που τα σχετικά στοιχεία εμφανίζουν μια σχετική μείωση της επίσημης ανεργίας, η πραγματικότητα είναι ότι ο αριθμός των ανέργων παραμένει στα ύψη, κοντά στο 1 εκατομμύριο, «απογειώνονται» η δουλειά - λάστιχο, η υποαπασχόληση, η δουλειά με ημερομηνία λήξης, το διαρκές χτύπημα μισθών και δικαιωμάτων, βαθαίνει η εμπλοκή του λαού και της χώρας στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, μεταξύ άλλων για να διασφαλίζει το κεφάλαιο προνομιακά επενδυτικά «ντιλ» στην ευρύτερη περιοχή...

Οι «δουλειές ανοίγουν και κλείνουν» με βάση το πού προσδοκούν μεγαλύτερο κέρδος οι καπιταλιστές, με βάση τον διεθνή ανταγωνισμό και τον κύκλο της καπιταλιστικής οικονομίας και όχι βέβαια με κριτήριο να έχουν δουλειά οι εργαζόμενοι.

Ακριβώς γι' αυτό, το «ευνοϊκό επενδυτικό περιβάλλον» που ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ και τα άλλα αστικά κόμματα τσακώνονται για το ποιος θα πρωτοδιασφαλίσει, σηματοδοτεί τη διατήρηση όλου του αντεργατικού μνημονιακού πλαισίου και την παραπέρα ολομέτωπη επίθεση στους μισθούς και τα δικαιώματα των εργαζομένων, στα ωράρια κ.ο.κ.

Η μόνη φιλολαϊκή διέξοδος βρίσκεται σε μια ανάπτυξη που θα έχει ως κριτήριο τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, μια οικονομία όπου ο λαός θα είναι ιδιοκτήτης των μέσων και του πλούτου της παραγωγής, η κεντρικά και επιστημονικά σχεδιασμένη παραγωγή και οικονομία και όχι το κριτήριο του κέρδους θα καθορίζουν στόχους, θα εντάσσουν και θα αξιοποιούν όλο το εργατικό δυναμικό αντιμετωπίζοντας και την ανεργία. Γιατί σε αυτήν την οικονομική και κοινωνική οργάνωση, τη σοσιαλιστική, δεν περισσεύει κανείς.

 

Με αυτήν την προοπτική οι κομμουνιστές παλεύουν σήμερα για να έρθουν στο προσκήνιο οι εργατικές - λαϊκές ανάγκες. Απέναντι στην υποταγή των εργαζομένων στους «εθνικούς αναπτυξιακούς στόχους» του κεφαλαίου και στην εργασιακή ζούγκλα που αποτελεί πάντα τον «κράχτη» για τις επενδύσεις. Με αυτό το κριτήριο στέκονται και οι εκλεγμένοι κομμουνιστές δήμαρχοι, δημοτικοί και περιφερειακοί σύμβουλοι απέναντι στα διάφορα «αναπτυξιακά σχέδια» για λογαριασμό του κεφαλαίου. Η ενίσχυση του ΚΚΕ παντού σημαίνει ενίσχυση της πάλης για ουσιαστικές αυξήσεις μισθών, για κατοχύρωση σύγχρονων δικαιωμάτων με βάση την τεράστια πρόοδο της τεχνολογίας και της επιστήμης, για μόνιμη και σταθερή δουλειά, σταθερό εργάσιμο χρόνο, μείωση της φορολογίας του λαού και αύξηση της φορολογίας σε βάρος του μεγάλου κεφαλαίου. Σημαίνει ενίσχυση της συγκέντρωσης δυνάμεων για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, για τη μόνη φιλολαϊκή διέξοδο.